निळ्या जांभळ्या आभाळी, घनगर्द सावळ्या मेघापरी
उभा आहे कधीचा तो, आपल्याचसाठी विटेवरी
सावळी त्याची माया, रूपही सावळे - गोजिरे
शोभे कपाळी टिळा अन गळा तुळशीचे ते तुरे

शांत शांत तो - उमजून आपल्या मनातील कोलाहल
बघता रूप चित्ती, विसरते मना - मनातील चलबिचल

क्षण एक जाता, दिसे तो ठायीठायी
जळी-स्थळी-काष्ठी अन पाषाणी,
नाद - स्वर झंकारले कानी
तन - मन अवघे झाले वारी !