ती खेळतेय तो एक जुगारच आहे हे तिला समजत होते. जोपर्यंत तिला आदित्यकडून काही कॉन्टॅक्ट होत नाही तोपर्यंत शांत बसावे लागणार होते. इतके करूनही ती पूर्णपणे चुकीची असण्याचीही शंभर टक्के शक्यता होती. सध्यातरी हा फक्त एक वेटिंग गेम होता. किती काळासाठी ते कोणीच सांगू शकत नव्हते.
डिसेंबरचा पहिला आठवडा आला आणि गेला. लांबलचक, कडू शांततेचे न संपणारे दिवस. अजूनही आदित्यचा काहीच पत्ता नाही. सोशल इव्हेंट्स, पार्ट्या, मुलाखती सगळं मागच्या पानावरुन पुढे सुरू आहे. कलिग्ज, मित्र मैत्रिणी सगळे लोक होते तेच आहेत तरीही.. दर थोड्या वेळाने कुणीतरी छातीत चाकू खुपसल्यासारखा एकटेपणा येतो. ती श्वास घेत असलेली नेहमीची प्रदूषित हवा अचानक लांब, तीक्ष्ण सुयांसारखी टोचायला लागते, वाचताना पुस्तकांची पाने रेझर ब्लेड्स बनून हात तासायची धमकी देऊ लागतात. रात्री साडेतीन वाजता सगळे जग झोपलेले असताना तिचा एकटेपणा छातीत खोलखोल रुतत जात मूळ धरत रहातो.
त्याचे नसणे तिला छेदून गेले होते. सुईतून धागा ओवल्यासारखे. आता ती जे काही करत होती, बनली होती त्या सगळ्याला त्याचा रंग, त्याचा गंध चिकटून बसला होता.
ती एका मित्राच्या बर्थडे पार्टीला गेली, काही वेळा प्रयत्न करून फोटोंसाठी हसलीसुद्धा. पण तिच्या ओठांवरचे हास्य डोळ्यांपर्यंत पोहोचत नव्हते. तरीही आतून ती किती दुःखी आहे ते एकाच व्यक्तीला दिसत होते ती म्हणजे अना.
"आय फील सो गिल्टी यार.. तुम्हे देख कर ही मुझे रोना आता है. तुम्हारी ये हालत मेरी वजह से है. सब मेरा फॉल्ट है." अना कोपऱ्यात तिच्याशी बोलत होती.
"डोन्ट वरी, जिस वक्त जो होना है वो हो कर रहेगा." ती आत्मविश्वासाने म्हणाली खरी पण तिलाच या गोष्टीबद्दल आता शंका होती.
अजून एक सुन्न आठवडा येऊन गेला. तिचं शरीर ऑटो मोडवर काम करत होतं पण मन हरवलेलं होतं. क्वचित एखादी पूर्ण रात्र झोप लागली तर ती तिच्यासाठी मोठी अचिव्हमेंट होती. ऑफिस सोडता ती कशासाठीही बाहेर पडत नव्हती. घरातलं किराणा सामान संपत चाललं होतं. भाज्या तर कधीच संपल्या होत्या. ती कश्याबश्या रेडी टू इट गोष्टी खाऊन जिवंत होती. दिवसागणिक तिचं वजन कमी होत होतं.
तिची पुढे ढकललेली दहा दिवसांची मोठी सुट्टी ख्रिसमसच्या आदल्या दिवसापासून सुरू होणार होती. आई बाबाही त्याच दिवशी सुट्टीसाठी मुंबईत येणार होते. तेवीसच्या संध्याकाळी तिला ऑफिसनंतर ग्रोसरी शॉपिंगसाठी जायचं होतं, ती निघायच्या गडबडीत असतानाच ऑफिस बॉय येऊन 'आपको डिमेलो सर बुला रहे है ' म्हणाला.
ती नॉक करून डिमेलोच्या केबिनमध्ये शिरली. नेहमीप्रमाणे मोठा चष्मा लावून डिमेलो समोर स्क्रीनमध्ये घुसलेलाच होता. त्याने वर न बघता इशाऱ्याने तिला बसायला सांगितले.
"अभी मुझे पेज पॅल्ससे किसी पब्लिसिटीवाली लडकी का कॉल आया था." फायनली तो तिच्याकडे आश्चर्याने बघत म्हणाला. तीही उत्सुकतेने ऐकत होती.
