लिफ्टमध्ये शिरताच पर्समधून बॉटल काढून ती घटाघट पाणी प्यायली. थोडा श्वास घेतल्यावर तिच्या हृदयाचे ठोके जरा ताळ्यावर आले. कुणाल नेहमीप्रमाणेच चकाचक तयार होऊन आला होता. लेदर जॅकेट, महागडे शूज, त्याहून महागडं घड्याळ आणि डोळ्यावर रेबॅन. संध्याकाळी गॉगल्स!? असतात, कुणालसारखे लोक असतात! ती हसून त्याच्याशेजारी बसली. तो हँडसम होताच पण  त्याला बघून कधीच तिचे हृदय जोरजोरात धडधडले नव्हते. आदित्य आत्ता त्याच्या खोलीत बसून तिची वाट बघतोय या विचारानेच तिचे रक्त सळसळत होते.

समोर मूव्ही सुरू होती पण तिचे तिकडे लक्ष नव्हते. टर्मिनेटर डार्क फेटचे रिव्ह्यूज बरे होते पण तिला फारच बोर झालं. काहीच नावीन्य नाही, त्याच त्या जुन्या ग्रेव्हीत नवीन मसाला बस्स! चुळबुळ करत ती कशीबशी शेवटापर्यंत बसून राहिली. सात वाजेपर्यंत मुव्ही संपली एकदाची. कुणालने तिला डिनरसाठी विचारलं तेव्हा तिने त्याला शेवटी हे वर्कआऊट होत नाही आणि ती कोणाच्यातरी प्रेमात पडली आहे म्हणून सांगून टाकले. तसेही ते मैत्रीच्या पुढे गेलेच नव्हते, त्यामुळे त्यालाही तिचे म्हणणे समजले.

तिच्या बिल्डिंगखाली त्याने कार थांबवली तेव्हा पाऊस पडायचा थांबला होता पण गर्दी आणि लखलखणाऱ्या दिव्यांखाली रस्ताभर चिकचिकाट आणि ट्रॅफिक जॅम होताच. तिला निरोप देण्यासाठी कुणाल खाली उतरला होता. तिने त्याला हॅन्ड शेक करून थँक्स म्हटले. त्याने तिच्याकडे बघत काही क्षण तिचा हात हातात धरून ठेवला.

"He's a lucky guy!" तिने भुवया उंचावल्यावर भानावर येत हात सोडून तो म्हणाला.

"मी सांगेन त्याला." ती हसत म्हणाली. तिने सोसायटीच्या कमानीतून आत जाऊन हात हलवल्यावर त्याने कार सुरू केली. तो जाता क्षणी तिने पर्समधून मोबाईल काढून टेक्स्ट केला.

U: I am home!

A: I know

तिने फोनमधून नजर उचलून समोर पाहिलं तर लॉबीत काचेच्या दारामागे आदित्य उभा होता. एक क्षण ती त्याच्याकडे बघतच राहिली. पावसाच्या गार हवेने थरथरून तिच्या अंगावर काटा आला पण आज त्याने ते भलेमोठे जॅकेट घातले नव्हते. आज त्याच्या सगळ्या विंटर ऍक्सेसरीज सोडून फक्त बूट, जीन्स आणि बॉटल ग्रीन चेक्सचा शर्ट बाह्या कोपरापर्यंत फोल्ड करून घातला होता. ताजा ताजा हेअरकट केलेला दिसत होता आणि दाढीपण थोडी कंट्रोलमध्ये होती. तिच्या अक्ख्या आयुष्यात तिला कुठला माणूस त्याच्याइतका आकर्षक वाटला नव्हता.

घाईघाईने दार ढकलून आत जात तिने त्याच्या नजरेला नजर मिळवली पण समोर टेबलवर सिक्युरिटी गार्ड होता. तिने पटकन जाऊन रजिस्टरमध्ये गेस्ट एन्ट्री केली. लॉबीतून डावीकडे जाऊन लिफ्ट येईपर्यंत दोघेही घट्ट हात धरून धडधडत्या हृदयाने उभे होते. ती एकाच वेळी त्याच्याकडे बघून हसत होती आणि तिचे डोळे पाण्याने भरले होते.

