मी थरथरत्या हातांनी पुन्हा त्याला कॉल केला. पुन्हा तेच टूक टूक टूक... मी डोळ्यात जमणारे पाणी बोटाने पुसून टाकले.

तो माझ्याशी खेळतोय का?
असं कसं वागेल तो!

याला काहीच अर्थ नाहीय. मी बाथरूमचे दार उघडून बाहेर आले. जुई माझ्याकडे बघून हसली पण माझा चेहरा बघताच तिचं हसू मावळलं. "ओह नो, काय झालं ग?" तिने काळजीने विचारलं.

"मीटिंग मस्त झाली." मी पुढे जाऊन धपकन बेडवर बसले आणि तोंडावर हात घेत आता ओघळणारे अश्रू पुसले.

"मग चांगलंय ना!" ती माझ्याजवळ येऊन बसली.

मी गाल पुसत जोरजोरात मान हलवली. "मी उद्यापर्यंत उत्तर दिलं तर खूप चांगलं पॅकेज मिळणार आहे."

"एक मिनिट. मी समजत होते की समरचं काँट्रॅक्ट होईपर्यंत तुला फक्त वेळ काढायचाय. तू इथे जॉईन करणार नव्हतीस.. काय चाललंय नक्की, मी कन्फ्युज झालेय!"

मी फोन तिच्या तोंडासमोर धरला. "समरने मला काँटॅक्टच केला नाही पण त्याचे आणि कश्मीराचे फोटो सगळीकडे झळकतायत. ती त्याच्याबरोबरच आहे. मी कॉल केला तर फोन बंद लागतोय."

"काय? दॅट डझन्ट मेक एनी सेन्स!!" आता तीही बावचळली.

"ओ गॉड जुई, हा काय गंडीवफशीव करत नाहीय ना? काय चाललंय, मला काही सुधरतच नाहीये.." मी घामेजले हात आणि तोंड टिश्यूने पुसले.

"समरदा? शक्यच नाही. तुझ्याबद्दल केवढा क्रेझी आहे तो! त्याच्याकडे काहीतरी उत्तर नक्कीच असेल." तिने तिच्या फोनवरून कॉल केला आणि अविश्वासाने नकारार्थी मान हलवली.

"तो व्हॉईस मेसेज पाठवेल, होतं असं खूपदा."
तिने कॉल कट केल्यावर, मी उशीवर डोकं ठेवत आडवी झाले.

"काहीतरी लोच्या आहे.." ती विचार करत म्हणाली.

"मेबी, माझं लकच खराब आहे. ज्यांच्यावर प्रेम करेन ते सगळे असेच मला सोडून जातात. ही माझी कायमची डिसऑर्डर आहे!" मी रडत - हसत म्हणाले कारण ही सगळी गोष्ट हास्यास्पद होती. अंगात अड्रेनलिन आणि इमोशन्स एकाच वेळी फेर धरत होत्या आणि मला काहीच समजत नव्हतं. 

"येस! ती पळपुटी डिसऑर्डर बेनीने कधीच ओळखली होती. पण समरमुळे तू आता त्यातून बाहेर आलीस असं वाटत होतं."

"मलापण तसंच वाटत होतं. पण तो कॉल का घेत नाही, तो तिच्याबरोबर का आहे? हे नाही कळत ना!" सगळं ॲड अप होत नसलं, तरी तो माझ्याशी खोटं बोलणार नाही याची खात्री आहे. तो म्हणाला होता, त्यांच्यात फक्त मैत्री आहे. पण तिला त्याच्यात जास्त इंटरेस्ट आहे, त्याचं काय! शांत.. लांब श्वास...

पलिकडे पडलेला सेलफोन वाजला आणि मी उसळून उठत फोन घेतला. जाईचा व्हिडीओ कॉल! माझा चेहरा पडला. कॉल रिसिव्ह करून मी फक्त "हाय..." म्हटलं. मला बघेपर्यंत ती जाम उत्साहात होती.

"व्वा! तुला कॉल वगैरे करून लै भारी वाटलं!" ती बेकरीच्या काऊंटरमागे बसल्या बसल्या, तोंड वाकडं करून फिस्कारत म्हणाली. "इथे कोण गिऱ्हाक नाही म्हणून म्हटलं, बघू तुमचं काय चाललंय. कसा झाला इंटरव्ह्यू, बॅटमॅनचं काय कळलं काय?"

मी श्वास सोडला. पुढची दहा मिनिटं तिला सगळा वृत्तांत सांगितला आणि मला उत्तर माहीत नसणारे सतराशे साठ रॅपिड फायर प्रश्न ऐकून घेतले.

"काय राव! ह्यात काही अर्थच नाही." जाई वर बघून खोलात विचार करत असल्यासारखी म्हणाली. "आजिबातच नै!"