"हाउ डू यू नो आदित्य संत? द ऑथर?
"हू सेज सो?" तिने तिचा प्रश्न विचारला.
"ऍज आय रिकॉल, यू वर डिटरमाईंड टू फाइंड हिम." तो तिचा अंदाज घेत म्हणाला.
"हम्म, आय वॉज." ती थरथरणारे हात एकमेकांत गुंतवून टेबलाखाली लपवत थंडपणे म्हणाली.
"वेल, काँग्रॅट्स देन! इट सीम्स यू गॉट हिम. उस लडकीने कहां है की मि. संत इंटरव्ह्यू के लिए रेडी है. बट व्हॉट आय फाईंड सरप्रायझिंग इज दॅट ही हॅज स्पेसिफिकली गिव्हन युअर नेम. ही सेज ओन्ली यू कॅन हॅव द इंटरव्ह्यू बीकॉझ यू ऑलरेडी नो एव्हरीथींग अबाउट हिम. उसने सिर्फ तुम्हे ये पीस लिखने के लिए अलाव किया है, नो वन एल्स." त्याच्या खडूस चेहऱ्यावर जरासं का होईना हसू दिसत होतं.
तिने डोळे मिटून घेतले, ती इतके दिवस वाट बघत असलेली गोष्ट शेवटी घडत होती. हा निरोप म्हणजे जसे काही त्याने तिला लिहिलेले प्रेमपत्रच होते. गळ्यात दाटून येणारा हुंदका रोखायला तिने तोंडावर हात ठेवला.
"आय सी यू आर सो हॅपी! मुझे भी खुषीसे रोना आ जाता. दिस इज द बिगेस्ट स्कूप वी हॅव इन अ लॉंग टाइम. आय डोन्ट नो हाऊ यू मॅनेज्ड इट! हाऊ सून कॅन यू स्टार्ट? संडे एडिशनमे एक फुल पेज रखता हूँ. व्हॉट से?" तो उत्साहात म्हणाला.
"सॉरी सर, पेज पॅल्सको किसी और से पूछना पडेगा."
"व्हॉट?!!" डिमेलो ओरडून खुर्चीतून पडतापडता राहिला. "इज धिस अ जोक टू यू?"
आपल्या निर्णयावर ठाम राहायची हीच वेळ होती. "सॉरी टू डिसअपॉइंट यू सर. बट यू नीड टू फाइण्ड समवन एल्स."
"बट दे वॉन्ट ओन्ली यू, नो वन एल्स!" डिमेलो आता त्रागा करत स्वतःचे केस उपटेल असं वाटत होतं.
हे अगदी तिने ठरवल्याप्रमाणे होत होते. "सॉरी" ती कशीबशी म्हणाली.
डिमेलो आता चिडला होता. " ट्रीट दिस ऍज अ वॉर्निंग उर्वी. दिस न्यूजपेपर कॅन नॉट अफोर्ड टू लूज दिस अपॉर्चुनिटी. यू नीड टू चेंज युअर माईंड. यू हॅव वन डे टू डिसाईड."
तिने प्लॅन करताना नोकरी जाऊ शकणे या बाजूचा विचारच केला नव्हता. ती थोडीशी गडबडली. आवंढा गिळत तिने विचार पक्का केला. "वन डे ऑर वन मंथ वोन्ट मेक एनी डिफ्रन्स. आय एम नॉट चेंजिंग माय माईंड."
डिमेलोने रागात मान हलवली.
"फ्रॉम टूमॉरो, आय एम ऑन माय हॉलिडे." ती शांतपणे म्हणाली. बहुतेक ही सुट्टी नोकरी शोधण्यातच जाणार. पण आदित्यसाठी ते ही करायला ती तयार होती.
"ठीक है जाओ, फॅमिलीके साथ ख्रिसमस एन्जॉय करो!" तो दाराकडे हात दाखवत म्हणाला. "बट यूज दिस टाइम टू थिंक सिरीयसली. राईट द पीस अँड कीप युअर जॉब, अदरवाईज क्लीअर योर डेस्क व्हेन यू रिटर्न." तो गंभीर चेहऱ्याने म्हणाला.
