ट्रेलवर निघाले तेव्हा उन्हे जरा कलली होती. सुर्यास्ताची वेळ ७.३० होती त्यादिवशी. म्हणजे मुक्कमास परतण्यास ४ तास तरी होते सहजच. ट्रेल म्हणजे एक लुप होते. डाव्या बाजुने वर डोंगरावर जाऊन मग उजव्या बाजुने दुसर्‍या ट्रेलवरुन परतीचा उताराचा रस्ता असणार होता. छोटी सॅक, त्यात थोडासा खाऊ, पाणी घेऊन निघाले. वाटेत हा फोटो काढला मी कारण जी हिरवळ दिसतेय ना फोटोत ती अगदी गालिच्यासारखी वाटली, मऊ मखमली! अगदी सुखद स्पर्श होता तिचा.

जरा पुढे गेले तर हे पहा काय दिसले. कसला ब्लेंड झालाय तो त्या परिसरात. अगदी डोळे चोळुन चोळुन पाहिले की नक्की हा प्राणीच आहे की पुतळा? याला Buck Elk म्हणतात. Buck म्हणजे हरिण, एल्क, आणि तत्सम प्रजातींमधला नर. पठ्ठ्या ढिम्म हलत नव्हता. मीही फार जवळ गेले नाही. हे जर आक्रमक झाले तर ती जी वर दोन फुटांची शिंगे दिसतायत ना ती पोटात खुपसुन कोथळा काढु शकतात. त्यामुळे हरिणाशी जसे आपण लाडेलाडे बोलत बसतो तसे न करता यांना लांबुन नमस्कार करुन कल्टी मारावी.

चढ जरासा दमवत होता पण फार सामान नसल्याने तसा त्रास नव्हता. शिवाय यावेळेस एक मोठा दिलासा होता की आपला कॅम्प खाली ऑलरेडी मस्त सेट झालाय. ट्रेल संपवुन खाली पोचले की नुसता आराम!
एका वळणावर हा/ही तारस्वरात ओरडत होती. टिटवीसारखे ओरडणे असते या पक्ष्याचे पण जरा भेसुर. तो काहीतरी मला सांगु पहात होता का? न कळे. पुढे पाणवठ्याची जागा होती आणि कुणीतरी एक फळकुट मांडले होते. त्यावर बसुन पेटपुजा करु लागले. साधारण ५.३० ची वेळ असावी.

आणि झाडामागे एक डोके दिसले. फोटो काढला आणि ते काय आहे हे लगेच कळाले. गर्भगळीत अवस्था म्हणजे काय हेही कळाले. थरथरत्या हाताने डबा बाटली सॅकमध्ये कोंबली आणि स्प्रे हातात घेतला. स्प्रे कधीच उगीचच फवारायचा नसतो. प्राण्याने हल्ला केला तर आणि तरच. मला एक दोन क्षण स्प्रेचे तोंड कुठे हेही आठवेना, चांगलीच भंबेरी उडाली. काय ही दुर्बुद्धी झाली मला या ट्रेलवर येण्याची! आता काय होईल! खाण्याच्या नादात गाणी गायचे, पोल आपटायचे राहुनच गेले होते. माणुस complacent झाला की संपले. एरवी मी जितकी जागरुक असायचे, यावेळेस तेवढी राहिले नाही आणि काळ हा बेसावध क्षणीच बाके प्रसंग पेरतो. ती काहीशी म्हण आहे ना इंग्रजीमध्ये:

"Success breeds complacency. Complacency breeds failure. Only the paranoid survive"

उंच उभी राहिले आणि मुख्य वाटेपासुन लांबच होते पण तरीही जरा पाठी सरकले अलगद. त्याने माझ्याकडे पाहिले न पाहिल्यासारखे केले आणि जरा पुढे आला. तो वाटेतले, आजुबाजुचे दगड पंजाने उलटवत होता आणि काहीतरी चाटत होता. दगडाखाल्चे किडे असावेत बहुधा किंवा शेवाळे. आपण कुरमुरा उलटावा तसा तो दगड उलटवत होता. त्याच्या पंजाची ती ताकद पाहुन एक कळले की हा मला पण फुटबॉलसारखे सहज आडवे पाडु शकतो. मुंगीच्या पावलाने पाठी पाठी सरकत राहिले. तो अक्खा दिसला तेव्हा जीव मुठीत धरुन एक फोटो काढलाच. अजुन पाठी सरकावे तर पाणी आणि चिखल होते. ट्रेलवर तर हा उभा होता मग काय करावे?

पाण्यात पाय टाकुन उलटी उलटी चालत चिखलात पोचले. लांबुन ट्रेल्वर नजर होतीच आणि अजुन एक शॉक बसला. अस्वल ट्रेलवर उलट्या दिशेला वळले होते आणि एका झाडाकडे वर मान करुन बघत होते. 'तो' नाही 'ती' आहे आणि पिल्ले झाडावर चढुन बसलीयत. ३ काळे गोळे दिसले. राम राम! पिल्ले जवळपास असली की अस्वल विनाकारणही चांगलेच आक्रमक होऊ शकते हे वाचले होते. भितीने ठार मेले.

वर झाडावर जे काळे आहे ना ते cubs . अजुन जवळुन फोटो काढुन शहीद व्हायचे नव्हते त्यामुळे आहे तो फोटो गोड मानुन घ्या. पिल्ले झाडावरुन वर खाली पळत होती. कसली भरभर चढतात ती! विडिओ करायचा अतोनात मोह झाला पण ती माता माझ्यावर नजर ठेवुन होती आणि मलाही तिच्यावर सावध नजर ठेवणे भाग होते. पिल्लांना पाणी प्यायचे असावे आणि माझ्यामुळे ती त्यांना परमिशन देत नसावी, असा माझा आपला अंदाज. प्रचंड गोड दृष्य समोर आणि धड त्याचा आस्वादही घेता येऊ नये? एक बारका विडिओ केलाच. त्या विडिओतला एक फोटो क्रॉप करुन टाकतेय पिल्लाचा. विडिओची लिंक जमल्यास देते उद्यापर्यंत.

पहिल्यांदाच cubs बघितल्याचा सुक्ष्म आनंदही होत होता. आणि टरकलीही होती. काळोख पडायच्या आत डोंगर उतरायचा होता. बचेंगे तो खुब याद रखेंगे. भावनांची सरमिसळ चालु होती. तिच्या डोक्यात काय चालले होते? माझा परतीचा रस्ता तर तिनेच अडवलेला.