"उम.. आम्हाला तेवढं माहिती आहे जाई! कामाचं काहीतरी सांग!" जुई स्क्रीनमध्ये तोंड घालत म्हणाली. मी फोन उंच धरून आमचे दोघींचे चेहरे दाखवले.

"मी तिथे असते ना, तर आत्ता तुमच्या दोघींचे गळे दाबले असते जोपर्यंत तुम्ही जाग्या होऊन फाईट करत नाही. आपण फुलसुंदर आहोत, रडतराऊत नाही." ती बोटाने कपाळ चोळत म्हणाली.

मी कल्पना करून हसले आणि पुन्हा स्क्रीनकडे पाहिलं. "बरं मग आपला मर्द मावळणीचा सल्ला काय आहे? तो फोन उचलत नसेल तर? काय करावं?"

"मर्द मावळण!! कायपण शब्द! तर मग डॉ. फुलसुंदर, आपण सायकॉलॉजीस्ट आहात, जरा गणित मांडा की!" जाई आता नेहमीप्रमाणे माझं डोकं आऊट करायला लागली.

"काय गणित मांडणार? कशात काही अर्थच नाहीये." मी ओरडून म्हणाले आणि जुईने मान डोलावली.

"तिचं गणित कच्चं आहे, माहिताय ना!" जुईने खांदे उडवले.

जाईने नाटकीपणे हात उडवले. "देवा.. ह्या घरात मीच एकटीने सगळ्यांचं सगळं करायचं आहे का! मी इथे हे वायझेड रेड वेल्वेट कप केक बनवतेय, पप्पांना ऑनलाईन शॉपिंग शिकवतेय, आजीला ताट वाढून देतेय, अजयला नर्सिंगचे धडे देतेय. आणि आता तुझी सायकॉलॉजीस्ट होऊ? त्यापेक्षा तुझा गळा दाबते, ये!" तिने डोळे मिटून दोन-तीनदा नाटकीपणे खोल श्वास घेतला.

"पण मी चांगली मुलगी आहे. हो की नई? तायडे, स्ट्राँग हो आणि जुई, तिला रडत ठेऊ नको. जर काही अर्थ लागत नसेल, तर आपण का रिॲक्ट करतोय? तू त्याला ओळखतेस. तो असं काही करणार नाही. सगळे तुला सोडून जातात वगैरे विचार करू नको, कोणी तुला सोडूनबिडून जात नाहीये."

तिची बडबड संपायची वाट बघत मी शांत बसले. ती जे सांगत होती त्यात खरंच तथ्य होतं. "ओके."

"ओके? म्हंजे काय? जरा विचार कर की पुरी!"

"विचार करतेय. म्हणूनच ओके म्हणले ना? ओरडू नकोस माझ्यावर.."

"लहानपणी आपल्यापैकी कोणी निराश होऊन, काही सोडून देत असेल तर आपण काय करायचो?" जाईने भुवया उंचावल्या.

"ए, मी काही तिला धरून गदागदा हलवणार नाही. ती आधीच खूप त्रासात आहे " जुई मान हलवत म्हणाली.

"ओके. मग मलाच अश्या वेळेसाठी पाठ केलेला डायलॉग मारावा लागेल! ऊंहू ऊंहू.." तिने घसा साफ केला आणि काउंटरवर चढून पोझमध्ये उभी राहिली. बेकरीच्या चकाचक स्वच्छ काऊंटरवर जाईचे पाय बघून, आमची दीदम मोनिका गॅलर कसं तोंड करेल ते अगदीच डोळ्यासमोर आलं! इतक्या वैतागवाण्या क्षणीही माझ्या बहिणी मला कितीही हसवू शकतात.

"एक बात हमेशा याद रखना बेटा,
हर जगह तन्ने बचाने तेरा पापा ना आवेगा.
मैं तन्ने सिर्फ लडना सिखा सकू हूं,
पर लडना तन्ने खुद है!"
ती महावीरसिंग फोगाटसारखी मांडीवर थाप मारत म्हणाली आणि आम्ही दोघी हसत सुटलो.

तेवढ्यात आतून पमी एक कुकीजने भरलेला ट्रे घेऊन आली. ती दिसताच जाईने खाली उडी मारली आणि धडपडली! पमीने तिला धरत माझ्याकडे बघून हात हलवला. "काय म्हणतोय इंटरव्ह्यू?" तिने विचारलं. "मस्त, तुमचं कसं चाललंय?" मी हसतच म्हणाले.

"हे बघतेस ना!" तिने जाई आणि तिच्यासमोर स्टँड मिक्सरवर फिरताना थांबलेलं बॅटर दाखवत म्हटलं. "चला पैलवान, कपकेक करा!" मी जाईला चिडवलं. "तू उद्या कॉन्ट्रॅक्ट साईन करणारयस काय? अडगे, घाईत काहीपण निर्णय घेऊ नको काय?"

