"मला आपल्यात वाढणाऱ्या अंतराची भीती होती. आपण वेगवेगळ्या वाटेवर निघालो होतो आणि तेव्हाच घोरपडे तुझ्या सिलेक्शनसाठी आले होते. आठवतंय? त्यांनी सिलेक्शन झाल्यावर तुला आणि आईबाबांना जेवायला बाहेर नेलं होतं, बहुतेक वूड हाऊसला, हो ना? आणि तू हट्टाने मलाही घेऊन गेला होतास. ते तुझ्या खेळाच्या, बोलिंग स्टाइलच्या जाम प्रेमात होते. खूप कौतुक करत होते." ती हसऱ्या चेहऱ्याने म्हणाली आणि खांद्यावरून डोकं उचलून जरा लांब झाली. जवळीक अती होत असल्यासारखी.

"आठवतंय, तो खूप आनंदाचा दिवस होता माझ्यासाठी. आणि दुसराच दिवस त्याच्या विरुद्ध होता कारण तू कसलीही कल्पना न देता, अचानक मला सोडून गेलीस."

"जेवण झाल्यावर पप्पा गाडी काढत होते आणि तू आईबरोबर तिथे भेटलेल्या पाहुण्यासोबत बोलत होतास. मी आणि घोरपडे रस्त्याकडेला थांबलो होतो. ते मला म्हणाले, आपण दोघं किती लहान आहोत आणि तू किती एक्सायटिंग वाटेवर निघाला आहेस.. गर्लफ्रेंड असणं तुझ्या करियरसाठी धोकादायक आहे. तू कायम मला भेटायचा विचार करशील, खेळावरून लक्ष उडेल वगैरे. त्यांनी सांगितलं की खरं प्रेम म्हणजे समोरच्या माणसाला मोकळं सोडून त्याच्या नशिबात लिहिलेलं यश मिळवू देणं. स्वार्थी विचार करून मी तुझं आणि देशाचं नुकसान करेन, कारण असं टॅलंट प्रत्येकाकडे नसतं. मला तुझ्यासाठी ह्या सगळ्या गोष्टी हव्या होत्या. खरंच."

"व्हॉट द फ*!!" मी ओरडलोच. मी जोरजोरात मान हलवली. "घोरपडेनी तुला असं सांगितलं?!"

"समर, तू तेव्हा लाखोंचं कॉन्ट्रॅक्ट साईन करत होतास. आता ते खूप छोटं वाटेल, पण तेव्हा ती ह्यूज गोष्ट होती." तिने हसून तणाव जरा हलका करायचा प्रयत्न केला. पण त्याचा काही उपयोग नव्हता. "ऐक जरा. त्यांचं म्हणणं बरोबर होतं. मी तेव्हा इमोशनली पूर्ण तुटलेली होते. अजूनही असेन कारण रात्रीपासून मी रडतेच आहे... मला तुला सोडून देणं गरजेचं होतं, नाहीतर मी तुला घेऊन बुडाले असते. तू माझ्या कॉन्टॅक्टमध्ये असतास तर सतत माझ्याकडे ओढला गेला असतास. कितीही त्रास झाला तरी दूर होणं आपल्या दोघांच्या भल्याचं होतं."

माझ्या नसानसातून संताप वाहत होता. "चूक. यात काहीही दोघांच्या भल्याचं वगैरे नव्हतं.  त्याने असं सांगितलं कारण त्याला मी फक्त टीमला कमिटेड रहायला हवं होतं. मी माझ्या गर्लफ्रेंडला मिस करून, सुट्टी मिळाली की लगेच भेटायला पळेन असं वाटत होतं. तू इतक्या दुःखात वल्नरेबल असताना त्याने तुला हे सांगावं? दॅट बा*र्ड!! तो फक्त एक स्वार्थी माणूस आहे. शून्य लॉयल्टी आणि माणसं वापरून झाली की फेकून देतो. माझा विश्वास बसत नाहीये की त्याने तेव्हा तुला असं सांगितलं!"

"कम ऑन समर, त्याला ब्लेम करू नको. आपल्या दोघांसाठीही ते वर्कआउट झालंच की. आपण ठीक आहोत. मी माझ्या स्वप्नांमागे पळत होते आणि तू तुझ्या."

"ती स्वप्न आपण एकत्र पळूनही मिळवू शकलो असतो."

"पण तुझं करियर जोरात सुरू झालं. तू रडक्या गर्लफ्रेंडकडे लक्ष देत बसला असतास तर ते शक्यच नव्हतं. आता तू IPL चा GOAT आहेस. याहून चांगला काय आऊटकम होणार होता!" ती केसातून हात फिरवत म्हणाली.

