दिल्ली माझ्या आवडत्या शहरांपैकी एक आहे. कितीही मुलींसाठी अनसेफ वगैरे म्हटलं तरीही. इथे रहायच्या आधीपासून मला दिल्ली आवडत होती. मी सातवीत असताना आईच्या भिशी ग्रुपबरोबर दिल्ली, आग्रा फिरायला आले होते. एकत्र अशी आमची एकुलती एक व्हेकेशन. जाईजुई लहान आणि दिदीचा कसलातरी क्लास होता, म्हणून मी एकटीच आईबरोबर होते. नंतरच्या वर्षांमध्ये हळूहळू आईची तब्येत खराबच होत गेली. पण काय मजा आली होती त्या ट्रिपमध्ये! रेल्वेचा प्रवास, सगळ्या बायकांची बडबड आणि त्यांच्या मुलांचा गोंधळ, ताजमहालाच्या घुमटाचे टोक चिमटीत धरून काढलेले फोटो, भसाभस पेठे खाऊन, सरसोंच्या तेलातल्या भाज्या खाऊन दुखलेली पोटं, पोरांची भांडणं, सरोजिनी नगरमधली स्वस्तात मस्त शॉपिंग... धमाल एकदम! तेव्हाच मी ठरवलं होतं, इथे कधीतरी रहायला यायचं आणि नंतर जेव्हा खरंच राहिले तेव्हा तो काळ अगदी मनावर कोरला गेलाय.

आज समरबरोबर इथे असणं जास्त स्पेशल होतं कारण इथे असतानाच मी त्याला सगळ्यात जास्त मिस केलं होतं. माझ्या आवडत्या व्यक्तीबरोबर आवडत्या जागा फिरण्यात वेगळंच थ्रिल आहे. टूरिस्टी जागा नाही आणि इथलं माझं रोजचं आयुष्य त्याला दाखवायचं एवढंच ठरलं होतं. दिल्ली एअरपोर्टवर उतरताच मी समरचा हात धरून भराभर चालायला लागले. "हे, ऊबर करूया ना?" तो गडबडून म्हणाला.

"च्यक, तुला मी इथे कशी होते ते बघायचं आहे ना? लेट्स डू इट माय वे! आपण ऑरेंज लाईनने चाललोय आणि मग ती बदलून यलो लाईनवर जाऊ!" मी घाईघाईत चालताना म्हणाले. त्याचा कोड्यात पडलेला चेहरा बघून हसले. "दिल्ली मेट्रो, यडू!!" सबवेतून चालताना समोर हात करून मी तिकीट काऊंटर दाखवला.

ऑब्वीअसली, अजूनपर्यंत तो भारतातल्या कुठल्याच मेट्रोत बसला नव्हता. वीकडेची दुपार असल्यामुळे गर्दी कमी होती. आम्ही दोघेही जीन्स टीशर्टमध्ये आणि त्याने मास्क, कॅप घातल्यामुळे तसं कोणी ओळखत नव्हतं, त्यामुळे मजेत मोकळं फिरता येत होतं. आम्हाला बसायला जागा मिळाली आणि मी त्याला मेट्रोची माहिती, प्रवासातले माझे अनुभव सांगत बडबडत राहिले. विश्वविद्यालय मेट्रो स्टेशनवर उतरून आम्ही सरळ DLF प्रॉमिनेडमध्ये गेलो. दोघांना दोन सॅक घेऊन दोन जोडी कपडे आणि इनर्स उचलले आणि बाहेर आलो.

