घरात अजूनही गडबड चालूच होती. जिकडे तिकडे बॅगा पिशव्या अर्ध्या उघड्या , उपसलेल्या, काही सामान अजून भरायची वाट पाहणाऱ्या अन काही रिकाम्या होण्यासाठी ताटकळलेल्या. लांबचे बरेचसे पाहुणे परतले असले तरी मे च्या सुट्या असल्याने हक्काची मोठी माणसं, लहान मुलं गलका करतच होती.
घरात खूप पसारा असला, कामं असली तरी त्याचा शीण नव्हता तर घराचं ते अस्ताव्यस्त असणंच साजरं होत होतं. बाहेर रात्रभर चालू असलेल्या लाईटच्या माळा बंद करायच्या राहिल्या होत्या. लग्न होऊन तीन दिवसच झाले होते त्यामुळं सगळं घर तिच्यासारखंच नवीन आणि आनंदाने भरून गेलं होतं.

दुपारच्या जेवणानंतर सगळे हॉल मध्ये सतरंजीवर टेकायला आले होते.पंखा पाचावर गरागरा फिरत होता. काकांनी पानाच्या सामानाचे तयार तबक पुढ्यात घेतले आणि मोठ्या आवाजात काहीतरी गंमत किस्सा सांगत विडे लावायला घेतले. बाहेर अंगणात मुलं कॅरम खेळताना चेकाळली होती. आमरस पुरीचं तुडुंब जेवण झाल्याने धाकटा दीर वर खोलीत जाऊन घोरत पडला होता. तिलाही खरंतर तीव्रतेने आपल्या खोलीत जाऊन पाठ टेकायची तीव्र इच्छा होत होती पण साक्षात नवराच समोर इतर भावा बहिणींमध्ये गप्पा ठोकत बसल्याने तिनं एकटीने उठणं बरं दिसलं नसतं. मग ती तशीच एका कोपऱ्यात भिंतीला पाठ टेकून बसून इवलेसे हसत आपली दाद देत राहीली.

ती ज्या कोपऱ्यात बसली होती तिथून तिला तो एका बाजूने दिसत होता. सगळ्यांमध्ये राहून पण आपल्याला त्याला असं मनसोक्त बघता येतंय हे तिच्या लक्षात आलं तेव्हा तिला फार मजा वाटली. गेले कित्येक दिवस शंभर माणसात तिला त्याला धड डोळे भरून बघता पण आलं नव्हतं. धार्मिक विधी, फोटो, आणि शुभेच्छा आशीर्वाद द्यायला येणारे लोक यात शेजारी उभा असलेला तो फक्त तिला जाणवत होता दिसत नव्हता. न जाणो आपण त्याच्याकडे बघायला आणि कुणी पटकन क्लिक करायला एक वेळ आली तर चिडवायला नवीन कारण मिळेल या शंकेने ती फार जपून राहत होती. कारण आता चिडवणं खूप झालं होतं गेले सहा महिने; पण ते सगळं प्रत्यक्ष कधी घडतंय याची तिला आस लागली होती. तर आता तो असा समोर होता आणि ती त्याच्याकडे बिनदिक्कत बघू शकत होती.

पांढरा शुभ्र झब्बा घातला असल्यानं तो जास्तच हँडसम दिसत होता. काहीही म्हणा झब्ब्यात पुरुषाचं जे रूप दिसतं ते टीशर्ट सूट बूट कशातच नाही. तिला आठवलं, अरे,आपण याला म्हटलं होतं की सिरीयल मध्ये दाखवतात तसं तुम्ही पुरुष घरात का छान सैल सुती झब्बे घालत नाही? तेव्हा तो खो खो हसला होता आणि म्हणाला तू पण मग तशी साडी नेसून आणि दागिने घालून बसणार असलीस तर मी पण घालेन हा झब्बा घरात! तिला साडी तशीही आवडतेच आणि नंतर ऑफिस सुरू झालं की नेसून होणार नाही शिवाय घरात बरीच वयस्कर जनता असल्याने तिने दोन दिवस साडीच नेसली होती आणि सासूबाई कडून कौतुक पण करून घेतलं होतं. आज आंघोळ करून खाली आला तेव्हा जिन्यात असतानाच त्याने का डोळा मारला होता ते तिला आत्ता कुठे स्ट्राईक झालं!ओह माय माय. तो ये बात है! इतकी बारीक गोष्ट त्यानं लक्षात ठेवलेली पाहून ती मनातून सुखावली.

काहीतरी मोठा विनोद झाला आणि एकदम हास्याची कारंजी उसळली तशी ती भानावर आली. तो वर बघून मनमोकळं हसत होता तेव्हा त्याच्या गालांचे कट्स आणखीच शार्प दिसत होते आणि वरखाली होणारा तो कंठमणी! उफ्फ. त्या कंठमण्यात तिचा कसा जीव अडकला आहे हे त्याला तिला कधीचं सांगायचं आहे. ती त्याचे एका सरळ रेषेत असणारे शुभ्र दात, हलकेच खळी पाडणारी धनुष्यासारखी जिवणी बघत आपले ओठ आता कसे दिसत असतील हे आठवत राहिली. त्या ओठांवर हे ओठ कसे दिसतील हा विचार करताना तिचा श्वास कधी रोखला गेला तिला समजलंच नाही. तसं दोन तीन वेळा किस करून झालं पण होतं आतापर्यत पण ते कुठंतरी अंधाराचा फायदा वगैरे घेऊन,चार चौघात कोपरा गाठून. तेव्हा दोघांचीच धडधड इतकी होती की हा विचार मनात आलाही नव्हता. आता कसं आपली दोघांची खोली, आपला बेड आपला आरसा आपलं बाथरूम आपला शॉवर! कुणापासून काही लपून नाही सगळं कसं हक्काचे, राजरोस, हवं तेव्हा! आपल्या विचारांची धाव पाहून तिची तीच लाजली!

आता त्यानं हात मागे घेऊन खांद्याच्या रेषेत आडवे भावांच्या पाठीवर टाकले होते. केवढे लांब हात आहेत याचे! सहा फुटी उंचीला शोभतील असेच. आणि ते भरदार पसरट गोरे गुलाबी तळहात. बरंय वरच्या बाजूने पटकन दिसत नाहीत. ते तळहात ती निमुळती बोटं तिने कित्येकदा डोळे भरून स्पर्शली होती. गाडी चालवताना, हॉटेल, सिनेमा, दुकानात बिल पे करताना वोलेत मध्ये घुटमळणारी ती बोटे, वोलेत खिशात ठेवताना त्याच्या संपूर्ण हाताचा होणारा विशिष्ट कोन, कन्यादानाच्या वेळेस त्याच्या तळव्यात सहजच सामावलेले आपले मेंदीभरले नाजूक छोटे तळहात आणि नंतर गळ्यात मंगळसूत्र घालत असताना मानेला झालेले पुसट स्पर्श तिला आताही लख्ख आठवत होते.

किती वेळ गेला कुणास ठाऊक ती अशी नुसती बसून त्याला बघत असल्याला. तिच्या लक्षात आलं तेव्हा सगळे चहा आणा चहा करत होते. ती पटकन उठली आणि उठताना बांगड्यांचा आवाज झाला तसं त्याच्या नजरेने तिला वेधलं. काल रात्रीची बांगड्यांची गंमत तिला क्षणात आठवली आणि तिचे गाल अक्षरशः गर्द गुलाबी झाले. ती झटदिशी आत पळाली आणि एका हाताने दुसऱ्या हातातल्या बांगड्या घट्ट धरल्या तेव्हा कालची त्याच्या हातांची पकड याहून किती भरीव मजबूत आणि तरीही एकही बांगडी पिचकू न देणारी आश्वासक होती हे जाणवलं. तिच्या मेंदीचा गंध जेव्हा त्याने खोल श्वासात भरून घेतला तेव्हा त्या धारदार सणसणीत नाकावर हे आता फक्त माझं आहे असा ओठाचा शिक्का तिनं उमटवला होता.

ती आत चहाचा ट्रे न्यायला आली तसं सासूबाईंनी उद्याची बॅग तयार आहे ना ग म्हणत हनिमूनला जायची आणखी डझनभर स्वप्नं पुढ्यात ओतली! आता ती इतकी अलवार झाली होती जसा तो चहाचे कप भरलेला ट्रे.. जरा धक्का लागला तर सांडेल की काय! ती नक्की काय जपत सांभाळत चालली होती ते तिलाच समजत नव्हतं. चहा देऊन झाला तसं चुलत सासूबाईंनी ओवलेला भरगच्च गजरा हातात दिला आणि तिचा श्वास गंधित झाला.. आजची रात्र मोगऱ्याची, मेंदीची, गंधभरल्या श्वासांची का सत्यात येणाऱ्या स्वप्नांची..! तिच्या समोर तिचा पांढरा शुभ्र मोगरा हसत होता फुलत होता आणि ही त्यात दोऱ्या सारखी स्वतःला विसरून गुंतत चालली होती!

