मन विचीत्र असते. एरवी एकटेपणामुळे भिती आणि काळजी असायची आणि आता कुणीतरी आहे म्हणुन चिंता वाटु लागली. त्या तंबुत बारकासा लाइट दिसत होता. एक किंवा दोघंजण असावेत आत. माझ्या तंबुमधुन फ्लॅशलाइट घेतला आणि पार्किंगला गेले. तेथे रेस्टरुम्स आहेत. फ्लशवाली नाहीत पण वॉल्ट टॉयलेट्स आहेत. गाडीत अशीच असावी म्हणुन ठेवलेली सळई बरोबर घेतली, एक केक स्लाइस घेतला आणि तंबुकडे परतले.
गारठा पसरत होता हवेत. केक आहे तर कॉफी प्यायचा मुड झालाच. तंबुबाहेर सोलर लाइट्स लावुन गेले होते जाताना. ते आता उजळत होते. त्या प्रकाशात इंस्टंट कॉफी केली पटकन आणि तंबुत शिरले. खाऊन पिऊन दात घासले. कपडे बदलले आणि हीटर लावला. यावेळेस मी प्रोपेनवर चालणारा पिटुकला हीटर विकत घेतलेला. हा चालु असताना तंबुची खिडकी जरा किलकिली का होईना पण उघडी ठेवायची असते म्हणजे प्रोपेन रिलीजचा त्रास होत नाही. कार्बन बाहेर जातो. एक बॅटरीवाला कंदील आणलेला बरोबर. त्याच्या प्रकाशात पुस्तक वाचु लागले. मनात मात्र Mama Bear आणी cubs चा विचार येत होता सारखा. मग त्यांचे फोटो पहात बसले. अगदीच अनपेक्षीत अनुभव मिळाला होता आणि खुप कॄतज्ञ वाटत होते त्याबद्दल. घरी फोटो पाठवले. लेकाचा उत्स्फुर्त आनंदी रिप्लाय आणि +१ चे टिपीकल काळजीयुक्त, सल्लेबाज मेसेजेस आले.
कुत्रा भुंकल्याचा आवाज आला. खिडकीतुन पाहिले तर त्या तंबुबाहेर एक माणुस कुत्र्याबरोबर उभा होता. हायसे वाटले उगीचच. कुत्रा बरोबर आणणारी माणसे जास्त भित्री असतात अशी समजुत घातली स्वतःची आणि जरा रिलॅक्स झाले. यावेळेस तंबुत अगदी घरासारखे वाटत होते. सवय झाली होती, शिवाय गाडी जास्त लांब नसल्याने काय हवे ते अंथरुण, पांघरुण, उश्या, पुस्तके आणता आले होते. कम्फर्ट कँपिंग झाले मस्त. सकाळी धबधब्याच्या ट्रेलवर जायचे होते तो मॅप पाहत बसले झोपायच्या आधी.
आजुबाजुला काळोख होता पण त्या कुत्रावाल्या माणसामुळे भिती वाटत नव्हती. काय उगीचच मगाशी धावत आले. आता आठवुन गंमत वाटत होती. माझे ओरडत ओरडत गात पळणारे ध्यान पाहुन बिचारे प्राणीच घाबरले असतील. किंवा एखादा माझ्यासारखाच हायकर असेल आजुबाजुला तर तोही घाबरला असेल. मीच बिगफुट म्हणुन प्रसिद्द व्हायचे अश्याने. अर्ध्याअधिक भुताखेतांच्या गोष्टी या अशा गैरसमजांमुळेच पसरतात बहुतेक. काही असो, निर्धास्त झोपी गेले त्या रात्री.
सुर्योदयाच्या वेळी उठले. पक्ष्यांनी नुसता आरडाओरडा चालवलेला. बहुतेक त्या कुत्र्यामुळे असेल. तो माणुस त्याच्या साइटवरच्या बेंचवर काही शिजवत होता, लांबुन हात केला त्याने. मीही केला. चहापाणी आवरले. आलं किसायची छोटी किसणी लेकाच्या भातुकली सेटमधुन ढापलेली. मस्त आलं बिलं घालुन चहा केला. तिखटच झाला जरा. मग गोड म्हणुन ब्रेड जॅम, मार्मालेड खात बसले. जुजबी सामान आवरुन पार्किंगला गाडीत ठेवले. गाडीतल्या कुलरमधुन डबा घेतला आणि धबधब्याच्या ट्रेलवर निघाले. डब्यात सोडे, भाकरी, कांदा. डिझर्ट म्हणुन चॉकलेट्स. दुपारी चांगले जेवायचे आमिष असले की पावले पटापट पडतात.
