"सो, पलोमा आणि वेंडेल, दोघांनीही मला सांगितलं की तू एकदम ट्रॅक वर आहेस, भारी काम करतोय म्हणून... आता वाटतंय, मी तुला आधीच तिकडे पाठवायला हवं होतं."

हाह! ह्याने मला पाठवलं?! हे कोल्हापूरला जायचं वगैरे मी ठरवलं होतं. पण कोचचं हे नेहमीचंच आहे. जे काही चांगलं होईल त्याचं लगेच क्रेडिट घ्यायचं आणि जे बिघडेल ते दुसऱ्याच्या डोक्यावर थोपायचं.

"येस. थिंग्ज आर गोइंग वेल."

"कश्मीरा तुला भेटायला कोल्हापूरला आली होती म्हणे. म्हणजे असं कानावर आलं!" ते खोटी सलगी दाखवत म्हणाले.

मी पलोकडे नजर टाकली, ती हसली. तिनेच हे बीज रोवलेलं दिसतंय, मीही हसलो.

"हो. कोल्हापूर तिच्यासाठी खूप स्लो आहे पण तरीही ती मला भेटायला आली म्हणून बरं वाटलं."

"मग आज कमबॅकची अनाउन्समेंट करणार काय? इट वूड बी ग्रेट प्रेस फॉर अस!"

"नोप! आजचा दिवस फक्त 'अंकूर' साठी आहे. मी लोकांच्या प्रेमाची परतफेड करतोय. हा कुठला पब्लिसिटी स्टंट नाहीय. आपण आधी डिस्कस केलं होतं, त्याप्रमाणे मी तुमच्याबरोबर पंधरा दिवसांनी मीटिंग शेड्यूल केली आहे. जयसुद्धा मीटिंगमध्ये असेल. प्रॅक्टिस सुरू व्हायच्या काही दिवस आधी मी माझा डिसिजन सांगेन. आपलं हे बोलणं आधीही झालंय." मी राग ताब्यात ठेवत हळू आवाजात म्हणालो.

कोचने हात वर करून मान हलवली. "आय एम नॉट पूशींग यू. फक्त मला प्रेसमध्ये खळबळ करायची संधी दिसत होती, एवढंच."

हा माणूस इथे कशाला आलाय! हा चॅरिटी इव्हेंट आहे, कुठलं स्पोर्ट्स अवॉर्ड नव्हे. पण त्याला सगळ्या टीम्सना हा मेसेज द्यायचाय की आम्ही दोघे किती क्लोज आहोत. जरी आम्ही नसलो तरी! हा माणूस स्वत:च्या फायद्यासाठी पोटच्या पोरालाही विकेल.

"अरे, इधर है ss" पाठीमागून जस्सीच्या ओरडण्याचा आवाज आला आणि लगेच माझ्या खांद्यावर त्याची थाप पडली. जसनूरसिंग बेदी, आमचा विकेटकीपर आणि खूप वर्षांपासून माझ्या लहान भावासारखा. "कैसे हो भाई?" त्याने पुढे येऊन मिठी मारत विचारले. "सब ठीक. आने के लिये थँक्स ब्रो!" मी हसत म्हणालो. मी त्याची पलोमाशी ओळख करून दिली. त्याने पुन्हा वळून माझ्याकडे बघितले. "ओ थँक्यू वाहे गुरुजी, मैं अकेला सेमी फॉर्मल मे नहीं हूं! और मुझे तो अवॉर्ड भी नहीं मिल रहा, बच गया!" तो खळखळून हसत म्हणाला.

"बस क्या भाई, पॉसिबल होता तो हम यहाँ भी शॉर्ट्स मे आ जाते!" मी हसतच म्हणालो.

"ओहोss तो ये रहे हमारे स्पोर्ट्स फिलांथ्रोपिस्ट ऑफ द यर.." म्हणत पलीकडून जाडू आला. नमन जडेजा, जाडू म्हटलं तरी तो सगळ्यात फिट ओपनिंग बॅटसमन आहे. त्याच्याबरोबर परफेक्ट फिरकी आणि गुगली टाकणारा इम्रान पटेल आणि दुसरा फास्ट बोलर अंशुमन पांडे. इम्बा आणि पांडेजी. तिघांनी येऊन एक ग्रुप झप्पीशप्पी कार्यक्रम झाला. आम्ही फिल्डवर कितीही टफ आणि निर्दयी वाटलो तरी हे सगळे माझ्या भावासारखे होते आणि आम्ही ते लपवतही नव्हतो. वेंडीने त्यांची पलोमाशी ओळख करून दिली. ती माझी आहे हे त्यांना न सांगणं मला जरा कठीणच गेलं. त्यात इम्बा आणि पांडेजी म्हणजे एक नंबर फ्लर्ट, जरा चान्स सोडणार नाहीत. होपफुली, पुढच्या एक दोन महिन्यातच आम्हाला काही लपवायची गरज पडणार नाही.

