लडाख भटकन्ती - मे २०२२ - सुरूवात
2021 साली आमच्या लग्नाला वीस वर्षे पूर्ण होणार होती. त्यानिमित्ताने लडाखची ट्रीप अरेंज करावी अशी खूप इच्छा मनात होती...प्लान करायलाही घेतले होते आणि तेवढ्यातच दुसऱ्या कोविड वेव्हने घात केला - ती ट्रीप मनातच ठेवावी लागली
हे वर्ष सुरभिच दहावीचं असल्यामुळे वर्षभरात काही लडाख ट्रीप शक्य नव्हती शेवटी तो प्लान बारगळला
सुरभिची दहावीची परीक्षा एप्रिल मध्ये संपेल आणि त्यानंतर एक मोठी ट्रिप करू असा विचार होता - सुरभीच्या चॉईसनुसार इजिप्तला जायचं घाटत होतं मात्र दैव गती वेगळीच असणार होती सुरभिची दहावीची परीक्षाच मुळी मे १९ पर्यंत चालली...
तिचे अकरावीचे क्लासेस पाच जून पर्यंत सुरू होणार होते त्यामुळे आम्हाला मधले बरोबर दहा-बारा दिवसच फिरायला वेळ होता
मे महिन्याचा शेवटचा आठवडा असा काळ बघता भारतात कुठेही फिरणं कठीण होतं. तिसरी वेव्ह येणार अशी अफवा उठलेली असताना भारताबाहेर फिरायला जायला भीती वाटत होती त्यामुळे परत आमचा मोर्चा हिमालयाकडे वळला.
लेह माझ्या मनात खुसफुसत होतंच त्यामुळे हिमालयात जायचं तर लेहलाच जाऊ असा विचार केला आणि पुनश्च हरी ओम असं म्हणत लेहचं प्लॅनिंग सुरू केलं
गेल्या दोन अडीच वर्षात झालेली शारीरिक आणि मानसिक धावपळ बघता खूप दगदगीचा प्लॅन आम्हाला तिघांनाही नको होता मात्र कुठल्याही ठिकाणी जायचं आणि फक्त रिसॉर्ट वर आराम करायचा यात आम्हाला कुणालाच मजा येत नाही त्यामुळे आराम आणि फिरणं याचं योग्य समतोल साधणारा बेत करणं हे एक मोठं आव्हान होतं
साधारण प्लॅन मी ठरवला तो बारा तेरा दिवसात श्रीनगर होऊन चढत जाणं आणि मनालीला उतरणे असा होता मात्र यामध्ये आराम फारसा होत नव्हता म्हणून मग लेहला मुंबईहून डायरेक्ट फ़्लाईट घेऊन जावं का असा विचार मनात यायला लागला... मात्र डायरेक्ट फ्लाईटने जाताना त्रास होतो असं वाचलेलं डोक्यात होतं ... काय करावं काही सुचत नव्हतं
एकाच दिवसात खूप मोठे मोठे प्रवास हा लेहच्या ट्रिप मधला एक त्रासदायक अनुभव होऊ शकतो तो टाळण्यासाठी मला दिवसाचे छोटे छोटे तुकडे करायचे होते. नुब्रा व्हॅलीतून Pangong लेक ला जातानाना मध्ये कुठे थांबता येईल? असं शोधताना शायोक (Shyok)रिव्हर लॉज या एका छोट्याशा जागेविषयी वाचलं - त्याच्या मालकाशी संपर्क केला असता तो म्हणाला अग सध्या माझं लॉज बंद आहे पण तुला इंटरेस्ट असेल तर लेह साठी ओव्हरऑल इटर्नरी मी करून देऊ शकतो.
