"इफ इट इज एनी काँसोलेशन, शी नेव्हर डीड गेट ओव्हर यू. पहले दो साल, मैं बता नहीं सकती कितनी बार वो रोते रोते सो जाती थी. जब भी कभी मैंने उससे बुलावाया, तो तुम्हारा ही नाम आता था. इट वॉज ऑल्वेज अबाऊट यू."

ती एवढी हर्ट होत होती या विचाराने माझा एकदम घसा दाटून आला. ती निघून गेली तेव्हा मीही टोटली लॉस्ट होतो. कुणीतरी छातीतून हृदय कापून नेल्यासारखं वाटत होतं.

"अब मैं हूं और हमे कुछ भी फेस करना पडा तो भी मैं उसे जाने नही दूंगा." मी म्हणालो.

"यू नो, यू आर द फर्स्ट गाय आय हॅव ॲक्च्युली गिवन थंब्ज अप टू!" बेनी हसत म्हणाली.

" ट्रस्ट मी, आय हॅव मेट हरिष!! इतने साल उसने ऐसे बंदोंको डेट किया है तो आय एम नॉट सरप्राइज्ड!" मी म्हटल्यावर आम्ही दोघेही हसलो.

"कसलं सरप्राइज?" म्हणत पलो आत आली.

"ऐसेही तुम्हारा ए-होल पास डिसऑर्डर बता रही थी!" बेनी हसता हसता म्हणाली.

"ओह!" म्हणून पलोमा आमच्या हसण्यात सामिल झाली. तेवढ्यात जमशेद आईस्क्रीमचे बोल्स घेऊन आत आला.

"कोणाचा कॉल होता?" मी पलोला विचारलं.

"सुंदरम श्रीराम. RCB चे कोच! त्यांनी मला पंधरा दिवसांनी इंटरव्ह्यूला बोलावलंय. ही सेड ही इज गोइंग टू मेक ॲन ऑफर!" तिने खांदे उडवले आणि माझ्याकडे बघून चेहऱ्यावर हसू आणण्याचा प्रयत्न केला. " अपॅरंटली, एव्हरीवन थिंक्स आय हॅव हील्ड द लेजंड ऑफ द फील्ड. असं तेच म्हणाले!"

तिला वाटतंय त्यापेक्षा खूप प्रकारे तिने मला बरं केलंय. "आता इंडियन्सना घाई करायलाच पायजे!" म्हणून मी तिच्या खांद्यावर हात टाकून कपाळाच्या कडेला ओठ टेकले.

"मी जास्तीत जास्त वेळ काढण्याचा प्रयत्न करेन. तिकडे जाऊन त्यांना भेटते. होपफुली, तोपर्यंत तुला इंडियन्समध्ये काय चाललंय ते समजेल."

"इट्स ऑल गोइंग टू वर्क आऊट, आय प्रॉमिस!" न पाळता येणारी प्रॉमिस मी कधीच देत नाही.

"आय नो इट विल!" कुजबुजत तिने लीची आईसक्रीमचा बोल माझ्याकडे सरकवला.

"कूल, सो ऑल ऑफ अस विल बी चीअरींग ऑन इंडियन्स धिस यर, विथ बोथ ऑफ यू ऑन द सेम टीम!" जमशेद खूष होत म्हणाला.

"अँड आय विल बी इटिंग आइस्क्रीम टू दॅट ऑल डे लाँग! भाड मे गयी डाएट!" बेनी ओरडली.

पलो आणि मी आइस्क्रीमचे बोल एकमेकांना टेकवले आणि ती माझ्याकडे बघत हसली.

पलोमा

कोल्हापुरात येऊन आम्ही घरात पाय टाकतो तोच तो कॉल आला, जुईचा घाबरलेला आवाज ऐकून माझ्या हातून फोन गळून पडतापडता राहिला.