आज सकाळपासूनच तिच्या जीवाची घालमेल होत होती. थोडंसं टेन्शन तर होतंच. इतके दिवस त्याची चाललेली गडबड, डॉक्टरकडे मारलेले हेलपाटे, औषधं, तपासण्या, वर खाली होणारी आईची तब्येत, रात्रीची जागरणं सगळं ती बाहेरून तरीही त्याच्या अगदी जवळ राहून पाहत होती. गेले अनेक महिने त्यांच्या संध्याकाळच्या भेटीचा विषय

पण हाच राहिला होता. आईचं ऑपरेशन करायचं का नाही यावर दोघांच्या झालेल्या चर्चा, त्यातली रिस्क, तिने परस्पर जाऊन घेतलेले सेकंड ओपिनियन आणि मग निर्णय झाल्यावर सुरू झालेली पैशाची जमवाजमव. हे सगळं त्या दोघातच कारण अजून घरी सगळं सांगायचं होतं दोघांना. तिचाच हट्ट होता की तिची इंटर्नशिप संपली आणि जॉब ऑफर हातात आली की सांगायचं.त्याला काहीच प्रॉब्लेम नव्हता.लग्न झाल्यावर जरा मोठं घर घ्यायचं म्हणून साठवलेले पैसे ऑपरेशनसाठी वापरावे लागणार होते. हे तिला कसं सांगावं या विचारात असताना तिनेच जेव्हा तोच पहिला सोर्स आहे आपला, असं म्हटलं तेव्हा त्याला आपल्या निवडीचा पुन्हा एकदा अभिमान वाटला. नंतर कित्येकदा भेटल्यावर त्याच्यात काहीही बोलायचं त्राण उरलेलं नसे आणि तीही शांत राहून कधी त्याचा हात हातात घेऊन थोपटत बसे. सगळं नीट होणारे असं निदान तिला तरी खोटं खोटं म्हणायचं नव्हतं त्याला. उलट जे होईल त्याला सामोरं जाण्यासाठी त्याची ताकद व्हायचे होते, तो कोसळला तर त्याला उभं करायला तिला खंबीर राहायचं होतं. ती थोडीशी प्रॅक्टिकल होतीच जे त्यांच्या नात्याचा तोल सांभाळायला आवश्यक होतं.

सगळ्या तपासण्या झाल्यावर आज ऑपरेशन करायचं ठरलं होतं. हॉस्पिटल खूप प्रसिद्ध होतं, डॉक्टर नामांकित होते. त्याच्यासोबत त्याचा मामा दिवसभर असणार होता शिवाय इतरही बरेच नातेवाईक असल्याने तिला काही तिथं त्याची सोबत करता येणार नव्हती. सारखे फोन आणि मेसेज करून तरी किती डिस्टर्ब करणार? आज तिचं कशातच लक्ष लागलं नसतं म्हणून इंटर्नशिप असूनसुद्धा तिनं आज रजा टाकली होती. घरी सकाळपासून पोट दुखतंय असं नाटक करून ऑफिसला जाणार नाही असं सांगून टाकलं. नाहीतर रजा टाकली आहे म्हटल्यावर बहिणीने आईने लगेच काहीतरी सिनेमा, शॉपिंगचा प्लॅन केला असता ज्यात तिला अजिबात रस नव्हता आज तरी.

लक्ष सारखं घड्याळाकडे. साडेअकराची वेळ ठरली होती. म्हणजे दोन तास आधीपासून तयारी सुरू झाली असणार. त्याने त्या गडबडीत चहा तरी घेतला असेल का नाही कोण जाणे. आपण मात्र छान चहा खारी खाऊन बसलो. तिला एकदम कसनुस झालं. त्याला मेसेज केला "आई बरी आहे का? ऑपरेशनची तयारी चालूं झाली का? तू काही खाल्लेस का? चहा सरबत तरी घे रे." एकदम खाण्याचं विचारलं असत तर त्याचं डोकं फिरलं असतं. या पण मेसेजचा काय लगेच रिप्लाय येणार नाहीये हे गृहीत होतं. अनायसे पोटदुखीचं निमित्त केलंय तर तिने आईला जेवणार नाही सांगून दिलं आणि खोलीत जाऊन पुस्तकं वाचत पडली. अचानक काय आठवलं कोण जाणे बाबांची पूजा झाल्यावर आंघोळ करून देवापुढे जाऊन रामरक्षा म्हटली आणि खूप वेळ डोळे मिटून त्याच्या आईसाठी प्रार्थना करत बसली. इकडे आईला जरा वेगळं वाटलं पण मुलगी सुधारतेय तर कशाला डिवचायच म्हणून कानाडोळा केला.

साडेतीन वाजले आणि मेसेज आला! "झालं ऑपरेशन. काही प्रॉब्लेम नाही डॉ म्हणाले. आता अर्ध्या तासात आई बाहेर येईल." तिचा जीव मोठ्या भांडयात पडला. देवाचे आभार मानले. आता पुढेही सगळं सुरळीत कर अशी विनंती पण केली. तिला आता भुकेची जाणीव व्हायला लागली होती. त्यानंही काही खाल्लं नसणार आणि तसाही बाहेरचं खाण्याचा आनंदच होता त्याचा. पाणीपुरी घेतली तरी एकच पुरी तो खायचा उरलेल्या तीच. पंजाबी आवडायचं नाही, पावाचे पदार्थ बिग नो आणि आईस्क्रीम अजिबात नाही. मग उरतं तरी काय बाहेरच्या जगात खायला?! खाण्याचे फार चोचले होते असे नाही पण त्याला साधसुध खायला आवडायचं.आज तर हॉस्पिटलमध्ये. तिथल्या वातावरणात कुणालाच अन्न घशाखाली उतरत नाही. तो तर अजिबात काही खायचा नाही आणि इतर नातेवाईकांना "खाऊन आलो" सांगून विषय मिटवेल. ते काही नाही. तिच्या डोक्यात एक कल्पना चमकली.

आईला म्हणाली, "आई, भाजणी कुठाय थालीपीठाची?" आता ही काय नवा राडा करणार आत्ता आवरलेल्या ओट्यावर म्हणून आई वैतागली. "भाजणी तुला वाया घालवायला केली नाहिये हा. ते यु ट्यूबवर बघून काहीतरी घाट घालू नकोस" तोवर तिने डबे उचकपाचक केलेही होते. एक डबा घेऊन आईला दाखवला हीच का म्हणून? आईला थालीपीठ कसे लावायचे विचारले.
"अग पोट दुखतंय ना? "
"मला नकोय ग, ती श्रुती आहे ना तिला खावंसं वाटतंय केव्हापासून. आज घरी आहे तर घेऊन जाते ना सरप्राईज!" तिने फुल सेटिंग लावली.
मग कांदा चिरला कोथिंबीर बारीक चिरली.पीठ भिजवून मळले.तव्याला तेल लावून छान प्रेमानं थालिपीठ थापलं. मधे गोल भोकं पाडली आणि त्यात तेल सोडलं. वाफ आली आणि त्यासोबत भाजणीचा खमंग दरवळ! मनातल्या मनात ती खूश झाली. पटकन ड्रेस बदलून केस सारखे केले. कानातले घातले. त्याला कधीच आवडायचं नाही तिला बिनकानातल्याची बघायला. बाकी कशाचा आग्रह नव्हता पण त्याला तिचे कानातले बघणं आवडायचं. आरशात बघून गोड हसली आणि मान हलवून कानातले खूप गोड दिसतायत ना हे चेक केलं.
थालिपीठावर साजूक तूप सोडलं. छोट्या डबीत कैरीचे लोणचे घेतले डबा भरला आणि हॉस्पिटलकडे निघाली.

पार्किंगमध्ये आल्यावर त्याला फोन केला आणि पटकन खाली बोलावले.
"वेडी आहेस का तू? इतक्या लांब गाडी चालवत का आलीस? मी आलोच असतो ना उद्या किंवा परवा.." वगैरे रीतसर बडबड झाली.
"आता आलेय तर ये ना प्लीज खाली."
"थांब असं पटकन निघता येणार नाही इथून."
सुमारे दहा मिनिटं वाट पाहिल्यावर तो रिसेप्शनपर्यंत आलेला दिसला. अधीर होऊन तिने पुन्हा फोन केला. "समोर बघ त्या जिन्याच्या बाजूला".
तो आला.तिचे स्कार्फ मधून दिसणारे फक्त डोळे पाहिले आणि त्याची नजर त्यात अडकून पडली. तिच्या काळ्याभोर ठळक कमनीय भुवया आणि मधाळ डोळे हे कॉम्बिनेशन त्याला कॉलेजच्या दिवसांपासून वेडं करत आलं आहे.
"बस पटकन…"
आता या सिच्युएशन मध्ये ही कुठं नेतीय आणखी. मी इथे थांबणं गरजेचं आहे. वगैरे कुरबुरत बसला तो. तिच्या खांद्यावर हात ठेवले मात्र आणि त्याला आपल्या खांद्यावरचं मणाचं ओझं हलकं झाल्यागत वाटलं. त्या खांद्यावर डोकं ठेवावं का भर रस्त्यात असं वाटत असतानाच तिनं गाडी एक साईडला सावली बघून घेतली. जास्त गर्दी नव्हती अशा ठिकाणी. स्कार्फ काढून डबा वगैरे डिकीतून काढत असताना सकाळपासून काय काय कसं कसं झालं यावर बोलणं झालं. सध्या तरी ऑल ओके वाटत होतं.