इतक्या डोंगराळ भागात फिरताना कोणी ओळखीचा एजंट असेल तर धावपळ बरीच कमी होते हे मागच्या स्पिटि ट्रिप मध्ये अनुभवलेलं असल्यामुळे मी अशा अनुभवी मात्र तरीही माझ्या मनाप्रमाणे प्लॅन करणाऱ्या एजंटच्या शोधात होते
बऱ्याच गप्पा मारल्यानंतर या माणसाचे आणि आपले प्रवास करण्याचे फंडे जुळतात असे लक्षात आल्यामुळे त्याला इटर्नरी करायला सांगून माझी दगदग मी कमी केली
लमायुरू, लेह गाव, खारदुंगला,नुब्रा व्हॅली (यातही तुरतूक पर्यंत जायचं आणि तिथे राहायचं असं फार मनात होतं), पॅंगॉंग लेक, झो मोरिरी जमलं तर हॅनले आणि सरचू अशी मोठी लिस्ट मनात होती
मात्र ही टीप थोडी रमत गमत करायचं मनात असल्यामुळे शेवटी यातली बरीच ठिकाण गाळली यान बरोबर बऱ्याच चर्चा करून झाल्यानंतर फायनल इटर्नरी तयार केली ती अशी
असा साधारणपणे साडेसातशे आठशे किलोमीटरचा पल्ला आम्हाला दहा-अकरा दिवसात गाठायचा होता म्हणजे कोणत्याच एका दिवशी 70 80 किलोमीटर पेक्षा जास्तीची धाव नव्हती
हिमालयातले रस्ते, ट्राफिक जामची शक्यता आणि अध्ये मध्ये फोटो काढायला थांबण्याची आमची खोड असं सगळं लक्षात घेऊन दिवसाला तीन चार तासापेक्षा जास्तीचा बेत केला नव्हता
तयारीतला अजून एक मोठा महत्त्वाचा भाग म्हणजे सामान काय पॅक करायचं आणि तब्येतीची काळजी कशी घ्यायची
सामान काय न्यावे
1- थंडीप्रमाणे कपडे- वाऱ्यामुळे थंडी जास्ती वाजते तेव्हा आपल्याला वाटतं त्यापेक्षा थोडे जास्तीचे गरम कपडे, कान बांधण्यासाठी कान टोपी आवश्यक फक्त स्कार्फ ची असेल आणि तो घट्ट बांधला नाही तर हवा आत जाऊ शकते. हातमोजे सुद्धा उपयोगाला येतात - फोटो काढाय हौस असेल तर टच स्क्रीन वापरू शकणारे हात मोजे मिळतात मला स्वतःला ते प्रकरण गैरसोयीच वाटत असल्यामुळे मी नेहमीच हातमोजे घालणे घाल णे आणि फोटो काढण्यापुरते कुडकुडत हात मोज्यातून बाहेर काढले :)
2 - चालायला सोपे असे आणि बंद स्पोर्ट शूज- बऱ्याच बायका हिरॉइन प्रमाणे हिल्स घालून आलेल्या मी पाहिल्या पाय घसरून पडण्याची बरीच मोठी शक्यता यामुळे निर्माण होते शिवाय पाऊल उघडं पडणारे सॅंडल असतील तर थंडी वाजते
3 - सकाळी कुडकुड थंडी वाजते आणि ऊन पडलं की उन्हामुळे थंडी कमी होते असा अनुभव नेहमी येतो त्यामुळे एकावर एक चढवता येतील आणि आयत्या वेळा काढता येतील असे कपड्यांचे लेयर किंवा थर करणं सोपं जातं ( बहुतेक वेळा मी आत एक स्लिप वर एक पातळ शर्ट त्यावर जाड टी शर्ट असं कॉम्बिनेशन सकाळी करत असे त्यामुळे थंडी वाजली तर यावर जॅकेट घालता येतं उकडलं तर एखादा टी-शर्ट सहज काढता येतो)
