रणरणत ऊन, घामामुळे होणारी चिडचिड, भरं दुपारी फार नसला तरी तीन चार किलोमीटरचा करावा लागलेला प्रवास, अगदी नको वाटतं होतं. काम पण तसंच महत्त्वाचं होतं त्यामुळे बाहेर पडण्या शिवाय काही पर्याय नव्हता. कसलं ते ऊन, रस्त्याने जाणारा येणारा चांगलाच होरपळत होता.
माझ्यासारखी सगळ्यांचीच इच्छित स्थळी पोहचण्याची घाई, खरं तर गारव्याच्या ठिकाणी पोहचण्याची घाई. रस्त्याच्या कडेला असलेल्या टपरीवजा दुकानात पेपरने हवा घेणारापण् जगातला सर्वात सुखी माणूस भासतं होता. रस्त्याच्या कडेला असलेल्या झाडांची सावली म्हणजे टप्प्या टप्पाणे हातात आलेल सरकारी अनुदान.
मैत्रिणींनो... कलाजगतामधील पवित्र महिना ऑक्टोबर उजाडला आहे आणि त्यासोबत आपलं इन्क्टोबर चॅलेंज ही :ड
मला गेल्या वर्षभरात ठरवूनही हातात पेन-पेन्सिल धरण्याचे सातत्य राखता आलं नाही तर किमान हा एक महिना तरी जमतंय का बघू. :)
गेल्या वर्षी मैत्रिणवर इन्क्टोबरला उदंड प्रतिसाद मिळाला. आता यावर्षीही त्याहून जास्त प्रतिसाद येऊ देत. :)
तर चला चला पेन, ब्रश उचला आणि चित्रं काढायला सुरुवात करा.
३१ तारखेपर्यंत, ईंक वापरुन रोज एक चित्र...
नवीन मैत्रिणींनी इन्क्टोबरच्या अधिक माहितीसाठी वरील लिंक बघावी.
नात्यांची एक्स्पायरी आता मला हळूहळू मान्य व्हायला लागलीये..
पूर्वी तुटतंय असं वाटलं की ते टिकवण्यासाठी अतोनात धडपड सुरू व्हायची.. हल्ली जे जसं होतय तसं होऊन द्यावं असं वाटतं.. गैरसमज नकोत यासाठी थोडा प्रयत्न असतोच..
पण तेवढंच..
लोणच्यासारखं मुरलेलं नसेल तर तुटणारच.. त्याला तर गैरसमजाची पण गरज नाही आणि मुरलेलं असेल तर कित्येक काळ एकमेकांशी बोललं नाही तरी सगळं परत पहिल्यासारखं पहिल्याइतकं सुरळीत.. मधला काळ जणू नव्हताच..
प्राचीन काळापासून दागिने बनवताना हिरे आणि इतर प्रेषियस जेमस्टोन्स शरीरावर धारण करण्यासाठी प्रेषियस आणि नॉन प्रेषियस धातूंचे पत्रे आणि तारा वापरल्या गेल्या. भारतात आपल्याकडे फक्त धातूच्या तारा वापरल्या जाण्याचा प्रमाण कमी असलं तरी आपल्यालाही ते नवीन नाही (गळ्यात घालायच्या चेन्स बनतात की आपल्याकडे) आणि जगालाही ते नवीन नाही.
उत्तर भारताच्या विविध ठिकाणांना जाताना काय काय पाहावे, करावे, खावे-प्यावे, आणि काय करू नये, याशिवाय विविध प्रकारचे बुकिंग कसे, कुठे, कधी करावे, कुठल्या सिझनमध्ये जावे - अशा सर्व लहान-मोठ्या प्रश्नांसाठी हा धागा.
हे पुणेरी भाषेचं प्रकरण काय आहे? मला माहिती असलेल्या पुण्यात फक्त पुण्यापुरतीही प्रमाण भाषा नाही. महाराष्ट्राचे राहूच द्या.
शुक्रवार पेठेत राहात असताना आमच्या प्रमोदबनमधे एक मराठी होती. समोरच्या पारेकर टेलरच्या दुकानात एक वेगळी मराठी होती. त्याहून वेगळी समोरच्या वस्तीतली होती. रात्री येडा अप्पा (वेडा नव्हे. येडाच) दारू पिऊन यायचा आणि रस्त्यावर मधोमध बसून अभंग म्हणत दुनियेला शिव्या द्यायचा. त्याच्या शिव्या पण वारकरी ढंगाच्या होत्या.