बोलता बोलता तिच्या हालचाली तो निरखत होता. हिचं चाललंय काय नक्की? आणि तिनं गरम गरम थालिपीठाचा डबा त्याच्यासमोर उघडून धरला.
" खाशील ना? मी केलंय! पहिल्यांदा!"
तो बघतच राहिला. "कसं सुचतं तुला ग? आणि यासाठी तू इतकी धडपड केलीस? मी खाल्लं असतं की काहीतरी इथे"
"माहितीये ते. काय अन किती खाल्लं असतेस. नंतर बोलू आधी खाऊन मला सांग कसं झालंय. मी टेस्ट पण नाही केलंय."
क्षणभर थांबून म्हणाली -
"पहिला घास तुलाच द्यायचा होता ना."
घास तोडता तोडता त्यानं चमकून वर पाहिलं आणि नेहमीसारखं गोड, काळजात कळ उमटवणारं हसू त्याच्या चेहऱ्यावर पसरलं.
"वेडी छबुकभावली आहेस माझी"
आणि मग तो घास तोंडात घोळवत "अम्म्म.. जबरदस्त झालंय. अमेझिंग. मला खूप भूक लागलीये ग. थालपीठ आणि लोणचं माझं जीव की प्राण आहे. हे इतकं खमंग टेस्टी लागतंय ना..! खूप खावंसं वाटतंय"
"खा की मग सगळं तुझ्यासाठीच आहे" तिला मनातून इतकं इतकं बरं वाटत होतं ना. तो एक एक घास त्याच्या घशाखाली उतरत होता आणि पोट तिचं भारत होतं. किती थकलेला दिसतोय बिचारा. धावपळ दगदगीचा शीण उतरलाय चेहऱ्यावर. आता थोडे दिवस कशावरून पण भांडायच नाही , तिनं स्वतःलाच बजावलं.
किती शहाणी मुलगी आहे ही! सतत सावलीसारखी सोबत असते आपल्या. पण ती सावली कधी पायात घुटमळू देत नाही. कधी कसला हट्ट नाही कसल्या मागण्या नाहीत. आपल्याला किती नीट ओळखते ही.चिडली की काही खरं नसतं पण मग नंतर जे काय प्रेमाचं भरतं येतं त्यासाठी तिनं पुन्हा पुन्हा चिडावं असं वाटतं. त्याला तिच्याबद्दल एकदम माया दाटून आली. डोळे भरून आले त्याचे.एक घास त्यानं तिलाही भरवला.
"तू पण नाही ना खाल्लंस काही, मला माहितेय. घरी पण भरपूर सेटिंग करावं लागलं असणार या उद्योगासाठी".
तिला एकदम आवंढा आला. हेच त्याचं सगळं जाणून असणं आणि त्याबर वागणं तिला कायम मोहवत गेलंय. ही समज, ही जाणीव उपजत असावी लागते. तिला पटकन त्याच्या मिठीत शिरावे वाटले पण गाडीवर ती बसलेली, तो समोर उभा, तिच्या हातात ते उघडलेले डबे या गणितात ते काही बसलं नसत. पण ते बहुतेक झरझर तिच्या चेहऱ्यावर उमटले असणार. त्यानं आजूबाजूला पाहून कुणी पाहत नसल्याचा अंदाज घेतला आणि पटकन खाली वाकून एकदा तिच्या कपाळावर, मग गालावर आणि हलकेच ओठावर ओठ ठेवले. तिला सगळी धावपळ क्षणात शून्य झाल्यासारखी वाटली. उत्तरादाखल ती त्याच्या अगदी जवळ आलेल्या कानात पुटपुटली - "आय लव्ह यु सो मच!! "

आकाशच्या लग्नाला सगळ्यांनी त्याच्या गावी जायचं ठरत होतं. ग्रुपवर प्रचंड डिस्कशन्स सुरू होती. कसं जायचं, केव्हा निघायचं, गिफ्ट काय द्यायचे, ड्रेस कोड करायचा का , अजून कुठे फिरून यायचं का असे एकामागून एक नवे विषय निघतच होते. कॉलेज संपल्यानंतर पहिल्यांदाच ग्रूपमध्ये एवढी भंकस चालू होती आणि मजा येत होती. सगळ्यांना जुने दिवस आठवून कधी एकदा भेटतो असं झालं होतं. मुलांना बोर होईल म्हणून त्यातही पोरींनी वेगळा ग्रुप काढून साडी नेसायची का ड्रेस, का एकदा हे एकदा ते, मग ज्यूलरी काय असे उरलेले शंभर हजार विषय चर्चेला घेतले होते. धमाल चालू होती.

आकाश म्हणजे त्या गावाच्या एके काळच्या पाटलाचा नातू. त्यामुळे लै दणक्यात बार उडणार होता. त्यानं कॉलेजात असताना वर्णनं केली होती तसाच अगदी. गावजेवण, मांडव सगळी धमाल. खूप शिकला असला तरी त्याची नाळ मातीशी अगदी घट्ट होती. मुलगी त्याच्या पसंतीची आणि लग्नाचा धमाका घरच्यांच्या पसंतीचा असं त्याचं आणि नानांचं ठरलेलेच होते. ते सगळं अगदी तसंच होताना बघून ग्रूपमध्ये सगळ्यांना उधाण आलं होतं नुसतं. काहींची लग्न झाली होती ते आपापल्या जोडीदाराला घेऊन येणार होते. आता पुढचं लग्न कुणाचं याचा अंदाज बांधणं चालूं होतं. मनातून सगळ्यांना वाटत होतं की आता तरी समरने अस्मिला विचारावं.

समर हा टू गुड टू बी ट्रू असाच उंच, देखणा,हुशार आणि श्रीमंत. पुण्यात प्रभात रोडला बंगला वगैरे. पण आई वडिलांच्या प्रेमळ धाकाने किंवा संस्कार म्हणा तो कायम नम्र असायचा. कधी त्याला गर्व नव्हता किंवा आहेत पैसे म्हणून उडवा अशी बेफिकिरी पण नव्हती. अस्मि एका साध्या मध्यम वर्गीय घरातली. स्वाभिमानी आणि मेहनती. ती खूप हुशार नव्हती पण मन लावून अभ्यास करायची. स्वतः कमवावे आयुष्यभर आणि ताठ मानेने जगावे एवढीच तिची स्वतःकडून अपेक्षा होती.

आणि नेमकी इथेच गडबड होत होती. तिला समर आणि समरला ती आवडते हे आता ओपन सिक्रेट झालं होतं. एकदा बोलता बोलता चिन्मयी बोलून पण गेली होती, कशाला एवढी मेहनत घेतेस, नंतर मस्त प्रभात रोडवर प्रभात फेऱ्याच मारणार आहेस की! हे चिडवणं तिच्या मनाला कुठेतरी लागलं होतं. ती समरवर प्रेम करत होती ते तो व्यक्ती म्हणून तिला आवडायचा म्हणून. त्याचं घरदार पैसाअडका बघून नाही. पण हे या लोकांना सांगितलं की तत्व! तत्व! म्हणून चिडवत बसतील. त्यापेक्षा तिनं गप्प राहायचं ठरवलं. बघू पुढचं पुढं. समरसुद्धा स्वतःच्या पायावर उभं राहिल्याशिवाय प्रेम लग्न असल्या भानगडीत पडणारा नव्हता. त्यामुळे आता ती वेळ आली आहे असं सगळ्यांनाच वाटणं स्वाभाविक होतं.

आकाशच्या लग्नाला आधी ट्रेनने जायचं ठरत होतं पण त्यात खूप वेळ गेला असता म्हणून शेवटी गाड्याच काढायचं ठरलं. समरची एक गाडी त्यात होतीच. दुपारी तीन वाजता निघून आठ वाजेपर्यंत पोचायचा प्लॅन होता. समरच्या गाडीत पुढे नितीन आणि मागे चिनु सोबत अस्मि बसली होती. खरतर कुणी कुठं बसायचं ठरत होतं तेव्हा ती मागे मागेच घुटमळत होती आणि समरपण फिंगर्स क्रॉस करून देवा आता ही स्वाभिमानी मुलगी कृपा करून माझ्या गाडीत बसू दे असं मनातल्या मनात म्हणत होता. शेवटी चिनुने नेहमीप्रमाणे सेटिंग करून हाताला धरून तिला समरच्या गाडीत बसवले. गॉगल लावून मिरर सेट करण्याच्या निमित्ताने समरने अँगल लावून बरोबर अस्मि दिसेल असा केला. चिनुच्या ते लक्षात आले तरी तिने बाहेर बघायचे नाटक करून कानाडोळा केला.

अस्मि आज नेहमीपेक्षा थोडी वेगळी भासत होती त्याला. जास्तच सुंदर झालीये का? केस वाढवलेले दिसतायत. पण पांढरा टॉप आणि ब्ल्यू जीन्स इतका कॉमन ड्रेस का घातला हिने आज? मुद्दाम करते बहुतेक. आज मी भेटणार आहे तर छान राहा हे पण मीच सांगावं का? त्यानं पुन्हा पाहिलं तर खरतर चेहऱ्यावरून खाली ड्रेसकडे नजर जायचं कारणच नव्हतं इतकी ती गोड दिसत होती. तो मनाशीच हसला. इसका बदला हम जरूर लेंगे।

मागच्या सीटवर बसून तिला तो काय फारसा दिसतच नव्हता. मगाशी गाडीबाहेर आला तेव्हा त्याचा डेनिम शर्ट आणि तसलाच ब्ल्यू गॉगलमध्ये तो एकदम शर्टच्या ब्रँडच्या जाहिरातीतला मॉडेल दिसत होता. गॉगल एका हाताने काढून गाडीच्या टपावर ठेवून "चला रे पटपट" म्हणत होता तेव्हा तिला तसेच पटपट त्याचे फोटो काढावेत असं वाटलं. आपण याचे खूप फोटो काढायचेत - नंतर! तिनं मनाशी ठरवून टाकलं.

