अशाप्रकारे फायनली आम्ही इजिप्त ना निघालो होतो. फ्लाईट रात्रीची (रादर पहाटेची) होती. इजिप्त एअरच्या सर्व्हिस बद्दल फार काही चांगले ऐकले नसल्याने आम्ही लवकर एअरपोर्ट ला पोचून चेकइन करून टाकले आणि मस्त लाऊंज मधेच जेवण उरकून घेतले. फ्लाईट ला गर्दी होती बरीच त्यामुळे अपग्रेड मिळाला आणि आम्ही मस्त झोपून टाकले. सकाळी ६ वाजता कैरोला पोचलो. फ्लाईट मधून उतरलो तर लगेचच आमच्या ट्रॅव्हल एजन्सीचा माणूस आमच्या नावाचा बोर्ड घेऊन उभा दिसला. नॉर्मली बाहेर पडल्यावर हे लोक भेटतात, पण इथे काहीतरी वेगळाच प्रकार होता. त्याने आम्हाला अगदी इमिग्रेशनच्या रांगेत पण मदत केली(ज्याची काही गरज नव्हती, पण त्या इमिग्रेशन ऑफिसरबरोबर अरबी मधे बोलून आमचे इमिगेशन त्याने २ मिनिटात संपवले.)आमच्या कडे दिवस कमी असल्याने आम्ही एकदम पॅक्ड प्लॅन आखला होता, त्याचा परिणाम म्हणून, आम्ही एअरपोर्टहून हॉटेलला न जाता थेट पिरॅमिड बघायला जाणार होतो.
सामान लगेच आले मग एअरपोर्ट वर थोडे फ्रेश होऊन, व्होडाफोनचे लोकल सिम विकत घेणे, थोडे डॉलर्स कन्व्हर्ट करणे वगैरे केले आणि बाहेर पडलो. बाहेर पडता क्षणी थंडी जाणवली. लगेचच जॅकेट्स चढवावी लागली. एक मोठी ८-९ सीटर व्हॅन (ती पण एकदम नवीन आणि स्वछ. हे सांगायचे कारण म्हणजे पुढे एकूणच इजिप्त मधल्या वेगवेगळ्या टूर ऑपरेटर्सच्या गाड्या बघितल्यावर त्याच्या पुढे आमची गाडी म्हणजे एकदम भारी आहे असे वाटले होते. अली नावाचा एक तरूण आणि छान हसतमूख ड्रायव्हर ने सामान आत टाकले आणि आम्ही ८ वाजता गिझाच्या दिशेने निघालो.
कैरो एअरपोर्टचा परिसर एकदम स्वच्छ आहे. त्या परिसरातून बाहेर पडलो आणि दोन्ही बाजूला वाळवंटी प्रदेशाची झलक दिसायला लागली. सगळीकडे एक पिवळसर धुळीचा थर दिसत होता. गाड्या, रस्ते सगळीकडे ही पिवळी धूळ नंतर दिसत राहिली. कैरोचे प्रथम दर्शन फार काही हवेहवेसे नव्हते. मुंबईसारखे प्रचंड ट्रॅफिक, पोल्युशन आणि प्रचंड गर्दी. वाटेत नाईल क्रॉस केली आणि गिझा मधे पोचलो.गिझा तर सगळे अलिकडच्या काळात वाढलेले शहर आहे. बेसुमार लोकवस्ती आणि अपुर्‍या सुविधा अगदी डोळ्यात भरत होत्या. रस्ते खराब, कचरा, बेशिस्त ट्रॅफिक आणि गर्दी. अर्धवट गिलावा देखिल न केलेल्या ईमारतींमधून वाळत घातलेले रंगिबेरंगी कपडे, बाल्कनी मधे उभे राहून धुम्रपान करणारे पुरुष, हिजाब मधल्या बायका आणि रस्त्यातून पळणारी मुले. एकदम वेगळेच दृश्य होते. आणि तेवढ्या त्या पिरॅमिडसची पहिली झलक दिसली. वाढत्या लोकसंख्येमुळे ते बिचारे पिरॅमिडस अगदीच गिझा गावठाणात आले आहेत. ड्रायव्हरने आता आपण अगदी पिरॅमिडस च्या जवळ आलो असे सांगितले आणि मला आग्र्याची आठवण झाली.तिथे पण त्या ताजमहाल जवळ पोचेपर्यंत एवढा बकाल पणा दिसतो की जीव नकोनकोसा होतो. इथे आम्हाला आमची गाईड रीम भेटली.
