माझ्या अंगातला प्रत्येक स्नायू थकलाय, हाड न हाड विव्हळतंय. मी आत्ताच्या आत्ता आडवा होऊन पूर्ण आठवडाभर झोपून राहू शकतो. आजपर्यंत मी खूप मोठ्या, किचकट सर्जरीज अनुभवल्यात पण सोनलशी स्पर्धा कोणीच नाही करू शकत. मला सेलिब्रेशन म्हणून एक ओरिओ मिल्कशेक आणि झोप हवीय. स्क्रब करता करता अनिश त्याचं डोकं हळूहळू ताळ्यावर आणत होता, हायपर मोडवरच्या शरीराला शांत व्हायला सांगत होता. 

त्याने थांबून एक खोल श्वास घेतला. लढाई संपली. सोनलला थोड्या वेळापूर्वीच ICU मध्ये शिफ्ट केलंय. आता त्याला फक्त तिच्या आईवडिलांना भेटून शस्त्रक्रिया यशस्वी झाल्याची बातमी द्यायची होती. ऑफ कोर्स, तो जरा घाबरल्याचा भाग वगळून. फायनल ECG आणि कार्डीऍक MRI चे रिपोर्ट बघेपर्यंत त्याचा मेंदू थाऱ्यावर नव्हता. सोनलचं हृदय आता जसं असायला हवं तसं काम करतंय. लवकरच तिला उठून बसता येईल. ह्यूमन बॉडी इज अ फसी बिच! वी कॅन ओन्ली होप फॉर बेटर.

त्याने हातावरचा फेस धुवून शेजारचा नॅपकिन उचलला. सायरा अजूनही आत आहे, शेवटच्या साफसफाईमध्ये मदत करतेय. ती माझ्याइतकीच थकलेली असणार. माझ्यासारखीच तीही दोन दिवस इथे आहे. सोनलच्या आईवडिलांना भेटण्यापासून, प्री ऑप तयारी ते सर्जरी सगळं ती न थांबता करतेय. आताही तिला निघायला सांगितलं तरी ती स्वतःहून नॅन्सीला मदत करते आहे. पुन्हा घरी जाऊन ती बाकीची कामं करेल, ग्रोसरी आणण्यापासून स्वयंपाक करण्यापर्यंत सगळंच. रोज रोज इतकं सगळं कोण करतं?

सकाळी तिला सर्जरी होणार नाही म्हणून संगीतल्यावरही तिने आधी त्याला कॉफी आणून दिली, डोकं शांत करायला मदत केली. ती ह्या केससाठी उत्सुक होती. लीगल टीमने हो म्हणण्याची ती त्याच्याइतक्याच असोशीने वाट बघत होती. त्यांनी हो म्हटल्यावर तिने चमकत्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहिलं तेव्हा त्या क्षणी त्याला जाणवलं की तिचं जगावर, माणसांवर आणि माणुसकीवर त्याच्याइतकंच प्रेम आहे.

ह्या केससाठी ती खूप महत्त्वाची होती. फक्त ती शेजारी असल्यामुळेच त्याचं मनोबल टिकून राहिलं होतं. तिच्या जवळ असण्यानेच त्याच्या हातून एवढं कठीण काम पूर्णत्त्वाला गेलं.

ती दारातून नर्सेसना बाय करून आत येताना तो बघत होता. त्याला अजूनही तिथेच बघून तिच्या भुवया उंचावल्या. इतर वेळी एव्हाना तो निघून गेला असता पण आज तो विचार करत वेळ काढत होता.

"कसं वाटतंय?" नॅपकिन लॉंड्री बास्केटमध्ये टाकत त्याने विचारले.

ती एक मोठा श्वास सोडून हसली. तेवढ्यानेच सगळं कळलं. "माझ्या पूर्ण आयुष्यातला हा क्रेझीएस्ट डे आहे! मी आत्ता इथेच झोपेन आणि पुन्हा कधीच उठणार नाही." तिने हात धुताधुता मान मागे वळवून त्याच्याकडे बघितलं. ती अजूनही हसत होती पण तिच्या ओठांचा एक कोपराच त्याला दिसत होता. "आय कान्ट बिलीव्ह, यू डिड इट!"

"नॉट मी, 'वी' डिड इट!" तिच्या जवळ जाण्याची इच्छा आवरत तो फक्त हसला.

ती मान हलवून हसली आणि खाली हातांकडे पाहिलं.

सध्या खाणं आणि झोप सोडून त्याच्या डोक्यात काही यायला नकोय पण ती तिथे आहेच. कायमच.