साडेआठला ते गावात पोचले तसं आकाश, नाना आणि काकूंनी त्यांचं भरघोस स्वागत केलं. चहापाणी झालं की लगेच आवरून या म्हणाले आज संगीत रजनी ठेवलीय.ग्रुपसाठी आकाशने काकांचा वाडाच दिला होता. मुलींना खोल्या मुलांना खोल्या मध्ये ओसरीत कडीचा झोपाळा. फार भारी बडदास्त. जेवणं झाल्यावर सगळे जवळच मंडप घातला होता तिथं पोचले ऑर्केस्ट्रा साठी.मागच्या लायनीत मुद्दाम बसले कारण गाणी कुणाला ऐकायची होती? इतके दिवसांचा भंकसचा बॅकलॉग भरायचा होता. अस्मि आता त्याच्या अगदी समोर बसली होती.आकाशी रंगाचा थोडी चमचम असणारा ड्रेस आणि गळ्यात कानात लखलख करणाऱ्या शुभ्र खड्याचा सेट! दोन भुवयांच्या मध्ये किंचीत वर एक छोटी चंदेरी बुंद ची टिकली. परीच दिसत होती एकदम. समरची नजर कित्येकदा तिच्याकडे जात होती. मगाचची कसर अशी भरुन काढली तर मॅडमनी! इतक्यात तिकडे फर्माईशी घ्यायला सुरुवात झाली. समर पाणी पिण्याचं निमित्त करून उठला आणि एका छोट्या मुलाच्या हातात चिठ्ठी दिली स्टेजवर द्यायला. पुन्हा ग्रूपमध्ये जाऊन न बसता ती दिसेल अशा ठिकाणी जाऊन उभा राहील हाताची घडी घालून भिंतीला टेकून. आणि गाणं सुरू झालं -

मेरे रंग मे रंगनेवाली परी हो या हो परियों की रानी!!

एकदम शिट्ट्या वाजल्या आणि आख्खा ग्रुप उठला. आकाशचं हे फेवरीट गाणं. कधीही गाणी सुरू झाली की हे एक हमखास असायचंच. एस पीचा असा काही आवाज तो काढायचा की मुलं सुद्धा मॅड व्हायची. आज तर त्याचं हे स्वप्नंच खरं होत होतं. नितीन अन्या चिनू अक्षु सगळे पुढे जाऊन आकाश आणि नेहाला बॉलडान्स करायचा आग्रह करत होते. अस्मिची नजर समरला शोधत होती कारण हे त्याचंच काम असणार हे तिला ठाऊक होतं. एका कोपऱ्यात तो उभा दिसला तिच्याचकडे पाहत राहिलेला. ती त्याला हातानेच ये ना! म्हणत होती तर तो नकारार्थी मान हलवत फक्त अनामिकेने तू माझ्याजवळ ये इथे! म्हणत होता. एवढ्या लोकांत!! ती एकदम गडबडली आणि पटकन त्याला पाठमोरी झाली. देवा. आता काही खरं नाही आपलं. हा विचारणार या दोन दिवसातच! तिचे कान एकदम गरम झाले!

वाड्यात परत आल्यावर कपडे बदलून झोपायची तयारी झाली. सगळे दमले होते पण पुन्हा कधी असे भेटू काय माहीत म्हणून एक डाव नॉट at होम चा खेळायचा ठरलं. सगळे मांडीवर उशा घेऊन, टेकायला आधार शोधून निवांत बसले. समरने काळा टी शर्ट आणि बरमुडा घातली होती तर तिनं लेमन यलो कलरचा नाईट ड्रेस. पत्त्यांचा पिसारा करून तो नाकावर ठेवून तो तिलाच बघत होता. ते तिलाही दिसत होतं. तिच्याकडे जेव्हा तो पत्ते मागायचा तेव्हा मुद्दाम वेळ घालवायचा. मध्येच डोळा मारायचा. आता तिलाही तिचे पत्ते सगळे उघड करावेत असं व्हायला लागलं होतं. ती रात्र स्वप्नवत आणि तळमळत गेली.

दुसरे दिवशी लग्नाची गडबड सुरू झाली. नानांनी सगळ्या मुलांना फेटे बांधायला माणूस पाठवला होता. सगळे एकसे एक दिसत होते. समर तर अगदी राजबिंडा!अस्मिने खिडकीतून पाहिलं मात्र आणि तिच्या हृदयाचा ठोका चुकला. चिनूने तिला पकडलं तितक्यात! "काय मग परीराणी, आमचा राजपुत्र चालेल ना तुम्हाला? " म्हणजे कालचं सगळं पब्लिकला कळलं होतं तर! चिनु मॅड मनकवडी आहे यार. लगेच म्हणे "ये पब्लिक है ये सब जानती है ये पब्लिक है!" गप ग म्हणून हसतच अस्मि आत धावली.

बाहेर आली तेव्हा अस्मि या जगातली सुंदर मुलगी वाटत होती. अंजिरी रंगाची काठपदराची साडी, मॅचिंग बांगड्या, गळ्यात तशाच खड्यांची चिंचपेटी, एक लांब पण नाजूक हार, थोडेसे हलणारे डूल आणि उफ्फ! त्या नाजूक नाकात मोत्याची नथ! सगळा नखरा त्या नथीत एकवटला होता. तिची हेयरस्ताईल, साडीत आणखीच कमनीय दिसणारा तिचा बांधा, मेंदीचे तळहात कशाकडे लक्षच जात नव्हतं. समर तिला पाहूनच विरघळला! नशीब आपलं की ही इतके दिवस आपल्यासाठी वाट पाहत थांबली! नाहीतर कुणीही पागल व्हावं असं पॅकेज आहे हे रूप आणि गुणांचं! आता उशीर करून चालणार नाही. एखाद्याच्या पेशन्सचा किती फायदा घ्यावा. तो स्वतःलाच सांगत होता. हेच काम आधी केलं असतं तर आत्ता तिला पटकन जवळ ओढता आली असती...!

लग्न लागलं, वाजंत्री वाजली. आहेर सुरू झाले. पंगती बसू लागल्या. गरम जिलेबी, भजी डिश मध्ये घेऊन गप्पा सुरु झाल्या. इतक्यात चिनूला आठवलं. "अरे यार! काल येताना माझ्या पायतलं पैंजण गाडीतच पडलं. नंतर घेऊ म्हटलं आणि विसरलं. चल ना अस्मि आपण आणू" अस्मि पण उठली. उठता उठता चिनुने नितीनला डोळा बारीक केला. पार्किंग जरा लांब होतं. त्या दोघी थोड्या लांब जाताच नितीनने चिनूला हाक मारली. काकू बोलवतायत. अस्मि तिथंच थांबली. चिनु परत आली आणि समरला म्हणाली तू जातोस प्लीज तिच्यासोबत? आम्ही बघून येतो आकाशला काय हवंय. समरला हेच हवं होतं. त्याला येताना बघून अस्मिने चिनुचा डाव ओळखला. हिला ना फटके द्यायला पाहिजेत.

दोघे पार्किंगकडे निघाले. एकदम अवघड क्षण.
"छान दिसतीयेस!"
"हं.." ती एकदम जपून आवरून चालत होती.
"म्हणजे कालपासूनच….!"तो बोलणं पुढे नेण्याच्या तयारीत.
"काय कालपासून?"
"सुंदर दिसतेयस ग"
"आधी दिसत नव्हते का म्हणजे?" ती मुद्दाम वेगळ्या गावाला.
"विशेष छान दिसते आहेस. झालं?" त्याची शरणागती.
"गंमत केली रे. तुमचं काय बाबा, कायमच छान दिसता!"
इतक्या सहज तिने हिशेब मिटवून टाकलेला पाहून तो चकितच झाला. म्हणजे आजवरचं सगळं बिल एका फटक्यात पेड? थांब आता हिशेबच मांडतो तुझा. ते गाडीपाशी आले. मागचं दार उघडून ती वाकून खाली पैंजण शोधत होती. ते नसणार हे माहीतच होतं तिला पण याला माहीत नाही तर नाटक करावंच लागेल ना शोधायचं. ती वाकली तशी तिची गोरी पाठ, पाठीची पन्हाळ, गोल कम्बर सगळं एकदम त्याच्या पुढ्यात आलं. ती आतूनच " नाही सापडत आहे रे!" म्हणाली तसं त्यानं पटकन तिच्या कमरेला हाताने वेढून तिला सामोरी केलं अन हलकेच म्हणाला,"पण मला सापडलंय!"
हे तिला अनपेक्षित होतं. ती फक्त पुटपुटली " समर!"
"Shsh.. "तिच्या कानाजवळ ओठ नेत तो म्हणाला " I love u dear! I love u!"
तिच्या पापण्या मिटल्याच होत्या " I love u Samar!"
त्याने अलगद तिला सीटवर टेकवले आणि तिच्या गळ्यावर ओठ टेकवले. तिचीही बोटं त्याच्या केसांत नक्षी काढायला लागली तशी त्यानं आपले ओठ तिच्या ओठात ठेवले. ती नखरेल नथ त्याच्या धारदार नाकाला लागत होती. नंतर ते ओरखडे लपवताना त्याच्या नाकी नऊ येणार होते. पण त्याची फिकीर होती कुणाला. तिची साडी चुरगळत होती, दागिने अडकत होते पण यातूनच एक नवी घडी बसत होती. आयुष्यभर मिरवावा असा दागिना घडत होता!

संध्याकाळची वेळ होती. टेकडीवर मस्त गार वारा सुटला होता. वीकडे असल्यानं तुरळक वर्दळ होती. त्याला यायला जरासा उशीर झाल्याने ती अगदी चिमूटभर का होईना रुसली होती. आजचा दिवस महत्वाचा होता ना! प्रत्येक मिनीट तिला त्याच्यासोबत काढायचा होता या दोन तासातला; त्यातली दहा मिनिटं त्यानं वाया घालवली होती. पण आता रुसून आहे तो वेळ पण वाया जाईल म्हणून ती पटकन तो राग विसरून गेली. त्याला आणखी एक कारण पण होतं.. आज तो तिच्या खूप खूप आवडीचा तो स्पेशल पांढरा शर्ट घालून आला होता. इतर शर्टासारखा तो कडक नव्हता तर एकदम मऊ मुलायम होता. त्या शर्टात त्याला मिठी मारायला तिला खूप आवडायचं. एकदम मऊ, उबदार वाटायचं.