एव्हाना भुका लागल्या होत्या पण मला त्याला कुठल्या महागड्या रेस्टॉरंटऐवजी माझ्या नेहमीच्या ठिकाणी न्यायचं होतं. हडसन लेन! DU नॉर्थ कॅम्पसवर राहणाऱ्या सगळ्या स्टूडंटसची चिल करायला गो टू प्लेस. त्या पूर्ण रस्त्यावर तसे खूप कूल कॅफे आणि रेस्त्राँटस आहेत पण मी आणि बेनी पडीक असायचो ते बिग मिस्टेकमध्ये! समरचा हात धरून मी आत शिरले. दुपार असूनही बऱ्यापैकी गर्दी होतीच. पण तिथला क्वर्की वाईब आणि निळ्या जांभळ्या म्यूटेड लायटिंगमुळे चेहरे ओळखता येत नव्हते. आम्ही कोपऱ्यातला एक सोफा मिळवून रिलॅक्स झालो. मुर्ग मखनी मसाला आणि गार्लिक नान सांगून ते येईतो मिस्टेक मोहितो पीत बसलो. अर्थातच आज चीट डे होता, सगळ्याच अँगलनी!! कॅफेत टिपीकल नवी पंजाबी गाणी वाजत होती. त्याला इथले बेनी आणि माझे वेगवेगळे किस्से आणि जोक्स ऐकवत जेवण झालं. जेवताना मध्येच 'तेरा बझ मुझे जीने ना दे, जीने ना दे' सुरू झाल्यावर मी त्याला डोळा मारला. त्याने पटकन मला एक चोरटा किस दिल्यावर बाजूच्या टोळक्याने शिट्ट्या मारल्या आणि आम्ही दोघेही जीभ दाखवत हसलो. जेवल्यावर शतपावली म्हणून मी त्याला नॉर्थ कॅम्पसमधली आर्ट्स फॅकल्टी, आमचं सायकॉलॉजी डिपार्टमेंट आणि माझं जुनाट दिसणारं हॉस्टेल (अर्थात बाहेरूनच!) दाखवलं. ऑक्टोबर एन्डची दुपार असल्यामुळे ऊन्हातसुद्धा गार, बोचरे वारे जाणवत होते.

फिरता फिरता दिल्ली स्कूल ऑफ इकॉनॉमिक्सशेजारी पोचल्यावर 'सुदामा की चाय' वाला दिसला. इथे असताना सकाळी उठल्या उठल्या पाच रुपयांचा पारले-जी घेऊन आम्ही हा पाच रुपयांचा चहा प्यायला यायचो. आहा! दिल्लीकी बेस्ट चाय! म्हणत मी दोन बोटं वर करून 'अदरकवाली चाय' सांगितली. "अरे आप बहोत साल बाद दिखी, बेटा!" काऊंटरवरचे अंकल म्हणाले. "आपने पहचाना!.. हां, बहोत साल बाद दिल्ली आयी हूं!" मी हसून म्हणाले आणि दोन वाफाळते कुल्हड उचलून बाहेर आले. चहा पीत आम्ही थोडावेळ लॉनवर पाय पसरून बसलो.

मग स्टँडवरून दोन इ-बाइक्स घेऊन कमला नेहरू रिजच्या रस्त्याला लागलो. हा कॉलेज लाईफमधला माझा सगळ्यात आवडता स्पॉट. दोन्ही बाजूला हिरवीगार गर्द झाडी, सगळीकडे रस्तावर झुकलेले गुलाबी बोगनविलीयाचे झुबके, शांत गुळगुळीत रस्ता आणि वर निळंभोर आकाश! समरच्या आठवणीत मी कितीतरी वेळा इथे एकटी येऊन बसत असे. इव्हनिंग वॉकतर रोजचाच होता. दिल्लीसारख्या महानगरात असूनही हे ठिकाण अजूनही त्याचा सरीन, फ्रेश वाइब टिकवून आहे. रस्त्याच्या शेवटी बाइक्स पार्क करून फ्लॅगस्टाफ टॉवर बघितला, भरपूर सेल्फी काढले. खूनी खान झीलजवळ जाऊन तिथे पोहणाऱ्या बदकांना, फल्लीवाल्याकडून घेतलेले शेंगदाणे चारले. ब्रिटिश काळात वॉच टॉवर वरचे सैनिक इथे घुसणाऱ्या दरोडेखोराना  गोळ्या घालून डेड बॉडीज ह्या खाण कम दरीत लपवायचे म्हणून हे नाव असा इतिहासही समरला सांगितला. बाइक्स परत करून ऑटोने मजनू का टीलाला पोचलो. तिबेटन मार्केट फिरलो, एव्हाना चांगलीच थंडी वाजायला लागली होती म्हणून तिथेच दोन पफर जॅकेट्स विकत घेऊन अंगात चढवली. तिखट शेजवान चटणीबरोबर मनसोक्त गरमागरम मोमोज खाल्ले. मास्क खरंच खूप उपयोगी पडला, चालत फिरल्यामुळे समरकडे कुणाचं लक्ष गेलं नाही, थँक गॉड! आम्ही साध्या जीन्स टीशर्टमध्ये DU मधलेच वाटत होतो.