"थॅन्क्स जायड्या, आय लव्ह यू! बाय." म्हणून मी फोन ठेवला. "कसली वेडी आहे ही!" मी जुईकडे बघून हसत म्हणाले.

"कळलं ना क्रेझी ट्विन कोण आहे ते!"

"ते ती आहेच, पण ती म्हणतेय त्यात तथ्य आहे."

"काय?"

"की मला हव्या असलेल्या गोष्टीसाठी फाईट करायला हवी."

"नशीब! मी काही तुला गदागदा हलवून ओरडणार नव्हते." जुईने हसत माझ्या हातावर थोपटले.

"नोप! आता ओरडणं, पळणं सगळं बंद. चल बाहेर जाऊ."

"पण नक्की कुठे जातोय आपण?" जुईने कपडे बदलताना विचारलं.

"कोचना भेटायला. माझा निर्णय झालाय." मी पर्स उचलत म्हणाले.

फाईट ऑर फ्लाईट..
ह्यावेळी मी फाईट करणार आहे.

--

समर

"सो, वी हॅव गॉट अ डील?" मि. डी उभे रहात म्हणाले. मी साईन करून पेन बाजूला ठेऊन उठलो आणि त्यांनी पुढे केलेला हात हातात घेतला. "ॲब्सोल्यूटली! थॅन्क्स फॉर मेकिंग धिस हॅपन!"

"वी आर ग्रेटफुल फॉर ऑल यू हॅव डन फॉर द टीम, समर. आफ्टरऑल धिस इज युअर होम पिच.  आय एम ग्लॅड, यू अग्रीड टू एव्हरीथिंग!"

मी मान हलवल्यावर शेजारी उभ्या जयने माझ्याकडे बघून भुवया उंचावल्या. मी पुढे कोच प्रधानांकडे गेलो.

"इट विल बी ॲन ऑनर टू कंटीन्यू वर्किंग विथ यू, समर!" ते माझ्या पाठीवर थाप मारत म्हणाले. गेली सहा वर्ष सत्यजित प्रधान इंडियन्सचे असिस्टंट कोच होते आणि ह्या माणसाचा मला कायमच आदर वाटत आला आहे.

सगळ्यांचा निरोप घेऊन मी जयबरोबर बाहेर पडलो. लिफ्टमध्ये शिरल्यावर मी मोकळा होऊन हसलो आणि जयने लांब श्वास सोडला. आम्ही अख्खी दुपार ह्या केबिनमध्ये घालवली होती. जवळजवळ चार तास मीटिंग सुरू होती. ह्या पूर्ण ऑफ सिझनमधल्या सगळ्या घटना डिस्कस झाल्या. अपॅरंटली, घोरपडे पूर्णपणे व्यसनांच्या आहारी गेला होता. त्याबद्दल अनेक तक्रारी आधीच आल्या होत्या आणि आजच सकाळी अलिशाने इन्टर्नल कमिटीकडे त्याच्याविरुद्ध पॉश ॲक्टखाली कंप्लेंट केली होती. कश्मीराने तिचा सगळा किस्सा सांगून पुरावे दाखवले. हे सगळं कशासाठी तर मला काही चुकीचं करताना पकडून, ब्लॅकमेल करून अजून एक वर्ष खेळवण्यासाठी!

हा मूर्ख माणूस स्वत:च्या महत्त्वाकांक्षेपायी एवढा आंधळा झाला होता की मी साईन करण्याचाच विचार करत होतो हेही त्याला समजले नाही. मिस्टर डी म्हणाले की प्रधानांना आधीच हे प्रमोशन ऑफर केले होते आणि माझी घोरपडेबरोबर मीटिंग झाल्यावर ते त्याला फायर करणार होते. त्यांना वाटत होतं घोरपडे माझ्या खूप क्लोज आहे आणि त्याला काढलं तर कदाचित मी खेळायला तयार होणार नाही!!

"मला काहीच क्लू नव्हता, पण जे झालं ते बेश्ट झालं!"

"अँड यू गॉट पलोमा'ज कॉन्ट्रॅक्ट टू?" जयने विचारलं.

"बेस्ट पार्ट म्हणजे मी सांगायच्या आधीच त्यांनी तिला हायर करायचं ठरवलं होतं." मी खुषीत हसत म्हणालो.

"कूल! प्रधान कोच झाले हे अजून बीलीव्ह होत नाहीय! घोरपडेपेक्षा लाखपट बेटर आहेत ते."