चूक. याहून खूप चांगला आऊटकम झाला असता. ज्यात आपण एकमेकांबरोबर असतो.

पलोमा

मी प्रचंड थकलेय. रात्रीपासून रडून, जुन्या आठवणी खोदून काढून, आईच्या सगळ्या आठवणी... घोरपडेनी मला दिलेला सल्ला, त्यावर माझा मी घेतलेला निर्णय. तो बरोबर ठरला, जरी समरला पटला नाही तरी. मी तेव्हा खरोखर मेंटली वाईट जागी होते. मला स्वतः ला तिथून बाहेर काढायचं होतं. समरला खाली न खेचता. आई जाताना दिदी एकटी तिची काळजी घेत होती, मी शेवटची तिला भेटूही शकले नाही हा गिल्ट कायमच मनात होता. त्यामुळे समरला तरी माझ्यामुळे अजिबात त्रास होऊ द्यायचा नव्हता. त्याच्यापासून लांब जाणं त्याच्या ग्रोथसाठी गरजेचं होतं.

मी इतकी वर्ष सायकॉलॉजी शिकले, लोकांना ट्रीट केलं, त्यामुळे मला चांगलं माहितीये की आईच्या मृत्यूमधून मी अजूनही पूर्णपणे सावरले नाही. माझ्या जवळ येऊ पाहणाऱ्या प्रत्येकाला मी दूर लोटलंय. काही बेस नसणाऱ्या, उथळ रिलेशनशिप्स केल्या. प्रेमाच्या माणसांपासून लांब गेले कारण त्यांच्या जवळ राहून खूप हर्ट होत होतं. त्यांना हरवण्याची माझी भीती निष्फळ होती हे माहिती आहे, तरीही.

लोकांना मदत करण्याची सगळी टूल्स आणि प्रोसेस मला माहिती आहे पण ते स्वत:च्या बाबतीत मला करता येत नाहीय. कारण खरं सांगायचं तर मला ते करायचं नाहीये. पुन्हा एकदा ती सगळी दु:ख, त्या वेदना अनुभवायच्या नाहीत. आणि प्रेम करणं ही रिस्क आहे. मी जितक्या कमी रिस्क घेईन, तेवढं आयुष्य सोपं आहे.

स्वतःला अखंड कामात बुडवून घेणे हे परफेक्ट डिस्ट्रॅक्शन आहे. आणि रिलेशनशिप? जितकी इनकम्पॅटीबल तेवढी चांगली. म्हणजे जास्त अडकून घ्यायचा धोका नसतो.

पण कोल्हापुरात येऊन, समरबरोबर राहून मी कंफर्ट झोनच्या पूर्ण बाहेर आलेय. आणि त्यानेच  खूप घाबरलेय.

"तो नालायक, स्वार्थी माणूस! त्याने हे तुला अजिबात सांगायला नको होतं. त्याचा काय संबंध हे सांगायचा. डॅम! पलो, तू मला सगळं सांगायला हवं होतं. माझा तेवढा तरी हक्क होता ना?" तो रागाने फणफणत येरझाऱ्या घालत होता. त्याचा राग मला समजत होता पण तरीही माझा निर्णय योग्यच होता.

"सांगून तू काय करणार होतास? भांडण करून कॉन्ट्रॅक्ट सोडून दिलं असतं. पण मी ऑलरेडी दिल्लीला निघाले होते. आपल्याला हे मॅनेज करता आलं नसतं. तू प्रोफेशनल होत होतास, देशभरात तुझे दौरे असते आणि घोरपडे म्हणल्याप्रमाणे तू एवढं मोठं कॉन्ट्रॅक्ट साईन करणार होतास. तू गर्लफ्रेंड वगैरेसाठी वेळ काढणं चुकीचं होतं. तुझ्यासाठी इतकी मोठी संधी होती आणि ती एका दुःखी गर्लफ्रेंडपायी वाया घालवणे अजिबात योग्य नव्हते."

त्याने नकारार्थी मान हलवली. "हा तू एकटीने घेण्याचा निर्णय नव्हता."

"पण मी घेतला. आणि आता बघ आपल्याकडे!" मी मोठ्याने म्हणाले. "हे सगळं खूप कॉम्प्लीकेटेड होतंय. लेट्स गो बॅक टू नॉर्मल."

