"मी त्याला व्यवस्थित हॅण्डल करत होते!" मी समरकडे रागाने बघत म्हणाले.
"अजिबात नाही, पलो. उलट मी त्याला द्यायला हवी त्यापेक्षा खूप जास्त सूट दिली." हा आरामात बसून पाणी पितोय. आत्ताच ह्याने एका माणसाला टेबलवर फेकला होता!!
"तू आत्ता एका माणसाला धरून आपटलास आणि तुला काहीच वाटत नाही?!" मी तो बसलेल्या टेबलकडे बघितलं आणि बसलेले सगळेजण माझ्याकडे बघून हसले.
"जरा जास्त झालं का? तो तुला सारखा हात लावत होता आणि जबरदस्ती गळ्यात पडत होता म्हणून मी ते थांबवलं, बस! त्याचं नशीब समज, नाहीतर चांगला त्याच्या कानाखाली जाळ काढला असता. काय अजय?" तो शांतपणे म्हणाला. "मक्काय तर! कुनाला तंबी करतंय, कानाखाली ऑर्केश्ट्राच वाजवला असता!" अजयने त्याची री ओढत मान डोलावली.
"तुला मध्ये पडायची काही गरज नव्हती. माझी काळजी घ्यायला मी समर्थ आहे." माझा आवाज वाढला.
"असं का? तुला सगळ्यातलं सगळं कळतं हे नाटक आधी बंद कर. कबूल कर की कधीकधी तुलापण मदत लागतेच!" तो केसांमधून हात फिरवत, माझं निरीक्षण करत म्हणाला.
मी गरीब बिचारी कोणी आहे आणि हा माझा नाईट इन शायनिंग आर्मर काय! मी घुश्श्यातच माझी पर्स उचलली आणि भराभर तिथून बाहेर पडले. माझं रक्षण करायला, मला समरची गरज नव्हती. रादर कोणाचीच गरज नव्हती, अँड आय लाईक इट दॅट वे.
मी भराभर चालत निघाले. रात्री इतक्या उशिरा रस्त्यात तुरळक माणसं दिसत होती. नुकताच पाऊस पडून गेल्याने रिक्षा वगैरेचा पत्ताच नव्हता. रस्त्यात जागोजागी पाण्याने डबरी भरली आहेत. आज अमावास्या असेल बहुतेक, चंद्र कुठेच दिसत नाहीये. सगळीकडे दाट अंधार दिसतोय. रस्त्यावरच्या दिव्यांच्या उजेडात, कडेला पसरलेल्या गुलमोहोरांच्या सावल्या हलत आहेत. अचानक कोणीतरी माझा दंड पकडला. मी मागे वळताच धाडकन त्याच्या टणक शरीरावर आपटले आणि चिडून वर बघितलं. "हाऊ डेअर यू!!"
"अडगेपणा बास कर, पलो." समर गंभीर चेहऱ्याने म्हणाला.
मी चेहऱ्यावर आलेले केस बाजूला केले आणि हात झटकून सोडवला. "मी अडगी नाहीये, ते टायटल तर तुझं आहे." मी डावीकडच्या गल्लीत आत वळले. तो मला अडवायला समोर आला आणि मी मागे झाले. मागच्या उंच कंपाऊंड वॉलला माझी पाठ टेकली. वरचा दिवा पण फुटला होता आणि आम्ही बऱ्यापैकी काळोखात होतो. मी वर त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहिलं. त्याचे डोळे माझ्यात मिसळले आणि ओठांचे कोपरे वर उचलले गेले.
"सो, तू मला अडगा समजतेस, हां?" एका हाताच्या ओंजळीत माझा चेहरा उचलत त्याने गंभीरपणे विचारले.
"मग तुझं काय चाललं होतं तिथे? तुला काय वाटलं, मी स्वत:ची काळजी नाही घेऊ शकत?"
