हा माझ्या आयुष्यातला सगळ्यात लांबलचक दिवस होता. नशिबाने सहाची फ्लाईट मला दोन तासात बंगलोरला घेऊन आली आणि कॅब ड्रायव्हरने बंगलोरच्या घट्ट जमलेल्या ट्रॅफिकमधूनसुद्धा शॉर्ट कटस् काढत पाऊण तासात मला माझ्या आवडत्या लीला पॅलेस समोर पोहोचवलं. हुश्श, आता मला फक्त पलोला गाठायचे आहे.

रिसेप्शनिस्ट सुरुवातीला कॉन्फिडेंशीअल इन्फो म्हणून मला तिच्या स्वीटचा नंबर सांगत नव्हता, जरी तो स्वीट माझ्याच कार्डवरुन बूक झाला होता. मग अचानक त्याला मी कोण आहे ते लक्षात आलं आणि माहितीच्या बदल्यात त्याने सेल्फी काढायला सुरुवात केली. पाच मिनिटं वेगवेगळ्या अँगलने सेल्फी काढल्यावर एकदाचं त्याचं मन भरलं. 

"डूड, आय रिअली नीड टू गो. थॅन्क्स फॉर युअर हेल्प!" म्हणत मी सुटका करून घेतली.

"काँग्रॅट्स ऑन सायनिंग टुडे! बाय द वे, आय सपोर्ट इंडियन्स!" तो अंगठा दाखवत ओरडला.

मी मान हलवून भराभर लिफ्टमध्ये निघालो. तिसऱ्या मजल्यावर बाहेर आलो तोच फोनची रिंग वाजली. खिशातून सेलफोन काढून पाहिला तर जाईचा व्हिडिओ कॉल येत होता. ओह, फोनने हॉटेलचे वाय फाय नेटवर्क पकडले होते. "हॅलो!!" मी कॉल रिसिव्ह करताच ती ओरडली. "आहेस कुठं तू बॅटमॅन?! काय चाललंय काय?"

"तू का एवढी एक्साईट होऊन कॉल करतेयस?"

"ताई तुला किती फोन करत होती! नंतर आम्ही सगळेच करत होतो आणि अचानक तू त्या फिल्म स्टारच्या गळ्यात गळे घातलेले फोटो आले! आमची फॅमिली इमर्जन्सी झाली माहित्ये, तुझ्यामुळे!" ती मान हलवत म्हणाली.

"मी पलोलाच भेटायला आलोय इथे, बंगलोरला. मोठी स्टोरी आहे, पण गळ्यात गळे वगैरे काही नव्हते! आणि माझा फोन फुटला. मी हॉटेलवर खूप कॉल केले पण ती बाहेर गेली होती." मी सांगताच जाईने स्क्रीनवर आ वासला.

"हो, ती त्या कोचना भेटायला गेली होती. तिला खूप मोठी ऑफर होती आणि आज उत्तर द्यायचं होतं."

आता आ वासायची माझी टर्न होती. "सिरीयसली?" मी विचारलं.

"मला काही माहीत नाही, जुई म्हणाली होती की त्यांना आजच उत्तर द्यायचं आहे. तो आमचा शेवटचा फोन होता, मग त्या कोचला भेटायला गेल्या. तेव्हापासून मी तुला कॉल करायचा प्रयत्न करतेय." ती घडाघडा बोलून मोकळी झाली.

शिट! पलो आमच्यावर इतक्या पटकन गिव्हअप कशी करू शकते! मी डोक्यावरून हात फिरवला. मी तिला शब्द दिला होता. माझ्यावर विश्वास ठेवण्याऐवजी तिने दुसऱ्या टीमची ऑफर स्वीकारली, याचं मला जास्त वाईट वाटत होतं. व्हेअर्स हर फेथ इन मी? इन अस?

तिने जस्ट फोटो बघितले आणि हात सोडून दिला. ह्याचा मला राग येतोय. अजूनही तिचा एक पाय दाराबाहेरच होता. "हे, तू चिडू नको आणि फक्त बोल तिच्याशी." दिदी बेडवर बसून म्हणाली. जाईने फोन तिच्या हातात दिला होता. मी हसून मान हलवली.
"दिदी, जरा थांब." म्हणून मी ३०३ ची डोअरबेल वाजवली. जुईने दरवाजा उघडला. मला समोर बघून ती चमकली आणि लगेच मोठ्ठा श्वास सोडला. "बरं झालं, तू आलास समरदा." ती जड जिभेने म्हणाली. तिचे गाल लालसर दिसत होते.

