ती डॉ. पैंना भेटायला निघाली तेव्हा ते केबिनमध्येच होते. दोन तासांनी सर्जरी शेड्यूल्ड आहे आणि आत्ता कदाचित रेसिडेंटस बरोबर ते राउंडवर निघणार असतील. पण हे काम पटकन होईल.
हळूच दार किलकिले करून ती आत डोकावली. नेहमीप्रमाणे डेस्कमागे डॉ. अनिश पै, अग्रगण्य सर्जन, मिस्टर हॉटीपॅन्ट्स! त्याने फ्रेश हेअरकट केलेला दिसत होता. कडेने केस बारीक करून वर स्टायलिश सिल्की केस, ज्यांना कर्ल व्हायची घाई आहे पण लांबी तेवढी नाहीये. रोजचा पांढरा कोट घातलाय त्याखाली बॉटल ग्रीन शर्ट आहे. आज सकाळी चकाचक दाढी केलेली दिसतेय. आज तिच्या आणि त्या स्मूद जॉलाईनमध्ये कोणी नाहीये.
त्याचे पूर्ण लक्ष खाली टेबलावर उघड्या फाईलमध्ये होते. वाचता वाचता तो हनुवटीवर अंगठा रोवून तर्जनी खालच्या ओठावर पुढे मागे फिरवत होता. ती तिथे का आहे ते सांगत तिने स्वतःला जागे केले आणि समोरच्या दृश्याने अजून संमोहित व्हायच्या आत दारावर मोठ्याने टकटक केली.
त्याने समोर बघितलं आणि तिला बघून हसला. ते एक साधं हसूसुद्धा बाणासारखं तिच्या काळजात घुसलं. तिला वरपासून खालपर्यंत कॅज्युअली न्याहाळून त्याने डोकं पुन्हा समोरच्या फाईलमध्ये खुपसलं. "मॉर्निंग सायरा."
तेव्हा कुठे तिला जाणीव झाली की ती काही न बोलताच तिथे उभी आहे. तिने जरा घसा खाकरला आणि डेस्कसमोर जाऊन हातातला कागद पुढे केला. "गुड मॉर्निंग डॉक्टर. सॉरी टू डिस्टर्ब यू. मला फक्त हे तुम्हाला द्यायचं होतं."
गुड. तिचा आवाज अगदी प्रोफेशनल होता.
त्यालाही ते जाणवलं असावं, कदाचित.
त्याच्या डोळ्यातल्या खोडकर भावावरून तरी काही कळत नव्हतं. त्याने कागद घ्यायला हात पुढे केला.
"हे ऍग्रीमेंट आहे." कागद देऊन ती म्हणाली.
एकदम त्याच्या भुवया वर झाल्या आणि गालातल्या गालात तो हसल्यासारखंही वाटलं. डॅमीट! यात हसण्यासारखं काय आहे?!
"ओव्हरऑल त्याची समरी अशी आहे की आपण एकमेकांना डेट करू शकत नाही." तिने हाताची घट्ट घडी घातली.
"हम्म, मला दिसतंय.. हिअरआफ्टर देअर शॅल बी नो टचिंग ऑर किसिंग ऑफ एनी काईण्ड!"
बरोबर. तिने ऍग्रीमेंट फॉरमॅट्स गूगल केले होते.
तो पुढे वाचत होता. " हेन्सफोर्थ डॉ. पै शॅल रिफ्रेन फ्रॉम एनी सजेस्टिव्ह स्माईल ऑर फ्लर्टिंग." आता त्याचा चेहरा जरा गंभीर वाटला. "पुढे म्हटलंय, द प्लेन्टीफ, सायरा देशमुख शॅल रिफ्रेन फ्रॉम अपीअरिंग इर्रेझिस्टीबल सो ऍज टू नॉट टेम्प्ट डॉ. पै."
तिला प्लेन्टीफचा नक्की अर्थही माहीत नव्हता, पण काहीतरी फॅन्सी लीगल शब्द हवा म्हणून तिने टाकून दिला होता.
"हे सरळ HR कडून आलंय." ती म्हणाली.
"हम्म.."
"उफ, अजून दुसरा काहीच मार्ग नव्हता." ती हवेत हात उडवत म्हणाली.
"सायरा.." त्याचा आवाज जरा बारीक झाला होता. "तुला हे सगळं करण्याची गरज नव्हती. मला लांब ठेवण्यासाठी.."
"गुड मॉर्निंग डॉक्टर." त्याचा रेसिडेंट डॉ. निलेश उघड्या दारातून आत आला. "तुमची कॉफी. डोन्ट वरी, आज पूर्ण ब्लॅक आहे." तो टेबलावर कप ठेऊन जरा लांब दारापाशी जाऊन उभा राहिला.