"अँड इफ आय राईट, व्हॉट अबाउट युअर प्रॉमिस देन?" ती खुर्चीतून न उठता म्हणाली.
"कौनसा प्रॉमिस?"
"अबाउट एनी असाईनमेंट आय वॉन्ट." तिने तिचा मुद्दा पुढे केला.
"दॅट वी विल डिसाईड वन्स यू राईट द पीस." डिमेलो जरा विचार करून म्हणाला.
ती डेस्कवर परत येताना अनाच्या क्यूबिकलमध्ये डोकावली. सगळे मिळून ब्रेकमध्ये ऑफिस डेकोरेट करत होते. अना त्यातली एक चमकती रिबन डोक्याला बंडानासारखी बांधून बसली होती.
"ओ हवा हवाई!" अनाच्या डोक्यात तिने टपली मारली.
"तो? क्या कहां डिमेलोने?" उत्सुकतेने लगेच खुर्ची घुमवून अनाने विचारले.
तिने सगळी स्टोरी सांगितल्यावर अनाने हवेत एक पंच मारला. "येस्स! सेम जैसा तुमने कहा था!
तो अगली चाल क्या है?"
"पता नही."
"क्या मतलब? तुमने तो सब प्लॅन करके रखा था."
"अब आगे आदित्य क्या सोचता है उसपर सब डिपेंड है." ती गंभीर होत म्हणाली.
---
बऱ्याच दिवसांनी सकाळी लवकर उठून आवरून ती शेजारच्या मॉलमध्ये जायला निघाली. आईबाबा दुपारपर्यंत येणार होते.
लिफ्टमधून बाहेर पडतानाच अचानक मोबाईल वाजला म्हणून तिने पर्समधून काढून नंबर बघितला. कुठल्यातरी अननोन नंबरवरून कॉल होता. चालता चालता तिने कॉल रिसीव्ह केला.
"हॅलो उर्वी? मै फतेबीर बात कर रहा हूँ, शिमला से.."
"फते?" तो कॉल करेल अशी तिने कधी कल्पनाही केली नव्हती. आदित्यला तर काही झालं नाही ना? तिच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली. "सब ठीक है ना? आदित्य ठीक है??" फोन घट्ट धरत तिने विचारले.
"हम्म, ठीक तो नही बोल सकते लेकीन हाँ वो घर पर ही है. वैसे तुम दोनोंके बीच हुआ क्या है?" त्याने काळजीने विचारले.
ती थोडी रिलॅक्स झाली. "वो तुम अपने दोस्तसे ही पूछ लो."
"मजाक मत करो! वो जबसे मुंबईसे वापीस आया है, अजीब बर्ताव कर रहा है. मैने उसको ऐसे कभी नही देखा. आतेही कुछ दिन गायब रहा, किसीके कॉल्स नही उठा रहा था. फिर एक दिन वो सांगलामे दिखा ऐसा किसीने बताया, तो मै मिलने चला गया. वो घर पर ही था लेकीन उसने इतनी पी रखी थी की वो होश मे नही था. और माईंड यू, वो पहले कभीभी इतनी पीता नही था. अब मुझे छोडके वो किसीसे बात नही कर रहा, घर के बाहर नही निकल रहा. खा नही रहा, सो नही रहा.. पता नही क्या चल रहा है उसके दिमाग मे.." तो धांदलीत बोलत सुटला होता. "और हाँ, उसको पता नही की मैने तुम्हे कॉल किया है. प्लीज उसे मत बताना, नही तो वो मुझे कच्चा चबा जाएगा"
"मेरी हालत कुछ अलग नही है.. तुम्हे मेरा नंबर कहाँ से मिला?"
"उसका फोन कही पडा हुआ था तो मैने उठाके तुम्हारा नंबर कॉपी किया."
तिच्या हृदयात कळ आली. "क्या वो इतनी पी रहा है?
"नही, पी तो नही रहा. लेकीन पता नही लास्ट टाइम वो कब सोया था. वो सिर्फ बेडपर पडा रहता है. मै जब टाइम मिलेगा तब जबरदस्ती उसे खाना खिलाता हूँ. सीडर अभीभी मेरे घरपर ही है, वो उसे भी नही देख रहा. मुझे ये डर है की कहीं वो खुदको कुछ कर ना ले.." तो घाबरत म्हणाला.
क्रमशः