कैरो एअरपोर्ट
पाचच मिनिटात आमची गाडी पिरॅमिड्च्या परिसरामधे पोचली.फक्त ९च वाजले होते तरी प्रचंड टूरिस्टस बसेस ची गर्दी झाली होती. अगदी संथ गतीने वहाने पुढे सरकत होती. १५ मिनिटाने आम्हाला जागा मिळाली, रीमने तोवर तिकिटे काढून आणलीच होती.वाळूतून चालत चालत ग्रेट पिरॅमिड्च्या दिशेने निघालो. आजपर्यंत फक्त फोटोंमधून पाहिलेले पिरॅमिडस समोर दिसत होते. एवढे अजस्त्र की डोळ्यात मावत नव्हते.एका राजाची कबर ही एवढी मोठी का असावी? रीम एकीकडे एक पिरॅमिड बांधायला किती वेळ लागला, त्यांचा साईझ किती, बांधायला दगड किती लागले, किती वेळ लागला, दगड कसे आस्वानच्या खाणीतून काढून नाईलमधून इथे पर्यंत आणले, खूफू म्हणजे ज्या राजाचा हा कबर आहे तो कोण होता वगैरे माहिती देत होती. कान ऐकायचे काम करत होते पण डोळे समोर खिळून होते. मणामणाचे एकेक दगड कसे ४५०० वर्षांपूर्वी इथे आणले असतील हे कोडे इतकी वर्षे सुटले नाहिये तर मी ५ मिनिटात काय सोडवणार? भरपूर थंडी असली तरी छान सकाळचे कोवळे ऊन होते. त्यामधे वाळवंटाच्या निळ्याभोर आकाशाच्या पार्श्वभूमीवर ते जगातले आश्चर्य अधिकच खुलून दिसत होते. कितीही पाहिले, कितीही फोटो काढले तरी मन भरत नव्हते कॅमेर्‍याच्या छोट्याश्या लेन्स मधे तर तो सगळा नजारा,पसारा बसतच नव्हता. मग एका क्षणी फोटो काढणे सोडून देऊन परत वेड्यासरखे वेगवेगळ्या कोनांतून त्याला डोळ्यात साठवून घेत होतो.
