"ठुमरी? डॉक प्लीज कुछ नया लगाते है ना.." सायरा जरा कंटाळून म्हणाली.
"नोप! बडे गुलाम अली साब.." कानाची पाळी पकडत डॉ. आनंद म्हणाले. मास्कवरून फक्त त्यांचे मिश्किल डोळे दिसत होते.
"चाहीये तो डॉ. शर्मा से पुछो? क्यू शर्माजी?" पेशंट पूर्णपणे ऍनेस्थेशीयाच्या अमलाखाली गेला की नाही ते चेक करणाऱ्या डॉक्टरांकडे बघत ते म्हणाले.
"हां, ठीक है कुछ भी.." ते ह्या फंदात न पडता म्हणाले. सायराने खांदे उडवले.
त्यांनी नर्सकडे बघताच, लहान ब्लुटूथ स्पीकरवर मंद आवाजात 'सैय्यां बोssल, तनिक मोहसे... रहीयो न जाए' सुरू झालं. लगेच दुसऱ्या नर्सने त्यांच्या हातात सर्जिकल एप्रनच्या बाह्या चढवल्या. डॉ. आनंदनी स्टराईल ग्लव्ह्स घातले आणि कामाला सुरुवात केली. जुन्या क्लासिकल गाण्यांच्या तालावर त्यांना सर्जरीमध्ये जास्त चांगलं फोकस करता येत असे. ती शेजारी स्टराईल केलेला इन्स्ट्रुमेंट बॉक्स घेऊन उभी होती. पेशंटच्या छातीवर पहिला कट घेतल्यावर त्यांनी हात पुढे केला. "एट एमेम स्प्रेडर."
"आप हमेशा एट मांगते है और काम सिक्स से चलाते है. तो ये सिक्स है, फिर भी एट चाहीये तो कहिये." ती स्प्रेडर हातात देत म्हणाली.
शेजारच्या नव्या नर्सने दचकून तिच्याकडे पाहिले. दुसऱ्या ट्रेनी डॉक्टरला भीतीने घाम फुटला. कुठल्याही सर्जनला हे सहन झालं नसतं. झालं! आता डॉक्टर बरसणार हिच्यावर, म्हणून तो शांतपणे बघत उभा राहिला. पण डॉ. आनंदनी मान हलवली आणि ती देत असलेला स्प्रेडर घेऊन काम सुरू केलं.
सायरा मास्कमध्ये समाधानाने हसली. नेहमीप्रमाणे मनातल्या मनात तिच्या आवडीचं काम आणि परफेक्ट बॉस मिळाल्याबद्दल तिने देवाचे आभार मानले. कुठलीही अडचण न येता सर्जरी व्यवस्थित चालू होती. दोन तासांनी सगळं झाल्यावर तिला शेवटचे टाके घालायला सांगून डॉक्टर बाजूला झाले.
"सायरा, तुम फ्री हो जाओगी तो मेरी केबिनमे मिलो." सर्जरीनंतर सर्जिकल ग्लव्हज टाकून तिच्या शेजारच्या बेसिनपाशी हात धुताधुता डॉक्टर म्हणाले.
तिने मान हलवली. येस्स! इतके दिवस ड्यू असलेला मोठा रेझ मिळणार बहुतेक! विचार करूनच ती खुश झाली. पगार वाढल्यावर पहिल्या पगारात नवं वॉशिंग मशीन घ्यायलाच झालंय, दुसऱ्या महिन्यात स्वतःसाठी चांगले वॉकिंग शूज, ते स्केचर्सचे ग्रे मस्त आहेत आणि नेहासाठी दोन जीन्स..
"मॅडम, बाजूला व्हा." तिचे खयाली पुलाव पकत असतानाच कडेने आवाज आला.
"ओह सॉरी" म्हणत तिने मॉप करणाऱ्या वॉर्डबॉयला जागा दिली. किती वेळ थांबला होता कोण जाणे.