"अनिश, यू आर अमेझिंग, रिअली. तुम्ही लोकांसाठी जे करता, ते.. " तिने मान हलवत खाली बघितले. "आय मीन, नुसतं तुमच्याबरोबर ओआरमध्ये असण्यानेसुद्धा मला आनंद होतो. मी हा जॉब घेतल्याबद्दल आज मला खूप बरं वाटतंय."

अभिमानाने त्याची छाती फुलली आणि अचानक त्याला त्या ग्रँटबद्दल आणि ग्रँट मिळाली तर पुढे काय काय काम करता येईल ते तिला सांगावसं वाटलं, पण वेळ खूप कमी होता. त्याला सोनलच्या आईवडिलांना अजून ताटकळत ठेवायचं नव्हतं, त्यांना भेटणं जास्त महत्त्वाचं होतं.

"चल माझ्याबरोबर.." तो दाराकडे वळून म्हणाला.

"सिरीयसली? ओके, हे मी आधी कधीच केलं नाहीये." ती हसत त्याच्या मागे जात म्हणाली.

---

पहाटे जाग आली तरी तो तसाच बेडवर पडून राहिला. फोन हातात घेऊन वेळ बघितली तर काल पाच्छीचे चार मिस्ड कॉल होते. हम्म ती बरेच दिवस दिवाळीला घरी राहायला बोलावतेय. तो दिवाळी आणि सुट्ट्यांबद्दल विसरूनच गेला होता. हॉस्पिटलमध्ये सगळीकडे दिवाळी डेकोरेशन दिसतंय. रिसेप्शनवर एक डेकोरेटीव कंदीलपण टांगलाय. डॉक्टर्स लाऊंजमध्ये सगळीकडून ड्राय फ्रूट्स आणि मिठाईचे गिफ्ट बॉक्सेस येत आहेत.

मी दिवाळीच्या दिवशी तरी यायला हवं म्हणून पाच्छी मागे लागलीय. त्याने अजून ठरवलं नाही. पाच्छीच्या हातचं जेवण कितीही टेम्प्टिंग असलं तरी तिचे लग्नाबद्दल प्रश्न खूप इरिटेटिंग असतील. त्याला कुणी आवडलीय का हा शोध घेणं आणि तन्वीची प्रेग्नन्सी कुठवर आली, लग्न केल्यामुळे तिचं कसं छान चाललंय वगैरे आडून आडून बातम्या देणं ह्या सगळ्या गोष्टी सहन करणं त्याच्या जीवावर येत होतं. त्यापेक्षा ते चार दिवस हॉस्पिटलमध्ये जाऊन पेपरवर्क संपवणे हा बेटर ऑप्शन आहे.

त्याला वाटत होतं आज बहुतेक अख्खा दिवस तो झोपून राहणार, पण रोजच्यासारखी जाग आलीच. तो डोक्याखाली हात घेऊन छताकडे बघत पडून राहिला. सायरा सुट्टीत काय करेल? दिवाळी साजरी करत असेलच, कदाचित तिला चुलत वगैरे भावंडं, नातेवाईक असतील. पण त्याने जेवढं ऐकलं त्यावरून ही शक्यता कमी आहे. बहुतेक त्या दोघीच घरी असतील.

त्याच्या मनात शेवटच्या अश्या भावना कुणासाठी आल्या होत्या ते आठवावंच लागेल. त्याला पुन्हा हायस्कूलमध्ये असल्यासारखं वाटत होतं. सायरा म्हणजे शेजारची एक कधी न मिळू शकणारी मुलगी आणि तो तिच्या मागे मागे करणारा नर्ड!

त्याचे विचार तिच्यापर्यंत पोचले बहुतेक! नाईट स्टँडवर ठेवलेल्या मोबाईलची स्क्रीन उजळली. सायरा कॉलिंग! दुसऱ्या रिंगला त्याने फोन उचलला. त्याच्या चेहऱ्यावरचं हसू आवाजात पोचलं होतं. "सायरा."

"हॅलो! " तिचा आवाज जरा गोंधळलेला होता. "सॉरी इतक्या लवकर कॉल केला. सोनलचा काही अपडेट आहे का? मला जरा काळजी वाटत होती."

"काल मी निघालो तेव्हा व्यवस्थित रिकव्हरी होती. आता थोड्या वेळात मी पोचलो की तुला अपडेट देतो."

"हुश्श! गुड." संभाषण थांबून दोन्हीकडे शांतता पसरली. तिने कॉल करण्यासाठी दिलेलं कारण संपून दोघांच्या मनात रेंगाळणाऱ्या कारणावर यायला वेळ लागत होता.

