मी त्याच्याकडे ओढली जातेय. हे मला प्रकर्षाने जाणवत होतं. अनिरुद्ध तुझा बाॅस आहे मीरा. काम आणि पर्सनल लाईफ वेगळं ठेवलं पाहिजे हे मला कळत होतं पण वळत नव्हतं.
मी बघतच राहिले. तो इतका वेळ बाहेर थांबला होता! का? मी मेसेज करायला हवा होता का घरात आल्यावर? पण काय म्हणून? त्याच विचारात मला झोप लागली.
नंतरचा एक आठवडा थोडा निवांत होता. बरोबर एका आठवड्याने आमच्या ऑनसाईट टीमकडून मेल आला. रवी आणि माझ्या कामाचं त्यांनी कौतुक केलं होतं. माझ्या आयुष्यातला पहिला appreciation मेल! खूप मस्त वाटत होतं. त्या मेलला अनिरुद्धने रिप्लाय केला, ज्यात त्याने आमच्या दोघांच्या sincerity आणि हार्डवर्कचं
कौतुक केलं होतं. लगेचच त्याचा दुसरा मेल आला. आज टीम dinner होतं, to celebrate our team’s hardwork.
आता तो माझा बॉस असणार होता. अनिरुद्ध.
थोड्याच वेळात दुसरा मेल आला. ती meeting request होती. त्याने टाकलेली. one on one. संध्याकाळी ४ ला meeting होती. निनाद आणि मी कॉफी घ्यायला लवकरच गेलो.
“काय मग खुश ना? तुला हवी ती प्रॅक्टिस मिळाली.” मी निनादला विचारलं.
“हम्म” निनाद कसल्यातरी विचारात होता.
“काय झालं निनाद? लक्ष कुठाय तुझं?”
“काही नाही गं.”अजूनही त्याचं लक्ष नव्हतं.
“मला माहित आहे काय झालंय ते. तू तुझ्या आवडत्या प्रॅक्टिसमध्ये पण तुझा जीव मात्र दुसऱ्या प्रॅक्टिसमध्ये अडकलाय. मग कसा असणार तू खुश!” मी त्याला उगाच डिवचलं.