आज चांगलेच चालायचे होते आणि डावा गुडघा दुखत होता अधुनमधुन. तुरळक हायकर्स दिसत होते. दोन रेंजर बायापण दिसल्या. त्यांनी जरा एक शॉर्टकट रुट सांगितला. थोडा चिखल असेल पण सुंदर ट्रेल आहे आणि त्या ट्रेलवर सायकल, कुत्रे अलाऊड नाहीत त्यामुळे मोकळी वाट असेल असं म्हणाल्या दोघी. मग त्यांनी सांगितलेल्या दिशेने चालु पडले. वाटेवर छान छान फुले होती. एक घरटेही दिसले झाडावरः
हरणे, एल्क्सही मुबलक दिसले. वाटेत अजस्त्र अशा शिळा आहेत. अखंडच्या अखंड दगड एकेका ट्रकच्या आकाराचे आहेत. काही भागांत तर इतके उंच कडे आहेत की तेथे rock climbing ला परवानगीही आहे. एकुणच परिसर हा थोडासा कडेकपारीवाला आणि बराचसा हिरव्या जंगलाचा आहे. वाटेत छोटे छोटे पाण्याचे ओढे वाहतात. कोलोरॅडोत हिवाळ्यत मुबलक बर्फ पडला की उन्हाळा संपुन पानगळीचा सीझन येईपर्यंत असे ओढे खळाळत असतात. थंडीत ते परत गोठतात.
वाटेत ब्रेक्स घेत घेत दुपारनंतर एका तळ्यापाशी पोचले आणि पाण्यात पाय टाकुन बसले जरा. बरोबर आणलेला खाऊ खाल्ला. उन्हामुळे रुम टेंपरेचरला आलेले जेवण. पाणी संपत आलेले ते धबधब्याच्या वाहत्या पाण्यात भरुन घेणार होते. तळ्याकाठी वाळु होती. या पार्कमध्ये एकुणच असे कुठेही काहीही आहे. लाल माती, काळी माती, खडक, वाळु, शेवाळी. जमिनीचे अनेक नमुने पहायला मिळाले त्या एका दिवसात. असे म्हणतात की लक्ष वर्षांपुर्वी कोलोरॅडो आणि इतर शेजारची राज्ये ही समुद्राखाली होती. लाखो वर्षांच्या जमिनीच्या हालचाली, भुकंप, ज्वालामुखी अशा अनेक प्रलयांनंतर आता जशी ही राज्ये दिसतात त्यात कुठेकुठे असे समुद्राखाली असल्याचे पुरावे मिळतात.
येथुन पुढची वाट घनदाट जंगलातुन आहे. दुपारची वेळ असुनही येथे गारवा जाणवत होता. शांत परिसर अगदी. धबधब्याचा आवाज येऊ लागला पण वाट सापडेना. येथे वाट नीट आखलेली नाही आणि फलकही लावलेले नाहीत त्यामुळे शोधत शोधत पोचले एकदाची. पोट भरलेले असल्यामुळे चाल मंदावलेली. तसा चिमुकलाच आहे धबधबा. आजुबाजुला गोल सपाट शिळा होत्या. तेथे आडवी झाले मस्त! सोडे भाकरी अंगावर आलेली. नंतर कुणी हायकर्स येताना दिसले तेव्हा उठले. पाणी भरुन घेतले. हात पाय तोंड धुवुन फ्रेश होऊन निघाले परतीला. यावेळेस इतर हायकर्सच्या मागेमागे जात राहिले. आयती कंपनी मिळाली. साइटवर पोचल्यावर तंबु आवरला आणि तेथुन डायरेक्ट घरी.
आता विकेंड जवळ येऊ लागला की पाय घरात टिकेना. कडक थंडीचा सिझन चालु व्हायला अजुन महिनाभर होता. तेवढ्या अवधीत अजुन एकदोन पार्क्स करायची ठरवली आणि बॅककंट्री बुकिंग्स करुन ठेवली.