झोपेतून जागी होत असताना अजून तिचे डोळेही उघडले नव्हते , पण खिडकीवर टपटप आवाज ऐकला आणि उबदार पांघरुणातून उठलीच ती . तो आला होता , भेटायला , किती दिवसांनी . तिचा पाऊस ! आणि तिला त्याने साद घातली होती , त्याच्या पद्धतीनी . तिला सगळ्या त्याच्या पद्धती माहित होत्या . टपटप , रिपरिप टपक-टापक, धो-धो , टाप -टप् , तिचा लाडकाच ना तो. मग खिडकीत त्यांची गाठभेट आणि त्याच्या अजूनच उनाडक्या , अजूनच टापुर -टुपूर , ‘वेडा कुठला’ म्हणाली ती , पण तिथेच उभी राहिली . तोही जरा मग शहाणपणाची चादर पांघरलेल्या यड्यासारखा , तिला दाखवण्यासाठी म्हणून जरासा शांत झाला.
आभाळ भरुन येईल
पण आता थांबायचं नाही,
मेघही बरसतील
पण यंदा भिजायचं नाही;
भेटतील वेडे पक्षी
गातील गाणी पावसाची,
आता मात्र
त्या गाण्यांनी हरखायचं नाही
बरसेल मग पाऊस माझ्या खिडकीशी,
थांबेन क्षणभर तेव्हा;
ऐकेन त्याची चाहूल,
आणि वाट पाहीन उघडीपीची..
आताशा दिसतो मला तो
पावसानंतरचा आसमंत,
नितळ निळा अन् शांत;
आणि खुणावती मला
डोंगर आणि त्यांची गर्द हिरवाई,
राखून ठेवायचे हे दिवसं
पाहण्या पाऊस लेऊन नटलेली हिरवी नवलाई
म्हणून आभाळ भरून येईलही
पण यंदा भिजायचं नाही,
मेघही बरसतील
पण आता थांबायचं नाही
जरा तपेलीभर पाऊस पडला की भक्क असा आवाज येऊन दिवे जात. प्रमोदबनमधे राहणारी काही मंडळी आपापल्या गॅलर्‍यांमधे रस्त्यावरून येणारे जाणारे लोक बघत. घरामधे मेणबत्त्या, गॅसच्या बत्त्या वगैरे. समोर डावीकडे कामवाल्यांची वस्ती. तिथली सगळी पोरंटोरं वस्तीच्या बाहेर येऊन पारेकर टेलरच्या दुकानाच्या बाहेरच्या फळीवर. पारेकरचं दुकान वस्तीत नाही. वस्तीला लागून असलेल्या दुमजली चाळीत. चाळीत ज्यांची घरे रस्त्याकडे तोंड करून तेही सर्व आपापल्या गॅलर्‍यांमधे. तिन्ही ठिकाणच्या समवयस्क जनतेमधे रस्त्याच्या आरपार गप्पा चालत. विशेषत: कॉलेजातल्या दादा ताई जनतेत. त्या गप्पाटप्पांचे प्रमोदबनमधल्या बालिकेस कोण कौतुक.