लिफ्टचे दार नीट बंद होण्यापूर्वीच ती त्याच्या उबदार मिठीत गुरफटली होती. ती त्याच्या गळ्यात हात टाकून हसत होती आणि त्याने कंबरेपाशी घट्ट धरून तिला काही इंच वर उचललं होतं. किस करता करता तिने दोन्ही हात त्याच्या गालांवर ठेवले. ते एकमेकांच्यात एवढे गुंतून गेले होते की लिफ्ट दहाव्या मजल्यावर थांबून दार उघडलेलेही त्यांना कळले नाही. दार परत बंद होणार इतक्यात त्याने तिला सोडून पटकन दारात हात घालून ते थांबवले.

लॅच उघडून ती त्याच्याबरोबर घरात गेली. ती पाणी आणायला किचनमध्ये गेली तेव्हा तो टेरेसच्या काचेच्या दारातून बाहेर बघत होता. आदित्यला या कितीही चकाचक असेल तरी एवढ्याश्या जागेत रहाणे आणि खाली लांबवर दिसणारी घामट माणसांची, धूर सोडणाऱ्या, कचाकच ब्रेक आणि हॉर्न वाजवणाऱ्या गाड्यांची, बुरसटलेल्या इमारतींची, कुबट झोपड्यांची गर्दी पाहून काय वाटत असेल याचा विचार तिच्या डोक्यात आला.

"कित्येक वर्षात अशी गर्दी पाहिली नाही. माणसांची सवय गेलीय माझी." तो स्वतःशीच बोलल्यासारखा पुटपुटला.

पाण्याचा ग्लास टेबलवर ठेऊन तिने त्याला मागून हलकेच मिठी मारून पाठीवर डोके टेकले.

"आपण दोघेही आपापल्या कम्फर्ट झोनच्या बरेच बाहेर आहोत." ती म्हणाली.

त्याने त्याचे मजबूत रफ हात तिच्या हातांवर ठेवले.
"खरंय."

"तू इथे आल्यामुळे मला इतका आनंद झालाय की मला तो सांगताही येत नाहीये धड."

"माझ्यासमोर दोनच पर्याय उरले होते. एकतर तडक इथे निघून यायचं किंवा तुझा आणि त्या क्युट बॉयफ्रेंडचा विचार करत हळूहळू वेडं व्हायचं."

"तू त्याला बघितलंस?"

"त्याने तुझा हात धरून ठेवलेला बघितला. पुढे जराही काही करायचा प्रयत्न केला असता तर मी त्याला तिथेच कारमधून बाहेर ओढून चोपला असता."

डोक्यात अश्या सीनची कल्पना करून ती खळखळून हसली.

"आय एम नॉट जोकिंग!" तो रागातच म्हणाला.

"ओह आदी, तुला एवढं इनसीक्युअर व्हायची काहीच गरज नाही. तू माझ्या हृदयाच्या किती जवळ आहेस ते तुला समजत नाहीये."

तिचे बोलून होईतो त्याने वळून पुन्हा तिला मिठीत घुसमटून टाकले.

"उर्वी, मी असा जेलस वगैरे टाईप कधीच नव्हतो पण तू.. तुझ्यामुळे मला गोष्टी जरा जास्तच जाणवायला लागल्या आहेत." सोफ्यावर बसून तिचे हात हातात घेत तो म्हणाला.

"फतेबीर तुला घेऊन जाण्यापूर्वीचा फक्त एक किस आणि त्याने माझं आयुष्यच हलवून टाकलंय. मी स्वतःच स्वतःला ओळखेनासा झालोय इतके बदल झालेत."

"पण तुला असं हललेलं आयुष्य आवडतंय का?" त्याचा गंभीर चेहरा बघून तिने काळजीने विचारले.

"माहित नाही, आधी कधीच असं झालेलं नाही."

तिने वाकून त्याचा चेहरा हातात धरून त्याच्या ओठांवर ओठ टेकले.  काही वेळाने ती बाजूला झाल्यावर त्याने लांब श्वास सोडला. "कदाचित हळूहळू या सगळ्याची सवय होईल मला."

"बाय द वे, आय लव्ह कॅरमल पॉपकॉर्न.." तो तिच्या केसांत तोंड खुपसून कुजबुजला.