"कसला गोड आहेस तू! किती लक्षात ठेवतोस बारीक गोष्टी!"
"छोटी बातें, छोटी-छोटी बातों की हैं यादें बड़ी
भूले नहीं, बीती हुई एक छोटी घड़ी!"
त्यानं खाली वाकत तिच्या डोळ्यात बघत आणि ते किलर स्माईल देत सुरवात केली.
ती पण काही कमी नव्हती! त्याच्या ओठांवर हात ठेवून पुढे म्हणाली -
"जनम-जनम से आँखे बिछाईं
तेरे लिए इन राहों ने!"

आणि दोघंही हातात हात घेऊन खूप हसले. मॅड होते अगदी सिनेमासाठी. एकटे, दुकटे सारखे सिनेमे पाहायचे. नवे तर पाहणारच पण जुनेसुद्धा ठरवून पाहायचे यु ट्यूब आणि कुठे कुठे. हम दोनो कलर मध्ये आला होता तेव्हा हाफ डे टाकून देवला 70 एमेम वर बघायला पागल झाले होते. तीच गत फिल्म अरकाईव्हजला तिसरी मंजिलचा शो लागणार होता तेव्हाची. शम्मीचे डोळे तिथं बघणं वॉज ट्रीट टू आईज! आता त्यांना असा मोठ्या पडद्यावर शोले पाहायची आस लागली होती कारण बच्चन म्हणजे त्या दोघांसाठी स्वतंत्र सं
प्रकरण होतं. मुळात त्यांना सिनेमाचं वेड लागलंच बच्चनमुळे म्हटलं तर चुकलं नसतं. रोजच्या आयुष्यातल्या कितीतरी गोष्टी ते सिनेमाशी रिलेट करायचे.त्यानं इतक्या वर्षात तिला अगदी रीतसर समजावलं होतं - नथींग इज फिल्मी! ते सगळं या जगात कुणी ना कुणी अनुभवलं असणारच त्याशिवाय ते असं जिवंत होऊन पडद्यावर साकारुच शकत नाही!

तर असं फिल्मी प्रेम खूप झालं बहुतेक म्हणून आता त्यांच्यात फिल्मी विरह पण येत होता. हो नाही करता करता चार महिन्यांसाठी तिला ऑनसाईट जावं लागणार होतं. घरी सगळे खुश होते पण चार महिने त्याला भेटता येणार नाही म्हणून तिचं पाऊल जड झालं होतं. त्याने प्रॅक्टिकल होऊन तिला खूप बूस्ट केलं होतं. आणि शेवटी एकदाची झाशीची राणी घोड्यावर बसली. उद्या तिला निघायचं होतं त्या दृष्टीने आजची भेट फार महत्वाची होती.

सगळ्या तयारीची रीतसर उजळणी झाल्यावर दोघंही जरा वेळ शांत बसले. एकमेकांचा सहवास अंतरंगात साठवून घेत. स्पर्श आपल्या तनावर कोरून घेत. आपल्या खांद्यावरचं तिचं डोकं कधीच दूर होऊ नये असं त्याला वाटत होतं तर आपल्या हातातले त्याचे हात कधीच सुटू नयेत असं तिला.
पण वेळ झाल्यावर निघावं लागणारच होतं. टेकडी उतरून खाली आल्यावर शहरी गोंगाट सुरू झाला. दिवे चमचमू लागले. दुकानं दिसायला लागली आणि तिच्या डोक्यात एक भन्नाट कल्पना आली. तिनं एका कपड्यांच्या दुकानात त्याला बळजबरी नेलं. तो नको नको म्हणत असतानाच एक मस्त शर्ट त्याला घेतला. आणि ट्रायल रूममध्ये पाठवला. त्याने बाहेर येऊन दाखवल्यावर पटकन वा मस्त म्हणाली आणि आत शिरून मगाशी घातलेला त्याचा शर्ट आपल्या पर्समध्ये कोंबला.
"अग काय करतेयस? "
"बाहेर चल मग सांगते"
तो आता हा नवीन शर्ट घालूनच घरी गेल्यावर आईच्या प्रश्नांना काय उत्तरं द्यायची या विचारात.
गाडीत बसल्यावर ती म्हणाली ,"हा शर्ट मी तिकडे घेऊन जाणारे!"
तो एकदम अवाक! काय डोकं आहे का काय हिचं! कुठं कुठं धावतं?
"वेडी! दिवसभर वापरलाय मी तो. दुसरा आणला असता ना घरून सकाळी सांगितले असतेस तर"
"म्हणूनच नाही सांगितलं! तू दिवसभर वापरलेलाच शर्ट हवाय मला. त्याला तुझा स्पर्श आहे, गंध आहे! जो मला तू जवळ असल्याचा भास तरी करून देईल!"
त्याचं मन अगदी भरून आलं. किती प्रेम! किती छोट्या गोष्टीत! हे असलं काही आपल्याला कधीच सुचलं नसतं. तो पुन्हा एकदा तिच्या प्रेमात आकंठ बुडाला.

मग तिकडे पोचल्यावर फोन मेसेज सुरू झाले. दुसरे दिवशी सगळा सेटप लागल्यावर तिने त्याला व्हीडिओ कॉल केला तेव्हा तिला पाहून आता जवळ मिठीत ओढावं असं त्याला झालं! तो पांढरा शर्ट तिच्या अंगावर होता! हे असं सगळं तर इथे राहून पण कधी शक्य झालं असतं कोण जाणे! आजवर सिनेमात पाहिलेलं आठवलं त्याला - हिरोईन पावसात भिजली वगैरे की हिरोचा शर्ट घालून कसली सेक्सी दिसते… इथे तर प्रेमाचा पाऊस पडत होता आणि माझी हिरोईन माझ्या शर्टात जास्त सेक्सी सुंदर दिसत होती!
" आता कळलं तुला का हवा होता मला हा शर्ट?"त्याला डोळा मारत ओठाचा चंबू करून हवेतच किस दिला त्याला.
"कसली भारी दिसतेयस!"

मग रोज कॉल सुरू झाले. रोज तिच्या सकाळी सात वाजता तो तिला झोपेतून उठवायला फोन करत असे. तिचं ते रूप तसंही त्याला लग्न झाल्यावरच रोज दिसलं असतं. इथे राहून करता न येऊ शकणाऱ्या कितीतरी छोट्या छोट्या गोष्टी ते दोघे एकमेकांपासून लांब राहून करत होते. रोज त्याच्या रात्री झोपतानाचा गच्चीतला कॉल, त्याला ऑफिसमध्ये सरप्राईज गिफ्ट, बुके पाठवणं,त्याच्या आवडीचे पदार्थ इथे शिकून करून खाणं अशा अनेक गंमतीत ते वेळ भरून काढत होते. तो शर्ट कायम बॅकड्रॉप सारखा असायचाच कुठेतरी फ्रेममध्ये. कधी तिच्या अंगावर असायचा कधी हातात कधी मांडीवर. कितीदा रात्री एकटं वाटून खूप रडू आलं की ती त्या शर्टमध्ये तोंड खुपसून हमसाहमशी रडायची सुद्धा. तेव्हा बरेचदा तो शर्ट उशीपाशी असायचा.तिच्या बारीक झालेल्या डोळ्यांचं, लाल झालेल्या नाकाचं आणि उशिजवळच्या पांढऱ्या बोळ्याचं गणित त्याला समजलं होतं. तेव्हा मुद्दाम तो म्हणायचा " अरर! काय फडकं केलंस का काय माझ्या शर्टाचं नाक पुसायला?"
ती हसून "हो! काय करशील?" विचारायची.

शेवटी एकदाचे ते चार महिने संपले आणि ती परतली. तिला आणायला बाबा आणि दादा जाणार असल्याने त्याला कितीही इच्छा असली तरी तिला काही एयरपोर्टवर गाठता येणार नव्हतं. चार महिने काढले आपण आणि हा एक दिवस इतका जड जातोय! त्याला हसू आलं स्वतःचं. आईची म्हण आठवली - शिजेस्तोवर दम निघतो निवेस्तोवर नाही!!

दुसरे दिवशी ते भेटले तेव्हा कितीतरी वेळ गाडीतच गच्च मिठी मारली तिने त्याला. आनंदानं इतकं रडू आलं तिला की एकदम घळाघळा डोळे वाहायला लागले. त्याचा खांदा पार भिजून गेला. तो तिला पाठीवर हात फिरवत शांत करत होता.
"शहाणी माझी वेडी ती! एकटी कुठे कुठे जाऊन आली, शहण्यासारखी वागली. मग आता रडायचं कशाला"
"वेडी आहे ना, म्हणून." नाक पुसत मागे होत ती म्हणाली. पर्सची चेन उघडून तो शर्ट बाहेर काढला. त्यानं अतिशय प्रेमाने तो दोन्ही हातात घेतला आणि फुलांचा सुगंध घ्यावा तसा त्याचा गंध घेतला!
"आता यात तू आली आहेस माझ्याकडे! तुझा स्पर्श, तुझा गंध, तुझे अश्रू अमृतासारखे पिऊन हा आता अमर झाला माझ्यासाठी!"
आपल्या तारा जुळण्यासाठीच छेडल्या गेल्यात याचं तिला पुन्हा प्रत्यंतर आलं! आपण एक इमोशनल तर हा दहा आहे. नुसतं प्रॅक्टिकल असल्याचा आव आणतो. पण आत एकदम देव शम्मी शाहरुखच्या रोमान्सचा पाक भरलाय आणि वरून दिसतो माझा हा सहा फुटी बच्चन! तिने पुन्हा एकदा गच्च मिठी मारली त्याला. तो शर्ट त्या मिठीत घट्ट सापडला होता. त्या पांढऱ्या रंगात पुढच्या आयुष्याची सप्तरंगी स्वप्नं उमटली होती! त्याच्या गालावर तिने हलकेच आपले ओठ टेकवले.

