हॉस्टेलमधली भित्तीचित्रे बघून एकदम मस्त वाटले. हॉस्टेलच्या गच्चीत ब्रेकफास्ट करायला गेले. ब्रेकफास्टला घरगुती बनवलेले स्ट्रींग हॉपर्स, डाळ आणि पोल होते. ऑस्सम होते ते. ब्रेक्फास्ट करता करता हॉस्टेल मॅनेजर सॅमबरोबर गप्पा चालू झाल्या. गप्पा दरम्यान शेजारीच बसलेल्या मुलाने आम्ही ऑस्ट्रेलिया वर्सेस श्रीलंका क्रिकेट मॅच पहायला चाललो आहे. तू येतेस का विचारले. मला त्यावेळेस झोपेशिवाय काही सुचत नव्हते आणि क्रिकेट हा माझ्या अज्जिबात आवडीचा विषय नसल्याने त्याला पास म्हणून सांगितले.
मी श्रीलंकेला जाणार हे डिक्लेअर केल्यानंतर बर्याच जणांनी का? हा प्रश्ण केला. त्यात काहीजणांच्या मते एवढे देश बघायचे राहिलेयत त्यात श्रीलंकाच का आत्ता? वगैरे प्रकारची कुतुहले होती. पण मी ठरवलं होतं मला श्रीलंकेला जायचय. त्याची कारणे कधीतरी डिस्कवरी वर पाहिलेला तो सर्वत्र असलेला हिरवा पाचूचा रंग, रत्नांच्या खाणीची वर्णने आणि मागच्या पाच -सहा वर्षांपासून बॉस कडून सतत ऐकलेली श्रीलंकेची स्तुती ही होती. (बॉस कोलंबोमध्ये एका मोठ्या हॉस्पिटलचे सीईओ होते).
सो फायनली पंधरा ऑगस्ट आणि रक्षाबंधनची सुट्टी येत आहे हे पाहून मी पटकन टिकीटे बुक करुन टाकली पुढचा काहीच विचार न करता...