"बरोबर आहे. बघ माझ्याकडे!" त्याने हातातला टॉवेल भिंतीवर फेकून दिला. " मी परत इथे तुझ्याबरोबर आहे. माझ्या YZ फ्यूचरचा विचार करतोय. डिसाईड करतोय की अश्या माणसाबरोबर अजून एक सिझन खेळू की नको, जो फक्त एक कप जिंकण्यासाठी स्वतःचा आत्मासुद्धा विकेल. आयुष्यभर मी प्रेम करत असलेल्या मुलीकडून माझं डोकं तपासून घेतोय, जी आत्ता माझ्या बेडमध्ये आहे पण कुठल्याही क्षणी इथून पळ काढेल. नॉट शुअर दॅट्स द प्लेस टू बी." तो शूज घालून जोरजोरात आवळून लेस बांधू लागला. "पण आत्ता मला त्या YZ ट्रेनिंगसाठी गेलं पाहिजे कारण वेंडी माझी वाट बघत असेल. आणि तू खूपदा सांगितल्याप्रमाणे, माझ्यावर खूप पैसा लावला गेला आहे आणि मला खेळलंच पाहिजे. कारण लाईफमध्ये हेच मॅटर करतं!"

"आय कान्ट बिलीव्ह, तू माझ्यावर चिडतोयस!! मी हे तुझ्यासाठी केलं होतं." माझे डोळे विस्फारले.

"तुला जे समजायचं ते समज, पलो. तू एकटीच तुझ्या भंकसवर विश्वास ठेवतेस. तू माझ्यासाठी वगैरे काही केलं नाही. तुला बाहेर पडायचं होतं. तू घाबरली होतीस, की मी तुझ्याकडे पाठ फिरवेन म्हणून तू मला न सांगता डिसिजन घेऊन टाकलास. त्यावरून कळतं की मी समजत होतो तितकंही तू मला ओळखत नाहीस." तो पाठ फिरवून भराभर दाराबाहेर गेला.

"हेss थांब, थांब. मला तिथे तुझ्याबरोबर असायला हवं. तू चिडला असलास तरी आपल्याला एकत्र काम करायचंय. मला ह्याचीच भीती होती!" मी त्याच्यामागे पळत लिव्हिंग रूममध्ये आले.

तो एकदम वळून माझ्यावर धडकला. "ह्याचीच भीती होती? तुला सगळ्याचीच भीती असते. तुला मी किती स्ट्राँग आहे हे दाखवायचं असतं, तरीही तू सगळ्यांपासून पळत असतेस. आणि ऑफ कोर्स, मी एवढं सगळं सांगूनसुद्धा तुला तुझ्या जॉबची काळजी पडलीय. तू पायाखाली तुडवत जातेस त्या लोकांची नाही. डोन्ट वरी, मी कोचला आपल्याबद्दल काहीही सांगणार नाही. यू वॉन्ट टू बी प्रोफेशनल, यू गॉट इट. अंगावरून माझ्या हातांचे ठसे धुवून टाक आणि प्रॅक्टिसच्या इथे ये." तो दार जोरात ढकलून घराबाहेर पडला.

मी आ वासून तशीच उभी राहिले. व्हॉट द हेल वॉज दॅट?

मी प्रामाणिकपणे त्याला सगळं सांगितलं होतं. आज आपण परत पाहिल्यासारखं प्रोफेशनल बिहेव करू हेही सांगितलं होतं. ऑफ कोर्स हे हर्ट होणार होतं पण दोघांनाही त्याची कल्पना होती.

मी त्या लूज टीशर्टवरच ट्रावझर्स आणि सँडल्स चढवले. टॉप पर्समध्ये कोंबला आणि चालत घरी निघाले.

घरी पोचताच पहिला गिझर सुरू केला आणि ब्रश करून झालं तोच बेल वाजली. दारात जाई! "अग दिदीला अचानक आलूबुखार खावेसे वाटायलेत! आपल्याकड कुठंच नाहीत म्हणून माझी रवानगी मार्केट यार्डात केलीय. म्हटलं जाताजाता तुझा ड्रेस ठेऊन जाते, तर वॉचमन म्हणाला, मॅडम आहेत आत. आज प्रॅक्टिसला गेली नाहीस होय?" माझ्या पडलेल्या तोंडाकडे लक्ष गेल्यावर ती गप्प झाली. मी तिला आत घेऊन दार लावलं आणि दोघी सोफ्यावर बसलो. आता मला राहवलंच नाही, तिच्या गळ्यात हात टाकून पुन्हा धबाधबा रडले. थोड्या वेळाने तिला काही तपशील गाळून आमचं डीटेलवार संभाषण सांगितलं. ती माझा हात धरून बसली होती. बोलून झाल्यावर मी तिच्याकडे पाहिलं तर तिच्याही डोळ्यात पाणी होतं. शिट! आज सगळ्यांना हर्ट करतेय मी. "सॉरी, जाई."