"त्याची गरजच नाही पडली पाहिजे. ते गंजकं त्याच लायकीचं आहे. जाई बरोबर सांगत होती. मला माहिती आहे, तू स्वत:ची व्यवस्थित काळजी घेऊ शकतेस. फक्त तेवढ्यासाठी मी त्याला मागे खेचला नाही."
एव्हाना मी आपोआप त्याच्या छातीवर हात ठेवले होते. तेवढ्याने हातांवर काटा आला आणि त्याला अजून स्पर्श करण्याचा मोह होत होता. माझ्या श्वासांचा वेग वाढला, तो इतक्या जवळ असण्याने खोलवर काहीतरी होत होतं. मी पापण्या बंद केल्या आणि गालावरच्या त्याच्या हाताकडे चेहरा झुकवला. "मग कशासाठी?" मी पुटपुटले.
"कारण त्याने तुला सगळीकडे स्पर्श करताना मला बघवत नव्हते. नुसता तुझ्या खांद्यावर हात टाकलेला बघूनसुद्धा चक्कीत जाळ झाला. तुला दुसऱ्या कोणाबरोबर बघायला मला अजिबात आवडत नाही, पलो."
लगेच माझे डोळे उघडले. "का?" मी हळूच विचारलं आणि कोरड्या झालेल्या ओठांवरून जीभ फिरवली.
"माहीत नाही. कदाचित तुला मला कश्मीराबरोबर बघायला आवडत नाही, तसंच."
हम्म, बरोबर. आय हेट इट. आय हेट हर, आय हेट द वे शी टचेस हिम! एवढंच काय, ती जशी त्याच्याकडे बघते तेही आवडत नाही.
"कदाचित ह्या जुन्या फीलींग्ज बाहेर येत असतील.." मी बारीक आवाजात स्वतःशीच म्हणाले.
"कदाचित ह्या नव्या फीलिंग्ज बाहेर येत असतील!" त्याचा चेहरा माझ्या अजून जवळ आला.
"तसं काही होऊ शकत नाही. तू माझा क्लायंट आहेस." मी घाबरले होते पण त्याला किस करायची इच्छा अजूनच तीव्र होत होती.
"तुला काय वाटतं, मी घोरपडेला जाऊन सांगेन की तुमची स्पोर्टस सायकॉलॉजीस्ट समोर आल्यापासून माझा टोटल मेल्टडाऊन झालाय!" बोलून होताना त्याचे ओठ माझ्या ओठांना किंचित स्पर्शून गेले आणि माझ्या अंगातून वीज सळसळली.
"समर.." मी नकारार्थी मान हलवत म्हणाले. "आपण हे नको करायला."
"नकोच करायला. पण तुझं आधीच एकदा मला किस करून झालंय." तो ओठांपाशी कुजबुजला.
माझ्या श्वासांनी आता मॅराथॉन स्पीड पकडला आणि विचार धूसर व्हायला लागले.
"तुला काय हवंय ते तू सांग." तो पुढे म्हणाला.
"मला फक्त तुला किस करायचंय.." माझ्या आवाजातली गरज माझ्याच ओळखीची नव्हती.
"आय वॉन्ट टू किस यू टू, बेबी!"
हे म्हणताना त्याचा आवाज मला इतका आवडतोय आणि हेच हरीश म्हणाला तेव्हा ते किती घाण वाटलं होतं!
"त्यातून अजून काही अर्थ काढू नको, आपण पुढे कुठेही जाणार नाही." मी पुन्हा म्हणाले. त्याला हे स्पष्ट कळलं पाहिजे की ही फक्त वन टाईम गोष्ट आहे. वेल, मागचं धरलं तर टू टाइम्स!
"क्लिअर आहे!" त्याने मान हलवली. क्षणार्धात त्याचे ओठ माझ्या ओठांवर होते आणि माझी बोटं त्याच्या केसांत गुरफटली. त्याच क्षणी मी माझ्या मेंदूचं ऐकायचं बंद केलं. मी त्याला हळूच मागे ढकललं आणि तो खाली माझ्याकडे बघून सेक्सीएस्ट खोडकर हसला. मी त्याचा हात धरून त्याला अजून थोड्या अंधाऱ्या कोपऱ्यात ओढत नेला. तेवढीच जरा जास्त प्रायव्हसी!