"तुम्ही काय पिलीबिली नाही ना?" मी आत येत विचारलं.

"रेड वाइन. थोडीशी! इथल्या मिनी बारमध्ये होती आणि आमचा मूड बेकार होता म्हणून!" ती जीभ चावून हसत म्हणाली. मी फोन तिच्या हातात दिला आणि ती जाईशी बोलायला लागली. पलोमा लिव्हिंग एरियात दिसत नव्हती, मी बेडरूमच्या दारात गेलो आणि ती बाथरूममधून बाहेर आली. माझ्याकडे लक्ष जाताच तिचे ओठ विलग झाले आणि पाणीदार डोळे विस्फारले.

तेच काकवीचं गुऱ्हाळ!

"हेय... आज कोणीतरी जास्तच बिझी होतं.." ती तरंगतच हळूहळू माझ्याजवळ आली. तिची जीभ जड झाली नव्हती पण गाल आणि नाकाचा शेंडा लालीलाल झाला होता. तिनेही नक्कीच एखाद - दोन ग्लास गटकावले होते.

"इकडे ये आणि माझ्याशी बोल." मी तिचा हात धरून तिला आत ओढली आणि तिने तिच्यामागे दार बंद होऊ दिलं. "मी तुला किती कॉल केले, समर.." आतल्या सोफ्यावर तिला घेऊन बसताना ती माझ्या कानात कुजबुजली.

"घोरपडे पार हुकला होता, पलो!" मी म्हणालो आणि तिला सगळा घटनाक्रम सांगायला सुरुवात केली. घोरपडेने आम्हाला फॉलो केल्याची कबूली देण्यापासून, त्याने माझा फोन फोडणे, कश्मीराने येऊन सांगितलेली गोष्ट, मिस्टर डी ना भेटणे आणि पुढचं सगळं. ती ऐकत होती. मान हलवत होती आणि सगळं समजून घेत होती.

"म्हणून तू तिच्या खांद्यावर हात टाकून नेत होतास?" तिने हनुवटीवर बोटाने टॅप करत विचारलं.

"नाही. माझा हात तिच्या खांद्यावर फक्त अर्धा मिनिट असेल. पॅप्सच्या गर्दीतून तिला सुखरूप बाहेर नेत होतो आणि अर्थात त्यांनी तेवढ्यात फोटो काढले. मला ती नकोय, तुला माहिती आहे. मला माहिती आहे आणि तिलाही माहिती आहे. यू आर 'इट' फॉर मी, पलोमा फुलसुंदर! कायमच होतीस. आणि जर तू इतक्या सहजपणे आपल्यावर गिव्ह अप करून, दुसरी टीम जॉईन करत असशील, नुसती माझ्यावर चिडल्यामुळे, तर मेबी आय एम नॉट 'इट' फॉर यू."

"गाल फुगवून बसू नको, समर सावंत." ती नाक उडवून माझ्याजवळ सरकली. तिने दोन्ही हातांनी माझा शर्ट धरून ठेवला होता. "यू हॅव ऑल्वेज बीन 'इट' फॉर मी!"

मी खिशातून इंडियन्सच्या ऑफर लेटरची गुंडाळी बाहेर काढली. "मी हे तुला स्वतः डिलिव्हर करायला घेऊन आलो. मला तुझ्यासाठी अजिबात काही सांगावं लागलं नाही. मी टीममध्ये असलो किंवा नसलो तरी ते तुला जॉब ऑफर करणारच होते. अर्थात तेव्हा त्यांना तू दुसरी ऑफर ॲक्सेप्ट केल्याचं माहीत नव्हतं."

"आss ह, तुला दुसऱ्या ऑफरबद्दल कळलं होय?" तिच्या ओठांचे कोपरे वर उचलले गेले. "च्यक, कसली भारी ऑफर होती!"

ही मला चिडवतेय काय?

"इंडियन्सनी त्यांच्या डबल पॅकेज ऑफर केलंय. अर्थात तुला पैशाचा इश्यू नसणार, कारण आपण एकमेकांबरोबर असू. बास. पण तू माझ्यावर विश्वास न ठेवता, पळून गेलीसच ना!" मी तिचे केस कानामागे सारले आणि गालावरून हात फिरवला. मला एकाच वेळी तिचा एवढा राग राग आणि तिला भेटल्याचा आनंद कसा काय वाटू शकतो?!

"असंय का?" तिने डोळे मोठे करून विचारलं.