"तुम्हाला माहिती आहे, ही सुट्टी आधीची शेवटची सर्जरी होती. पुढच्या आता सात दिवसांनी शेड्यूल्ड आहेत." ती सहज म्हणाली.

त्याला इतक्यात फोन ठेवायचा नव्हता. बोलत रहा माझ्याशी..

"हम्म, मी हॉस्पिटलमध्येच असेन."

ती हसली "काहीही! तुम्हाला ब्रेकची सगळ्यात जास्त गरज आहे. मला तर वाटलं तुम्ही बीच व्हेकेशन वगैरे प्लॅन केली असेल."

तो किंचित हसला."आय एम नॉट द बीच व्हेकेशन काइंड ऑफ गाय. मला वाळू अजिबात आवडत नाही आणि ते चिकट खारं पाणी!"

तिला जामच हसू आलं."हे ऐकून मला अजिबात धक्का बसला नाही. मला तुम्ही कुठल्याही प्रकारच्या व्हेकेशनवर जाण्याचीच कल्पना करवत नाहीये - कधीच."

"कमॉन!" त्याने विरोध केला."मी गेलोय, फक्त गेल्या आठ दहा वर्षात नाही."

"वेल, मग तुम्ही ऍटलीस्ट शुक्रवारच्या दिवाळी पार्टीला येऊ शकाल ना?"

"अजून काही ठरवलं नाही."

"मग ठरवलं पाहिजे. मी तुम्हाला एक गिफ्ट देणार आहे." तिचा आवाज जरा खोडकर झाल्यासारखा वाटला.

"ते तू उद्याही देऊ शकतेस." त्याला ती पार्टी, तिथे जाऊन खोटं स्मॉल टॉक, लोकांची आरडाओरड करणारी बायका मुलं या सगळ्याचा मनस्वी कंटाळा होता.

"मेबी तुम्ही पार्टीला येण्यासाठी तो ब्राईब असेल." तिने जीभ चावली.

अचानक त्याला हे एकमेकांभोवती पिंगा घालत रहाणे असह्य झाले. तिचा हा कभी हां, कभी ना चा खेळ आता बास झाला.

"मी तिथे येण्याने असा काय फरक पडणार आहे?" त्याने सरळ विचारलं.

"इट वोन्ट बी सेम विदाऊट यू." तिने खरं सांगितलं.

त्याने केसातून हात फिरवून श्वास सोडला. ती चिडवतेय असं वाटू शकतं, त्याला आपल्याकडे खेचून पुन्हा लांब ठेवणं वगैरे. पण ती तशी नाहीये. ती जेन्यूइनली त्याला बोलावतेय, कारण तो तिथे आलेला तिला आवडेल. सिम्पल!

"विचार करेन." त्याने सांगितलं. "तुझ्याबरोबर कोणी असेल का?"

"नो!" ती घाईत म्हणाली. "नेहा येईल कदाचित. वेट! तुम्ही कोणाला आणणार आहात का?"

तो हसला आणि अचानक त्याच्या डोक्यात आलं, स्टॉप प्रिटेंडिंग. त्याने खरं सांगायचं ठरवलं. "माझी कोणी डेट नाहीये. जिला विचारायचं आहे, तिने तिच्यापासून लांब राहण्यासाठी माझ्याकडून वर्ड डॉक्यूमेंट साइन करून घेतलंय."

मला माहिती आहे, मला ती नकोय, तिच्यापासून हातभर लांब राहिलेलं बरं वगैरे प्रिटेंड करायला हवं पण आता मी नाही करू शकत. रोज काम करताना ती माझ्या समोर असते आणि रोज मला थोडी खणत अजून अजून माझ्या आत शिरत असते. इतकी खोल की मी विचार केला तरी तिला बाहेर काढून टाकू शकत नाही.

"तुम्हाला आपलं लीगली बाईंडिंग ऍग्रीमेंट म्हणायचंय का?" तिने चिडवलं.

त्याला अजिबात हसू आलं नाही. "आय एम डन सायरा. मी त्या भंकस ऍग्रीमेंटनुसार वागणार नाहीये. ऐकते आहेस ना? मी आत्ता ते ऍग्रीमेंट फाडतोय समज."

पलीकडे शांतता होती. ती नक्कीच त्याच्या शब्दांचा विचार करतेय.

तो ओठ मुडपून हसला. "मी पार्टीला येतोय. आता तर मी पार्टीची वाट बघतोय! माझं गिफ्ट तयार ठेव."

क्रमशः