तेवढ्यात रिमीने तुम्हाला आत जायचे आहे तर आता रांगेत उभे रहावे लागेल असे सांगितल्याने पिरॅमिडला आत जायच्या रांगेत उभे राहिलो. पिरॅमिडच्याच दगडांच्या ३-४ पायर्‍या वर चढून आत एक छोटेसे दार लागले, तिथून लोकांची रांग सुरू होती. आत बराच अंधार होता. अगदी ल्हान पिवळ्या बल्बजच्या मिणमिणत्या उजेडात आत एक निमूळती वाट दिसत होती. म्हणजे गर्दी एवढी होती की नुसती त्या वाटेवर माणसेच दिसत होती. आतमधे एक विचित्र गरम हवा होती. वाट तर एवढी चिंचोळी की एकाला चालणे मुष्कील व्हावे पण तो दुहेरी रस्ता होता. वर जाणारे आणि खाली येणारे एकाच वाटेने वाटचाल करत होते. आतमधे छताची उंची अगदी कमी आहे. माझी उंची अगदी कमी असली तरी मला देखिल थोडेसे वाकूनच चालावे लागत होते. उंचे पुरे लोक तर अगदीच ओणवून चालत होते. रस्त्याला त्यातून प्रचंड चढ. सतत ४५ अंशात ओणवून चालायचे, त्यातून आतमधे खूप गरम होते आणि प्रचंड गर्दी यांमुळे थोडे क्लस्ट्रोफोबिक वाटायला लागले होते. एका ठिकाणी एका शिडीवरून वर चढावे लागले आणि मला एकदम वर जाऊ नये असे वाटायला लागले, तुम्ही जाऊन या मी इथूनच परत जाते वगैरे बोलायला लागल्यावर, मुलाने आणि आजूबाजूच्या एक दोघानी जरा धीर दिला, हात दिला, माझे जॅकेट, माझी बॅग घेतली. थोडा श्वास घेऊन मग परत नेटाने सुरू केली चढाई. खरे तर फार काही नव्हतेच पण थोडा वेळ जरा विचित्र अवस्था झाली खरी. सुमारे १५ मिनिटांनी आम्ही वर पोचलो. वर एक १० गुणिले १२ च्या रूम मधे एका कोपर्‍यात फक्त सार्कोफॅगस ठेवायची दगडी जागा आणि बाकी काही नाही. एकदम शांत.आत मधे आपण कुठे आहोत याचा काहीही अंदाज लागत नाही. ५ मिनिटे तिथे थांबून बॅटरीच्या प्रकाशात ते दगडी सार्कोफॅगस बघून, परतीच्या वाटेला लागलो. परतताना काहीच प्रॉब्लेम आला नाही.
ही ती पिरॅमिडच्या आतली अरूंद चिंचोळी वाट.येणार्‍या लोकांसाठी परत जाणारे थांबले आहेत.
बाहेर पडून पुन्हा एकदा पिरॅमिडचे दर्शन घेत त्याला डावी घालून निघालो. चायनीज टुरिस्टांचे जथ्थे आले होते एका बस मधून. त्यांचे चित्र विचित्र पणे फोटोसेशन चालू होते ते बघून छान करमणूक होत होती. पण जरा वेळाने त्यांनी पिरॅमिडवर वर वर चढून जाऊन त्यांचे लाल शेले फडकवायला सुरूवात केल्यावर मात्र चहूकडून गार्डसनी शिट्ट्या वाजवायला सुरूवात करून त्यांना खाली उतरवले. रिमने पण मग चायनीज टूरिस्टस बद्दल अतिशय नाराजीच्या बर्‍याच कहाण्या सांगितल्या. पुढे चालता चालता अचानकच मागचा खेफ्रेचा पिरॅमिड पण नजरेला पडला. हा खुफूच्या मुलाचा पिरॅमिड. जागा निवडताना त्याने थोड्या टेकाडावरची जागा निवडल्याने ग्रेट पिरॅमिडपेक्षा तो उंच वाटतो पण नाहिये.अर्थात सगळे सौंदर्य त्या ग्रेट पिरॅमिड मधे एकवटले आहे असे वाटले. दोन्ही पिरॅमिडसचे एकत्र काही फोटो काढून मागेच असलेले सन बोट म्युझियम बघायला गेलो.
इजिप्शियन लोकांचा लाइफ आफ्टर डेथ वर फार विश्वास. राजाच्या मृत्युनंतरच्या प्रवासात लागणारी सगळी साधने त्याच्याबरोबर पुरली जायची. अशीच एक बोट खुफुच्या पिरॅमिड शेजारी सापडली. सुमारे १२२२ छोटे अवशेष एका आर्किओलॉजिस्टला उत्खननात सापडले आणि १९६८ साली ते सगळे सगळे तुकडे एकत्र करून बनवलेली अवाढव्य बोट आज त्या म्युझियम मधे उभी आहे. त्याकाळचे नौकानयन शास्त्र किती प्रगत होते याचा ढळडळीत पुरावा आहे ती बोट. दोनमजली म्युझियम मधे त्या बोटीखेरीज, ती कशी सापडली, कशी जोडली गेली, त्याबरोबर सापडलेले काही इतर सामान म्हणजे दोरखंड वगैरे नीट जतन करून ठेवले आहेत. बोट अतिशय डौलदार आणि सुरेख आहे. लाकडी अंग, वल्ही, राजाची केबिन सगळे नीट दिसते. खरंच हे तुकड्यातुकड्यां मधे सापडलेले रत्न किती कष्टाने परत जोडून आपल्यासाठी आज परत उभे केले आहे हे वाटून थक्क व्हायला झाले.
