दोन दिवसांनी...

अनिश राऊंडला निघणार इतक्यात मेसेंजर पिंग झाला. त्याने खिशातून सेलफोन काढून पाहिला तर शर्विल! चॅटचा स्क्रीनशॉट!

***
Sh: Hey, this is Sharvil.
Sh: Human from the pub, not your neighbor's dog.
S: Ha! I got confused for a second. How are you, human?
Sh: Good, landed in Delhi. It's so cold here.

त्याने कॅबच्या बाहेर हूड ओढून कुडकुडताना फोटो पाठवला होता.

S: oh no, bichara!

***

शर्विलला हे भारी वाटलं असावं, त्याने उत्साहात अनिशला पुढे मेसेज लिहिला होता.

Sh: Aww, she cares!

अनिशने लगेच रिप्लाय टाईप केला.
A: Not considering how long she took to reply to you, odd! Cause she had an off yesterday. What was the excuse?

Sh: May be she's not a slave to her cellphone like other girls.

अनिश अजून वेळ न घालवता राउंडवर निघाला. तरीही काही वेळात पुन्हा मेसेज आलाच.

Sh: Just to be clear, I know more about women than you do.

A: Okay.

Sh: Just look at our past relationships!

A: OK

त्याच्या बारीक बारीक रिप्लायमुळे शर्विलचा फ्यूज उडाला बहुतेक. लगेच त्याचा मेसेज आला.
Sh: In fact, I think we both are really compatible. I am asking her out when I get back.

त्याने काहीच उत्तर न देता आपला दिनक्रम सुरू ठेवला. तो राऊंडवरून आला तेव्हा आठ वाजले होते, सर्जरी दहाला शेड्यूल्ड होती. कॉरिडॉरमधून येतानाच त्याला त्याच्या केबिनच्या भिंतीला टेकून थांबलेली सायरा दिसली. हातात कॉफी आणि एक टपरवेअरचा डबा बॅलन्स करत थांबलेली. ही इथे काय करतेय म्हणून त्याने आजूबाजूला पाहिले. पण नाही, ती त्याच्याच दारापाशी थांबली होती. "वेटिंग फॉर मी?" त्याने जरा जवळ पोचताच विचारलं. ती लगेच नीट उभी राहिली. "येस! गुड मॉर्निंग!" तिच्या नाकाचा शेंडा आणि गाल वाऱ्याने लाल झाले होते. ओलसर रेनी जॅकेटची झिप गळ्यापर्यंत लावलेली होती. एवढ्यात त्याला हवेत पसरणारा फणसाच्या सांदणाचा वेगळाच गोडसर वास जाणवला आणि तोंडाला पाणी सुटलं.

तो हातात किल्ली धरून तसाच उभा होता.

ती बाजूला झाली नाही. तिची नजर त्याच्या छातीपासून वर चेहरा आणि डोळ्यांपर्यंत जाऊन थांबली. डोळ्यात बघायला तिला मान जरा वर करावी लागत होती. तिच्याइतकंच तोही तिला निरखत असणार कारण ती लगेच म्हणाली, "तुम्ही कसली वाट बघताय?" तो ओठ वाकडा करून तिरकस हसला. "तू माझं दार ब्लॉक करून उभी आहेस."

ओह! ती खजिल होत पटकन बाजूला झाली. "सॉरी, मला कॉफीची खूप गरज आहे."

"हे काय आहे? स्मेल्स गुड!" त्याने डब्याकडे बोट दाखवत विचारले.

"हे.. म्हणजे हा ब्राईब आहे." ती खांदे उडवत म्हणाली.

त्याने लॉक उघडलं आणि थांबून तिच्याकडे बघून एक भुवई उंचावली. "ब्राईब?"

तिने हसू येऊ नये म्हणून खालचा ओठ किंचित चावत उत्तर दिलं. "हम्म, फणसाचा सांदण. शुभदा म्हणाली तुम्हाला आवडतं. काल मला सुट्टी होती म्हणून केलं."

हम्म.

इंटरेस्टिंग.

कालचा दिवस हिने शर्विलला टेक्स्ट करत घालवायला हवा होता, पण हिने तर माझ्यासाठी सांदण तयार केलंय!

"हे तू गुरुवारी लेट आल्याबद्दल आहे का?" त्याने गंभीर रहात विचारले.

"एक्झॅक्टली. आय एम रिअली सॉरी. मला यापूर्वी कधीच उशीर झाला नव्हता आणि पुन्हा कधीही मी उशीर होऊ देणार नाही. मी माफी मागणं पुरेसं वाटलं नाही म्हणून तुम्हाला थोडा मस्का मारायचा होता." तिने हातातल्या डब्याकडे आणि त्याच्याकडे बघितलं.

त्याला जाणवून द्यायला डब्याचं झाकण अर्धवट उघडून दाखवलं. डॅम! धिस स्मेल्स गुड! तो सुगंध त्याला उन्हाळी सुट्ट्या आणि आज्जीच्या धुरकट, गोडसर, खमंग वासाच्या स्वयंपाकघरात घेऊन गेला.

त्याला अचानक जाणवलं की तिचं असं वागणं त्याच्या बाकी असिस्टंटसपेक्षा किती निराळं होतं. सुबोध त्याला काही सांगायला येतानाच हातपाय थरथरत यायचा. निम्म्या लोकांची त्याच्याशी बोलायचीच हिम्मत नव्हती आणि निम्मे काय ते पटकन बोलून तिथून पळ काढायचे. ASAP.