"ई.. सॉरी काय.. मला काहीही झालं नाहीये. मला रडायला आलं कारण तुला दुःखात बघून मला वाईट वाटलं. तुला हर्ट होताना बघून मी, आम्ही सगळेच हर्ट होतोय. आई गेली तेव्हा आम्ही सगळे रडलो, नंतर इतकी वर्ष तिच्या आठवणी काढल्या. पण तू तेव्हा वर्षभर आमची काळजी घेत राहिलीस. नंतर दिल्लीला गेलीस आणि ह्या विषयावर बोलायचं टाळत राहिलीस. समरपासून, आमच्या सगळ्यांपासून दूर गेलीस. तो बरोबर म्हणतोय. तुला खूप स्ट्राँग व्हायचं आहे पण तू जे करते आहेस त्याला स्ट्राँग नाही म्हणत." तिने गाल पुसले. "आणि त्या घोरपडेबद्दल तू आम्हालाही सांगितलं नाहीस. अशी गुच्ची दिली असती त्याला.. तुला किती हर्ट झालं असेल. नुकतीच आई गेली होती, तू कोल्हापूर सोडून निघाली होतीस. सगळीच नाजूक परिस्थिती होती. आणि तू ते सगळं आतल्या आत बॉटल अप करून ठेवलंस. सायकॉलॉजीत पीएचडी तू आहेस, तुला माहितीच असेल की हे तुझ्यासाठी अजिबात हेल्दी नाहीये." बोलता बोलता तिने दिदीला व्हिडिओ कॉल केला. मी तेवढ्यात उठून गिझर बंद करून आले.

"मिळाले काय आलूबुखार? चांगले लाल आणि मऊ झालेले बघून घे."

"होय , मी ताईकडे आलेय. मग जाते तिकडे."

"का ग, बरी आहे ना पलो?"

प्रश्न येताच तिने आणि मी सगळा पाढा पुन्हा म्हणून दाखवला. जाईचे व्हर्जन अगदी समरसारखे होते. मला कंप्लीट ए*होल दाखवणारं, जी मी होतेच. मी किती घाबरट होते, समरशी किती वाईट वागले ते सगळं तिने नीटच सांगितलं. मी आई जाण्याच्या वेळच्या गिल्टबद्दल बोलले आणि सगळ्या मिळून पुन्हा थोड्या रडलो.

"मला तेव्हा खरंच आईबरोबर थांबायचं होतं." दिदी सांगू लागली. "मी तेव्हा तिथे एकटी होते वगैरे गिल्ट खरंच बाळगू नको. मला त्याचा काहीच रिग्रेट नाहीये. आपल्या प्रत्येकीचा वेगळा रोल होता, पले. मी आईजवळ थांबले आणि तू सगळ्यांची काळजी घेत होतीस. जाईजुईना शाळेत सोडणे, त्यांचा अभ्यास, पप्पांना घर सांभाळायला मदत हे सगळं तू करत होतीस."

"कारण मी घाबरत होते." मी बोललेच. मी आईजवळ बसायला घाबरत होते कारण ती कधीही जाऊ शकते हे मान्य करायला माझं मान तयार नव्हतं. हेल, ती गेल्यानंतरही माझं मन ते मान्य करत नव्हतं.

"ठीक आहे गं. आपण सगळयाच घाबरलो होतो आणि आपापल्या परीने स्वतःला कशात तरी गुंतवून ठेवत होतो. मी नाही का आईला वेगवेगळे डायलॉग बोलून, नाचून, नाटक करून दाखवायचे." जाई माझ्या खांद्यावर हात टाकत म्हणाली.

"जाई, तू खरंच नाटकाबद्दल पॅशनेट आहेस आणि तुझ्यात ते टॅलंटपण आहे. मला खरंच वाटतं तू ते सिरीयसली घ्यावं." मी म्हणाले.

"तुला काय माहित?"

"कारण तुझा जीव आहे नाटकात. आई नेहमी काय सांगायची? तुमच्या हृदयावर विश्वास ठेवा. मनापासून जे वाटेल ते फॉलो करा. ती गेल्यापासून मी माझ्या मनावर विश्वास नाही ठेवला. माझ्या कामात एस्केप शोधत राहिले. आता प्रॉब्लेम हा आहे की यातून बाहेर कसं पडायचं ते मला समजत नाही."