"हो!" मी मान खाजवत म्हणालो. "त्या वाय झेडने माझ्या फोनचा चुरा केला ना पण... पलोपर्यंत लवकर पोचायला हवं पण माझे सगळे कॉन्टॅक्ट त्या फोनमध्ये आहेत. तुझा फोन दे, मी तिच्या हॉटेलवर फोन करतो."

जयने त्याचा फोन खिशातून काढला. "होली शीट!! मला खंडीने टेक्स्ट येत आहेत. दिवसभर तुझे आणि कश्मीराचे फोटो वायरल झालेत. सगळ्यांना वाटतंय की तू तुझ्या फेमस  गर्लफ्रेंडबरोबर जाऊन कॉन्ट्रॅक्ट साईन केलंय."

"फ*! पलो अश्या फालतू गोष्टींवर विश्वास नाही ठेवणार." हातातल्या फोनवर मी माझे कश्मीराबरोबरचे फोटो स्क्रोल करत म्हणालो. तिच्या खांद्यावर हात ठेवून जाताना आणि कॅफेमध्ये तिच्याकडे झुकून बोलतानाचा फोटो समोर आला. आऊट ऑफ कंटेक्स्ट, गोष्टी किती वेगळ्या वाटायला लागतात! मला माहितीये काही झालं नाही आणि पलो मला ओळखते. ती नक्कीच विश्वास ठेवणार नाही.

जर ती पळायला कारण शोधत नसेल तर!

ही पहिली वेळ नाहीय आणि ह्यावेळी मी तिला पळूच देणार नाहीय.

तिने फक्त घाईत कुठला निर्णय घेऊन दुसरी टीम जॉईन केली नाही म्हणजे मिळवलं. आम्हाला हवं ते सगळं आत्ता माझ्या मुठीत आहे. मी हॉटेलच्या नंबरवर कॉल केला, त्यांनी तीन वेळा तिच्या स्वीटमध्ये कॉल ट्रान्स्फर केला पण तो नुसताच वाजत राहिला. "फ*" फोन बंद करून दाराबाहेर पडताना, समोर बघून मी ओरडलो.

समोर अजूनही कॅमेरे रोखलेलेच होते. ह्यांना काहीतरी तुकडा द्यायला हवा, दिवसभर इथे ठाण मांडून बसलेत.

"समरसर ss समरसर ss आपने साईन किया? आप टीम मे हो ना? आर यू कमिंग होम?" सगळीकडून प्रश्न टणाटण येऊन आपटले.

मी त्यांच्यासमोर जाऊन थांबलो आणि मान हलवली. "येस. मैने साईन किया. आय'ल बी प्लेईंग फॉर द इंडियन्स. लेकीन एक चीज क्लिअर करनी है. कश्मीरा अँड आय, आर नो लाँगर टुगेदर अँड वी हॅवंट बीन फॉर अ लाँग टाईम. वी आर जस्ट गुड फ्रेंड्स, नथिंग मोर." मी दिलेल्या ज्यूसी बाईटवर खूष होत सगळीकडून फ्लॅश चमकू लागले. "सो, आर यू डेटिंग एनीवन?" कोपऱ्यातून एकजण ओरडला.

"नॉर्मली, मैं अपनी पर्सनल लाईफ डिस्कस नहीं करता. बट टुडे, आय एम पुटींग इट ऑल आऊट. येस, आय एम डेटिंग समवन अँड शी नोज हू शी इज. गो अहेड अँड प्रिंट दॅट!" मी हात हलवला आणि जयकडे निघालो. कारकडे जातानाही जयचं हसणं थांबत नव्हतं. "यार.. माझ्याकडे फोन नाहीये. तू फ्लाईट बघितली?"

"सगळं रेडी आहे बॉस. आपण एअरपोर्टकडेच निघालो आहोत." त्याने कारमध्ये बसल्यावर सांगितलं आणि माझ्या हातात नवा सेलफोन ठेवला. "नवीन सिम टाकलंय, नंबर पोर्ट केला पण तो सुरू व्हायला बारा तास लागतील." तो जरा वाईट चेहऱ्याने म्हणाला. "हां, उद्या वेन्डी कोल्हापूरला जाईल, मी कार रेडी ठेवली आहे."

"फास्ट काम!! म्हणून तू एवढी मोठी सॅलरी डिझर्व करतोस!" मी हसून त्याच्या खांद्यावर थाप मारली. कारमध्ये आमच्या हसण्याचा आवाज भरून राहिला. "ट्रूली, आय एम लकी टू हॅव यू! थॅन्क्स डूड!"

"मेरा काम ही है बॉस! यू गॉट द कॉन्ट्रॅक्ट, नाव गो गेट द गर्ल!"

"यप! शी'ज नॉट गेटींग अवे धिस टाईम!"

अँड आय मीन इट.

क्रमशः