समरने माझ्या हातातून फोन घेऊन कानाला लावला आणि तिने मला सांगितलेलं सगळं रिपीट केलं. दिदी हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट आहे. अर्ध्या तासापूर्वी अजय जेवायला घरी गेला तेव्हा ती बेडरूममध्ये फरशीवर पडून ओरडत होती. नेमके घरात कोणी नव्हते. हो, मोरया हॉस्पिटल, राजारामपुरीतलंच.

"आम्ही निघालो." समरने टेबलावरची माझी पर्स उचलली आणि मला हाताला धरून बाहेर पडला. मी बधीर अवस्थेतच गाडीत बसले. त्याने माझाही सीटबेल्ट लावला. माझी नसननस टेन्स झाली होती. गप्प बसून मी जुईच्या शब्दांचा अर्थ लावत होते. "दिदीला काही होणार नाही." समर माझ्या हातावर थोपटत म्हणाला. आम्ही हॉस्पिटलच्या पार्किंगमध्ये शिरलो आणि पळतच वर गेलो. जाई, जुई आणि पप्पा तिघेही तिथे होते. मी जाऊन पप्पांशेजारी बसले आणि त्यांचा हात घट्ट धरला. "काय झालं दिदीला?"

"अजून समजलं नाही. अजय आत आहे डॉक्टरांबरोबर, तो आला की कळेल. नशीब मी आज आजऱ्याला निघालो नव्हतो." ते म्हणाले.

"अजयने खूप आरडाओरड केली आणि माझ्या बायकोजवळ थांबणारच म्हणून दार ढकलून आत गेला म्हणून त्याला तिकडे थांबू दिलंय." जाई पॅसेजमध्ये फेऱ्या मारता मारता म्हणाली. मीनाकाकी म्हणजे दिदीच्या सासूबाई, समोरच्या खुर्चीत कसलीतरी पोथी वाचत बसल्या होत्या. त्यांनी माझ्याकडे बघून मान हलवली.

"तुम्ही भेटलात काय तिला? का आधीच ते आत गेले होते?" समर माझ्याशेजरी बसत म्हणाला.

"आम्ही आलो तेव्हा अजय बाहेर होता. काकीना आम्हीच घेऊन आलो. मग वाट बघून तो कंटाळला आणि आत घुसला." जुई म्हणाली.

"सो कोणाला काहीच माहीत नाही?" मी विचारलं.

"नाही. आता मलाच दारावर धक्का देऊसं वाटायलंय.." जाई वैतागून मूठ वळत म्हणाली.

"जाई, स्लो डाऊन. उगा सीन करू नको. अजय आहे तिच्याजवळ, तो सांगेल आपल्याला." जुई शांत आवाजात म्हणाली.

"इट्स टू अर्ली टू हॅव द बेबी.." मी समरकडे झुकून कुजबुजले.

थोडा वेळ शांततेत गेल्यावर धाडकन दरवाजा उघडला आणि कपाळावरचे केस मागे करत अजय बाहेर आला, मागोमाग डॉक्टर पाटील.

"घाबरु नका, ती बरी आहे. बाळ जरा जास्त रागीट दिसतंय, त्याने नाळ धरून ओढली की कायतरी. शॉकींग आहे! तसंही आमचं पोरगं अत्रंगीच असनारंय." तो मानेवर हात फिरवत म्हणाला.

"असं काही झालेलं नाहीय." डॉक्टर किंचित हसत म्हणाले. "कार्तिकीला जरासं प्लासेंटल सेपरेशन झालंय. म्हणजे गर्भाशयाला चिकटलेली वार थोडीशी तुटून निघाली पण खूप घाबरण्यासारखं आत्ता तरी काही नाही. त्याच्यामुळेच तिला ब्लीडींग झालं आणि क्रँप्स आले. सोनोग्राफीमध्ये ते दिसलं, आता तिला पूर्ण बेड रेस्ट हवी. पुढचे दोन दिवस इथेच तिला अंडर ऑब्झरवेशन ठेवू, नंतर सगळं ओके असेल तर घरी नेऊ शकता. पण घरीसुद्धा तिने दगदग न करता पूर्ण आराम करणं गरजेचं आहे."

