पावणेसहाचा अलार्म खणाणला आणि तत्क्षणी ती ताडकन उठून बसली. मोबाईल चार्जिंगला लावलेला होता. तिने पटकन उचलून अलार्म बंद केला. स्वप्नातला शेवटचा भाग तिला आठवत होता. तिने आजूबाजूला पाहिले तर ती अजूनही मस्की, वूडी सुगंध येणाऱ्या खोलीत, पांढऱ्याशुभ्र मऊ बेडवर झोपली होती. अचानक तिला जाणीव झाली की आपण अजूनही डॉ. पैंच्या घरात आहोत आणि त्याहून वाईट म्हणजे हा त्याचा बेड आहे.
लायझॉलच्या फेक लॅव्हेंडर वासाने हवा भरून टाकत सफाईवाल्याचा मॉप पुढे सरकला. जिकडे तिकडे फक्त नर्सेसच्या चटचट चालणाऱ्या पावलांचा आवाज वगळता शांतता पसरली होती. कोपऱ्यातील एकुलत्या पामच्या झाडानेही दमून पाने जमिनीकडे झुकवली होती. कॉरिडॉरच्या दोन्ही बाजूंना डॉक्टरांच्या केबिन्स होता. एकेक दार पास करत सुबोध त्याला हव्या त्या काचेच्या दारासमोर थांबला आणि समोरच्या स्टील नेमप्लेटकडे बघून एक खोल श्वास घेतला.
Dr. Anish Pai
MS (Gen Surg.) M.Ch (Cardiovascular & Thoracic)
सगळीकडे अंधार दाटला होता. तिच्या अंगावर शाईसारखा पाऊस कोसळत होता. कुठेतरी वीज कडाडली आणि पावसाचे थेंब सुईसारखे टोचू लागले. तिच्या तोंडावर एक पंजा दाबला गेला आणि पाठ मागच्या ओल्या खरखरीत दगडी भिंतीला चिकटली. तोंडावरचा हात बाजूला होऊन त्याचा चेहरा तिच्यासमोर आला आणि तिने किंचाळायला तोंड उघडले. तिच्या तोंडातून आवाज फुटत नव्हता तरीही तशीच मुक्याने किंचाळत राहिली.
नोटीस देऊन एक आठवडा झाला तरीही हे लग्न खरंच होतंय असं दोघांनाही जाणवत नव्हतं. आपापल्या रुटीनमधून दोघांनीही एकमेकांना क्वचित वाटलं तरी आढेवेढे घेत काही कॉन्टॅक्ट केला नव्हता. बुधवारमुळे रिसॉर्टवर गर्दी कमी होती म्हणून तो जेवायला घरी गेला. आईने नेमकं चिंबोऱ्यांचं लालभडक कालवण केलं होतं. पलाश बऱ्याच दिवसांनी जेवायला आला म्हणून वहिनीने हौसेने सोलकढीही केली. गरमागरम फडफडीत भातावर कालवण ओतून जेवल्यावर ती परफेक्ट थंडगार सोलकढी पिऊन तो थेट स्वर्गात पोहोचला होता. आई आणि वहिनी नोराबद्दल वेगवेगळी माहिती, तिची आवडनिवड विचारत होत्या पण त्याला अर्थातच काही माहीत नव्हते.
अचानक वाजलेल्या मोबाईलच्या रिंगने नोरा विचारचक्रातून खडबडून बाहेर आली. पोटाशी धरून ठेवलेली उशी बाजूला ठेऊन तिने फोन उचलला. अनोळखी नंबर बघून कपाळावर आठ्या आल्या तरी तिने तो उचलला.
"हॅलो नोरा.." त्याचा काही तासापूर्वीचा कॉन्फिडन्ट आवाज आणि आताचा तिचा अंदाज घेणारा शांत आवाज तिला समजला.
"हाय. पलाश?" तिने विचारले.
"हम्म. मी कॉल का केला त्याचं कारण एव्हाना तुला कळलंच असेल." तो म्हणाला.
"हो. घरात राडो सुरू आसा. तुका माजो नंबर खंय मेळलो ?" नोराला आता त्याचाही राग येऊ लागला.
केक खाऊन सगळे आपापल्या टेबलवर सेटल होताच डीजेने डान्सची घोषणा केली. सगळे दिवे बंद झाली आणि झगझगीत फोकस मिनूचा हात हातात घेऊन डान्स फ्लोरवर जाणाऱ्या वरूणवर पडला. आय फाउंड अ लव्ह.. फॉर मी.. म्हणत एड शीरानचा आवाज सगळीकडे पसरला. त्या तालावर मिनू वरूणचा स्लो वॉल्ट्झ सुरू झाला आणि रात्र रोमँटिक झाली. एकेका ओळीवर हौशी लोकांनी कोरस सुरू केला. चार कडवी झाल्यावर गिरकी घेऊन मिनू थांबली आणि तिने बाकी कपल्सना जॉईन होण्याची रिक्वेस्ट केली. त्यांच्या नातेवाईकांपैकी तीन चार जोड्या जॉईन झाल्या आणि गाणं पुन्हा सुरू झालं.
दाराबाहेर उन्हात चमकणारी थार पाहून नोराच्या पोटात खड्डा पडला. केक सांभाळत, खड्डे चुकवत कमीत कमी स्पीडने ब्लू लगूनपर्यंत पोहोचायला पाऊण तास तरी लागेल. पाऊण तास एकटीने या माणसाबरोबर घालवणे ही कल्पनाच तिला सहन होत नव्हती. तरीही धीर करून ती उभी राहिली. तिच्याबरोबर आतून ममाचा मदतनीस ऑली हातात केक बॉक्स घेऊन आला. ड्रायव्हर सीटवर तिच्या ओळखीचे जेलने सेट केलेले केस किंवा महागडा रेबॅन न दिसता वेगळंच डोकं दिसत होतं. ती पुढे जायच्या आत तो माणूसच खाली उतरला.
"हॅलो मॅम, मला पलाश सरांनी केक न्यायला पाठवलंय. मी मुकेश, रिसॉर्टवर काम करतो." तो हसून म्हणाला.
