झोपेतून जागी होत असताना अजून तिचे डोळेही उघडले नव्हते , पण खिडकीवर टपटप आवाज ऐकला आणि उबदार पांघरुणातून उठलीच ती . तो आला होता , भेटायला , किती दिवसांनी . तिचा पाऊस ! आणि तिला त्याने साद घातली होती , त्याच्या पद्धतीनी . तिला सगळ्या त्याच्या पद्धती माहित होत्या . टपटप , रिपरिप टपक-टापक, धो-धो , टाप -टप् , तिचा लाडकाच ना तो. मग खिडकीत त्यांची गाठभेट आणि त्याच्या अजूनच उनाडक्या , अजूनच टापुर -टुपूर , ‘वेडा कुठला’ म्हणाली ती , पण तिथेच उभी राहिली . तोही जरा मग शहाणपणाची चादर पांघरलेल्या यड्यासारखा , तिला दाखवण्यासाठी म्हणून जरासा शांत झाला.
थेंब टपोरू लागतात
खिडकीच्या दुधाळ काचेवर..
ढगांच्या काजळमायेत
उगवते एक तेजस्वी शलाका.
दिसते एक डहाळी काडकन मोडताना
समोरच्या गुलमोहराची..
शेवटी येतेच घसरत जमिनीवर
तिच्या खुळखुुळणाऱ्या शेंगांसकट.
कानात जमा होतो तडतडणारा पाऊस
शेतावरल्या गोठ्याच्या पत्र्यावर..
हुंगता येते ताजी कोरी हवा
बिनचष्म्याच्या बदामी डोळ्यांनी.
गडद करकरीत ढगांचा लागत नाही ठाव
आणि समोर उभे रहाते एक हरवलेले गाव..
रात्रभर मस्त पाऊस पडून गेला होता आणि अजून हि थोडी रिमझिम चालूच होती. हवेत मस्त गारवा आला होता. विचार केला आज थोडा निवांत चहाचा आस्वाद घ्यावा, थोडा पेपर वाचवा आणि मग ऑफिसला जायला निघावे, तसेही काही अतिमहत्वाचे काम वाट बघत नव्ह्ते. थोड्या वेळात ऑफिसला जायला बाहेर पडले, आणि लक्षात आले की आज पाऊस जरा जास्तच आहे. रस्त्यावर जागो जागी पाणी साचले होते. काही गाडीवाले जोरात गेल्याने अंगावर उडणाऱ्या पाण्यापासून पादचारी आपला बचाव करत होते. शाळेत जाणारी काही मुले बसची वाट बघताना पावसात भिजत होती आणि त्यांच्या आया (आई या शब्दाचे अनेक वाचन) त्यांना ओरडत होत्या.
(थोडा जुना पाऊस आहे हा... पण इथल्या सगळ्या छान छान पोस्ट पाहून शेअर करावासा वाटला)
तू लांब गेल्यानंतरचा पहिलाच पाऊस हा! नाही.. नाही म्हणजे आभाळ भरुन आल्यावर माझं मन दाटुन वगैरे आलं नाही. किंवा पावसाचे थेंब आणि माझे अश्रु वगैरे असंही काही झालं नाही. अगदी खरं सांगु तर तुझी आठवणही आपणहुन आली नाही... आत्ता तासभर पागोळ्यांशी खेळत पडवीत बसले होते, पावलांवर पावसाचं पाणी झेलत..
पाऊस म्हणले की आठवतात ती पुस्तके! खिडकीशी बसून चहा पीत पाऊस बघणे यातच खरे सुख! हॉस्टेलला असताना माझी कॉट अगदी खिडकीशी होती. पडद्यांना खिळे मारायला परवानगी नव्हती म्हणुन फक्त काचेच्या दारे असलेल्या खिडक्या! सेमेस्टर सिस्टीममुळे अभ्यासाव्यतीरिक्त फार काही वाचायला वेळ मिळायचा नाही तरी एखादी कादंबरींका होईना वाचली जायची. कॉलेज नुकतेच चालू झालेले असायचे. मस्त पावसाची झिम्मड, भिजणारे गवत खिडकीतून बघताना चहा हा हवाच! मी पट्टीची चहाबाज वगैरे अजिबात नाही. रोज हवाच असे नाही, पण पाऊस आणि पुस्तक या काँबीनेशन बरोबर तो हवाच!
हे लारानं साधारण तीन वर्षांपूर्वी तयार केलेलं चित्रं आहे. त्यावेळी ती ९ वर्षांची होती.
यात पेपर कटिंग ( छत्री), कागदाच्या उलटसुलट घड्या (मुलीचा फ्रॉक), छत्रीवर चिकटवलेलं फूल अशी हस्तकला आहे आणि बाकी चित्रं जलरंग आणि स्केचपेनानं रंगवलं आहे.