सन बोट
त्यानंतर पॅनोरमा पॉइंटला जाऊन तिन्ही पिरॅमिड एकत्र दिसतात ते पाहिले. प्रचंड गर्दी असल्याने तिथे फार वेळ न घाल्वता, स्फिंक्स पाहिला आणि परतीच्या वाटेला लागलो. स्फिंक्स मला अजून नीट पहायचा होता पण आज वेळ नव्हता. आज अम्हाला माझ्या त्या कलिगबरोबर लंच ला जायचे असल्याने आम्ही गिझाचे साईट सीइंग आवरते घेऊन कैरोला परत निघालो. इथे परत एकदा साऊंड आणि लाईट शो साठी फेरी होणार होती त्यामुळे परत एकदा पिरॅमिडसचे दर्शन होणार होते. परताना आम्ही सगळ्यांनीच परत मस्त गाडीत झोप काढली. कैरो मधे पोचताच प्रचंड ट्रॅफिकचे दर्शन झाले. गाईडच्या म्हणण्यानुसार हे विशेष काही नाही, हे रोजच असे असते. वाटेत प्रसिध तेहरीर चौक पाहिला. २०११ मधे सतत बीबीसीच्या बातम्यांमधे हा चौक दिसायचा. तो आणि त्यातला तो इजिप्तचा झेंडा.
पॅनोरमा पॉइंट
स्फिंक्स
कसेबसे २० मिनिटे लेट हॉटेलवर पोचलो. ते आमची वाटच पहात होते. पटकन चेक इन केले आणि त्यांना सामान खोलीत न्यायला सांगून खोलीत न जाताच तसेच लंचला गेलो.लंच एका इजिप्शियन रेस्तराँ मधे होते. फ्रेश लवाश ब्रेड, ताहिनी, बाबा घनूष, मुआम्मरा, मोरोहेइयाचे सूप, मिक्स्ड ग्रिल, भेंडी आणि बीफचा ताजिन मधला स्ट्यू. भूक लागली असल्याने छान जेवलो. नंतर उम्म अली नावाचे डिझर्ट खाल्ले. मागे मायबोलीवर याच्या रेसिपीवरून झालेले युद्ध मला आठवत असल्याने मला खायचेच होते. पण अगदीच निराशा झाली. शिळ्या पोळ्या तुपावर कुरकुरीत भाजून मग उगाच अर्ध्वट आटवलेल्या दुधात साखर घालून टाकल्यासारखे लागत होते. शोभेला २-४ काजू बेदाणे होते. उतारा म्हणून मस्त स्ट्राँग टर्की कॉफी प्यायली आणि हॉटेलवर परतलो.
हॉटेल जुने पण चांगले होते. रूम प्रशस्त आणि स्वच्छ होती. आंघोळी करून ताबडतोब मस्त डुलकी काढली. संध्याकाळी जवळच्या झामलेक परिसरात, नाईलच्या काठी थोडे फिरलो, जवळच्या एका लेबनीज मधे थोडे जेवलो आणि परत होटेलवर येऊन पडी टाकली. उद्या पहाटे ४च्या फ्लाईटने आस्वान ला जायचे होते. त्यामुळे परत २ वाजता पिकप साठी गाडी येणार होती. आज नीट विश्रांती होणे गरजेचे होते.