हौज़ खासमध्ये एक शेवटची फेरी मारेपर्यंत पायाचे तुकडे पडायची वेळ आली तरी समर अजून उत्साहातच होता. म्हणून आधी पायऱ्या उतरून डीअर पार्कमध्ये चरणारी हरणं बघताना आणि बल्क डिस्काउंट म्हणून काही मोरसुद्धा दिसले. तिथून आम्ही फोर्टवर गेलो अर्थात हे दिल्लीचे किल्ले आपल्या सह्याद्रीसारखे राकट, अनवट नाहीत म्हणून दमल्यावरही तिथे जाऊ शकतो. समोर हिरवाईने वेढलेला तलाव, चोहीकडे पसरलेला भगवा संधिप्रकाश, घरट्याकडे परतणारे पक्षी आणि अस्ताला जाणारा सूर्य.. ही वेळ अशी हृदयाला टोचणी लावणारी होती की आम्ही समोरचं दृश्य बघत एका झाडाला टेकून, वाळलेल्या खुरट्या गवतात बसून राहिलो. शब्दांची गरज नव्हतीच. थोड्या अंतरावर बसून एक मुलगा गिटारवर 'अभी न जाओ छोड़ कर, के दिल अभी भरा नहीं' वाजवत होता. मी समरच्या खांद्यावर डोकं टेकून डोळे मिटले. सात वाजल्याची शिट्टी ऐकू आली तेव्हा कुठे आम्ही उठलो. सायलेंट फोनवर बेनीचे दोन मिस्ड कॉल होते. तिला टेक्स्ट केला आणि खाली येताच फायनली कॅब बोलावली. रस्त्यात थांबून बेनीकडे न्यायला वाइन आणि फुलं घेतली.

समर

आम्ही मधूविहारमधल्या पाच मजली रेड ब्रिक बिल्डिंग समोर उतरलो. लिफ्टचं दार उघडताच पलो पॅसेजमधून पळतच सुटली आणि डोअरबेल वाजवून उभी राहिली. तिला बेनीला भेटायची घाई झाली होती आणि मलाही तिच्या ह्या बेस्टीला भेटायची उत्सुकता होती. बेनीने दार उघडताच त्यांच्या मिठ्या, किंकाळ्या आणि हसण्याने घर दणाणून गेलं. माझ्यासमोर हसत, मान हलवत एक माणूस उभा होता. जरा जाडजूड, बेनीसारखेच कुरळे केस आणि हॅपी गो लकी वाटणारा.

"हे, आय एम जमशेद!" त्याने हात पुढे केला. "समर. नाइस टू मीट यू." मी हॅण्डशेक करून त्याच्याकडे वाइन आणि फुलं देत म्हणालो. "डोन्ट प्ले इट कूल, डार्लिंग हबी!!" शेजारून बेनी ओरडली. "हाय! आयाम बेनी अँड धिस गाय हिअर, इज युअर सूपरफॅन!! हम दोनो मुंबईसे हैं और अभी भी इंडियन्ससेही लॉयल है!" तिने हसत पुढे येऊन मला मिठी मारली. मग जरा गंभीरपणे मागे होऊन माझ्याकडे निरखून पाहीलं आणि हसली. "इतने सालोंसे तुम्हारे बारे मे सून रही हूं, समर सावंत! इट्स नाइस टू फायनली मीट द ओन्ली बॉय हू हॅड पलोमा'ज हार्ट."

"ओके गुड डॉक्टर! ज्यादा डीप जानेसे पहले, उनको अंदर बुलाते है." जमशेद बोलल्यावर त्या दोघी हसल्या. पलोमाने हात धरून मला आत नेले. "ह्यांचं घर किती क्यूट आहे ना!"

