"मै पहले उसे बताता हूं, फिर निकलते है. कितनी बरफ गिरी है वो भी जानना पडेगा." खिशातुन सेलफोन बाहेर काढत तो म्हणाला.
"उसे कॉल कैसे करोगे? नेटवर्क नही होगा ना?"
तिने जरा संशयाने विचारले.
"नेटवर्क नही है, लेकीन उसके पास इमर्जन्सी के लिए एक सॅटेलाईट फोन है. पैसे बहोत ज्यादा लगते है लेकीन अब तुमसे बडी इमर्जन्सी क्या हो सकती है!" तो परत ऍटीट्यूड दाखवत म्हणाला.
त्याने चार पाच वेळा प्रयत्न करूनही फोन लागला नाही.
"नही लग रहा, मेराभी नेटवर्क गडबड है शायद. ठीक है और बरफ के पहले पहूचने का ट्राय करते है." त्याच्या अंगात जाडजूड जॅकेट होतंच, आता त्याने कानावर इअरमफ लावले.
"ये कॅप पहन लो और फिर उपरसे हूड डालो" तिला एक लाल पांढऱ्या डिझाईनची जाड लोकरी बीनी देत तो म्हणाला. ऑफिसला कुलूप लावून तो येईपर्यंत तयार होऊन तिने बॅग बाहेर आणली.
बॅग उचलून बॅकसीटखाली ठेऊन तो पुढे येऊन बसला. "अरे एक मिनिट रुको, रुको.." म्हणत ती गाडीतून उडी मारून पटकन खाली उतरली.
"अब्ब क्या है?" त्याने तोंड वाकडं करत विचारलं.
तिने पळत शेजारच्या दुकानात जाऊन दोन तीन क्रीम बिस्कीट, चॉकलेट्स, चिप्स आणि एक पाण्याची बाटली घेतली. परत येऊन त्याला पिशवी दाखवून हसत, अब चलो! म्हणत ती शेजारी बसली. दोन तीन वेळा खर्रर्रर्रर्र, फसस्स असे चित्रविचित्र आवाज करत एकदाची ती जिप्सी सुरू झाली.
शिमल्याच्या बाहेर पडल्या पडल्या बारीक बारीक, वळणदार डोंगरावरची माती घसरलेले रस्ते, इकडेतिकडे उन्हात चमकणारी ओलेती हिरवी, पोपटी सुचिपर्णी झाडे त्यात मधेच एखादे लालभडक सफरचंदानी लगडलेले झाड, रस्त्याकडेला मळलेला काळपट भुश्यासारखा बर्फ, दरीत दिसणारी कुठल्यातरी खेड्यातली लेगोसारखी रंगीबेरंगी घरं, त्यातल्या कुठल्यातरी घरातून निघणारी धुराची एक बाळसेदार रेघ हे दृश्य थोड्याफार फरकाने दहा किलोमीटर गेले तरी कायम होते. नऊला निघालो असलो तरी बर्फामुळे सांगलापर्यंत पोहोचायला जवळ जवळ तीन - चार वाजणार होते आणि तिथून दीड दोन तासात त्याच्या केबिनपर्यंत! तिच्या चेहऱ्यावर आता आनंद, उत्सुकता, भीती सगळ्याचं मिश्रण होतं.
"उघ, फत्ते प्लीज साईडमे रोको एक मिनिट.." ती पाण्याची बाटली उचलत म्हणाली.
त्याने लगेच गाडी थांबवली. कशीबशी उतरत रस्त्याकडेला जाऊन पोटातल्या मळमळीला तिने वाट करून दिली आणि खळखळून चूळ भरली.
"सॉरी, ऐसे रोड्स की आदत नही है." त्याच्याकडे बघून ती कसंबसं हसली.
"हम्म होता है, अब ठीक हो?" त्याने तिच्या हातात दोन तीन पॉपिन्सच्या गोळ्या ठेवल्या.
"पॉपिन्स! मुझे वो पर्पल चाहीये" ती हसून म्हणाली आणि त्याने गाडी पुन्हा सुरू केली.
रात्रीचा सगळा प्रवास आता तिच्या अंगावर आला होता. सीटबेल्ट लावून तिने मागे डोके टेकून डोळे मिटले.
"म्युझिक चलाऊ? लेकीन एकही सीडी है, वो भी पंजाब्बी." तो वळून बघत म्हणाला.
"हम्म. कुछ भी चलेगा, मुझे सोना है अब" ती मिटल्या डोळ्यांनीच म्हणाली.
त्याने सीडी लावून आवाज अगदी कमी केला. जिप्सी हळूहळू रब्बी शेरगिलच्या 'बुल्लाह की जाणा मै कौन'च्या आवाजाने भरून गेली.
तिने डोळे उघडून "थँक गॉड, मुझे लगा हनी सिंग होगा" म्हटल्यावर तो जोरजोरात हसला.
"इसके बाद हो भी सकता है!" म्हणून तो परत हसायला लागला.
तिने तोंड वाकडं करून दाखवलं आणि पुन्हा डोळे मिटले.
---
"उर्वीss उर्वीss" तिच्या कानाजवळ येणाऱ्या हाकाऱ्यांनी तिला जाग आली. "लडकी हो या कुंभकरण! दस बार चिल्लाया तब जाके तुम उठी हो!"
