सुप आणि कॉफी पिऊन तरतरी आली. पाऊस पडु लागला तसा एका झाडावर प्लास्टिक ओढुन जरा आडोसा तयार केला आणि दगडावर पाऊस पहात बसले. सुरुवातीला पावसाचा वैताग वाटला. डोंबिवलीत मोठे झालेले कधी पाऊस एंजॉय करतात काय? डोंबिवलीकरांचा पाऊस म्हणजे वैताग, आणि चिखल एवढेच. शिवाय माझ्या फक्कड कुकिंग प्लॅनचे बारा वाजले. बरोबर आणलेले तांदुळ, अंडे, मीठमसाला आता काही उपयोगाचे नव्हते. या पावसात काहीही शिजवणे नको वाटले. नुसतेच भांडेभर पाणी उकळुन ठेवले. रेडीमिक्स खाऊ जरा वेळाने म्हणुन. कोलोरॅडोचा पाऊसही नुसता गारेगार असतो. बर्फाचे पाणी पडावे असा.

थोड्या वेळाने मात्र उमगले की हा पाऊस उबदार आहे. असा स्वच्छ हिरवागार पाऊस आपण कधीच पाहिलेला नाही! आ करुन प्यावे इतके स्वच्छ पाणी! तसेच पावसात प्राणीही आडोसा घेऊन गप राहतात त्यामुळे प्राण्यांचेही भय नाही. सध्यातरी. मग हा पाऊस एकदम आवडून गेला. काळोख पडु लागला तसे सामान आवरायला घेतले. तंबु, स्लीपिंग बॅग गार होऊ लागलेले. अंगात गरम कपडे घातले.

साईटपासुन साधारण १०० फुट लांब हा 'बेअर बॉक्स' होता. रात्री यात सगळे अन्न, क्रीम्स, खरकटी भांडी वगैरे ठेवुन लॉक करायचे असते. एका विशिष्ट प्रकारचे हँडल असते याला जे कुठल्याही प्राण्याला उघडता येणार नाही. माझी झाडाला पिशवी टांगायची कसरत वाचली यावेळेस. फोटो निघायच्या वेळेस काढलाय.

सर्व सामान यात लॉक करुन तंबुत परतले. एव्हाना पाऊस ओसरलेला. नऊ साडेनऊला आडवी झाले आणि एक पेन किलर घेतलेली असल्यामुळे की काय न जाणो पण झोप लागली. झोपेत विचित्र स्वप्ने पडत होती. मला एरवीही पुष्कळ स्वप्ने पडतात पण ही जरा जास्तच विचित्र होती. साधारण चार साडेचार तासांनी जाग आली. 'खुडबुड खुड्बुड!'. बाहेर काहीतरी होते. मी जेथे स्टोसाठी दगडाचा आडोसा मांडलेला तेथुन आवाज येत होता. तंबुची खिडकी किलकिली उघडुन पाहिले तर काही दिसत नव्हते पण आवाज चालुच. मी जे काही झोपायच्या आधी शिजवायचे त्याचा वास रेंगाळत रहात असावा आणि त्या वासानेच प्राणी आकर्षित होत होते. मग काय, बसले फ्लॅशलाइट घट्ट पकडुन आणि जप करत. रात्र जागवणार हा प्राणी म्हंटले. बिगफुटची बिलकुलही भिती वाटत नव्हती यावेळेस. दिवसभर माझे झालेले हाल त्याने पाहिले असतीलच. याउप्पर तो काही मला छळायला यायचा नाही. तेवढा नक्कीच चांगला असेल तो.

पण परत पाऊसच मदतीला धावुन आला. पावसाची रिपरिप सुरु झाली आणि थोड्यावेळाने खुडबुडही बंद झाली. खिडकीबाहेर पाहिले तर छान चांदणे होते. आकाश उघडत होते. एक पाय हळुच तंबुबाहेर टाकला. चारही बाजुने लाईट मारला. ऑल क्लीअर. दुसरा पायही बाहेर टाकला आणि उभी राहिले. डोळे हळुहळु अंधाराला सरावले आणि चांदणप्रकाशात आजुबाजुचा परिसर दिसु लागला. आडोशाला १ नंबरला जाऊन आले आणि झोपले परत. आता जी उठले ती चांगली उन्हे आल्यावरच. साईट मस्त उंच भागात बांधलेली होती त्यामुळे सुर्याची पहिली किरणेही येथे पोचत होती.

फ्रेश वाटत होते. चहा केला आणि निवांत फिरत फिरत प्यायले. बरोबर आणलेले एकुलते एक अंडे सत्कारणी लावले:

छान आवरुन सामान पॅक केले आणि 'Windy Peak' पाहुन यायचे ठरवले. येथुन फक्त २ मैलांवर होता तो पॉइंट. सामान, सायकल साईटवरच ठेवले. फक्त फॅनी पॅक आणि एक लहानशी सॅक घेतली. तासा, दीडतासात परत येऊ आणि मग लागु परतीला.

Peak ची वाट खुप सुंदर आहे. आजुबाजुला अनेक फळांची झाडे दिसली. नावे ठाऊक नाहीत मात्र रंग खुप सुंदर आहेतः

तीसरा फोटो नीट पाहिल्यास दिसेल की लाकडे क्रॉस डिझाईनमध्ये आहेत. असे ठीकठीकाणी बिगफुटची आठवण करुन देणारे नमुने दिसतात. एवढ्या ट्रीप्सनंतर माझा त्या आख्यायिकेवर थोडा विश्वास बसु लागलाय. भरदिवसाची वेळ असल्याने उत्साहात भरभर Peak ला पोचले. परतीच्या वाटेवर काही हायकर्स भेटले. माणसांत आल्यासारखे वाटले. साईटवरुन सामान घेऊन पार्किंगकडे निघाले. परतीचा प्रवास छान झाला. काहीही अडचण न येता घरी पोचले.

मोडलेली सायकल, बँडेड पाहुन घरच्यांना बरेच काही कळाले. जे नाही कळाले ते आळीमिळी गुपचिळी!

त्या रात्री झोपताना विश्वास बसेना की आपण हे सगळं करुन सुखरुप घरी आलोय. मऊमऊ पांघरुणात शिरुन जंगलाच्या आठवणींची उजळणी करण्याचा एक वेगळा 'मझा' असतो. आता हे काही थांबणार नाही हे मनाने नक्की केले.

नवीन पार्क, नवीन भागात :)