4- जीन्स किंवा ट्राउझर सैल घालायची सवय असेल तर हवा जाऊन थंडी वाजते अशावेळी आत पातळ स्लॅक्स घालणं फायद्याचं ठरतं- जाड थर्मल स्लॅक्सची गरज मला तरी वाटली नाही
5- थंडी असली तरी ऊन चिकार असतं तस्मात सनस्क्रीन कडे दुर्लक्ष न करणे. ओठ आणि त्वचा सुद्धा खूप फुटतात त्यामुळे लिप बाम / व्हॅसलिन बरोबर ठेवणे
6 - मोठ्या फ्रेमचे गॉगल्स वाऱ्यापासून आणि उन्हापासून वाचवायला उपयोगी पडतात
इलेक्ट्रॉनिक्स
1- मोबाईल फोन आता लडाखमध्ये जवळपास सगळीकडे चालतात त्यामुळे तुमच्या ग्रुपमध्ये प्रत्येकाकडे फोन असेल तर संपर्क साधणं सोपं जातं- जिओ आणि बीएसएनएल जवळपास सगळीकडे चालतात एअरटेल आणि वोडाफोन मात्र लेह बाहेर अजिबात चालत नाही
२- थंडीमुळे फोन आणि कॅमेरा दोन्ही लवकर डिस्चार्ज होतात त्यामुळे मेमरी बँक बरोबर बाळगणं फायद्याचं ठरतं - ही मेमरी बॅग अजिबात चेकिन लगेज मध्ये ठेवू नका तुमची बॅग एरपोर्टवर मागे ठेवली जाईल. मेमरी बँक केवळ हॅण्ड लगेज मध्ये ठेवणं कायद्याने अनिवार्य आहे
3- प्रत्येक रिसॉर्ट मध्ये इंटरनेट कनेक्शन किंवा वाय-फाय हा भाग फक्त लेह सिटीत असतो त्यामुळे तुम्हाला इंटरनेट हवं असेल तर जिओचा डोंगल बाळगणे किंवा फोनच्या डेटावर अवलंबून राहणे हे दोनच पर्याय असतात- जिओ डोंगल जवळपास सगळीकडे चालत होतं तुरतुक आणि Pangong सोडून
3- जवळपास सगळ्या हॉटेल्स मध्ये चार्जिंग क्लब एक किंवा दोनच असतात बऱ्याचशा वेळेला ते आपल्या बेडच्यापासून लांबही असतात त्यामुळे भरपूर प्लग पॉइंट असलेली आणि लांब लचक वायर असलेली एक्सटेन्शन कॉर्ड बरोबर बाळगणं अतिशय फायद्याचं ठरतं
4 फोटोग्राफीची हौस असेल तर कॅमेरा बरोबर बाळगा नाहीतर मोबाईल ने उत्तम फोटो निघतात:))
औषधं
1- लेह गावाच्या बाहेर फार्मसी मिळणं तसं कठीण आहे त्यामुळे लागणारी औषध बरोबर बाळगावी, यात sanitary pads आवर्जुन भरावी ती बाहेर पटकन मिळत नाही
2- उन्हामुळे डोकं दुखणं खाण्याच्या वेळा बदलल्यामुळे ऍसिडिटी होणं / बाहेरच्या पाण्यामुळे पोट बिघडणं हे प्रकार कॉमन आहेत त्याची औषधे बरोबर ठेवावी
3- काही रोजची घेतली जाणारी prescribed औषध असतील तर प्रीस्क्रिप्शन आणि औषध एकत्रच बरोबर ठेवावीत विमानात प्रीस्क्रिप्शन चेक होण्याचा प्रकार आमच्याबरोबर झाला
4- खूप उंचीवर गेल्यामुळे हवा विरळ असते काही लोकांना श्वास घ्यायला त्रास होऊ शकतो हा त्रास कमी होणं किंवा टाळणं यासाठी डायमॉक्स नावाची गोळी प्रवासाच्या आधी दोन दिवस पासून सुरुवात करून संपूर्ण प्रवासात रोज दोनदा याप्रमाणे घेता येते मात्र या गोळीचे काही साईड इफेक्ट्स आहेत आणि त्यामुळे ती गोळी डॉक्टरच्या सल्ल्याशिवाय अजिबात घेऊ नये. आमच्या डॉक्टरशी बोलून आम्ही तिघांनीही ही गोळी रोज दोनदा घेतली होती.