"तेच तर कठीण आहे. ती इतकी तुडतुडी आहे, लगेच उठून बेकरीत चालू पडेल." तिच्या सासूबाई मान हलवत म्हणाल्या.

"तिला काही ऑप्शनच नाहीय. आपल्याला ती प्लासेंटा पूर्ण निघायला नकोय. मी बोललोय तिच्याशी, किती थोडक्यावर निभावलं, ते तिला समजलंय. त्यामुळे चुपचाप ऐकेल. बायका आपलं मूल सेफ राहण्यासाठी कुठल्याही थराला जाऊन काळजी घेतात. काळजी करू नका , ऐकणार ती!" त्यांनी अजयच्या पाठीवर थाप मारली. "काय मर्दा, एवढ्यानं घाबरतोस! आत्ता फक्त पाच मिनिट बघा तिला आणि  सगळे नंतर परत या, आता पेशंटला आराम करू द्या."

"मी इथेच थांबणार आहे, हे सगळे जातील." अजय ठामपणे म्हणाला. "वाटलंच मला! ठीक आहे, पण तिला आराम करू दे." म्हणून डॉक्टर गेले.

"म्हणजे काय, तेच बघायला थांबलोय." म्हणून त्याने दार उघडून आम्हाला आत नेलं. दिदीच्या हाताला ड्रिप लावली होती. ती पडल्या पडल्या आमच्याकडे बघून किंचित हसली. "सॉरी, तुम्हाला खूप घाबरवलं... आजीला फोन केला का? ती काळजी करत असेल."

"मी करते" म्हणून मोबाईल कानाला लावून जाई बाजूला गेली.

"कसं झालं हे सगळं?" मी तिच्या शेजारी खुर्ची ओढून बसत विचारलं.

"मला खूप वाईट क्रँप्स येत होते. पाठीतून बारीक कळा सुरू झाल्या. मला वाटलं प्रेग्नंसीत असं बारीकसारीक होत असतं, पण मी खाली बघितलं तर फरशीवर रक्तच रक्त. अचानक जोरात कळ आली आणि मी खालीच बसले."

"तुला अश्या अवस्थेत बघून मला काय वाटलं ते सांगूपण शकत नाही." अजय तिच्या शेजारी बसत तिचा रिकामा हात धरून म्हणाला. "माझ्या जिवाचं पाणी पाणी झालं."

"आय एम सॉरी अजू, मला उभंच राहता येत नव्हतं. सॉरी, तुला घाबरवलं." दिदी पुटपुटली.

"खुळीएस काय! मला काय सॉरी म्हणते? माझं कामच आहे तुझी काळजी घेणं." अजय तिच्या कपाळावर हात फिरवत म्हणाला.

मला त्या क्षणी एकदम जाणवलं, आयुष्य किती मौल्यवान आहे. आम्ही सगळ्या त्याचं जितं-जागतं उदाहरण आहोत. लहान वयात आईला गमावल्यावर आम्हा सगळ्यांना आयुष्याची दोरी किती नाजूक असते ते उमगलं. नियती किती क्रूर आणि अनफेअर असू शकते ते कळलं. आज दिदी तिच्या बाळाला जगात यायच्या आधीच गमावणार होती ह्या विचारानेच मला कसंतरी होत होतं.

माझ्यावर भीतीने कब्जा केला आणि मला पुन्हा अंधाराकडे खेचू लागली.

"जरा स्लो डाऊन कर आता. झोपून रहा आणि बेकरी, ऑर्डर्स वगैरे अजिबात विचार करू नको." अजय तिच्या केसांवरून हात फिरवत म्हणाला.