पांडे तिच्याशी जाम फ्लर्ट करत होता आणि तिने माझ्याकडे डोळे मोठे करून बघितल्यावर प्रत्येक वेळी मी हसत होतो.

"पलोमा इथेच, ओबेरॉयमध्ये रहाणार आहे?" कोच ने विचारले. मी खुर्चीत मागे टेकून त्याच्याकडे पाहिले.

"हो आणि उद्या आम्ही परत जाणार आहोत. मला घरी जाऊन सगळं ठीक आहे ना, ते चेक करायचं आहे. वेंडी त्याच्या फॅमिली बरोबर दोन दिवस थांबणार आहे." मला घर वगैरे चेक करायची काही गरज नव्हती. माझी मेड येऊन सगळी साफसफाई आणि मेंटेनन्स व्यवस्थित करत होती. पण मला पलोमाबरोबर थांबायचं होतं. तिला माझं घर, माझं आयुष्य दाखवून पटवायचं होतं की तिला इथे रहायला आवडेल.

"ऑफ कोर्स! जस्ट चेकींग. तुम्ही तिघं एकमेकांबरोबर चांगले जेल झालेले दिसताय."

"हो." मी मुद्दाम संभाषण तोडत म्हणालो. हा नक्कीच काहीतरी काढून घ्यायचा प्रयत्न होता कारण हा माणूस किती वाकडा विचार करू शकतो, ते मी जाणून आहे.

सुदैवाने, तेवढ्यात सूत्रसंचालक स्टेजवर आले. त्यांनी सुरुवातीला 'DoNation Award' मिळवणाऱ्या, अनेक क्षेत्रात काम करणाऱ्या माणसांचा परिचय आणि त्यांनी ज्या कामासाठी डोनेशन्स दिली आहेत त्या कामाविषयी थोडक्यात सांगून प्रत्येकाचे आभार मानले. एकामागून एक खूप पुरस्कार दिले गेले. पलोमा प्रत्येकासाठी टाळ्या वाजवताना मी बघत होतो. माझे टीममेट्स तिच्या आजूबाजूला बसून गप्पा, जोक मारत, फ्लर्ट करत असताना बघत होतो.

पण जेव्हाही आमची नजरानजर झाली, मला ती फक्त माझी आहे हे समजत होतं.
ती कायमच होती!

अर्धे पुरस्कार देऊन झाल्यावर अर्धा तास टी ब्रेक झाला. सगळीकडे सनईचे सूर पसरले. चहा, कॉफी सर्व्ह होत होती. कोच माझ्याबरोबर दोन चार फोटो काढून कुणाची तरी चाटूगिरी करायला गेला, तेवढ्यात जय धावतपळत आला. मी उठून उभा राहिलो. "सॉरी बॉस, मुझे आने मे लेट हुआ! ससूरजी को हार्ट पेन हुआ तो ॲडमिट करने गये थे."

"ओह, फिर आने की जरूरत नहीं थी. हाऊ 'ज ही नाव?"

"नो वरीज, अभी स्टेबल है. मैं पीछे बैठा था, सब टीम यही थी." तो किंचित हसत म्हणाला.

"अभी भी जाना होगा तो जाव.." मी त्याच्या पाठीवर थोपटत म्हणालो.

"रुकता हूं, अभी और एक - दो घंटे तो है." म्हणून हात मिळवून तो पुन्हा मागे जाऊन बसला.

मी पुन्हा खुर्चीत बसल्यावर शेजारून जस्सी माझ्याकडे वाकला. "यू लूक गुड, ब्रो! और मैं सोच रहा हूं, पलोमाका इसमे कुछ तो लेना-देना है! है की नहीं?" त्याने भुवया उडवत विचारले. "तुम उसकी तरफ जैसे देख रहे हो, मुझे साफ नजर आ रहा है भाई! वो अपने दोनो हंक बोलर्ससे जरा भी मूव्ह नहीं हो रही, धिस इज रिअली समथिंग!"

मी मान वळवून कोच जवळ कुठे नाही ना हे बघून घेतलं. "ये सिर्फ हमारे बीच रखो, ओके?" मी त्याच्या जवळ जात हळूच म्हणालो.

"अरे, बेफिकर रहो भाय! वैसे इन दोनोंको फेल होते देख, बडा मजा आ रहा है! भाब्बी है अपणी, उसे ठीक से प्रोटेक्ट कर, ओके?"