येस्स! काय वेळेवर आलाय हा माणूस! आता आपोआप डॉ. पै शांत बसतील. सगळ्यांसमोर मी त्यांची फक्त असिस्टंट आहे आणि मला कामं आहेत.
"सी यू इन द ओ आर!" ती वळून पळायच्या तयारीत होती.
"तू काहीतरी विसरते आहेस." मागून आवाज आला.
तिने मान वळवून पाहिले तर तो ऍग्रीमेंटवर सही करत होता. त्याने तो कागद समोर धरल्यावर ती परत डेस्कपाशी गेली. त्याची नजर पूर्णवेळ तिच्यावरच रोखलेली होती. तिने कागद घ्यायचा प्रयत्न केला पण तो सोडत नव्हता. त्याने तिला खुणेने जवळ बोलावलं. काही ऑप्शनच नव्हता, ती पुढे झुकली. निलेशने ऐकू नये म्हणून हे करणं भाग होतं.
"मला सोमवारबद्दल अजिबात पश्चात्ताप नाहीये आणि तुलाही व्हायला नको." तिच्या कानाजवळ उष्ण श्वास सोडत तो म्हणाला. तिच्या अंगावर काटा आला.
हॅलो! हळू बोलणं म्हणजे काय माहिती आहे का!
ती हॅ हॅ करून मोठ्याने खोटं हसली. "तुम्ही विनोदी आहात डॉक्टर. तुम्ही काय बोलताय, मला कळलं नाही. एन्जॉय युअर राउंड!"
पाठ फिरवून ती जी भराभर चालत निघाली ती सरळ स्टाफ लाऊंजमध्ये जाऊनच थांबली. हे ऍग्रीमेंट मी आता लॅमीनेट करून ठेवणार आहे. त्याच्या साध्या शब्दांनी माझ्यावर असा इफेक्ट होतोय तर खरंच पुन्हा किस करून काय होईल!
ती पूर्ण लक्ष देऊन सर्जरीसाठी तयारी करू लागली. OR मध्ये जाऊन कित्येक वर्षे लोटल्यासारखी वाटत होती, खरंतर दोनच दिवस झाले होते. सगळी परफेक्ट तयारी करूनही तिच्याकडे काही मिनिटं शिल्लक राहिली. तिने केस पेपर्स पुन्हा एकदा पाठ केले. आज रडणं, वस्तू पडणं असं काहीही होणार नव्हतं. कदाचित तो केबिनमधल्या मूडमध्ये वैतागलेला असेल तर..
ती विचाराने थरथरत होती. काचेच्या भिंतीमागे नेहमीप्रमाणे शिकाऊ लोकांची गर्दी होती. त्याने बोललेलं काही लोकांना ऐकू गेलं नाही म्हणजे मिळवली. ती कामात सिरीयस होती आणि लोकांनी त्यांच्याबद्दल ज्यूसी गॉसिप करायला नको होतं. ज्यूसी गॉसिप! ओह, विचार नको करू.
तेवढ्यात दार ढकलून तो आत आला. ओह माय गॉड! आतल्या ह्या फीलिंग्जचं काय करू. ती स्तब्ध झाली आणि लगेच सगळे आवाज बंद झाले. आत येताच त्याची नजर सगळ्या खोलीभर फिरून तिच्यावर येऊन अडकली. त्याच्या डोळ्यात किंचित खोडकरपणा चमकून गेलासा वाटला पण तिला नीट बघायला वेळ मिळाला नाही.
बाकी लोकांनी हजेरी दिली. ती हातात एप्रन धरून उभी होती. त्याने हेडलॅम्प आणि मास्क घातलेला होता. नशिबाने त्यातून त्याचा थोडासाच चेहरा दिसत होता. तिलाही मास्कमागे लपायला आवडत होतं. कोणालाही चेहऱ्यावरचे भाव दिसायला नको.
"आणि तू, सायरा? ऑल सेट?" त्याने जवळ येताच विचारलं.
"येस, रेडी."
सगळं तयार होताच त्याने बोलायला सुरुवात केली. "आज आपला पेशंट, निखिल सोळा वर्षांचा आहे. ओबेस, टाईप टू डायबेटिक आणि हायपरटेन्शन विथ थ्री ब्लॉकेजेस."
तिने खाली पसरलेल्या सत्याण्णव किलो वजनाच्या निखिलकडे बघून मान हलवली.
"वी आर परफॉर्मिंग ऍन ओपन हार्ट विथ कार्डिओपल्मोनरी बायपास. एव्हरीवन रेडी?"
