प्रीमियरचा अक्खा इव्हेंट ती ऑटो पायलटवर असल्यासारखी वागत होती. इकडेतिकडे खोटं खोटं हसणं, लोकांची नावं लिहून घेणं, चार दोन प्रश्न आणि फोटो झाल्यावर तिला त्यात इंटरेस्ट उरला नव्हता. काही सेलिब्रिटींची परवानगी घेऊन फोटो आणि सेल्फी तिने तिथेच बसल्या बसल्या सिटी बझच्या इंस्टा पेजवर पोस्ट केले. पटापट नोटपॅड ऍपवर तिच्या लेखासाठी काही महत्त्वाचे मुद्दे लिहिले. प्रीमियरनंतरच्या पार्टीतही काही खावंसं वाटत नव्हतं म्हणून तिने फक्त एक मोहितोचा ग्लास उचलला. तिचे लक्ष सारखे हातातल्या घड्याळाकडे होते. रवी फोटो काढता काढता मध्येच तिच्याकडे संशयाने बघत होता.
इव्हेंट संपल्यावर घाईत पार्किंगकडे जाताना त्याने तिला थांबवलेच. "ओ सिंड्रेला! अशी का पळते आहेस?"
"कुठे काय?" ती भोळेपणाचा आव आणत म्हणाली. खरं तर तिला तिथून लवकरात लवकर कटायचं होतं.
"तू काही खाल्लं पण नाहीस, सारखं घड्याळ बघतेस आणि आता पळून जातेस." रवीला टाळणे कठीण होते. "नेहमीसारखी एन्जॉय नाही करत तू, काही प्रॉब्लेम आहे का?"
"छे छे प्रॉब्लेम वगैरे काही नाही. तुला उगीच असं वाटतंय. मी निघतेच आहे. बाय!"
"ठीक आहे. टेक केअर, बाय!" म्हणत त्याने खांदे उडवले आणि हेल्मेट घालून बाईक काढली. तिने पुढे होत टॅक्सीला हात केला.
ती साडेअकरालाच घरी पोहोचली. हील्स काढून फेकत तिने पटकन ड्रेस काढून नेहमीचा मऊ पजामा चढवला. मोकळ्या केसांची जुडी करून बो मध्ये गुंडाळली. मेकअप पुसला. एवढं सगळं करूनही दहा मिनिटे शिल्लक होती. ती बेडवर मांडी घालून हातात मोबाईलच्या स्क्रीनकडे बघत बसली. दमल्यामुळे मध्येच तिचे डोळे मिटत होते. अचानक फोनवर River flows in you च्या पियानो नोट्स वाजल्या तेव्हा ती खाडकन जागी झाली, हातातून फोन तर उडून खालीच पडणार होता.
"हाय!" ती भराभर श्वास घेत म्हणाली. "शार्प बाराला हां?"
"हाय!" यावेळी त्याचा आवाज वेगळा वाटला.
"कुठे आहेस तू?"
"मी केबिनमध्ये नाहीये, सांगलाला घरी आलोय. इथून मोबाईलवर बोलणं सोयीचं पडेल म्हणून."
"ओह, तरीच तुझा आवाज समोर बोलल्यासारखा येतोय, आऊटर स्पेसमधून नाही."
"पहिला कॉल आऊटर स्पेसमधूनच होता!" तो हसला.
"तेच!" तीही हसली.
"कसा झाला प्रीमियर?"
"ठिकठाक. मुव्ही खूपच क्लीशेड आहे. मी जाम कंटाळले होते. रवीला पण माझा संशय आला होता."
"रवी कोण?" त्याच्या आवाजात काळजी होती. त्यामुळे ती खुश झाली.
"तो माझ्या टीममधला फोटोग्राफर आहे. आम्ही इव्हेंट्स एकत्र कव्हर करतो. पंचेचाळिशीचा बाल बच्चेवाला माणूस आहे तो. अरे हो, नुसते बच्चेच! बाल कधीच उडालेत त्याचे."
"हम्म त्याला कसला संशय आला?"
"म्हणजे मी नेहमीसारखी वागत नाहीये, तिथे लोकांच्यात जास्त न मिसळता पळायला बघतेय असं."
"प्रत्येक कॉलला एवढा त्रास करून घेण्यापेक्षा मला वाटतं आपण इमेलच करूया. तेच सोयीचं आहे." तो म्हणाला.
ती विचारात पडली. "हम्म बरोबर आहे."
"तू नाखूष का बरं वाटते आहेस?" तिचा बारीक झालेला आवाज ऐकून तो म्हणाला.
आतापर्यंत त्याच्याबद्दलच्या तिच्या कुठल्याच भावना लपवायला तिला जमले नव्हते. मग आता कशाला म्हणून शेवटी ती बोललीच, " मला तुझा आवाज ऐकायला आवडतो."
तो आधी गप्प राहिला "मलापण तुझा आवाज ऐकत रहायचा आहे. अम्म्म माझ्याकडे तुझ्यासाठी काहीतरी आहे."
"काय?" तिने उत्सुकतेने विचारले.
"सरप्राईज"
"काही गिफ्ट आहे का?"