4- बरोबर कापूर ठेवावा कापराच्या तीव्र वासामुळे श्वास घ्यायला थोडी मदत होते. मात्र कापूर ज्वालाग्रही असल्यामुळे विमानातून नेता येत नाही तो लेह गावात गेल्यानंतर तिथे विकत घ्यावा. सहज मिळतो
5- बरोबर थोडं खाद्य तेल किंवा खोबरेल तेल ठेवा- सांड लवंड होण्याच्या भीतीने विमानातून तेल न्यायचं नसेल तर लेह गावात तेलाचे चिमुकले सॅचेटस मिळू शकतात - थंडीमुळे नाकाची आतली त्वचा खूप कोरडी होते आणि नाकातून रक्त येण्याचा प्रकार होतो त्या वेळेला अगदी पुसटसा तेलाचा हात नाकपुडीच्या आतून लावल्यास नाकातून रक्त येण्याचा प्रकार थांबतो
6- AMS किंवा Altitude Mountain Sickness हा अगदी खरा प्रकार आहे दुर्लक्ष केल्यास जीवही जाऊ शकतो
यासाठी लेहगावात पोहोचल्या पोहोचल्या दोन दिवस आराम करायला सांगतात, त्यानंतरही श्वास घ्यायला जरा जरी त्रास होत असेल तरी दुर्लक्ष न करता थोड्या खालच्या जागी जाणे आणि डॉक्टरची मदत घेणे अतिशय आवश्यक आहे- लक्ष ठेवण्यासाठीची ठराविक लक्षण म्हणजे श्वास घ्यायला त्रास होणे/ न थांबणारी डोकेदुखी/ काहीही कारण नसताना अचानक दमायला होणे झोप येणे अशी आहेत
खाऊ पिऊ
1- लांबच्या रस्त्याने प्रवास करताना मध्ये मध्ये आपल्या मनासारखा खाऊ मिळेलच याची अजिबात खात्री नसते - बरोबर थोडे तहान लाडू भूक लाडू ठेवावेत
2- थंडीमुळे तहान लागत नाही मात्र काळजीपूर्वक पाणी न प्यायल्यास डीहायड्रेशन नक्की होतं- त्यामुळे रोज बरोबर पाणी असावं.. बरोबर लहान मुलं असतील तर ज्यूस किंवा मँगोला सारखी सरबत बाळगावीत- पेप्सी किंवा कोक सारख्या एरेटेड ड्रिंक्स मुळे डीहायड्रेशन अजून होतं हे लक्षात ठेवावं
3- पटकन ताकद येईल असे गोड खाण्याचे पदार्थ लाडू चिक्की सुकामेवा वगैरे आवर्जून बरोबर बाळगावीत
4 - बऱ्याचशा ठिकाणी जेवायला ऑप्शन अतिशय कमी असतात- अशाच चवीचे लागतं असे चवी ढवीचे आग्रह असलेली कोणी मंडळी बरोबर असतील तर थोडी चटणी किंवा लोणचं बरोबर ठेवणं सोयीचं जातं
Keywords:
लडाख भटकन्ती - मे २०२२ :::: दिवस १- २३ मे २०२२ ::: आराम आणि acclimatization
दिवस १- २३ मे २०२२ ::: आराम आणि acclimatization
राहण्याची जागा - हॉटेल पद्मा, लडाख - http://padmaladakh.com/
एकोणीस मे ला सुरभिची बोर्डाची परीक्षा संपली आणि ती उंडारायला मोकळी झाली.. मला आणि अमितला मात्र 21 22 मे ला पूर्ण दिवस काम होतं- त्यामुळे काम करता करता त्यातल्या त्यात बॅगा भरल्या आणि 22 तारखेला रात्री निघायला तयार झालो...
23 तारखेला सकाळी चारची फ्लाईट असल्यामुळे खरं म्हणजे थोडा वैतागच आला होता पण दुसऱ्या दिवशी लिहायला फक्त आरामच करू अशी मनाची समजूत घातली आणि रात्री साडेअकरा बारा वाजता घरातून निघालो...
फ्लाईट वेळेवर होती... किंबहुना वेळेच्या थोडी आधीच निघाली - दिवसभर झालेलं काम आणि रात्री अजिबात न झालेली झोप यामुळे फ्लाईट मध्ये आम्हाला गाढ झोप लागली ... तसंही मला डोळे मिटले की झोप लागते त्यामुळे झोपेचा प्रश्न कधी नसतो.