"मग, कुठे होतो आपण?" मी पुन्हा त्याच्या गळ्यात हात टाकून किस करत विचारलं. त्याने पटकन खाली वाकून दोन्ही हातांनी मला वर उचललं पण आमच्या ओठांचा कॉन्टॅक्ट कायम होता. आता माझ्या डोक्यातले सगळे विचार एकेक करून हलके होत उडून जात होते. खोलवर जाणाऱ्या ओठांबरोबर माझ्या बोटांमधल्या त्याच्या दाट रेशमी केसांचा स्पर्श मला पुन्हा त्याच्या प्रेमात पाडत होता. किती वेळ गेला कोण जाणे, लांबून एक हॉर्न कानावर आल्यावर त्याने अलगद माझे पाय जमिनीला टेकवले. मी मागच्या खडबडीत भिंतीला डोकं टेकून एक खोल श्वास घेतला.
"गॉश!" मी पापण्या उघडल्या तेव्हा तो माझ्याकडेच पहात होता. "दॅट वॉज.. उम्म... वॉव!!" मी ओठ चावत म्हणाले.
"तुझ्याकडून हा वॉव मला कुठल्याही दिवशी ऐकायला आवडेल!" तो माझ्या खालच्या ओठावरून अंगठा फिरवत म्हणाला.
"तू हे सोपं करतोस."
"मी काय सोपं करतो?"
"तुझ्याबरोबर असणं! इट्स सो.." मी शब्द शोधत होते.
"हॉट?" त्याने चिडवलं पण त्याच्या डोळ्यात अजूनही लहरणारी तहान मला दिसलीच.
"फमिलीअर!" मी किंचित हसले. "आणि हॉट आहेच."
"सगळं एवढं अवघड का करत असतेस मग?" त्याने माझ्या चेहऱ्यावर आलेले केस बाजूला करत विचारलं.
"कोण बोलतंय बघा!" मी पुन्हा त्याच्या गळ्यात हात टाकत म्हणाले.
"पलो, जपून. मी थांबू शकणार नाही आता.." त्याने मिठीत घट्ट ओढून माझ्या गळ्यावर ओठ टेकले. मी डोकं मागे टाकून उसासा सोडला.
"तुला काय वाटलं, सगळी पॉवर तुझ्याकडेच आहे?" मी गालात हसत म्हणले. पण त्याचवेळी मी तोंडून बाहेर पडू पाहणारे सगळे उष्ण श्वास आणि उसासे दाबून ठेवायचा प्रयत्न करत होते. ह्या मनुष्यामुळे खूप खूप काळाने माझं शरीर असं रिॲक्ट करत होतं. त्याच्या पातळ टीशर्टमधून जाणवणाऱ्या ॲब्जवरून मी बोटं ट्रेस केली.
"आता माझं नाव घेऊन कोण ओरडलं? त्याने हळूच माझा ओठ चावला. "डॅम!! आय कान्ट कंट्रोल, पलो!"
त्याच्या ओठांवर आधीसारखंच माझं नाव ऐकून माझे डोळे जरा भरून आले.
"धिस इज सो अनप्रोफेशनल. उद्या आपण समोरासमोर बसून काम कसं करणार आहोत?" माझ्या डोक्यात विचार सुरू झाले. हे मला हवंय, तो मला हवाय. पण हे मी ठरवल्याच्या पूर्ण विरुद्ध आहे. मी किती प्रयत्नांनी त्याच्यापासून लांब गेले. किती दिव्य करून मी मूव्ह ऑन झालेय.
"ही काही पहिली वेळ नाहीये, पलो. तुझ्याबरोबर असताना काय फील होतं, ते मी विसरलो असेन असं खरंच वाटतं तुला? आयुष्यभर मी ते विसरू शकत नाही. आणि अजूनपर्यंत तरी मी तुझ्याशी पूर्ण प्रोफेशनल वागलो आहे. हो ना?" आह, तो मुद्दाम सेक्सी आवाजात मला चिडवत होता.
