आज्जी आजोबांची डायरी: भाग ४५

जर्मनीतील हॅनोवर शहरात मी सायकॉलॉजीस्ट म्हणून काम करते त्या सिनियर केअरहोममध्ये मागच्या वर्षी नोव्हेंबरच्या शेवटच्या आठवड्यात एक उंचपुरे धिप्पाड कोट-सूट घातलेले निळ्या डोळ्यांचे एक ८४ वर्षांचे आजोबा दाखल झाले.

एकेकाळी स्पोर्ट्स ट्रेनर आणि व्यवस्थापक असलेले पण आता माईल्ड विस्मरणाचा आजार डेव्हलप झालेले हे आजोबा फॅमिलीविषयी किंवा त्यांच्या जॉब विषयी विशेष काही सांगू शकत नसले, तरी आपले सर्व काही काम स्वतः करू शकतात.

त्यांची रूम तर एखाद्या ऑफिस रुमसारखी टापटीप लावलेली आहे. त्यातून ते दिवसभर कोट-सूट घालून वावरत असल्याने त्यांना भेटायला गेल्यावर अपॉइंटमेंट घेऊन कोणत्यातरी ऑफिसमध्ये गेल्यासारखा फील येतो.
आजोबा अतिशय प्रसन्न, हसरे आणि मितभाषी. आजोबांजवळ मरून कलरच्या दोन वॉकिंग स्टिक्स!

ते आल्यानंतरच्या पुढच्याच आठवड्यात एक नवीन आज्जी दाखल झाल्या. ह्या आज्जी त्या आजोबांहून 2 वर्षांनी मोठया. दिसायला अतिशय सुंदर! उंचीने आजोबांइतक्याच. त्यांच्याच शेजारच्या खोलीत दाखल झालेल्या. आज्जी स्वभावाने अतिशय प्रसन्न आणि गोड, त्याला जोडून त्यांचा ड्रेसिंग सेन्सही तितकाच गोड किंवा छान फिगर असल्याने त्यांना काहीही सूट होत असावं. आज्जींना विस्मरणाचा विशेष त्रास नाही, म्हणजे चावी विसरणं वगैरे किरकोळ. मात्र त्यांच्याहीकडे योगायोगाने मरून कलरच्याच दोन वॉकिंग स्टिक्स!

या दोन व्यक्तींच्या मी प्रेमात पडले, यात नवल नाहीच पण ते दोघंही एकमेकांच्या फार पटकन प्रेमात पडले, ही खरी बेस्ट आणि गोड गोष्ट! ज्यामुळे मलाच फार आनंद झाला.

ते सेम उंचीचे आणि सेम टू सेम रंगाच्या काठ्या घेऊन फिरतांना आणि एकमेकांसोबत गुजगोष्टी करत सतत बसलेले असल्याने त्यांच्याकडे पाहून अगदी 'रबने बनादी जोडी' असे सर्वांनाच वाटते.

त्यांना एकत्र राहायचे आहे का, असा प्रश्न विचारायचे काम मला बॉसने दिले. ह्या प्रश्नाने आजोबा आज्जींचे चेहरे अगदी उजळले. असे होऊ शकेल का? तुम्ही हे करू शकलात तर खूप आनंद होईल, असे उलट आज्जी म्हणाल्या.

त्यांना एकच डबल रूम न देता ते सध्या राहत असलेल्या सिंगल रुम्सपैकी एकाची लिव्हिंगरूम तर दुसऱ्याची बेडरूम करण्याचे ठरले. जेणेकरून त्यांचे पुढेमागे पटेनासे झाले तर परत त्यांना सिंगल रुममध्ये शिफ्ट करणे सोपे जावे. ठरल्याप्रमाणे व्यवस्था केली गेली आणि आता हे लव्हबर्ड्स अतिशय प्रेमाने आणि एलिगंटली वावरत आहेत.

सगळ्यात वरच्या मजल्यावरच्या सिटिंग कॉर्नरला लागून टेरेस असल्याने भरपूर सूर्यप्रकाश आत येतो. त्यामुळे तिथले सगळे तिथेच राउंड करून बसतात. आज्जी आजोबा शेजारी शेजारी बसतात.

परवा मी त्यांच्यासोबत गप्पा मारत बसलेले असतांना ९५ वर्षाच्या एक आज्जी त्यांच्या रूममधून आल्या आणि ग्रुपला जॉईन झाल्या. त्यांच्याकडे बोट दाखवत आपल्या ह्या आज्जी म्हणाल्या, ह्या बाई आणि मी एकाच वर्गात होतो.

मी विचारलं, कसं काय? तुमच्यात आणि त्यांच्यात तर ९ वर्षांचं अंतर आहे. त्यावर आज्जी उत्तरल्या, दुसऱ्या महायुद्धाच्या काळात आधीच मुलं कमी असल्याने एकाच वर्गात सगळी मुलं एकत्र बसायची आणि एकच शिक्षक असत.

आमच्याकडे वह्या पुस्तकं असं काहीही अभ्यासाला नसे. शिक्षक वर्तमानपत्र देत असत, त्यातीलच मजकूर वाचायचो आणि कॉलममध्ये असलेल्या मोकळ्या उभ्या-आडव्या जागांमध्ये आम्ही लिहायचो. असं झालं आमचं शिक्षण.

मग आज्जींनी त्यांच्या कुटुंबाविषयी सांगितलं. वडील युद्धात मारले गेलेले. आई आजाराने गेली. चार बहिणी एकट्या पडलेल्या. एक अतिशय श्रीमंत कुटुंब आपल्या ह्या आज्जींना दत्तक म्हणून आपल्या घरी घेऊन गेलं. आज्जी रड रड रडल्या. माझ्या भावंडांशिवाय मी नाही राहू शकत म्हणून त्यांनी आकांततांडव केला. शेवटी ह्या कुटुंबाने त्यांना परत घरी सोडलं. अतिशय हलाखीच्या परिस्थितीत त्या बहिणी जगत होत्या. आज्जींचे नशीब चांगले असल्याने त्यांना पुन्हा एका कुटुंबाने दत्तक घेतलं, मात्र यावेळी फक्त शिक्षणासाठी. त्यांना आपल्या घरी स्वतःच्या भावंडांसोबत राहण्याची मोकळीक होती.

नंतर आज्जींचे शिक्षण पूर्ण झाले आणि छोट्या मोठ्या नोकऱ्या करत असतांना लग्नही झाले. आता नवरा नाही. एक मुलगा आहे. लांब कुठेतरी जॉब करतो आणि दर रविवारी आईला भेटायला येतो.

युद्धकाळात होरपळून निघालेल्या अनेक कुटुंबांपैकी आज्जींचेही एक. मात्र त्यांच्याकडे पाहून हे जाणवतही नाही. त्यांच्या प्रसन्न व्यक्तिमत्वामुळे आणि सकारात्मक विचारांमुळे त्यांच्या आयुष्यात येणारी सगळी वळणं कायम त्यांना सुंदर ठिकाणीच पोहोचवत असतील का? की त्या आज्जी तिथे असल्याने ती ठिकाणं सुंदर भासत असतील, हा प्रश्न मला त्यांच्याकडे बघितल्यावर पडतो.

सकीना वागदरीकर-जयचंदर
09.07.2022

आत्तापर्यंतचे सर्व भाग एकत्रितपणे वाचण्यासाठी ब्लॉगची लिंक:
https://sakhi-sajani.blogspot.com