साधारण सहा वाजता जाग आली तर विमानातून असा सुंदर नजारा दिसत होता... थोडेसे फोटो विमानाच्या खिडकीतून काढण्याचा मोह आवरला नाहीच
विमानातून दिसणारे काळे करडे डोंगर पाहून आपण हिमालयाची ओळख जीवाला पटली
विमान जसं उतरायला लागलं तसं करड्या रुक्ष डोंगरात मध्येच हिरवळ पाहून डोळे शांत झाले
विमान लेहला उतरलं तेव्हा पूर्ण उजाडलं होतं - या छोट्याशा विमानतळावर सध्या बरच बांधकाम चालू आहे हळूहळू इंटरनॅशनल फ्लाईटही सुरू होतील असं लोक म्हणत होती
फ्लाईट वेळेत आली तरी सामान यायला मात्र बराच वेळ लागला - आमचं सगळं सामान आलं. मुंबईपासून आमच्याबरोबर आलेल्या जोडप्याने त्यांची मेमरी बँक चेकइन केलेल्या बागेत टाकली होती. मेमरी बँक चेकिंग बॅगेत टाकायला परवानगी नसल्यामुळे एअरलाइन ने त्यांच्या बॅगा मुंबईतच ठेवल्या होत्या. नशिबाने त्यांच्या ग्रुपमध्ये कोणीतरी दुसऱ्या दिवशी येणार होतं आणि त्यांच्याबरोबर त्या बॅगा येतील अशी सोय शेवटी झाली
या लोकांनी एवढी मोठी चूक कशी केली असा प्रश्न मला आज सुद्धा पडतो कारण दरवेळेला बॅग चेक इन करताना "मेमरी बँक नाहीये ना या बॅगेत?" असा प्रश्न चेकिंग एजंट आवर्जून विचारतात.एवढं सगळं होईपर्यंत आम्ही आमच्या बॅगा कलेक्ट केल्या आणि बाहेर पडलो.
बाहेर जरासा गारवा होता पण अजिबात थंडी नव्हती त्यामुळे हुश्श करत आम्ही गेट कडे निघालो तेवढ्यात आमचं नाव असलेली पाटी घेतलेला एक माणूस आम्हाला दिसला.आम्ही नको नको म्हणत असताना सुद्धा आमच्या मोठ्या बॅगा त्याने घेतल्या आणि झपाझप पुढे निघाला... आम्ही आपले आमच्या छोट्या छोट्या बॅगा घेऊन निघालो... पार्क केलेल्या गाडीपर्यंत जाताना एक चिमुकला चढ लागला... आणि आपण मुंबईत नाही इथे हवा विरळ आहे याची पटकन आठवण झाली ..अगदी धाप लागली नाही पण आम्हाला चढताना त्रास जाणवत होता...
ड्रायव्हर बरोबर गप्पा मारत मारत हॉटेलपर्यंत पोहोचलो उतरून आम्ही बॅगा काढायला घेणार तेवढा ड्रायव्हरने सांगितलं की सध्या तुम्ही बॅगा उचलू नका दम लागेल.एवढ्या वेळात हॉटेल मधली मुलं बॅग घ्यायला आली होतीच.
अतिशय संथ गतीने चेक इंन ची प्रक्रिया आटपली तोपर्यंत आम्हाला भुका लागल्या होत्या त्यामुळे रूममध्ये वर जाण्याच्या आधी नाश्ता करून मगच जाऊ असे ठरवलं.ठीकठाक नाश्ता होता भरपूर खाल्ल्यानंतर डोळ्यावर अगदी पेंग यायला लागली होती तेव्हा पटकन रूम मध्ये गेलो
रूम आणि बाहेरचा व्ह्यू आवडला आणि हॉटेलची निवड आवडली म्हणून स्वतःच कौतुक करत तिघेही झोपी गेलो
उठल्यानंतर आमच्या एजंटला फोन केला तर त्याने आपण बाजारपेठेतच भेटू जरा थोडा दहा मिनिटं चालत या त्यामुळे तुम्हाला इथल्या हवेचा त्रास होतोय का तेही कळेल असं सांगितलं.
