What if तुम्हाला 15 वर्षांचे असताना घर सोडून, जग सोडून पळून जावंसं वाटतं, what if अगदी लहान असल्यापासून बापाने वारंवार तुम्हाला अत्यंत हीन शाप दिला आहे, ज्याच्यापासूनही तुम्हाला पळायचं आहे?

What if शाळेत असताना तुम्ही खूप बुद्धिमान असता आणि एका घटनेनंतर कोमात जाता, जागे झाल्यावर तुम्ही लिहिण्या वाचण्याबरोबर, इच्छा आकांक्षा, नाती, वासना सगळं काही विसरून जवळजवळ विरक्त होता आणि मांजराची भाषा समजू लागता?

What if तुम्ही तारुण्याच्या उंबरठ्यावर असताना तुमची प्रिय व्यक्ती गमावून बसता आणि वीसेक वर्षांनंतरही त्याच काळात अडकलेले राहता?

एके रात्री उशिरा चित्रपट बघून मॉल मधून बाहेर पडलो. गाडीतून रस्त्यापलीकडची झाडं पूर्ण आणि नीट दिसत होती. दोन मिनिटं कळलंच नाही काय बघतोय आणि मग मन थाऱ्यावर आलं तेव्हा जाणवलं काय पाहिलं. ऊंचंच उंच झाडांवर चांदण्या लगडल्या होत्या. अगदी बहरलेल्या. झुंबरा सारख्या. अंधारात उजळून निघालेल्या. सगळी झाडं सोहळा साजरा करत होती. त्यांच्या आगमनाचा आणि असण्याचा. मी भान हरपून आणि मागे वळून बघत राहिले.

Stopping by woods on a snowy evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.

(एखाद्या धक्कादायक घटनेनंतर मनात त्या अनुभवाची एक भीती बसते, त्याला PTSD (post traumatic stress disorder) म्हणतात.)

----------------

आपण केलेल्या गोष्टी/चांगलेचुंगले / मेहनतीने केलेल्या पाककृती विसरून जाणारा किंवा 'रिप्लेस मेमरी' असणाऱ्या नवरा असलेल्या मैत्रिणींना समर्पित....

एकदा मी घंटाभर गॅस जवळ तोंड लाल करून 'लखनवी बिर्याणी' केली होती, नवरा आल्यावर 'आज भाजीपोळी नाही का' म्हणाला. तेव्हापासूनच काही आयडिया हाताशी ठेवल्यात... फक्त मुलींसाठी.