"ॲब्सल्युटली!" जस्सीवर माझा जिवापेक्षा जास्त विश्वास होता. त्याला मी टीममध्ये परत येण्याचा विचार करतो आहे हे माहीत होतं. आम्ही खूपदा फोनवर बोलतही होतो आणि जस्सी टीममध्ये असणं हासुद्धा मी परत येण्याचा फॅक्टर होता.

ब्रेक संपून स्टेजवरची मंडळी परत आली. कोच परत माझ्या शेजारी येऊन बसला. परत काही पुरस्कार दिले गेले आणि सगळ्यात शेवटी मुख्य पुरस्कार माझ्यासाठी होता. माझं नाव पुकारताना त्यांनी गरजेपेक्षा खूप जास्तच कौतुक केलं. मी माझा वेळ आणि पैसे देऊन मुलांसाठी हे काम कौतुक ऐकण्यासाठी करत नव्हतो. मी करत आहे कारण मी करू शकतो! माझ्या नशिबाने मला चांगलं घर मिळालं, कधी काही कमी पडलं नाही. माझ्या चांगल्या सुरू असलेल्या करिअरमुळे, मला कमनशिबी मुलांसाठी ही परतफेड करायची संधी मिळाली.

टाळ्यांच्या गजरात मी उठून उभा राहिलो. पलोकडे बघून हसलो आणि स्टेजकडे निघालो. मी मुद्दाम काही भाषण वगैरे लिहून आणलं नव्हतं कारण ह्या कामाबद्दल मी मनापासून खूप काही बोलू शकतो.

DoNation इंडिया फाउंडेशनचे अध्यक्ष आणि मुंबईचे चॅरिटी कमिशनर यांनी मिळून मला 'स्पोर्ट्स फिलांथ्रोपिस्ट ऑफ द यर' पुरस्कार प्रदान केला.

पोडियमवर उभा राहिल्यावर माझं फक्त एका व्यक्तीकडे लक्ष होतं. पण प्रयत्न करून मी ते हटवलं आणि जमलेल्या सगळ्या लोकांवरून नजर फिरवली.

"Good evening, ladies and gentlemen. I accept this DoNation India Award with a deep sense of gratitude, humility and responsibility."

मी बोलायला सुरुवात केली. मंचावरच्या सगळ्यांचे आभार मानून झाल्यावर मी माझ्या प्रोजेक्टची माहिती देऊ लागलो.

"During lockdown, this idea came to me. Cause I read somewhere, that it was the dark period for everybody but especially for the children stuck into abusive homes and families. I can't imagine how their young bodies and minds survived in those closed spaces. That was the starting point of 'Ankur Academy.'

It's a charitable trust formed by me along with some friends and family. At present we are starting two academies at Mumbai and Kolhapur for the children who have suffered from any mental or physical trauma and abuse. They can stay, have meals and after school, learn to play any outdoor sport like football or cricket.

Childhood trauma has a lasting negative effect on health, social and personal behavior. Through this academy, we hope to give an outlet to that ball of energy, self expression and it can keep them on the right path.

The Mumbai centre is up and running since last year and preparations are going on at Kolhapur.

I have been fortunate in my life and I don't take any of this for granted. There is nothing as rewarding as knowing that you are impacting lives, right? Especially kids! So, I want to thank all the friends and well wishers for supporting me on this journey."

मी बोलणं थांबवताच समोरून एक माणूस ओरडला. "अँड आर यू कमिंग बॅक टू प्ले फॉर मुंबई?"

मी किंचित हसलो. "I haven't made any decision yet, but I promise to let you know soon!"

तो खाली बसल्यावर मी पुन्हा बोलू लागलो. " Back to the reason we are all here. Give back to the society, where you can. Give your time, give your money, give your energy. It matters! Kindness cannot be quarantined! Thanks again!" मी हातातली ट्रॉफी उंचावून हसलो. लोक उभे राहून टाळ्या वाजवू लागले.

सेलिब्रिटी असण्याचा हा भाग मला आवडतो. चांगल्या लोकांच्यात मिसळणे आणि चांगली कामे करता येणे.

परत माझ्या सीटकडे जाताना कोचकडे एक कटाक्ष टाकला. अपेक्षेप्रमाणे तो इरीटेट झालाच होता. त्याचं नाव न घेतल्यामुळे तो जबरदस्त वैतागला असणार.

तो किंग ऑफ सेल्फ प्रमोशन आहे. प्रत्येक प्लेअरने बोलताना त्याचं कौतुक केलंच पाहिजे असा अलिखित नियम आहे. पण माझ्या ह्या जर्नीमध्ये त्याचा काहीएक संबंध नव्हता. त्याचा संबंध असलेल्या जागी जाण्याबद्दल मी अजूनही द्विधा मनःस्थितीत आहे. इतक्या आठवड्यानी मला कळतंय की माझं क्रिकेटवरचं प्रेम कमी झालं नाहीय, तर हा माणूस मला किंवा कोणालाच खेळायला इंस्पायर करत नाहीय. त्याच्यासाठी खेळून मी थकलो होतो. त्याच्याकडे ॲथलीट्सना खेळात आणण्याचं गिफ्ट होतं पण त्याने इतक्या वर्षात त्या गिफ्टचा पार चुथडा केला होता.