"असंच आहे." मी तिच्या कपाळाला कपाळ टेकून डोळे मिटले.

"आता कोण कन्क्लूड करायची घाई करतंय? फॉर युअर इन्फो, मी साईन केली नाही! मी त्यांना भेटायला गेले होते कारण मला आजच उत्तर द्यायचं होतं. आणि कोच श्रीराम माझ्याशी इतकं छान वागले होते की त्यांना नुसतं फोनवर नाही सांगणं, मला पटत नव्हतं."

"ओके. मग तू काय सांगितलं त्यांना?"

"मी म्हटलं, तुमची ऑफर खरंच चांगली आहे पण मला ॲक्सेप्ट नाही करता येणार. मी सांगितलं, की मी एका अडियल तट्टूच्या प्रेमात पडलेय, जो माझा साधा कॉलही घेत नाहीये. पण त्याने काही फरक पडत नाही कारण मी त्याच्या शेजारी ठाम उभी असणार आहे, आम्ही एकत्र काम करत असू किंवा नसू. आपण खूप वर्ष एकमेकांशिवाय घालवली, आता मी तुझ्यापासून लांब कुठेही राहणार नाहीये."

माझ्या ओठांनी तिचे ओठ ताब्यात घेतले आणि माझं आयुष्य त्यावर अवलंबून असल्यासारखं किस करत राहिलो. पुढच्या श्वासापेक्षाही मला आत्ता तिची गरज होती, आईशप्पथ!!

मी बाजूला झालो तेव्हा तिचे श्वास जोरजोरात सुरू होते आणि ती माझ्याकडे बघून हसली.

"फाईट ऑर फ्लाईट!" मी हळूच म्हणालो. "ह्या वेळी तू पळून कशी काय गेली नाहीस?"

"हम्म.. जाईने जाम आरडाओरड केली. दंगलचा डायलॉग वगैरे मारला."

मला हसायला आलं. "जाईला थँक्यू कार्ड पाठवू काय!"

"खरं सांगायचं तर, मी सगळा विचार केला, तेव्हा ह्या सगळ्याचं नीट गणित बसत नव्हतं. मी तुला ओळखते आणि माझा तुझ्यावर विश्वास आहे."

"मला अजून काहीच विचारायचं नाहीय." म्हणून मी पुन्हा एकदा तिला किस केलं.

तेवढ्यात दारावर नॉक होऊन दार उघडलं गेलं. डोळ्यांवर आडवा हात धरून जुई उभी होती. "उम्.. सॉरी टू डिस्टर्ब यू, पण मला खूप भूक लागलीय. रूम सर्व्हिस ऑर्डर करतेय, तुम्ही काय घेणार?"

पलोने तिच्या दिशेने एक कुशन फेकलं. जुईच्या हातातल्या फोनवर दिदी खिदळली. "तू एकटं सोड ग त्यांना, मी सांगते काय ऑर्डर ती!"

"लेट्स गेट अस वन मोर रूम!" मी हसत पलोच्या कानात म्हणालो.

"काऊंटींग ऑन इट, सुपरस्टार!" ती हसत माझा हात धरून जेवायला बाहेर घेऊन गेली.

इथेच, ह्याच जागी मला असायचं होतं. फुलसुंदर बहिणींच्या गराड्यात आणि मी प्रेम करत असलेल्या पहिल्या, शेवटच्या आणि एकुलत्या एक मुलीशेजारी.

----

पलोमा

"तुम्हे इतनी जल्दी फील्डपर जानेकी जरुरत नहीं है.. यू नो दॅट, राईट?" मी समोर बसलेल्या इम्बाला विचारलं. तीन आठवड्यापूर्वी नेट प्रॅक्टीस करताना त्याच्या नाकावर बॉल आदळून नाकापासून ओठापर्यंत वीस टाके घालावे लागले  होते.

"आय एम यूज्ड टू इंज्यूरीज, डॉक!" तो नाकाला हात लावून जमेल तेवढं हसत म्हणाला. ते सगळेच मला अशी हाक मारत होते, मी नावाने हाक मारायची रिक्वेस्ट करूनसुद्धा. ऑन बोर्ड आल्यापासून आता ह्या गोष्टी मला रूटीन झाल्या होत्या आणि कामाची चांगली लयही गवसली होती. "मेरी अम्मी थोडी टफ लेडी है, बचपनसे उन्होने हमारी इंजूरीज पे कभी ज्यादा अटेंशन नहीं दिया. सो हॅविंग समवन केअरिंग लाईक यू अराऊंड... आय डोन्ट माईंड इट."