गाडी निघाली. रेडिओ गात होता -

भोले-भाले, भोले-भाले दिल को बहलाते रहे
तन्हाई में, तेरे ख्यालों को सजाते रहे
कभी-कभी तो आवाज देकर
मुझको जगाया ख़्वाबों ने
मैंने तेरे लिए ही सात रंग के सपने चुने
सपने सुरीले सपने!

नव्या नव्या प्रेमाचे अलवार दिवस! नुकतंच एका केशरी संध्याकाळी भेटल्यावर काळजाचा डोह तळातून हलला आणि पाणी डोळ्याच्या काठापर्यंत हिंदकळलं. कितीतरी महिन्यांची मैत्री प्रेमात बदलत जाण्याची जाणीव सुखदही होती आणि थोडी दुखरीही. कारण त्या प्रेमात कित्येक पण होते..! खरं सांगायचं तर त्या पाण्यात बुडणार्या डोळ्यांच्या होड्यांनीच त्या दोघांना पैलतीरी सोडलं. कितीही पण परंतु असले तरी हे काठोकाठ भरलेले प्रेम कुठे सांडलं तर? ते जपायला हवं.. हळूवार.. गुपचूप. लाखात एखाद्याला मिळणारं भाग्य आहे ते.. त्याची किंमत या किंतूपरंतु वर तोलण्यात अर्थ नाही. या सुखांच्या लाटा मनात खोल दडवून ठेवायच्या.. आतासारख्या पार वरपर्यंत त्यांचे तरंग उमटू द्यायचे नाहीत.. या जगात आपण एकमेकांसाठी आहोत ही भावनाच पुरेशी आहे.. ठरलं दोघांचं!

मग एक दिवस तिला एका लग्नाला जायचं होतं. सुंदर सोनसळी पिवळी साडी नेसून तयार झाली. केस शिकेकाईने धुतल्यामुळे तिच्याभोवती धुंद करणारा दरवळ घमघमत होता. निघाल्यावर तिने त्याला फोन केला आज भेटायचं? नेहमीप्रमाणे सगळी कामं बाजूला ठेवत तो आला. आणि पाहातच राहिला. यांत्रिकपणे गाडीचं दार उघडलं ती आत बसली. तिचं हे रूप त्याला नवीन होतं. तिला हसू गालात लपवता आलं नाही..खळी उमटलीच! त्या क्षणी तिला कळू न देता नजरेनेच फोटो काढावा आणि त्याची प्रिंट हृदयात सेव्ह व्हावी अशी काहीशी कल्पना करून त्याने डोळे क्षणभर मिटले.तोच क्षण पकडून तिने पदर सारखा करायचा निमित्त करून काळजाची धडधड थोपवायचा प्रयत्न केला. ती गाडीत आल्याबरोबर जादू झाल्यागत गाडी त्या दरवळाने भरून गेली. "छान दिसतेयस" मनातले अनेक निबंध आणि कविता काटत छाटत तो म्हणाला. पण ते पानभर वर्णन त्याच्या डोळ्यात झरझर उमटलेलं तिनं वाचलं आणि ती अक्षरशः लाजली! अशा वेळी काय करायचं असतं ते न सुचून दोघं इकडे तिकडे बघत राहिले. मग त्याने गाडी चालू केली आणि तिने गाणी! गाडी हायवेला लागल्यावर दोघंही जरा रिलॅक्स झाले. रेडिओवर ' दिलबर मेरे कबतक मुझे ऐसे ही तडपाओगे..' लागल्यावर त्यानेही सुरात सूर मिसळला आणि तिच्या काळजाचा ठोकाच चुकला. एक तर बच्चन तिचा आवडता, हे तिचं आवडतं गाणं.. आणि तो.. तिचा जीव की प्राण... इतकं सुंदर गातो?! आणि गाणं गात असताना तिच्याकडे सतत बघत होता.. मैं आग दिल मे लगा दूंगा वो की पल मे पिघल जाओगे! ती शब्दाशब्दाला विरघळत होती, लाजून तिचे गाल खरंच लाल होत होते.
सोचोगे जब मेरे बारे में तनहाईयों में
गिर जाओगे और भी मेरी परछाईयों में..
ती किती गुंतत गेली होती त्याच्यात हे फक्त तिलाच माहीत होतं.. आज सुंदर मी दिसतेय आणि हा फक्त शब्दांनी मला हरवतोय! हे हरणं इतकं गोड होतं की तिनं जिंकण्याचा विचारही मनात आणला नाही. त्यानं गाडी कडेला थांबवली. तिचं नाव घेतलं. फार कमी वेळा एकमेकांचं नाव उच्चारायची वेळ यायची. तिचं नावही तिला आता एकदम नवीन वाटायला लागलं. पण पापण्या उचलून त्याच्याकडे बघायची भीड होईना. तोच ड्रायव्हिंग सीटवरून नव्वद अंशात हलला आणि तिच्याकडे बघत राहिला. तिची ती अवस्था मनात साठवून झाल्यावर दोन्ही हातात तिचा चेहरा उचलला. कानाच्या मागे त्याची बोटं लागल्यावर, केसांत गुंतल्यावर सुगंधांच्या आणखी काही कुप्या उघडल्या... तिने लाजेने डोळे मिटून घेतले.. तिला आवडणारं त्याचं नाक आता तिच्या कल्पनेच्याही अलीकडे होतं.. त्याच्या उबदार श्वासांनी त्या सुगंधांना धुमारे फुटत राहिले... तिचे गुलाबी मऊ ओठ त्याच्या ओठांत सुपूर्द करत ती त्याच्या आश्वासक मिठीत हरत राहिली.. त्याचं जिंकणं अनुभवत राहिली.. आनंदाच्या लाटा डोळ्यांचे किनारे ओलांडताच त्यानं ते खारं पाणी गोड मानून घेतलं...प्राजक्ताची फुलं वेचावी तितक्या अधीरतेनं तरी हळुवारपणे तो तिच्या डोळ्यातले मोती आणि ओठांचे पोवळे वेचत राहिला... तिच्या सोनसळी साडीनं त्यांच्या आयुष्यातला एक दिवस सोन्याचा केला!

ती: आठवतं तुला..
कॉलेजमध्ये कोणता तरी इव्हेंट होता
आणि आपण मदतनीस म्हणून नावं नोंदवली होती.
शनिवार संध्याकाळी मोठी चित्र जत्रा होती आणि चिकार लोक मुलं येणार होती.
तेव्हा सगळे तास दीड तास उशीरा येणार होते आणि आपला वेळ जात नव्हता.
आख्या कॉलेजला तीन फेऱ्या मारून पण कुणी येईना.
मग तहान तहान झाली तेव्हा
आपण बर्फाचा गोळा घेतला.

तो : बर्फाचा गोळा?
अच्छा, सकाळ आणि कॅम्लिन ने आयोजित केलेला तो चित्रमित्र कार्यक्रम?

तेव्हा सगळ्यांचं पाच वाजता यायचं ठरलं होतं आणि तुझा 3 लाच मला मेसेज आला होता - मी रेडी आहे. चल. मी थांबूच शकत नव्हतो घरात.

वेळ कसा गेला खरंतर कळत नव्हतं ना? तीन नाही पाच फेऱ्या मारल्या होत्या मेन बिल्डिंगला.

तहान मात्र खरी होती. सगळीच!

एकच बर्फाचा गोळा घेतला आपण. तू तुझे ओठ लाल आणि गार करून झाल्यावर मला म्हणालीस - घे!मी या बाजूने खाल्लाय. तू इकडून खाऊ शकतोस.

सायन्स जरा कच्चं आहेच तुझं. वितळणाऱ्या बर्फ़ाला कुठली बाजू असते?

पण तुझ्या ओठावर ओठ ठेवायची तशी का होईना आलेली संधी मी थोडीच सोडणार होतो?

आणि तू तरी कुठे सोडलीस नंतर? घेतलासच की माझ्या हातून पुन्हा. दोघांचे ओठ लाल आणि गारठलेले! तरी अस्पर्शित!

ती : (वितळणाऱ्या बर्फ़ासारखं पाणी पाणी होत)
आणि मग रात्री गप्पा मारताना तू गायलेलं "वो शाम कुछ अजीब थी!"

पुढे सरकून तिचे हात हातात घेऊन त्यानं आवाज लावला -

वो शाम कुछ अजीब थी, ये शाम भी अजीब है
वो कल भी पास-पास थी, वो आज भी करीब है
वो शाम कुछ अजीब थी...

झुकी हुई निगाह में कहीं मेरा ख़याल था
दबी-दबी हँसी में इक हसीन सा गुलाल था
मैं सोचता था मेरा नाम गुनगुना रही है वो
न जाने क्यों लगा मुझे, के मुस्कुरा रही है वो
वो शाम कुछ अजीब थी...

मेरा ख़याल है अभी झुकी हुई निगाह में
खिली हुई हँसी भी है, दबी हुई सी चाह में
मैं जानता हूँ मेरा नाम गुनगुना रही है वो
यही ख़याल है मुझे, के साथ आ रही है वो
वो शाम कुछ अजीब थी...

आज सकाळ काही नेहमीची उगवली नाही. तसं दोन दिवसांपासूनच वातावरण तंग झालं होतं, पण प्रश्न उत्तरादाखल बोलणं होत होतं. त्यानं जरा बुद्धीला ताण देऊन पाहिला की आपण काहीतरी मेजर चुकलोय का, काही बोललोय का, काही विसरलोय का.. पण तसं तर काहीच नव्हतं. मग ती अचानक बोलनाशी का झाली?