तिने डोळे चोळत, जांभई देत त्याच्याकडे पाहिले. गाडी रस्त्याकडेला थांबलेली होती.
"हम सांगला पहूंच गये है. शुकर है रस्ते मे बरफ नही मिली तो जलदी पहूंच गये. लेकीन आगे बरफ गिरनेवाली है, हमे जल्द से जल्द निकलना है. हम गाव के अंदर नही जा रहे, नही तो मेरी माँ और बीबीजी तुमचे खाना खिलाके ही छोडेंगे. इतना टाइम नही है. मेरा छोटा भाई बुलेट लेके आ रहा है, यहीसे जिप्सी उसे दे देंगे और हम चिटकूल के लिए निकलेंगे." तो सांगत असतानाच बाहेर त्याचा भाऊ येऊन थांबला. तो उतरून भावाला भेटेपर्यंत तिने गाडीमागे जाऊन बॅग काढली आणि बुलेटजवळ जाऊन थांबली. फतेबीर किल्ली हातात फिरवत तिच्याजवळ आला आणि तिची बॅग उचलून दोरीने कॅरियरला बांधून टाकली.
बुलेटवर बसून निघाल्यापासून हेल्मेटमुळे तिचा चेहरा सुरक्षित होता पण भणाणणारा वारा आणि जोरदार टाचणीसारखा टोचणारा पाऊस याने तिला हुडहुडी भरली होती. वळणदार रस्ते इथेही होतेच पण इथे जेमतेम एक गाडी जाण्याएवढा बारीकसा रस्ता, एका बाजूला कधीही दगडमाती अंगावर कोसळेल असे डोंगर आणि एकीकडे प्रचंड खोल दरी! ती अजिबात इकडेतिकडे न बघता समोर रस्त्यावर फोकस करत होती. तासाभरात ते चिटकूल जवळ पोचले आणि हळूहळू वरून कापसासारखा बर्फ पडायला सुरुवात झाली.
"शिट!" म्हणत त्याने गाडी थांबवली.
"उर्वी सुनो, एक काम करना पडेगा. बरफ गिरनी शुरू हो गयी है मै और रुक नही सकता, लौटना पडेगा. नही तो रोड बंद हो जाएगी." तो उतरून पटापट तिची बॅग सोडवायला लागला.
"लेकीन आदित्य का घर कहा है? तुमने घरतक छोडने का प्रॉमिस किया था!" ती कंबरेवर हात ठेवून ओरडत होती. आता वाऱ्याचे रूपांतर हळूहळू वादळात होत होते.
"अरे सुनो तो, घर यही पास मे है हार्डली पांच सौ मीटर होगा. वो ब्रिज दिख रहा है? वो क्रॉस करो और सीधे चलती जाओ. डेड एन्ड आयेगा वही उसका घर है. मै ब्रिजपर बाईक नही ला सकता, बर्फ जमी है, स्लीप होने का खतरा है. प्लीज तुम्हे चलके जाना पडेगा और कोई ऑप्शन नही है." वाऱ्यातून तो ओरडून बोलत होता.
तिने उजवीकडे पाहिले, फसफसून वाहणाऱ्या नदीवर हिरव्या रंगाचा लोखंडी पूल होता आणि पुलापलिकडे काळोखे निबिड जंगल. एव्हाना तिचे हात पाय थंडीने बधिर व्हायला लागले होते.
"डरना मत, कुछ नही होगा. जलदी जाओ. मै कल शाम तक तुम्हे वापस लेने आता हूं. बाय बाय" तो बाईक वळवत म्हणाला.
"ठीक है.. बाय.." कुडकुडत तिच्या तोंडातून शब्द फुटत नव्हते.
ती बॅग खेचत ब्रिजवर गेली. त्याने म्हटल्याप्रमाणे तिथे बर्फ जमलाच होता. ती हळूहळू तिच्या ओपन सँडल्समुळे जितकं पटापट चालता येईल तेवढं चालत पुढे कच्च्या रस्त्यावर पोहोचली. तिथे बर्फात पाय रुतत होते आणि त्याचवेळी घसरतही होते. वरून जोरदार वारा आणि बर्फाचा मारा सुरूच होता. एव्हाना तिचे जॅकेट आणि जीन्स पूर्ण भिजून तिचाच बर्फ व्हायला लागला होता. समोर अंधार पडायला लागल्यामुळे बर्फातून हातभर अंतरावरचेही काही दिसत नव्हते. काळोखात जोरजोरात हलणारी काळपट झाडे बघून भीती वाढत होती.
"गुर्रर्रर्र" अचानक तिच्या उजवीकडून गुरगुरल्याचा भयानक आवाज आला.
तिने त्या दिशेला मान वळवली तर एक लांडगा दबा धरून टोकदार सुळे विचकत तिच्याकडे रोखून पहात होता. कुठल्याही क्षणी हा उडी घेत आपल्यावर येऊ शकतो या विचाराने ती किंचाळून मागे मागे जायला लागली. तिची हालचाल बघून तोही हळूहळू तिच्या दिशेने यायला लागला. त्याच क्षणी तिचे सँडल्स बर्फावरून घसरले आणि ती तशीच पाठीवर कोसळली. किंचाळत तिने डोळे घट्ट मिटून घेतले. एव्हाना तिच्या चेहऱ्यावर आणि पापण्यांवरही बर्फ जमू लागला होता.
क्रमशः