विचार करूनही तिला कुठलीही थाप माराविशी वाटली नाही, त्यामुळे तिने खरेच काय ते सांगून टाकायचे ठरवले.

"यू आर राईट! मी रिपोर्टरच आहे, द सिटी बझ कडून आले आहे. पण माझ्यावर विश्वास ठेवा इथे येण्याचा माझा हेतू वेगळा आहे." अशी सुरुवात करत तिने तिथे दारातच उभी राहून त्यांना तिची कामाची सुरुवात, सोसायटी पेज, पार्ट्या, खरी पत्रकारिता वगैरे सगळे समजावून सांगितले आणि आदित्यवरची स्टोरी तिच्या करियरसाठी कशी आणि किती महत्वाची आहे तेही सांगितले.  एकेक गोष्ट ऐकताना हळूहळू त्यांच्या चेहऱ्यावरचा राग कमीकमी होत जाऊन  किंचितसे हसू आले होते. शेवटी हळूच मागे होत ये म्हणून त्यांनी तिला हाताने इशारा केला.

"थॅंक यू, थॅंक यू सो मच.." पुटपुटत ती हळूच आत आली. बाहेरच्या दमट, गरम हवेतून आत एसीची गार हवा लागल्यावर तिला एकदम हायसे वाटले.

त्या दार लावून आत येईपर्यंत ती अवघडून इकडे तिकडे पहात उभी होती. घर, सगळे फर्निचर अगदी चकाचक स्वच्छ होते पण कोपऱ्यातल्या कॅबिनेटवर अर्धवट रंगवलेल्या पणत्या दिसत होत्या.

"इथे डायनिंग टेबलपाशीच बोलू, ये बस" म्हणून खुर्चीत बसून त्यांनी त्यांचे अर्धवट राहिलेले मटार सोलायला घेतले.

"हो चालेल" म्हणत ती त्यांच्या शेजारच्या खुर्चीत जाऊन बसली.

"पाणी?" म्हणत त्यांनी टेबलावरच्या जगमधून पाणी ओतून ग्लास तिच्या हातात दिला आणि ती घटाघट पाणी पितानाच विचारले, "आदित्यबद्दल तुला किती आणि काय माहिती आहे?"

तिने ग्लास ठेवता ठेवता आवंढा गिळत त्यांच्याकडे पाहिले. आज काही करून काहीतरी क्लु मिळायलाच हवा, गिअर अप उर्वी! ती खुर्चीतच ताठ बसली. "मी पुस्तक वाचलं आहे त्यातून जेवढी माहिती कळली तेवढीच आणि शोधताना तुमचं नाव आणि पत्ता मिळाला. मला वाटलं मीच तुम्हाला शोधून काढलं पण आधीच अजून हुशार लोक इथे येऊन गेलेले दिसतात." जीभ चावत ती म्हणाली.

"पण माझ्याकडूनही तुला फार काही मदत होईल असं वाटत नाही. कारण आदित्यला मी शेवटची भेटून सात वर्ष झाली.." त्या उदास सुरात म्हणाल्या. "सात वर्षांपूर्वी त्याचे वडील वारले आणि तेव्हाच त्याने मला पुन्हा कधीच भेटू नको असं सांगितलं होतं, तेव्हापासून आमचा काही कॉन्टॅक्ट नाही."

ओह.. उर्वी आता चक्रावून गेली होती. नक्की आहे तरी कसा हा माणूस... त्याच्या आईच्या डोळ्यात आता स्पष्ट दिसणारी वेदना पाहून तिने त्यांच्या सुरकूतलेल्या हातावर हलकेच थोपटले.

"मी एकदोनदा त्याच्याशी बोलण्याचा प्रयत्न केला होता पण मला उडवून लावलं. मग आता मीही या गोष्टीचा जास्त विचार करत नाही."

"मॅम, ते कुठे रहातात याबद्दल काही माहिती आहे का तुम्हाला?" जरा वाट बघून ती हळूच म्हणाली.

"किन्नौर व्हॅलीजवळ चिटकुल नावाचं एक खेडं आहे, तिथून तीन चार किलोमीटर जंगलात नदीपलिकडे त्याच्या बाबांचं एक घर आहे, घर म्हणजे केबिनच म्हणता येईल. बहुतेक तो तिथे असेल." त्यांनी उत्तर दिले.

ग्रेट! तिने पटकन हा साधारण पत्ता नोटपॅडवर लिहून घेतला. "मी तिथे जाण्याच्या बऱ्याच लिंक्स लावून बघितल्या पण काही उपयोग नव्हता, आता पत्ता मिळाल्यावर मला अजून थोडे प्रयत्न करता येतील."