"गिफ्ट नाही म्हणता येणार, असं काहीतरी आहे जे तुझ्याकडे असावं असं मला वाटतं. मी ते ऑलरेडी कुरियर केलं आहे. तुला वीकएंडपर्यंत मिळेल."
"Wow आदित्य मला कल्पनाही नाही करता येत काय असेल ते." नक्की काहीतरी हँडीक्राफ्ट किंवा त्याने कोरलेली एखादी लाकडी वस्तू असणार. त्याने बोलता बोलता तो कंटाळा आल्यावर बनवत असलेल्या छोट्या छोट्या लाकडी वस्तू तिला दाखवल्या होत्या.
एक्साइट होऊन जवळजवळ एक तास ते बोलत राहिले. शेवटी तिला जांभया थोपवणे कठीण झाले होते.
"तू खूप दमली आहेस. झोप आता, मी त्रास नाही देत." तो कुजबुजला.
"नको ना, प्लीज अजून थोडा वेळ.." तिने पुन्हा जांभई देत विनवले.
"उर्वी! तू प्रॅक्टिकली झोपते आहेस फोनवर. मी तुला इमेल करतो म्हणजे तू उठशील तेव्हा माझा मेसेज तुझी वाट बघत असेल."
"नक्की?"
"नक्की."
तिच्या चेहऱ्यावर एक झोपाळू हसू पसरले. "खरं सांगायचं तर गेल्या काही रात्री मला झोप लागत नव्हती."
"मी पण जागाच होतो."
"आज मी शांत झोपेन."
"मीही! स्वीट ड्रीम्स.."
आज तिची ड्रीम्स स्वीटच असणार होती कारण त्यात तो असणार होता.
परत परत स्नूझ केलेला अलार्म शेवटी सात वाजता खणखणून तिला जाग आली. हात ताणून आळस देत ती डोळे मिटून हसली. चहा ठेवल्यावर आदित्यचे प्रॉमिस आठवून तिने इमेल उघडली. त्याने म्हटल्याप्रमाणे एका मेलमध्ये कुरियरचा ट्रॅकिंग नंबर पाठवला होता आणि त्यांनतर एक वेगळी इमेल पण होती. तिने मेल उघडताच त्यात फक्त कवितेचा काही भाग होता.
एक जल में,
एक थल में,
एक नीलाकाश में ।
एक आँखों में तुम्हारे झिलमिलाती,
एक मेरे बन रहे विश्वास में ।
क्या कहूँ , कैसे कहूँ.....
कितनी जरा सी बात है ।
चाँदनी की पाँच परतें,
हर परत अज्ञात है ।
ती पुन्हा पुन्हा ती वाक्ये वाचत राहिली. तिच्या डोळ्यात पाणी तरळले होते आणि ती त्याच्या अजूनच खोलवर प्रेमात पडली होती.
पुढचे दोन दिवस त्याच्या कुरियरची वाट बघत तिने कसेबसे निभावून नेले. रोज कॉल तर शक्य नव्हताच. तिसऱ्या दिवशी दुपारी टपरीवरचा चहा पिऊन आत आली तेव्हा एक बॉक्स तिच्या डेस्कवर ठेवलेला होता. तिला लगेच कळले हा नक्कीच आदित्यकडून असणार.
"क्या है ये?" अनाने क्यूबिकलच्या पार्टीशनवरून वाकून बघत विचारले.
"पता नही.." तिने बॉक्स उचलून जरासा हलवून बघितला, काही समजत नव्हतं.
"किसने भेजा है?" अनाची उत्सुकता आता शिगेला पोचली होती.
तिने रिटर्न ऍड्रेस वाचायचे नाटक केले. "एक फ्रेंड ने."
"मेल या फीमेल?" अनाने जीभ दाखवत विचारले.
"मेल. बट ओन्ली फ्रेंड!" ती अनाकडे मोठे डोळे करून म्हणाली.
"अर्रे इतना सस्पेन्स मत क्रिएट करो. खोलो अब उसे!" अना ओरडलीच.
उर्वी काही कमी उत्सुक नव्हती. तिने कात्रीने पॅकिंग व्यवस्थित कापले. आत बऱ्याच हवेच्या पिशव्या बाजूला केल्यावर तिला तिचं गिफ्ट दिसलं. तिने ते काळजीपूर्वक बाहेर काढताच अना हसायला लागली. "इज धिस अ जोक?"
उर्वीकडे उत्तर नव्हतं. ही गोष्ट तो तिला पाठवेल अशी तिने स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती.
तिच्या डेस्कवर एक अँटिक, लाकडी मूठ असणारी तांब्याची चहाची लहानशी केटल विराजमान झाली होती.
अना परत तिच्या क्यूबिकलमध्ये खाली बसली. ती गेलेली बघून उर्वीने प्रेमाने ती केटल हातात घेऊन पाहिली. झाकण उघडून तिने आता पाहिले तर त्यात एक पोस्ट इट चिकटवली होती.
"To my Tea lover girl, तुला थंडी वाजू नये म्हणून."
उफ यार, काय माणूस आहे हा! ती हसत हसत म्हणाली.
क्रमशः