एरवीची तिची बडबड थांब म्हणावं इतकी असायची त्यामुळे तिला राग आला, चिडली की बोलणं बंद झाल्यावर एखादं शहरच्या शहर ठप्प व्हावं तितकी शांतता पसरते दोघांत. मग ते अंतर वेळ जाईल तसं वाढत जातं आणि ते कापून तिच्यापर्यंत पोचणं त्याला अवघड होऊन बसतं. कधी कधी तर मनातलं हे अंतर दूर करायला तो खरोखर शहराच्या या टोकापासून त्या टोकापर्यंत गेलेला आहे तिच्यासाठी. आणि ती ही त्याच्यासाठी. मग नंतर सगळं इतकं सहज सोपं व्हायचं की कशासाठी इतकं ताणलं असं दोघांनाही वाटायचं. पण तो क्षण यायला खूप वाट पाहावी लागायची, तपश्चर्या करावी इतका दैवी असायचा तो क्षण.

त्याला हल्ली धीर धरवत नसे इतका वेळ तिच्याशिवाय. काल दुपारपासून एल मेसेज नाही, सकाळी ऑफिसला आल्यावर नाही. शेवटी न राहवून त्यानं तिला व्हॉट्सअप वर पिंग केलंच.
ओ शुक शुक.

(तिच्या रीड रिसीटस कायम बंद असतात. आपला सतत कुणी ट्रॅक ठेवणं तिला आवडत नाही. मुळात आपण कुणाला प्रत्येक गोष्टी साठी आन्सरेबल नाही असं तिचं म्हणणं. त्यामुळे परमेश्वराची कृपा होईल तेव्हाच मेसेज ला रिप्लाय मिळेल यावर त्याचा विश्वास.)

साधारण पस्तीस मिनीटांनी रिप्लाय आला.

काय

(स्मायली सोडा, कोणतंही विरामचिन्हं न देता शुष्क कोरडा शब्द म्हणजे लढाई मोठी आहे.)
काय करतेयस?
काम

(नेहमीची रसद पुरणार नाही. असले फुटकळ प्रश्न उत्तरं दोघांनाही वात आणतात. जेवलास का झोपलीस का असले प्रश्न विचारायचे नाहीत हे दोघांत कधी ठरलं होतं आठवत नाही पण ठरलंय.)

साधारण तीन तासांच्या शांततेनंतर तो पुन्हा सरसावतो.

काय झालंय? बोलत का नाहीयेस?
(लगेच प्रत्युत्तर)
बोलतेय की.काय होणारे मला.

आता तो गप्प. कुठून सुरवात करणार? काही बोलायची सोय नाही.

तिकडं तिला कळलंय की त्याला कळलंय कुछ तो हुआ है. पण तो ओळखू शकणार नाहीच. पूर्वीच्या राण्या कशा जाहीरपणे कोपभवनात जायच्या... मग राजा समजूत काढायला यायचा. राणी मागेल ते तिला मिळायचं. राजाला काय कमी होतं? पण राणीचा थाट राजा जपायचा. राजापेक्षा राणीचा मान मोठा ठेवायचा.

ठेवायलाच हवा ना? एवढ्या मोठ्या राजाला खूश ठेवणं, त्याचं सुखदुःख वाटून घेणं काय सोपं आहे? शिवाय सतत लढाई आक्रमणाची टांगती तलवार. राज्यात असला तरी राणीच्या वाट्याला कितीसा येत असणार राजा? त्यात आणखी वाटेकरी राण्या असतील तर बघायलाच नको. असा विचार मनात आला आणि तिनं पुन्हा स्वतःशीच तोंड वाकडं केलं. इथं तर सगळाच सुळसुळाट आहे आणि कोपभवनाचं लोकेशन पण आपणच शेअर करा! तिला अगदी वैताग आला. तिनं टाईप करायला सुरुवात केली -

परवाचा फोटो चांगला होता.
कुठला?
किती फोटो टाकलेस परवा फेसबुकवर? का मला एकच दाखवायचं सेटिंग होतं?
(सटकन तिचा पारा चढला. तो अचानक झालेल्या माऱ्याने धडपडलाच पण पटकन सावरलं त्यानं स्वतःला.)

हा, तो होय! असाच सकाळी उन्हात गच्चीवर गेलो होतो चहा प्यायला तेव्हा काढला.
(याला अजून समजलेले नाही? का हा वेड घेऊन पेडगावला जातोय? माझ्याकडूनच वदवून घेणार हा.)

हम्म. मग आता बाकीच्यांना कधी नेतोयस चहा प्यायला गच्चीत?
(मुद्दाम खोचक प्रश्न)

? कुणाला?
(हा नवा बॉम्ब! त्याला आता धोक्याची जाणीव व्हायला लागली होती.)

इतर जाऊदेत, तिला तर नेच ने.
(शेवटी तिनं एकदाचं बोलून टाकलं!)

कुणाला तिला?
(त्याचा टोटल दिल चाहता है मधला समीर झालेला!)

तीच ती, तुझ्या फेसबुक पोस्ट्सची चातकासारखी वाट पाहत असते. कायम पहिली कमेंट टाकायला टपलेली असते. अगदी भरभरून कौतुक ओसंडत असतं नुसतं!

(तिचा फणा आता पूर्ण उभारलेला.त्याला तो शब्दांशब्दातून दिसत असल्याने तो निश्चल पण शरण. पटकन कालच्या पोस्टवर कुणाची पहिली कमेंट आहे ते पाहून घेतो. आधीच्या दोन तीन पोस्ट्स वर पण तिचीच कमेंट. हिचं एकही लाईक पण नाही?! अरेच्चा. हे तर लक्षातच आलं नव्हतं. धन्य!)

Ooooo!! असं आहे काय! ( आणि हसायचे दोन तीन स्मायली)

हसतोस काय? मला हे आवडलेलं नाहीय सांगून ठेवते. मी धोपटेन तिला एक दिवस.
(ती विझत चाललेल्या रागावर मुद्दाम फुंकर घालत पेटता ठेवायच्या प्रयत्नात)

R u jealous? (डोळा मारलेला आणि डोळ्यात बदाम स्मायली)

मग? नसणार का?
(आता रागाच्या जागी रडू यायला लागलेले.)

असावसच तू जेलस! त्याशिवाय तू माझ्यासाठी किती पझेसिव्ह आहेस ते कसं कळणार?
आहेच मी पझेसिव्ह. तू फक्त माझा आहेस. तुझे सगळे फोटो माझे आहेत तुझं घर, तुझी गच्ची, तू केलेला चहा पण माझा आहे.

(तिला त्याला आताच्या आत्ता कडकडून मिठी मारावी वाटत होतं. ते सगळं पुन्हा पुन्हा वाचतांना त्याच्या गालावर हलकेच खळी उमटत होती.)

हो ग राणी माझी. सगळं सगळं फक्त तुझं आहे, तू लाईक केलं नसलंस तरी! (पुन्हा डोळा मारून दात दाखवणारा स्मायली)

असू देत, मी तुला कायमचं लाईक केलंय तेवढं पुरे आहे. ते कधी एकदा त्या ढोलीला कळेल असं झालंय.
(पुन्हा त्या दुसरीच्या आठवणीने चडफडाट.)

आहेच का अजून? मी सांगितले का तिला तसं करायला? मी कधी तिला वेगळा रिप्लाय दिलाय बघ बरं? कोण पहिले कमेंट करेल यावर कुणाचा कसा कंट्रोल असेल?
(नेहमीसारखा अत्यन्त लॉजिकल प्रश्न टाकून त्यानं तिला गारद केलं.)

ते जाउदे. आज भेटणारेस का?
हो तर! आज भेटायलाच हवं. पझेसिव्हनेस कुणाचा जास्त आहे ते बघायचाय जरा...

संध्याकाळची लाखो चमचमती गुलाबी स्वप्नं डोळ्यांत तरंगणारी आणि कालपासूनच्या रुसलेल्या ओठांवर एक खट्याळ हसू दाखवणारा एकही स्मायली तिला सापडत नव्हता या क्षणी...!

दुपारी तीन वाजता त्याचा फोन वाजला. आज लकिली तो फ्री असताना तिचा कॉल आला होता. त्यानं खुशीतच हॅलो! म्हटलं. त्या मनमोकळ्या, स्वल्पविरामयुक्त हॅलो वरूनच तिनं ओळखलं की आज जरा वेळ आहे, वा वा. तिलाही मध्ये थोडा वेळ रिकामा सापडल्याने जरा पाच दहा मिनिटे तरी गप्पा माराव्यात या उद्देशाने अगदी ऑफिसच्या बाहेर येऊन तिनं कॉल केला होता. विषय तसा त्या दोघांनाही कधी लागत नाहीच. नुसतं बोलता बोलता वेगवेगळे विषय, लोक गुंफले जायचे. कधी सध्या नवीन काय करतोय किंवा इतर अपकमिंग इव्हेंट्स वर वगैरे बोलणं व्हायचं. या सगळ्या वरवरच्या बोलण्याला "हे माझे सगळे अपडेट्स तुला माहीत असणं मला फार आवडतंय" चं एक सुंदर मऊ अस्तर दुहेरी बाजूंनी असायचं. ती कधी कधी मुद्दाम तिरके बोलून त्याला डिवचायची की कसं कुणाला काय गिफ्ट मिळालं पण आपल्याला काय गिफ्ट्स ची हौस नाही वगैरे जे तो अगदी ऐकून घेत दिलखुलास हसत पडती बाजू घ्यायचा. एका शहरात असले तरी कित्येक दिवस भेट होत नसल्याने हा असा एखादा फोन दोन तीन दिवस पुरायचा दोघांना.

