आमच्या डेक्कन वरच्या घराच्या मागेच पांचाळेश्वराचे देउळ आहे. त्याच्या ही मागे एक शनी/ मारुतीचे देउळ आहे व एक प्रचंड उंच मोठा पिंपळ आहे होता. १९७९ च्या वरशात मी अगदी पहाटे उठून फिजिक्स केमि स्ट्री चा अभ्यास करत असे. तेव्हा पहाटे पहाटे सूर्योदय होताना पक्षी, खाली
वाहणारी नदी व सळसळ णारा पिंपळ सोबत असे.
मध्यंतरी एका भेटीत दिसले की प्रचंड बोर्ड बसवताना ते झाड तोडले गेले आहे. तेव्हा सुचलेली ही कविता आहे.
पहाटेच्या लालसर आकाशात
चमक णारी तुझी हिरवट तांबूस पानं
देवळामागच्या मारुतीवर
सावली धर णार्‍या मजबूत फांद्या
आमच्या छोट्या आकाशाच्या निळ्या तुकड्यावर
तुझी सुंदर महिरप होती
आमच्या घराला तुझा आधार होता
आमच्या मनाला तुझा शेजार होता
जायचं सर्वांनाच आहे
पण तुझ्या पानांची सोनेरी सळसळ
अजून आमच्या कानात आहे.
कुर्‍हा डीच्या घावांनी आमच्या जीवनातून तुला घालवले
पण तुझा हिरवा आकार अजून आमच्या मनात आहे.
१७.११.२००८