सगळीकडून 'येस' आल्यावर तो पुढे झाला. ती पूर्ण लक्ष सर्जरीकडे देत होती. तो डोळ्यात तेल घालून त्याचं काम करत होता. इन्स्ट्रुमेंट आणि औषधांची नावं सोडून त्यांनी चकार शब्दही उच्चारला नाही. त्याची प्रिसीजन आणि परफेक्ट प्रोसिजर बघून फर्स्ट यर स्टुडंट्स साष्टांग नमस्कारच घालायचे बाकी होते. त्याची प्रत्येक कृती मोजून मापून होती. आज तो तिला नेहमीप्रमाणे ओरडतही नव्हता. एवढंच कशाला ती शेवटचे टाके घालत असतानाही तो बघत थांबला. सर्जरी संपताच काचेबाहेरच्या मुलांनी उस्फूर्तपणे टाळ्या वाजवल्या. ही वॉज रिअली परफेक्ट.
चक्क आज एकत्र बाहेर आल्यामुळे तिला त्याच्या शेजारी उभं राहून स्क्रब करावं लागत होतं. खोलीत ते दोघेच होते. ती अजूनही त्याच्या कामावर फिदा होऊन त्याच्या हातांकडे हळूच बघत होती. मनगट, हात, बोटं, साबण, फेस... ओह स्टॉप इट!
"यू डिड वेल टुडे." शांतता भंग करत तो म्हणाला.
ती खुषीत हसली. "केअरफुल! दॅट साऊंड्स लाईक अ कॉम्प्लिमेंट!" तिने हळूच पापण्यांआडून त्याच्याकडे कटाक्ष टाकला. त्याचे ओठ हसत असले तरी लक्ष नळाखाली हात धुण्यावर होते. "मी नवी मेथड ट्राय करतोय. असिस्टंटस् आणि नर्सेसचे थोडे कौतुक करणे."
तिचे डोळे विस्फारले. "पिंच मी! खरंच!"
त्याने हात धुवून टॉवेल हातात घेतला आणि हात पुसत मागच्या ग्रॅनाईटला टेकून उभा राहिला. आता त्याला तिच्याकडे नीट बघता येत होतं. "ओके, आता मला एक प्रश्न विचारायचाय."
शिट! आता वेळेवर कुठाय तो रेसिडंट?!
"ऍग्रीमेंटमध्ये आपल्यात मैत्री असण्याबद्दल काही लिहिलंय का?"
तिच्या पोटात फुलपाखरू उडालं. "अम्म.. हो, ते ऍनेक्श्चर टू मध्ये आहे. नीता म्हणाली, मैत्री वगैरे चालेल." ती जामच गडबडली होती.
त्याने मोठ्याने हसत मान हलवली. नक्की तिच्याबरोबर काय करावं त्याला समजत नसणार, तिने विचार करत जीभ चावली.
"यू आर समथिंग एल्स, सायरा!"
तिने हसू दाबायचा प्रयत्न करत ओठ घट्ट मिटून घेतले. "जस्ट टू बी क्लिअर, मलाही सोमवारबद्दल काही पश्चात्ताप नाहीये. फक्त.."
"इट्स ओके. एक्स्प्लेन नको करू. ऍग्रीमेंटमध्ये सगळं नीट एक्स्प्लेन केलंय." त्याने हात वर करत तिला थांबवलं आणि उजवा हात पुढे केला. "फ्रेंड्स?"
तिने हात पुढे केला, कोणी डोकं ताळ्यावर नसलेली बाईच त्याचा हात हातात घेणार नाही. त्याच्या उबदार हाताचा स्पर्श होताच तिच्या पोटात गपकन खड्डा पडला. ती पुन्हा त्याच्या कारमध्ये होती, त्याचा शर्ट मुठीत धरून, टोटली लॉस्ट! फक्त त्याच्या हातात हात देऊन तिचे पाय डळमळीत झाले होते. सगळी शक्ती निघून गेली होती. तिने काही उत्तर द्यायची तो वाट बघतोय, हे त्याच्या गालावर खळी उमटेपर्यंत ती विसरूनच गेली होती. मला काय वाटतंय ते त्याला तंतोतंत कळलंय. त्याला माहितीये की त्यांच्यात 'फक्त' मैत्री होणं अशक्य आहे. रादर त्यामुळेच त्याने ही मैत्रीची ऑफर दिलीय. मी ऍग्रीमेंट बनवून सुरू केलेला खेळ तो आता माझ्याशी खेळतोय. ती आता विचारात पडली.
त्याचे डोळे सांगतायत, मला माहितीये तुला मी जवळ यायला हवंय पण आता मी माझा वेळ घेणार आहे.
वाटलं होतं ते ऍग्रीमेंट करून तिला पुढे जाण्यापूर्वी अजून थोडी स्पेस, थोडा बफर टाइम मिळेल पण आता बहुतेक जास्तच उशीर झाला होता.
क्रमशः