फोन झाल्यावर ती जागेवर येऊन बसली आणि अचानक तिच्या लक्षात आलं की आज ऑफिसातून लवकर निघायचे चान्सेस आहेत! O wow! जगातल्या इतर कोणत्याही गोष्टीपेक्षा अर्थातच प्रायोरिटी एकाच गोष्टीला होती - संध्याकाळ ची भेट! लगेच त्याला मेसेज केला
आज भेटायचं?
थोडं थांब, बघून सांगतो.

ही अशी अचानक आनंदाचे बॉम्ब का टाकते. त्याने घाईघाईने संध्याकाळी भेटायचे क्लाएंटस चेक केले. याला उद्या सकाळी येतोस का विचारू, हा.. नुसतंच चौकशा करणार ऑर्डर पुढच्या महिन्यात देईल मग याला फोनवरच कटवू. आणि अजून एकाला मीच जाऊन भेटतो. झालं सगळं क्लियर. मेसेज.

येस! किती वाजता?

जमवणारच होतास तू मला माहीत आहे. या हातात आलेल्या रिकाम्या वेळाची किंमत आपल्याशिवाय कुणाला असणार आहे?!

7
डन.

जगभरातल्या सगळ्या गाड्या नेमक्या याच रस्त्यावर उतरल्यात असं काही नव्हतं खरंतर, पण तिला आज लवकर रस्ता कापायचा असल्याने अगदी असच वाटत होतं. अर्ध्या तासाचं अंतर पन्नास मिनिटात पार करून ठरलेल्या ठिकाणी ती पोचली तेव्हा त्यांची ती चकचकीत स्वच्छ सुंदर गाडी तिची वाटच पाहत होती. गाडी बघूनच तिच्या सगळ्या धडपडीला एक ठेहराव मिळाला. खरंतर त्याच्यामुळे तिच्या एकूणच आयुष्याला ठेहराव मिळाला होता. लग्न वगैरे कधी करू किंवा करणार का नाही हे दोघांचं अजून ठरत नव्हतं. पण गेली पाच सहा वर्षं ते एकमेकांना कमिटेड होते. लग्नाचं आकर्षण नव्हतं आणि खरंतर गरजही. हे जे आहे तेच फार सुंदर अलवार आणि ओढ लावणारं आहे ते तसच जितकं फुलवत ठेवता येईल तेवढं फुलू देऊया की हे त्याने खूप वेळा समजवल्यावर तिलाही पटलं होतं. लग्न त्याच्याशीच आणि कधीही अगदी उद्या पण करता येईल हा एक फिक्स फॉलबॅक असल्याने ती निर्धास्त राहायला लागली होती. एकंदर पाहता सगळंच अनिश्चित असताना आतून विश्वास देणारा हाच तो ठेहराव!

गाडीचं दार उघडून आत बसताना तिनं क्षणात पाहिलं, तिनं दिलेला डार्क नेवी ब्ल्यू शर्ट! आणि मन प्रसन्न करणारं परफ्युम… आपण एवढ्या धबडग्यातून आलो आणि काय अवतार केलाय. स्प्रे पण केला नाही निघताना. तिच्याकडे पाहून त्यानं एक छान स्माईल दिलं आणि पाण्याची बाटली पुढं केली.

कहा जाना है मेमसाब

हसू दाबत भुवया उंचावत ती उत्तरली,
मरीन ड्राइव्ह!

हा हुकमी संवाद झाल्यावर दोघं नेहमी इतकंच जोरदार हसले. सिनेमात गुंडांची सिग्नेचर असते तशी दोघांची ही सिग्नेचर झाली होती. हजारो वेळा पुण्यातल्या मरीन ड्राईव्हला असे ते गेले होते. पाणी पिऊन झाल्यावर तिनं जरा केस ठीक केले आणि हलकेच लिपस्टिक लावली. तोवर त्यानं गाडी नेहमीच्या दिशेला घेतलीही होती. फक्त दोन गोष्टी केल्यावर ती आणखी किती सुंदर दिसू लागते याचं नेहमीप्रमाणे मनातल्या मनात आश्चर्य करत तो हसला. त्याच्या गालावर उमटणाऱ्या त्या रेघेची वाटच पाहत असल्यासारखी पटकन उजवीकडे झुकून तिने हलकेच ओठ टेकले आणि पुन्हा काही झालंच नाही असा चेहरा करून बसली. त्या क्षणी बाहेरून कुणी पाहिलं तर काय वाटलं असेल वगैरे प्रश्न तिला आता पडत नाहीत. कारण लोकांना काही पडलेली नसते हे आता तिला समजलं होतं. आपला वेळ, आपलं व्यक्त होणं, आपली सोबत यापेक्षा दुसरं महत्वाचं काही नाही.

गालावर मिळालेल्या काहीशा अपेक्षित बक्षीसाने तो सुखावला. त्याचे स्टीअरिंगवरचे हात आणखी रिलॅक्स होत आणखी सफाईदारपणे फिरू लागले.

हे बघा मॅडम, ड्रायव्हरचे लक्ष विचलित होईल असे वागू नका.

आम्ही कुठं काय वागलोय? ड्रायव्हरने आपले काम नीट करायला पाहिजे काही झाले तरी. त्याचाच तर पगार मिळतो ना?!

मॅडम, एक महिन्याच्या वर झालाय पगार मिळाल्याला. कसे दिवस काढतोय, आमचं आम्हाला माहीत. ( त्यानं तिच्याकडे बघत डोळे मिचकावले. तिला पण नाजूक हसू फुटलं. पण ती हार मानणारी नव्हती)

पगार हवा असेल तर रोज काम करावं लागेल. आहे तयारी?

करू की. बघा हां, मग तुम्हीच माघार घ्याल.

मनातल्या उकळ्या तो काही लपवू शकला नाही. ते बघून तिने तर आताच माघार घेतली.

काम तुम्हाला हवं ते नाही काही,आम्ही म्हणू ते.
अहो एकूण एकच की. काम हे शेवटी कामच असणार ना. तुमचं आमचं अगदी सेम असणार.

हसत हसत त्याला एक फटका देत, गप रे आता! म्हणाली ती.

तू भेटलीस की इतकं बरं वाटतं ना! मला खरंच गरज होती तुला भेटण्याची.
मला पण.

त्याचा हात आपल्या हातात गुंफून घेऊन तिने त्याचा स्पर्श स्वतःमध्ये मुरवून घेतला. त्यानेही एक मोठा श्वास घेऊन तिचं गाडीतलं मोहमयी अस्तित्व उरात सामावून घेतले. जरावेळ दोघंही शांत राहून एकमेकांना जाणवून घेत राहिले. रस्त्यावरची गर्दी, घड्याळात होत जाणारा उशीर, नंतर करायच्या असलेल्या अनंत गोष्टी या सगळ्याला काही क्षणांपुरता पॉज मिळाला होता.

हे असे फक्त त्याचे आणि तिचे क्षण खूप असोशीने जगून घेतले जात. जेव्हा ते फक्त एकमेकांचे असत, इतर कुठलेही मुखवटे, मुलामे आणि लळेलोंबे सांभाळावे लागत नसत. न्हाऊन झाल्यावर आपलं रोजचंच शरीर जसं स्वच्छ सुंदर नवकांतीमय होऊन जातं तसं रोजचं जगणं लख्ख सुरेख करायची जादू या क्षणांत होती. मुख्य म्हणजे दोघांनाही याची जाणीव आणि कदर होती.

गप्पा मारता मारता अनेक विषय निघाले, विरले. हसत हसत काही निसटते, पुसटसे, तर काही आवर्जून स्पर्श झाले.. ते विरले नाहीत. काही हृदयाच्या अगदी जवळच्या वळणांवर आवाज कापरे झाले, डोळ्यांच्या काठावर पाणी आले. ते पाणी परस्पर मागे जाऊ देण्याच्या शिताफीपेक्षा ते ओझं इथंच हलकं करण्यातला प्रामाणिकपणा जास्त जवळचा वाटायचा. उगाच किरकोळ होते तेही गैरसमज दूर झाले. नव्या जमा होणाऱ्या आठवणींनी मन अगदी भरून गेले.

निघता निघता त्याने तिला विचारलं,
अशीच कायम राहशील ना माझ्यासाठी? जगात कुठेही असलीस तरी?
लग्न केलं तर या कातर निरोपांना एकदाचा पूर्णविराम मिळेल. पण या भेटींचा जो स्वल्पविराम आहे तो तुला पुन्हा भेटायची ओढ लावतो. तू येईपर्यँत तुझी वाट पाहणं, तुझी स्वप्नं बघणं, माझ्या रोजच्या आयुष्यात तुम होती तो वाला खेळ खेळण फार फार आवडतं मला. प्रेमात असण्याच्या या फेजच्याच मी प्रेमात आहे असं म्हण हवंतर. आणि हे सगळं मला मन भरून जगायचं आहे, अनुभवायचं आहे. लग्न केल्यानंतर पण नवे आयाम मिळतील आपल्या नात्याला, नवी दालनं उघडतील तेही कदाचित आवडेल आपल्याला. रेंगाळू तिथेही. पण एकदा पुढं गेलो तर या स्टेजला पुन्हा हे नातं येणार नाही. खरतर कुठलंच नातं एका स्टेजला टिकून राहत नाही. पण ही फेज जास्तीत जास्त अनुभवायचा आपल्याला पर्याय आहे. मग तो इतक्या लवकर आपण बंद करून टाकावा असं नाही वाटत मला... तुलाही असंच वाटतं ना?

त्याच्या लॉजिकल विचारसरणीच्या पुन्हा पुन्हा प्रेमात पडत ती आश्वस्त गोड हसली.तिचा चेहराच सांगत होता की त्याच्या या प्रश्नाला उत्तर नव्हते राणी प्रेम दिवाणी...अर्ध्यावरती डाव थबकला.. कधी पुरी न होवो ही कहाणी...!