सिनियर केअर होममधल्या एक आयसोलेटेड रूममधून समाधानाने बाहेर पडल्यावर एखाद्या गोष्टीला आपण फार घाबरत असतो पण प्रत्यक्षात केल्यावर 'अरे! हे तर काहीच विशेष नव्हते. उगाचच आपण इतके घाबरत होतो' , असेच वाटले मला. अर्थातच यात रिस्कही येतेच. पण डॉक्टर ती रोज घेतातच ना? शिवाय त्यांचे काम खरोखरच चॅलेंजिंग, स्किलचे आणि रिस्कचेही असते, त्याची तर माझ्या रूमव्हिजिटशी आणि लांबूनच दोन शब्द बोलण्याशी काहीही तुलना नाही होऊ शकत.
त्या दिवशी रिस्क घेण्याचे मनावर घेतलेले असल्याने माझा तो विचार बदलण्याच्या आत मी दुसऱ्या आजोबांच्या खोलीतही सुरक्षिततेची सगळी तयारी करून गेले. तर ते जर्मन आजोबा इराणी आजोबांसारखे नव्हते. व्यवस्थित शुद्धीत होते. चांगल्या मनस्थितीत होते. त्यांचा एकच प्रॉब्लेम होता की त्यांना माझ्या तोंडावर मास्क असल्याने माझ्या ओठांची हालचाल दिसत नसल्याने मी बोलतेय, ते नीट समजत नव्हते. मी मोठ्याने बोलायचा प्रयत्न केला पण तरी त्यांना काही नीट कळलं नाही. जे काही थोडंफार समजलं, त्या माझ्या प्रश्नांची त्यांनी मला व्यवस्थित उत्तरं दिली. ह्या आजोबांची पत्नी काही वर्षांपूर्वी जिन्यावरून पडून मृत्यू पावलेली होती. त्यांना दोन मुलं असून त्यांचे आयसोलेशन बऱ्याच दिवसांपासून सुरू असल्याने ते प्रचंड वैतागलेले होते. त्यांना "टीव्ही बघता का? रेडिओ ऐकता का?" विचारल्यावर ते म्हणाले, "नाही. मला तो आवाज नको वाटतो. शांतपणे पडून रहायलाच बरे वाटते". "फक्त सगळे लोक मास्क घालूनच येतात, त्यांचा चेहराही बघायला मिळत नाही, याचेच जरा वाईट वाटते", अशी खंत व्यक्त केली.
मग मला म्हणाले, "तुम्ही तरी चेहरा दाखवाल का तुमचा?" मी पटकन मास्क बाजूला करून श्वास रोखून धरून त्यांना माझा चेहरा लांबूनच दाखवला आणि लगेच बंद केला. मग त्यांचा निरोप घेऊन, सगळे सेफ्टी सोपस्कार पार पाडून आणि दुसरा फ्रेश मास्क घालून पळतच ऍडमिनिस्ट्रेशन ऑफिसला गेले. तिकडे माझे उद्योग दोन्ही कलिग्जना सांगितले आणि माझी चूक झाली का? आता काय होईल? आजोबांना नेमका कोणता आजार आहे आणि तो कितपत संसर्गजन्य आहे या प्रश्नांचा धडाका लावला.
ऍडमिन कलीगने आधी मला शांत केले आणि म्हणाला की तू त्यांच्या पासून लांब होतीस ना? आणि ते खोकले किंवा शिंकले नाहीत ना? मी म्हणाले नाही, मग काही इश्श्यू नाही. मग त्याने मेडिकल डिपार्टमेंटच्या कोणालातरी फोन करून माझ्या उद्योगाची माहिती दिली आणि आजोबांचा आजार समजून घेतला. आजार खूप काही सिरीयस नाही, असे समजले तरी मी असे भावनेच्या बळी पडून पुन्हा काही वेडेपणा करू नये, हे मला सुचवण्यात आले.
त्यानंतर करोनामुळे नियम जास्त कडक झाल्याने मेडिकल आणि स्वच्छता या अत्यावश्यक गरजांशिवाय अशा आयसोलेटेड रूम्समध्ये जायचे नाही, असा नियमच आल्यामुळे माझे ह्या वॉर्डसमध्ये जाणे बंदच झाले. हे आयसोलेटेड आज्जी आजोबा कसे जगत असतील, त्यांना किती बोअर होत असेल, हा विचार तिकडून जातांना नेहमीच मनात येतो आणि वाईट वाटत राहते. त्यांच्या खोल्यांचा निदान काही भाग तरी काचेचा बनवला तर बरे! असे वाटते. अर्थात त्यांना खिडकीतून छान व्ह्यू दिसतो, हे ही नसे थोडके!
~सखी जयचंदर/सकीना वागदरीकर
२१.०४.२०२०
आत्तापर्यंतचे सर्व भाग एकत्रितपणे वाचण्यासाठी ब्लॉग लिंकवर क्लिक करा.
https://sakhi-sajani.blogspot.com