"हीच पहिली स्टेप आहे! तू कधीच न केलेला विचार करण्याची" जाईने चॅलेंज दिल्यासारखं माझ्याकडे पाहिलं. "तुझ्यासाठी थेरपिस्टची अपॉइंटमेंट घेतली तर? मला माहितीये, तुला सगळं कळतं, तू खूप हुशार आहेस. पण एखाद्या बाहेरच्या व्यक्तीशी बोललीस तर त्याचा तुला फायदा होईल. असं मला वाटतं, व्हॉट डू यू थिंक? बेनी कशी वाटते?"

ग्रॅज्युएशन ते मास्टर्स मी एकाच व्यक्तीशी क्लोज होते ती म्हणजे माझी बेस्टी, बेनी! बेनाफशा ईराणी. योगायोगाने DU च्या होस्टेलमध्ये आम्ही रुमी झालो आणि आमच्यात गाढ मैत्री झाली. ती मुंबईहून आल्यामुळे असेल, दिल्लीत आमची मराठी बोलून मैत्री झाली. ती कायमच शांतपणे माझं सगळं म्हणणं ऐकून घेत असे कारण मी भोवताली उभारलेल्या भिंती तिला चांगल्याच माहिती होत्या. ती फॅमिली थेरपिस्ट म्हणून आता दिल्लीत चांगली सेटल झाली होती.

आयडिया वाईट नव्हती. मला मदतीची गरज होतीच पण मी ते स्वतः करू पहात होते आणि मला जमत नव्हतं. हेच मी क्लायंटसना इतक्या वेळा सांगत असे, देअर इज नो शेम इन आस्किंग फॉर हेल्प!

"मी करू शकते. बेनीला आनंदच होईल आणि आता तर झूम सेशनपण आहे मदतीला." मी जरा उत्साहात म्हणाले.

"प्लीज हे करच, पलो. यू डिझर्व टू बी हॅपी. आम्ही सगळे तुझ्यावर खूप प्रेम करतो आणि तुला कोणी मदत करू शकत असेल तर ती बेनीच आहे. एक केकची अर्जंट ऑर्डर आहे, मी जाऊ का?" दिदी म्हणाली.

मी मान डोलावली. "बाय दिदी. मी पिटाळते हिला मार्केटयार्डात!" म्हणून मी कॉल कट केला.

"समरभैयाबद्दल काय ठरवलंस?" जाईने भुवया उंचावल्या.

"आता आवरून ग्राऊंडवर जाते. प्रॅक्टिस संपतच आली असेल. त्याच्याशी काही रिपेअर करता येतं का बघते. पण बहुतेक तो मला कंटाळला असेल."

"तो तुला कधीच कंटाळणार नाही, लिहून घे. स्पेशली काल संध्याकाळनंतर नाहीच नाही." तिने डोळा मारला.

"आता त्या गोष्टीबद्दल बोलणं बंद करणारेस का? म्हणून मी तुला कुठे नेत नाही!" मी हसत म्हणाले.

"मग आता काय करणार? नॅचरल रहा आणि तो काय करतो ते बघ." ती पाणी पीत म्हणाली. "जरा राग शांत झाला की त्याला सॉरी म्हण."

"लव्ह यू!" मी तिच्या गालाची पापी घेत म्हणाले. "आता निघ, मला खूप कामं आहेत!"

"हम्म, चाप्टर कुठली! बाय." म्हणत ती बाहेर पडली.

मी आंघोळीला गेले. अंगातून समरचा टीशर्ट काढला आणि नाकापाशी धरून त्याचा खोलवर वास घेतला.

ऑरेंज, सीडर, मिंट

लॉयल, अर्दी, जेन्युईन!

हे सगळं तो आहे. काल रात्री त्याने माझं सगळं जग अपसाईड डाऊन फिरवून टाकलंय आणि माझी त्याबद्दल काहीच तक्रार नाहिये. आठवून माझ्या चेहऱ्यात उष्णता झिरपू लागली.

आंघोळ करून मी बाहेर आले. आता समरच्या भाषेत, माझी भंकस बंद करायची वेळ आली होती. मी फोन उचलला आणि बेनीला अपॉइंटमेंटसाठी टेक्स्ट केला. दोनच मिनिटात तिचा रिप्लाय आला.

बेनी: I have been waiting for this day! How about evening? I have 7 to 8 pm free. I think I should get you talking while you are willing

मी अंगठ्याचं नख कुरतडत जरा विचारात पडले. मी खरंच तयार आहे का? उठून जीन्स, टीशर्ट घातला, केस विंचरून पोनीटेल घातली आणि बेडवर पडलेला फोन हातात घेतला.

मी: Let's do this.

क्रमशः