"इम्बा, वापस हॉस्पिटल जाना है क्या? स्टॉप फ्लर्टींग!" समर हसत दरवाज्यातून डोकावत म्हणाला.

"हे, उसने सच मे मुझे बहोत मोटिवेट किया है. आय एम ॲक्च्युअली थिंकिंग अबाऊट सेटलिंग डाऊन. इट्स नाइस टू हॅव समवन केअर, व्हेन युअर फेस स्प्लिट्स इन हाफ!" इम्बा खुर्ची सरकवून उभा रहात म्हणाला. "शुक्रिया डॉक! बट आय एम रेडी टू गो ऑन द फील्ड अँड किक सम ॲस!"

"गुड! तीन दिन बाद अपना फर्स्ट मॅच है और हमे पंजाबको पहलेसेही डाऊन रखना है. आज उनका रँकिंग हमारे ऊपर है, लेकीन तीन दिन बाद ये चेंज होना चाहिए. हम ये कर सकते हैं! है ना?" समरने त्याच्या खांद्यावर थाप मारुन, नाकावरच्या जखमेवर नजर फिरवली.

तो त्याच्या बॉईजबरोबर कितीही रावडी, क्रूर वागला तरी त्या सगळ्यांना खरं काय ते माहीत होतं. हॉस्पिटलमध्ये फेऱ्या मारणाराही तोच होता, इम्बा सुखरूप असण्याची वाट बघत. टीम त्याची फॅमिली होती आणि त्या सगळ्यांवर त्याचं तेवढंच प्रेम होतं. हे बघून मी त्याच्या अजूनच प्रेमात पडले होते. बाहेर पडत इम्बाने बाय म्हणून हात हलवला आणि समरने त्याच्यामागे दार लावलं.

"तुमच्यासाठी काय करू शकते, मिस्टर सावंत?" मी आरामात खुर्चीत मागे टेकत विचारलं.

"डॅम, पलो. तू हा सेक्सी पेन्सिल स्कर्ट घालून बिल्डींगमध्ये आहेस, या विचाराने मी वेडा होतोय.

"हायली अनप्रोफेशनल, बॅटमॅन!" मी पाय सरळ करून स्कर्ट जरासा खाली ओढत म्हणाले. "डू यू हॅव ॲन इश्यू, आय कॅन हेल्प यू विथ? पाच मिनिटात माझी पुढची अपॉइंटमेंट आहे."

"ओह या! खरंच एक प्रॉब्लेम आहे, जो फक्त तू फिक्स करू शकतेस." त्याने पुढे येऊन माझी चेअर गोल फिरवून समोर घेतली आणि दोन्ही बाजूला हात ठेऊन मला बंदिस्त केले. "मला अजून सकाळचे तुझे ओठ आठवतायत. अशा वेळी वेट्स कशी उचलणार मी?" त्याने पुढे होऊन पटकन मला किस केलं.

मी मान मागे टाकून खिदळले. "त्यासाठी घरी गेल्यावर काहीतरी उपाय केला पाहिजे."

"करायलाच पाहिजे! सो, हाऊज युअर डे गोइंग? सगळे चांगले वागतायत ना तुझ्याशी?"

"हम्म, फक्त टीमचा कॅप्टन सारखा त्रास देतो." मी ओठ चावून म्हटलं.

त्याने मला उचलून स्वतः खुर्चीत बसला आणि अलगद मला मांडीवर बसवलं. "हे काय सांगायची गरज आहे का! कॅप्टन सांगेल ते  ऐकावं लागतंय. इट वूड सर्व यू राईट टू फॉलो हिज लीड.."

"व्हेअर आर यू लीडींग मी, समर?"

"इथेच. माझ्या शेजारी. तुला मी हवा असेन तोपर्यंत." तो माझ्या कानात कुजबुजला.

"आय थिंक, फॉरेव्हरसुद्धा पुरेसं नाहीय." मी हसत म्हणाले.

"हम्म.." श्वास सोडत त्याने माझ्या कपाळाला कपाळ टेकवले.

दरवाजावर टकटक झाली तशी पटकन मी खाली उतरले आणि श्श करून त्याला डेस्कपलिकडे हाकललं. तो हसायला लागला. "तू अशी टेन्शनमध्ये क्यूट दिसतेस! सी यू लेटर." म्हणून डोळे मिचकावत तो बाहेर गेला.

क्रमशः