"हम्म, ब्यूटीफूल." आम्ही आत जाऊन सोफ्यावर बसलो. इट्स सो कोल्ड आऊटसाईड... म्हणत जमशेदने सगळ्यांसाठी बेलीजचे ग्लासेस भरले. बेनी आणि जमशेद आमच्या समोर दोन सिंगल सोफ्यावर बसले. त्यांचं घर मॉडर्न आणि थोडे ट्रॅडिशनल पारसी ॲक्सेंटस् असलेलं होतं. लाकडी नक्षीदार सोफे आणि सेंटर टेबल, भिंतीवर राधाकृष्णाची मिनीएचर्स, एक भलामोठा नक्षीदार अल्मिरा भरून पुस्तकं. सिरॅमिक शो पीसेस, कानाकोपऱ्यात हिरवीगार लहान लहान झाडं. त्या सगळ्या घराला एक हिप, कूल वाईब होता.

बोलता बोलता बेलीज संपल्यावर बेनीने आम्हाला डायनिंग टेबलपाशी नेलं. "मुझे ज्यादा कूकिंग तो आती नहीं, लेकीन मैं मटन कटलेट मस्त बनाती हूं!" म्हणत तिने कटलेट वाढले. आणि ते खरंच भारी लागत होते. मेन कोर्समध्ये सली बोटी, रोटी आणि मटन धनसाक होता. "मुझे पात्रानी मच्छी चाहिए था लेकीन इधर बॉम्बे जैसा फ्रेश मच्छी नहीं मिलता." जमशेद हळहळत म्हणाला. मग हळूच त्याने विषय काढला. "समर.. आय एम डाइंग टू नो इफ यू आर गोइंग बॅक टू इंडियन्स! लेकीन ये डिकरीने मेरेसे ये नई पूछने का प्रॉमिस लिया है!" तो पाण्याच्या ग्लासमध्ये बघत म्हणाला. समोरून बेनी त्याच्याकडे डोळे वटारून बघत होती. "वे टू प्ले इट कूल!!" पुटपुटत तिने मान हलवली.

"अरे यार, सूनो! पलो तुम दोनोंको अपनी फॅमिली कन्सिडर करती है, तो मैं भी करता हूं. तो, मैं एक और साल खेलनेका सोच रहा हूं! अभी तक अनाउन्स नहीं किया, नहीं तो कोच मेरे पीछे पड जाएगा. और मैं पलो को मेरे साथ आनेके लिये भी कन्विन्स कर रहा हूं." मी पलोकडे बघून तिच्या हातावर हात ठेवत म्हणालो. "येय!" जमशेदने उठून हवेत एक पंच मारला.  "आय गिव्ह यू माय वर्ड, डूड! तुम्हारा सीक्रेट मेरे पास सेफ है!"

"वेल, आय गेस अब कोच के ऊपर पलोमाको हायर करनेका प्रेशर रहेगा. अपॅरंटली, तुम दोनो ट्विटरपे व्हायरल हो गए हो. लोग डिस्कस कर रहे हैं की तुम इतना स्टेबल, शांत लग रहे हो इसका रीझन पलोमाकी ट्रीटमेंट है और तुम अच्छा कमबॅक करोगे एट सेटरा." बेनी म्हणाली.

आम्हा दोघांना हा शॉकच होता. कालपासून इंटरनेट बघितलेच नव्हते. "रिअली??" पलो आ वासून तिच्या मैत्रिणीकडे बघत म्हणाली. जयने मला ते भाषण एकदम हिट झाल्याचा मेसेज केला होता पण ते इतकं पुढे गेलं असेल असं वाटलं नाही. "गेट रेडी फॉर द ऑफर्स!" बेनी हसत म्हणाली. पलोने डोळे विस्फारून माझ्याकडे पाहिलं. ह्या गोष्टीचा ती अती स्ट्रेस घेते आहे. ती कुठेही गेली तरी काय फरक पडतो? मला तर वाटतं तिला देशातल्या प्रत्येक टीमकडून ऑफर्स याव्या. शी डिझर्व दॅट. आय नो, आम्ही दूर राहण्याची तिला काळजी वाटते पण मला नाही वाटत. कारण मला आता हे समजलंय की अकरा वर्ष आणि काही शे किलोमीटर्स सुद्धा आमच्यात काहीच बदलू शकले नव्हते. आम्ही अजूनही एकमेकांवर तेवढंच प्रेम करतो.