"Congrats!" म्हणत त्याने खोटं हसत माझ्या पाठीवर थाप मारली. "डिनरसाठी थांबत नाही, बाहेर एक अपॉइंटमेंट आहे. आय विल बी इन टच. लूकिंग फॉरवर्ड टू सी यू इन मुंबई सून."

हम्म्, परत यायचं रिमायंडर! तेवढ्यात त्याने पलोमाकडे वळून हात पुढे केला. "आय वूड लाईक टू टॉक टू यू सून, अबाऊट अ पॉसिबल फ्यूचर विथ द इंडियन्स!" हँडशेक करता करता तो म्हणाला.

पलोमाचा अख्खा चेहरा आनंदाने फुलून आला. "दॅट वूड बी अमेझिंग. थँक्यू!"

कोच गेला आणि माझ्या खांद्यावरचं ओझं उतरलं. वेंडीने आश्चर्याने माझ्याकडे बघितले. मी काय माहित! अशी मान हलवली. गाला डिनर, ओळखीपाळखी, स्मॉल टॉक्स वगैरे संपल्यावर वेंडी निरोप घ्यायला आला. "थॅन्क्स फॉर बीइंग देअर.." मी त्याच्या खांद्यावर हात ठेऊन म्हटलं. "एनी टाईम!" म्हणून तो घरी निघाला. जय आणि त्याची टीम येऊन भेटून गेली. मला मिळालेली भलीमोठी ट्रॉफी ड्रायव्हरने आधीच गाडीत नेऊन ठेवली होती.

इव्हेंट संपल्यावर होटेलच्या बारमध्ये मी, पलोमा आणि बाकी टीममेटस गप्पा मारत बसलो. त्यांना पलो आणि माझ्यातलं कनेक्शन लक्षात आलं असेल, पण ते माझी फॅमिली आहेत. मी सांगितल्याशिवाय कुठलीही गोष्ट त्यांच्याकडून बाहेर जाणार नाही याची मला खात्री आहे.

बऱ्याच वेळाने ते एकेक करत निघून गेले आणि शेवटी आम्ही दोघंच उरलो. मी इतका वेळ हातात घोळवत ठेवलेला डर्टी मार्टिनीचा ग्लास संपवला. "आय वॉन्ट यू आऊट ऑफ दॅट साडी, पलो.." मी तिच्या कानात कुजबुजलो.

"Yeah?" तिने एका श्वासात विचारलं.

"Yeah!"

"यू वर गुड टूनाइट! आय एम रिअली प्राऊड ऑफ यू."

तिच्या कौतुकाने माझी छाती फुगली. "थॅन्क्स, दॅट मीन्स अ लॉट."

"तू मला ट्रस्टबद्दल एवढं सगळं डिटेल सांगितलं नाहीस."

"सांगायला योग्य वेळ शोधत होतो.."

"हम्म. कोणाचं लक्ष वेधून न घेता इथून कसे सटकणार आहोत आपण?"

"तुझ्या रूमची किल्ली माझ्याकडे आहे." मी ड्रायव्हरला पार्किंगमधून कार गेटपाशी आणण्याचा मेसेज टाईप करता करता म्हणालो. "तशी काही भीती नाही पण प्रिकॉशन म्हणून तू आधी जा. ड्रायव्हर गेटपाशी गाडी आणतोय. तू पटकन कारमध्ये बस मग पाच मिनिटांनी मी येतो. त्याला वळवून कॉर्नरपाशी थांबायला सांग."

"तू असा कट वगैरे रचताना जाम सेक्सी दिसतोस!" ती हसत ओठ चावत म्हणाली.

"तुझ्यासाठी मी दिवसभर कट रचू शकतो!" मी तिच्या डोळ्यात बघत म्हणालो. त्यातला अर्थ समजून ती लाजली.

"हॅव अ गुड नाईट, मिस्टर सावंत!" ती पर्स उचलून निघाली.

"तोच प्लॅन आहे, मिस फुलसुंदर!" मी डोळा मारला.

ती दाराबाहेर पडली. किती माणसांच्या नजरा तिच्याकडे वळल्या, ते माझ्या नजरेने टिपलं. ती किती सुंदर दिसत होती याची तिला जाणीवही नव्हती. पण मला फक्त ती माझी आहे एवढंच मॅटर करतं. कायमच.

क्रमशः