"तुझं खरं बोलणं मला पटलं, नाहीतर पत्रकार असल्याचं लपवून लोक नेहमी घरात घुसायला बघतात. म्हणून तुला घरात घेतलं." त्या थोडं हसून म्हणाल्या पण लगेच त्यांचा चेहरा उदासवाणा झाला. "आदी काही आता मला आयुष्यभर माफ करणार नाही."

"म्हणजे?"

"कारण थोडं पर्सनल आहे पण आता इतक्या वर्षांनी मोकळेपणी सांगायला हरकत नाही. आदीचे बाबा म्हणजे विजय आणि मी कॉलेजपासून एकत्र होतो. त्याला लहानपणापासून जंगलाचं फार आकर्षण होतं. त्यानुसार त्याने IFS क्लीअर केली आणि मग फॉरेस्ट ऑफिसर म्हणून हिमाचल केडर घेऊन तिकडे गेला. मी पक्की मुंबईकर, शहरी मुलगी! पण तेव्हा प्रेमात इतकी वेडी होते की लग्न करून तिथे जंगलात राहायला तयार झाले. लग्न होऊन लगेच वर्षभरात आदीचा जन्म झाला. एव्हाना विजय त्या एकांतात, त्याच्या कामात मश्गुल होता आणि माझं करियर, माझं असणं सगळंच त्या निर्जन जागेत थांबून गेलं होतं. मी दिवसागणिक अजून अजून खचत होते."

त्या न थांबता पुढे बोलतच राहिल्या. "आदी सात वर्षांचा होईपर्यंत आमचं अजिबात पटेनासं झालं आणि मी सगळं सोडून परत मुंबईला निघून आले. मी आदीला घेऊन येण्यासाठी खूप आर्जवं केली पण त्याने आणू दिले नाही, आदीचाही बाबावर खूप जीव, त्यामुळे तोही राहिला माझ्याशिवाय. मी मुंबईत राहून माझं पीजी पूर्ण केलं मग अमेरिकेत जाऊन एक डिप्लोमाही केला. या सगळ्या मधल्या काळात आमचा डिवोर्स झाला होता. देन.. आय गॉट मॅरीड. अगेन. तेव्हा ही बातमी कळल्यावर विजयने रागाने त्याची अंगठी मला परत पाठवून दिली होती. इतकं सगळं होऊनही त्याचा माझ्यावरचा राग संपला नव्हता. त्याने आदीलाही सारखं वाईट सांगून सांगून त्या रागाचा भागीदार केलं. त्याचा कडवटपणा माझ्या त्या लहान, गोड मुलातही भरून टाकला. पण सात वर्षांपूर्वी त्याला कॅन्सर होऊन कळेपर्यंत तो गेलाच. तेव्हाच मी आदीला शेवटची भेटले. सगळे विधी पार पडल्यावर त्याने रागानेच मला निघून जायला आणि पुन्हा कधीही न भेटायला सांगितले. तीच आमची शेवटची भेट होती. नंतर वर्षभरात माझे हजबंडही हार्ट अटॅकचं निमित्त होऊन अचानक गेले. आता मी पूर्णपणे एकटी झालेय." त्यांच्या डोळ्यात एव्हाना पाणी जमा झाले होते.

"ओह, आय एम सो सॉरी.." उर्वी हळुवारपणे म्हणाली.

"असो, मी काय सांगत होते.. हां मला तुझं खरं वागणं आवडलं आणि म्हणूनच तू जर आदीपर्यंत पोचलीस तर माझं एक काम नक्की करशील याची खात्री वाटली. थोड्या माझ्या स्वार्थासाठीच मी तुला आत घेतलं." आता त्यांचे डोळे चमकत होते.

उठून त्या आत जाऊन आल्या तेव्हा त्यांच्या हातात एक मरून रंगाची मखमली डबी होती.

"ही विजयची एंगेजमेंट रिंग! ही मला आदीला द्यायची होती पण तो आता मी जिवंत असेपर्यंत काही मला भेटत नाही. तुझ्यावर मी विश्वास टाकतेय. तू चुकूनमाकून आदीपर्यंत पोचलीस तर ही अंगठी नक्की त्याला दे आणि ममाने दिलीय म्हणून सांग." डबी उघडून त्यातली प्लेन सोन्याची अंगठी दाखवत त्या म्हणाल्या."

"नक्कीच!" म्हणून तिने ती डबी हातात घेतली.

---

घरी पोहोचल्यावर बेडवर बसून तिने ती अंगठी नीट पाहिली. ती अंगठी बोटात फिरवतानाच तिच्या मनात विचार आला, दिस ईज डेफिनिटली माय टिकेट टू आदित्य संत...

क्रमशः