ती खुषीत बागडतच केबिनपाशी आली. नॉक करून आत गेल्यावर डॉक्टर चक्क रिकाम्या टेबलमागे बसले होते. अरे, नेहमीचा फायलींचा डोंगर कुठे गेला!
"बैठो. मुझे कुछ बात करनी थी." डॉक्टर चष्म्यातून तिच्याकडे बघत म्हणाले.
ती उत्सुकतेने खुर्चीत बसली. मनात पुन्हा पगारवाढीचे डे-ड्रीमिंग सुरू झाले.
"आय होप दिस इज नॉट मच ऑफ अ सरप्राईज.." ते तिची तंद्री मोडत म्हणाले.
"अं? सॉरी? मैने लास्ट का सुना नही"
"आय थिंक तुमने कुछ भी नही सुना!" ते हसले. "मै रिटायर हो रहा हूँ!"
रिटायर! तिला शॉकने हार्ट अटॅकच यायचा बाकी होता.
"रिटायर? प्लीज डॉक्टर, डोन्ट फूल मी! आप अभी रिटायर नही हो सकते." ती त्यांच्याकडे निरखून बघत म्हणाली.
"चालीस साल प्रॅक्टिस मे हूँ, अब जस्सी कहती है, थोडा आराम करो, US जा कर ग्रँडकिड्स के साथ रहो, हॉलिडे पर चलो. और सच भी है, इतना सेव्हिंग करके काम करते करते मर गया तो क्या फायदा!!" ते हसत हसत म्हणाले.
हम्म.. ती कशीबशी हसली.
"आयल बी गॉन इन टू वीक्स. बट डोन्ट वरी. मै तुम्हे किसी टीममे फिट कर देता हूँ. अपने यहां और चार कार्डिऍक सर्जन्स है."
तिच्या डोक्यात एकदम कार्टून स्ट्रीपसारखे चार बबल पॉप झाले.
१. डॉ. साठे : अनुभवी, म्हातारे, कमी बोलणारे आणि वागायला कडक.
२. डॉ. भानुशाली : मध्यमवयीन, जास्त जेरियाट्रिक पेशंट्स बघतात, हे जरा बोअरिंग काम आहे.
३. डॉ. शेंडे : तरुण पण जरा जास्तच फ्लॅशी, फार स्लीझी वाटतात.
४. डॉ. पै : पीडियाट्रिक पेशंट्स जास्त असतात, एक्सपिरियन्स तगडा मिळेल पण माणूस अति खडूस. वैताग! नो वे.
"मुझे लगता है डॉ. साठे ठीक रहेंगे. ही इज मोर लाईक यू." ती विचार करत म्हणाली.
"हम्म, लेट्स सी. उधर वेकन्सी नही रहेगी तो बाकी देखता हूँ. टेन्शन मत लो." तिच्याबद्दल वाईट वाटलं तरी त्यांच्या हातात इतकंच होतं.
"प्लीज." ती गंभीर होत म्हणाली.
घरी गेल्यावरही तिचं कशातही लक्ष लागत नव्हतं. कुणाकडेच व्हेकंसी नसेल तर.. नोकरी गेली तर काय? जेमतेम दोन महिने पुरेल एवढंच सेव्हिंग आहे. इंटरव्ह्यू प्रेप सुरू करायला हवं. नाहीतर स्पेशालिटी तरी बदलायला हवी. थोडं ट्रेनिंग घ्यावं लागेल पण जॉब तरी टिकेल.
----
दोन दिवसांनंतर..
"सॉरी सायरा, साठे की अपनी टीम फुलप्रूफ है और भानुशाली के पास एक रेसिडेंट है. हम शेंडे या पै ट्राय कर सकते है."
डॉ. शेंडे. हम्म लेट्स सी. "ओके. डॉ. शेंडे."
"ठीक है, हम जा कर मिलते है फिर."