त्याने दिलेल्या दिशे बरहुकूम चालत चालत आम्ही निघालो खरे पण चढावर आपल्यालाच त्रास होतोय हे मात्र जाणवत होतं. धाप बीप काही कोणाला लागत नव्हती ही त्यातली जमेची बाजू.लेहच्या बाजारपेठेत पोहोचल्यानंतर गरम गरम फ्राईज आणि त्याबरोबर चॉकलेट मिल्कशेक असा नाश्ता केल्यावर जीव सुखावला आणि मग एक फेरफटका मारायला बाहेर पडलो - अगदी टिपिकल हिल स्टेशनला असणारा मॉल रोड पाहून जरा गंमतच वाटली
ज्यांना शॉपिंग करायला आवडतं त्यांच्यासाठी इथे बरीच संधी आहे - मात्र शॉपिंग या विषयात रस नसल्याने आम्ही फक्त फेर फटका मारला. एव्हना पुन्हा दमयला झालं होतं त्यामुळे आमचा मोर्चा रूम कडे परत वळवला…
परतताना कापूर / थोडी गोळ्या चॉकलेटं बिस्किटं असा खाऊ / पिण्या पाण्याच्या बाटल्यांचा क्रेट अशी पुढच्या आठ दहा दिवसांसाठी बेगमी केली आणि पुढच्या ट्रीपची स्वप्न बघत गुडूप झोपलो
Keywords:
लडाख भटकन्ती - मे २०२२ :::: दिवस दोन :: २४ मे २०२२ :: लेह च्या आजूबाजूला
दिवस दोन :: २४ मे २०२२ :: लेह च्या आजूबाजूला
आदल्या दिवशी झोपताना दमलो होतो पण कुणाला धाप वगैरे काही लागत नव्हती
आजच्या दिवशी गावातल्या गावात आजूबाजूला फिरता येण्यासारखी स्थळं पाहण्याचा विचार होता अर्थात तिघांच्याही तब्येती चांगल्या असतील तरच
झोपेतून उठलो तो हा एवढा सुंदर नजारासमोर होता... जगातल्या समस्त टीन एजर्स प्रमाणे सुरभिचं पण आई दोन मिनिटात उठते ग चालू असल्यामुळे आम्ही गॅलरीत बसून निवांत समोरचा देखावा बघत राहिलो..
आता सगळ्यांच्या तब्येती उत्तम असल्यामुळे थोडफार फिरायला हरकत नाही यावर शिक्कामोर्तब झालं... “ये बाबा आता तू आम्हाला फिरवायला” असं साकडं आमच्या ड्रायव्हरला घातलं आणि तयारीला लागलो
पहिल्यांदा थिकसे मॉनेस्टरी किंवा लढाखी भाषेत थिकसे गोम्पा बघायचा प्लॅन होता. आता पुढच्या प्रवासात अशा अनेक गोम्पा बघायचा योग येणार होता मात्र ही पहिलीच गोम्पा आम्ही बघत असल्यामुळे खूप उत्सुकता होती
पोटभर नाश्ता करून निघालो आणि रस्त्याला लागल्यावर एक पहिलीच गोष्ट जाणवली ती म्हणजे आजूबाजूला असलेलं विस्तीर्ण वाळवंट... गंमत म्हणजे याच वाळवंटात मध्ये मध्ये जमिनीचे हिरवेगार तुकडे दिसत होते
ड्रायव्हरशी गप्पा मारताना कळलं की डोंगर माथ्यावरून खाली येणारा एखादा झरा गावाकडे वळवून त्यावर छोटे छोटे बंधारे बांधून गावकरी शेती करतात त्यामुळे असा मधलाच भाग हिरवागार दिसतो...
डोंगरमाथ्या वरचे झरे गावात वळवून पाणी फिरवण्याची गोष्ट ऐकून मला आमच्या कोकणामधले पन्हळीच्या आणि पाटाच्या पाण्यात भिजवलेले शेतमळे आठवले... हजारो किलोमीटर दूर सुद्धा माणसाची वसाहत तशीच वसते हे पाहून भलतीच गंमत वाटली..