ती ओठ चावत हसली.

त्याला घर वगैरे दाखवून हातातली कॉफी गार होईपर्यंत ते बोलतच होते. तेवढ्यात तिने ऑर्डर केलेलं इंडियन चायनीज आलं. स्प्रिंग रोल्स, चिली चिकन, मंचुरियन ग्रेव्ही आणि ट्रिपल फ्राईड राईस. शेवटी गोड म्हणून फ्रीझरमध्ये तिच्या लाडक्या, स्वतः केलेल्या पिस्ता आईस्क्रीमचा एक डबा होताच. आज मी सगळं डायटिंग सोडून हवं ते खाणार आहे असं तिने आधीच अनाउन्स केलं होतं. जेवण होऊन, भांडी वगैरे आवरून ते टेरेसमधल्या बीन बॅग्जवर जाऊन बसले.

"बघ इथे एकही तारा दिसत नाही. बिचारा बारकुडा चंद्रच कुठून तरी डोकं वर काढतो. आयुष्यभर हे बघितल्यावर शेवटी तुझं आकाश बघून मला काय वाटलं असेल ते आता कळेल तुला" ती आकाशात बघत म्हणाली.

"मुंबईत पाऊल ठेवल्यापासूनच कळतंय ते." तो तिरकस हसून म्हणाला.

महिनोंमहिने न भेटल्यासारख्या त्यांच्या एका विषयावरून दुसऱ्यावर गप्पा सुरू होत्या. एव्हाना त्या दोघानाही आपण एकमेकांना आयुष्यभर ओळखतो वाटायला लागलं होतं. त्याने त्याच्या दुसऱ्या पुस्तकाचा विषय काढला. ड्राफ्ट लिहून पूर्ण होता पण त्याला त्यात पहिल्या पुस्तकापेक्षा काहीतरी कमी जाणवत होतं.

"हम्म.. पहिल्या पुस्तकाला एवढं प्रचंड यश मिळाल्यावर हा प्रश्न उभा राहतोच." ती विचारात पडली.

"म्हणजे?"

"म्हणजे पहिल्या पुस्तकाने वाचकांच्या ज्या अपेक्षा शिगेला पोचलेल्या असतात त्या दुसऱ्यामध्ये पुऱ्या करू शकू की नाही याची प्रत्येक लेखकाला भीती असते. हाच ताण इतका जास्त असतो की हातून त्या पद्धतीने लिहून होत नाही."

त्याने मान हलवली. "माझे पब्लिशर्स म्हणजे मुंबईचीच एक कंपनी आहे. मी त्यांच्याबरोबर तीन पुस्तकांचा बॉण्ड साइन केलाय. ते माझ्याकडे कधीपासून मॅन्युस्क्रिप्ट मागत आहेत पण पूर्ण लिहूनसुद्धा मी द्यायला टाळाटाळ करतोय."

"मी एकदा वाचलं तर चालेल का तुला?" तिने विचारले.

"तू वाचशील? पण मला अगदी खरा अभिप्राय हवा आहे."

"नक्कीच." त्याने विश्वासाने तिला वाचायला देणं हीच तिच्यासाठी अभिमानाची गोष्ट होती.

पहाटे दोन वाजत आले तेव्हा तो इच्छा नसतानाही उठला. त्याला हॉटेलवर परत जायचे होते. त्या दोघानाही माहिती होतं की त्याला रात्री थांबवायला आग्रहाची गरज नाही. पण तिला सकाळी लवकर ऑफिसला जायचे होते म्हणजे संध्याकाळी वेळेवर निघता येईल. दिवाळीमुळे आधीच बराचसा स्टाफ सुट्टीवर होता.

ती त्याला दारापर्यंत सोडायला गेली. "मग उद्या भेटू शकतो ना आपण?" त्याने तिच्या गळ्यात हात टाकत विचारले.

"ऑफ कोर्स! हा काय प्रश्न आहे!"

"म्हणजे, तुझ्या अजून काही सोशल कमिटमेंट्स नाहीत ना?" त्याने डोळा मारत विचारले.

"आssदी" ओरडत तिने त्याच्या दंडावर एक गुद्दा मारला.

क्रमशः