ती मान हलवून डॉ. आनंदबरोबर निघाली. डॉ. शेंडेंची केबिन सिल्वर क्रोमने झळाळत होती. डेस्कवर फक्त एक मॅकबुक उघडे होते. "आह, डॉ. आनंद! गुड मॉर्निंग!" म्हणत शेंडेनी मान वर केली. त्यांच्यामागे स्वतःचा हाताची घडी घालून शेजारी दोन तीन नर्सेस उभ्या असलेला पोस्टर साईज हसरा फोटो होता. समोर लेदर कुशनिंगच्या महागड्या खुर्च्या होत्या.
"गुड मॉर्निंग" डॉ. आनंद पुढे होऊन खुर्चीत बसत म्हणाले. मागोमाग सायरा शेजारच्या खुर्चीत बसली. शेंडेची नजर तिच्यावर पडली. फिमेल आणि अंडर 55 एवढं त्याचे डोळे चमकायला पुरेसं होतं. तिला एक चार्मिंग स्माईल देत त्याने नजर डॉ. आनंदकडे वळवली. नजर वळताच तिने तोंड वाकडं केलं.
आनंदनी आपला प्रॉब्लेम सांगितला.
"ओह, सॉरी पण आत्ता माझी टीम फुल आहे डॉक्टर. खरं सांगायचं तर सायरा माझ्या टीममध्ये मला आवडली असती." तिच्याकडे पहात तो म्हणाला.
क्रिन्ज! तिच्या पोटात ढवळलं. कोणीही मला ऍक्सेप्ट करत नाहीये. मी फक्त एक साधी सर्जिकल असिस्टंट आहे, सर्जनशिवाय. तिचं विचारचक्र सुरू होतं.
"अभी लास्ट ऑप्शन है, सायरा." केबिनबाहेर पडता पडता डॉक्टर म्हणाले.
"आज नही. वो ऑप्शन अभी डिस्कस नही करते. और क्या कर सकते है, मुझे एक दिन सोचने दिजीए." ती दुःखी चेहऱ्याने म्हणाली.
डॉक्टरांनी फक्त मान हलवली.
बिचारे! यात त्यांची काय चूक. मला पगार मिळावा म्हणून ते काही आयुष्यभर काम करत राहणार नाहीत. त्यांनी आता खरंच आराम करावा. तिने मान हलवली.
"कल कुछ ना कुछ ठीक होगा.. थँक्स फॉर युअर हेल्प डॉक्टर." म्हणून ती घरी निघाली.
नेहा कॉलेजला गेली होती. नाईट शिफ्टमुळे सायराचे डोळे चुरचुरत होते पण झोप लागत नव्हती. शेवटी फॅन बंद करून ती किचनमध्ये गेली. पटापट कुकरमध्ये दाल खिचडी लावली आणि सिंकमध्ये जमलेली भांडी घासून टाकली. ओटा पुसून घेतला. डायनिंग टेबल आवरलं. एक खुर्ची ओढून बसली आणि कापसाचा बोळा वाटीतल्या गार दुधात बुडवून दोन्ही डोळ्यावर ठेवला. शेवटचा ऑप्शन जो खरा ऑप्शनच नाही तो कन्सिडर करावा का...
डॉ. पै बरोबर काम करणे
द डेव्हील हिमसेल्फ!
सगळं स्टाफ तर त्यांना हेच म्हणतो. पण ते चित्र फक्त मी काढलं होतं. तो लाऊंजमधला फोटो. मी तर फक्त सुबोधचा मूड ठीक करायला, त्याला हसवायला काढली होती ती शिंगं. सगळे हसले आणि सुबोधपण रडायचा थांबला. पण मला लगेचच गिल्टी वाटलं होतं.
डॉ. पैंना त्या फोटोबद्दल कळलं तर? विचारानेच ती थरथरली.
नो. मी त्यांच्याबरोबर काम नाही करू शकत.
क्रमश: