माझ्या मनाचा झोका उंच उंच गेला
उंचावरुनी क्षितिजे पहायची होती त्याला …

महान उंचीमुळे मला भोवळ आली
कारण उंची एवढीच खोली होती खाली …

मन अस्वस्थ झाले ,हेलकावे खात राहिले
मोठमोठ्या पहाडाना धडकत खाली आले

जेथून क्षितिजे दिसत नव्हती
लहान लहान टप्पे होते ,

झाडे झुडपे खडक होते ,
मला न्याहाळता येत होते

आता मन शहाणे झाले
त्याला जणू जाण आली
स्वप्न बघायचीच ,पण
जोखून उंची नि खोली

लहान स्वप्नात रंग भरत
मी पूर्ण गुंगून गेले ,
स्वप्नाना कवेत घेत
स्वतःलाच विसरून गेले

कधी पाउलवाट होती
निसरडे रस्ते होते ,
कधी खाचखळगे अन
कधी सुंदर घाट होते

मग स्वप्नांची चढण आली
उंच सुळके बोलावू लागले
आणि पठार येता क्षणी ,
मी क्षितिजच होवून गेले ……