थोडं पुढे गेल्यानंतर रस्त्याच्या आजूबाजूने लष्करी वसाहती दिसू लागल्या- या वसाहती पाहून मला आपल्या मैत्रीण वरच्या प्राचीची आठवण झाली ती इथेच रहात असेल का? असं वाटलं. फोटो काढू नये अशी सूचना असल्यामुळे या लष्करी वसाहतींचे फोटो काही काढले नाही
थोडं पुढे जातो तोवर ही गोम्पा लांबून दिसायला लागलीच.. आमच्या ड्रायव्हरने दरवाज्याच्या अगदी जवळ गाडी लावल्यामुळे फारस अंतर चालायला नव्हतं. आणि वर गेल्यावर दिसणारा नजर अप्रतिम होताच
थिकसे मॉनेस्ट्री /गोंपा
http://thiksay.org/
https://www.ladakh-tourism.net/blog/thiksey-monastery/
पंधराव्या शतकात बांधली गेलेली ही गोंपा अजूनही वापरात आहे. या गोंपाचं बांधकाम तिबेट मधल्या पोटाला पॅलेस सारखं दिसतं
1970 मध्ये चौदावे दलाई लामा येथे आले होते त्यांच्या येण्याची आठवण भरून इथे एक मोठा मैत्रेय बुद्धाचा पुतळा उभारला आहे.
दोन मजली मोठा "मैत्रेय" चा हा पुतळा बघताना मला वरदाची आणि पर्यायाने मैत्रीण ची आठवण आली :)
या मॉनेस्ट्री मधली मला मनाला भिडलेली अजून एक गोष्ट म्हणजे इथली एकदम चमकदार आणि ब्राईट दिसणारी चित्रं.. या चित्रांमुळे अख्या मॉनेस्ट्रीला एक छान उठाव प्राप्त होतो
एव्हाना चालून चालून थोडं दमायला होत होतं त्यामुळे आता परत फिरलो.बघायच्या यादीतलं दुसरं ठिकाण होतं शे पॅलेस
शे पॅलेस
https://www.ladakh-tourism.net/blog/shey-palace/
थिकसे मॉनेस्ट्री मधून लेह शहराकडे परत जाताना हा पॅलेस रस्त्यात लागतो
पूर्वीच्या काळात शे ही लडाखची उन्हाळी राजधानी होती - 1842 मध्ये इथले नमग्याल राजे हा राजवाडा सोडून कायमस्वरूपी स्टोक मधल्या राजवाड्यात राहायला गेले, या वंशातले लोक अजूनही स्तोक राजवाड्यात राहतात.
थिकसे प्रमाणेच इथे सुद्धा वरून दिसणारा नजारा डोळ्यांचं पारणं फेडेल असा होता
हा राजवाडा बघून होईपर्यंत पोटात चांगलेच कावळे ओरडायला लागले होते... त्यामुळे आम्ही शहराकडे परतण्याचं ठरवलं
कालच्याच त्या बाजारपेठेत परत येऊन तुडुंब जेवण केलं आणि मग आता कुठे जायचं त्याच्या विचारात पडलो?
इथे जवळच लेह म्युझियम आहे असं काल आमच्या एजंट ने सांगितल्याचं आठवलं आणि थोडीफार चौकशी करून आम्ही म्युसियम मध्ये पोहोचलो
म्युझियम
सेंट्रल एशियातल्या ऐतिहासिक वस्तू दाखवणारे हे छोटसं म्युझियम मला आणि सुरभिला खूप आवडलं
इथल्या भागातील ऐतिहासिक वापरातील भांडी/ कपडे पुस्तकं लिखाण अशा गोष्टी अतिशय सुबक पद्धतीने मांडून ठेवल्या आहेत - इतिहासाची थोडीफार आवड असेल आणि हाताशी वेळ असेल तर नक्की बघावं असं एक ठिकाण.
म्युझियम मध्ये छोटासा फेरफटका झाल्यानंतर पुढच्या ठिकाणी होतं ते म्हणजे लेह पॅलेस
लेह पॅलेस
लेहच्या राजघराण्याचा हा मूळ राजवाडा
नऊ मजल्याची ही वास्तू आता एकदम पडझडलेल्या अवस्थेत आहे.. पुरातत्व विभागाकडून त्याची डागडुजी आणि नूतनीकरण चालू आहे
लडाख मध्ये कुठूनही दिसतात असे सुंदर व्ह्यू या पॅलेस मधून दिसतातच आणि आत अनेक जुन्या गोष्टी छान मांडून ठेवलेल्या आहेत
एवढं फिरून होई पर्यंत आम्ही परत दमलो होतो आणि आमची रूम आम्हाला खुणावायला लागली होती- उद्याचा दिवस तसा लांब आणि दमणूक करणारा असेल त्यामुळे आता जरा आराम करू असं म्हणून आम्ही रूमवर परतलो