"असं हा माणूस म्हणतोय ज्याने सयाजीजवळच्या अंधाऱ्या गल्लीत मला भिंतीत दाबून ठेवलंय!"
"हेच आपण आहोत. तू आणि मी. तुला हवं तर तू डिफेन्ड करणं सुरू ठेव. पण मी तुझी वाट बघत असेन, की आपल्या दोघांनाही माहिती असलेली गोष्ट तू कधी मान्य करतेस." त्याचे ओठ गळ्यावरून हळू हळू खाली जात होते.
"काय गोष्ट?" मी बंद पापण्यांआडून विचारलं.
"आपण जेव्हा एकत्र असतो तेव्हा एकमेकांना हवे असतो. तू कितीही देशाच्या दुसऱ्या टोकाला पळून जा पण ही फॅक्ट आहे. नाहीतर मान्य कर." त्याच्या उष्ण श्वासांचा आता चटका बसत होता.
"मला तू हवा आहेस, समर. पण फक्त आजच. फॉर ओल्ड टाइम्स सेक. उद्यापासून सगळं बॅक टू नॉर्मल."
त्याने मान वर करून माझ्या डोळ्यात बघितलं आणि हळूहळू एक खोडकर हसू त्याच्या चेहऱ्यावर पसरलं. "सकाळपर्यंत तू माझी आहेस!" त्याने पटकन माझ्या ओठांवर ओठ टेकवले आणि हात धरून बाहेर मेन रोडवर घेऊन जाऊ लागला. "काय करतोय आपण?"
"आपण सगळ्यांना बाय म्हणतोय आणि निघतोय."
"एक मिनिट, एक मिनिट!" मी त्याला चालता चालता थांबवलं. पर्समधून टिश्यू काढला आणि त्याच्या ओठांवरून फिरवला. त्याच्या भुवया वर गेल्या. "लिपस्टिक!" मी ओठ दाबून हसले.
आम्ही पळतच हॉटेलवर पोचलो. मी कसेबसे रिकाम्या हाताने विस्कटलेले केस नीट केले. आत सगळे अजूनही गप्पा ठोकत बसले होते. मी बहिणींना मिठ्या मारुन बाय म्हटलं. जाई अजूनही गंजक्या लोकांना नावं ठेवत होती.
"ओके, उद्या मला प्रॅक्टिससाठी लवकर उठायचं आहे. आम्ही निघतो." समर सगळ्यांचा निरोप घेत म्हणाला.
"कोणीतरी घाईत दिसतंय!" दिदी भुवया वर करून म्हणाली.
"उद्या लवकर उठायचंय." मी लाल होणारे गाल दिसू न देण्याचा प्रयत्न करत म्हणाले.
आम्ही दारातून बाहेर पडताना सगळे हसत बाय बाय ओरडत होते. लिफ्टमधून रिकाम्या पार्किंगमध्ये पाय ठेवताच समरने मला सरळ उचलून खांद्यावर टाकलं, जशी काही मी हलकी बाहुली होते. "काय करतोयस समर!?" मी ओरडले.
"माझ्याकडे फक्त सकाळपर्यंत वेळ आहे. तो तुझ्या हळूहळू चालण्यावर वाया नाही घालवणार!!" तो हसता हसता गाडीकडे भराभर जात म्हणाला आणि मी चेहराभर पसरणारे हसू रोखू शकले नाही.
मला माहितीये, ह्या कृतीसाठी उद्या मी स्वतःला शिव्या घालणार आहे. पण आज मला प्रत्येक क्षण एन्जॉय करायचा आहे.
कारण खूप वर्षांपासून मला हे कशाहीपेक्षा जास्त हवं होतं.. टू बी प्रिसाईज, अकरा वर्षे!
क्रमशः