ती माझ्याजवळ असायला हवी आहे का? - नक्कीच.
आणि नसली तर फरक पडतो का - अजिबात नाही.

"वेल, मेरा फर्स्ट चॉईस तो समरके पास रहना है. हमने बहोत टाईम अलग अलग गुजारा है, नाव वी डोन्ट वॉन्ट टू डू दॅट." पलोमा चमचा उचलत म्हणाली. मला तसंच व्हायला हवं होतं. तिच्यासाठी डिस्टन्स हा इश्यू आहे, हे मला माहिती आहे. माझ्या कॉन्ट्रॅक्ट मध्ये मी हे सहज निगोशिएट करू शकतो आणि टीमलाही तिचा खूप फायदा होईल.

"आय गेस, समर हॅज द पॉवर टू मेक इट हॅपन.." बेनी खाता खाता म्हणाली.

"दॅट्स नॉट द वे टू गेट अ जॉब यार! आय नो ही इज अ लेजंड अँड ऑल.." पलोने माझ्याकडे बघून डोळा मारला "बट आय एम प्रिटी गुड ॲट माय जॉब. मुझे ऐसा ऑफर चाहिए जो मेरा काम देखकर मिले."

"बट यू नो, यू कॅन!" जमशेद म्हणाला. "दरवाजा कहा से खुलता है, इससे क्या लेना देना. एक चान्स चाहिए बस! लूक ॲट मी, मुझे तो फिर चुल्लूभर पानी मे डूब मरना चाहिए. मेरे अंकल की लॉ फर्म मे मुझे ऐसेही एन्ट्री मिली और अब देखो, आय एम मूव्हिंग द रँक्स कॉझ आय एम गुड ॲट हेल्पींग पीपल पार्ट वेज ॲमिकेबली!" तो काट्याने मटन तोंडात कोंबत हसला.

"सेज द हॅपीली मॅरीड डिवोर्स अटर्नी!" बेनी म्हणाली.

"अ थेरपिस्ट अँड अ डिवोर्स अटर्नी! साऊंड्स लाईक अ परफेक्ट मॅच!" मी हसत म्हणालो आणि सगळेच हसले.

नंतर जेवण होईपर्यंत आम्ही बेनी आणि पलोमाच्या कॉलेजच्या दिवसांबद्दल बोलत बसलो. मी ज्याचा भाग नव्हतो अश्या तिच्या आयुष्याबद्दल ऐकायला मला मजा येत होती. तेवढ्यात पलोमा कॉल रिसीव्ह करायला बाहेर गेली आणि जमशेद उठून किचनमध्ये आईसक्रीम आणायला गेला.

"आय हॅव वेटेड अ लाँग टाईम टू मीट यू समर.." बेनी पुढे झुकून जरा हसत म्हणाली. "उसकी लाईफ मे तुम हमेशा से थे, इव्हन व्हेन यू वर नॉट! और मैं हमेशा प्रे कर रही थी, की तूम दोनो वापस एक दुसरे को ढूंढ लो."

मी घसा साफ केला. "मैं भी! जबसे वो गयी, कुछ भी ठीक नहीं था." आणि हे अगदी खरं होतं.

"बी पेशंट, शी इज कमिंग अलाँग. वो अभी भी थोडा डर रही है. यू नो, शी इज ऑल्वेज रेडी टू गेट अवे बिफोर शी गेटस् हर्ट. इट्स हर कोपिंग मेकॅनिझम." 

"आय एम वर्किंग ऑन इट. आय थिंक इंडियन्स उसे हायर करेंगे. एक साल हम साथ रहेंगे फिर देखते है. जिधर वो जाना चाहे, मैं जा सकता हूं."

"साऊंडस् लाईक इट्स ऑल गॉना वर्क आऊट परफेक्टली! " बेनी हसत म्हणाली.

क्रमशः