"तू काय काळजी करू नको ग, मी रिकामीच आहे, मी बघते बेकरीचं सगळं!" जाई फेऱ्या मारताना थांबून म्हणाली. ती टेन्शनमध्ये एका जागी बसूच शकत नसे. "मला पण अजून सुट्टी आहे, मी पण मदत करेन जाईला." जुई मान हलवत म्हणाली. "यू जस्ट टेक इट इझी."

माझ्यासाठी गोष्टी खूप फास्ट होत होत्या. लवकरच मी खूप बिझी होणार होते. पुन्हा मला दिदीसाठी थांबता येणार नव्हतं. विचारानेच माझ्या छातीत बारीकशी कळ आली. पुन्हा माझ्या फॅमिली पासून इतक्या दूर मला जायचं नाहीय. मला त्यांच्या जवळ असायचं आहे, माझ्या भाचराला मोठं होताना बघायचंय. अश्या वाईट गोष्टी घडल्या तर त्यांना मदत करायची आहे. समरने माझ्या खांद्यावर हात टाकून जवळ घेतलं. "तू बरी आहेस ना?" घसा दाटून येतानाच मी मान हलवली. "हम्म, मी इथे आहे यानेच बरं वाटतंय."

"हे, मी ठीक आहे पलो. प्रेग्नंसीत अशा गोष्टी होत असतात. मी लवकर बरी होईन.." दिदी माझा हात दाबत म्हणाली. पप्पा इतका वेळ शांतपणे कोपऱ्यात उभे होते, ते आता पुढे झाले. "दिदे, सगळं जरा शांतपणे घे. डॉक्टरांनी सांगितलाय की काही दिवस तरी तुला पूर्ण बेड रेस्ट घ्यावी लागेल आणि कसलाही विचार करू नको, आम्ही सगळे आहोत तुझ्याजवळ. टेन्शन चांगलं नाही अजिबात." पप्पा तिच्या डोक्यावरून हात फिरवत म्हणाले. "मी आहे ना, गादीवरून उठूच देणार नाही तिला! काळजी नका करू!" पलीकडून मीना काकी म्हणाल्या.

पप्पा वरवर बोलत असले तरी आतून ते खूप घाबरलेले होते. खूप दमलेले दिसत होते. ते बोलत नसले तरी ही भीती त्यांच्याही डोक्यात घट्ट बसलेली होती. आम्ही घाबरलो हे सांगायला का एवढे बिचकत होतो? अजयने तर किती सहज सांगून टाकलं.

"मी खरंच खूप घाबरले होते. तुझ्यासाठी आणि बाळासाठीपण.." माझ्या घशातून हुंदका फुटला. जुईपण माझ्या गळ्यात हात टाकून टिपं गाळायला लागली. दीदीच्यापण डोळ्यातून पाणी आलं. "नशीब! मीपण तुमच्यासमोर ब्रेव्ह असल्याचं नाटक करून दमले होते." ती रूमालाने नाक पुसत म्हणाली.

"अय पोरीनो, तिला आता रडवून त्रास दिऊ नका." समर कोल्हापुरी ठसक्यात ओरडला. "दिदी तू आराम कर. काळजी घे अज्या, आम्हाला इथून हाकलायच्या आत निघायला हवं. सकाळी परत घेऊन येतो सगळ्यांना." तो आमच्याकडे बघत म्हणाला. त्याने गाडीतून सगळ्या मंडळींना राजारामपुरीत घरी सोडलं. तिथून सरनोबतवाडीकडे निघाल्यावर रस्ताभर त्याने माझा हात घट्ट धरून ठेवला. आज एवढं सगळं झाल्यानंतर मला एक गोष्ट चांगलीच समजलीय.

मी ठीक आहे. मी पळून गेले नाही.
आय वॉज एक्झॅक्टली व्हेअर आय वॉन्टेड टू बी.

क्रमशः