पण सायरा खूप कॉन्फिडंट आहे, आताही ती आत येऊन केबिनचं निरीक्षण करत होती, अचानक ती हसली. त्याने ती कुठे बघतेय ते पाहिलं, सोफ्याच्या पायाशी टेकलेला टॉय बास्केटबॉल! ओह, हा उचलायचा राहिलाच.

तिच्या नजरेला नजर देणे टाळत तो उगीच डेस्कवरच्या फाईल्स चाळू लागला. ती अजून स्क्रब्जमध्ये नाहीये, तिची ब्लॅक स्किनी जीन्स क्यूट दिसतेय आणि ते यलो जॅकेट. तिचे लांब केस पोनिटेलमध्ये आहेत.

शर्विल बरोबर होता. शी'ज नॉट माय टाईप.

ही गोष्ट त्याला स्वतःला सांगावी लागतेय ह्याचा राग आला.

"ब्राईबची काही गरज नाही." तो अचानक म्हणाला. त्याला तिला सरळच सांगायचं होतं. "माझ्याबरोबर काम करण्यासाठी, एक चांगली टीममेट होण्यासाठी तू मला आवडणं गरजेचं नाहीये. ना तू माझ्यासाठी काही स्वीट्स वगैरे बनवणं. फक्त शार्प वेळेवर येणं आणि परफेक्ट काम करणं एवढंच पुरेसं आहे. हाऊ अबाउट दॅट?"

"बट आय वॉन्टेड यू टू लाईक मी.." ती काय बोलायचं न सुचून म्हणाली.

त्याने खांदे उडवले."तसं बघायला गेलं तर इथलं कोणीच मला आवडत नाही, शुभदा सोडता. तेही फक्त आम्ही एकमेकांचा आदर करतो, आवड नाही."

"म्हणजे तुम्हाला कोणी आवडण्यापेक्षा त्याचा आदर करणं जास्त महत्त्वाचं आहे."

त्याने फाईलमधून डोकं बाहेर काढून तिच्याकडे पाहिलं. ती डोळे बारीक करून त्याचंच निरीक्षण करत होती.

ही एवढीशी मुलगी माझ्याच केबीनमध्ये मलाच ग्रिल करतेय! त्याला सहन झालं नाही.

"येस."

ती अचानक हसली. "सो देअर्स नो होप फॉर अस, फॉर बीइंग फ्रेंडली."

तिने त्याला चिडवलं आणि तेवढ्या वेळात त्याच्या आत काहीतरी जरा मऊ, काहीतरी भावना निर्माण झाली. त्याचं थंडगार, मेलेलं हृदय अजून पूर्ण मेलं नव्हतं तर...

"नो. देअर्स नो होप."

सो त्याने लॉजिकल कृती करत ती भावना दूर लोटली.

नो. नो होप. नॉट ऍज फ्रेंड्स, नॉट एनिथिंग मोर. हे स्वतःलाच सांगावं लागतंय याचं त्याला वैषम्य वाटत होतं. जर शर्विलने तिला आणून त्याच्याशी जोडलं नसतं तर त्याला तिची जाणीवही झाली नसती. हे असे भंकस विचार मनात येणं ही सगळी शर्विलची चूक आहे.

तिने मान हलवली. चक्क तिच्या चेहऱ्यावर सुटका झाल्यासारखे भाव होते. ती अजिबात अपसेट दिसत नव्हती. "ओके!" तिने डब्याचं झाकण लावलं. "मी स्टाफ लाऊंजमध्ये नेऊन हे वाटून टाकते. सी यू इन द सर्जरी."

ती वळून दार लावत बाहेर पडली.

आणि सांदणाचा डबाही बरोबर घेऊन गेली.

---

किती वेळ फुकट घालवला! काल केवढी मेहनत घेऊन तिने सांदण केलं तिलाच माहिती होतं. तांदुळाचा रवा करण्यापासून, अक्खा नारळ फोडून त्याचं दूध काढणं आणि रसाळ गरे ताटलीत घासून घासून रस काढणं काय सोपं काम होतं! शेवटी आज पहाटे उठून जुन्या मोदकपात्रात हीट ऍडजस्ट करत, घामाघूम होऊन, न जाळता ते परफेक्ट सांदण बाहेर काढणं. ऊफ!

एनिवे, स्वयंपाक ही सिच्युएशन कंट्रोल करायची तिची पद्धत होती. आजच्या सर्जरीची प्रत्येक स्टेप पाठ करून झाली तरीही तिला काळजी वाटत होती. पहाटे तिने अर्ध्या अर्ध्या तासाचे तीन अलार्म लावले होते. कपडे इस्त्री करून बाहेर काढून ठेवले होते. सांदण झाल्या झाल्या ती पटापट तयार होऊन पंधरा मिनिटात हॉस्पिटलमध्ये पोचली होती. तिला तिचं सेकंड इम्प्रेशन तरी खास व्हायला हवं होतं आणि ते होण्याचा कॉन्फिडन्ससुद्धा होता. फक्त डॉ. पैंच्या रिकाम्या केबिनपाशी पोहोचेपर्यंत. आणि तिथून सगळंच मुसळ केरात!

स्टाफ लाऊंजमध्ये जाताच तिने डबा टेबलवर आदळला. सुरीने तो सांदणाचा स्लॅब भोसकून काढायची प्रबळ इच्छा तिने दाबून टाकली. "ऊहह... तुमने स्वीट लाया?" खुर्चीतून उठत नॅन्सी नर्स तिच्या जवळ आली. तिने येस म्हटल्यावर नॅन्सीने लगेच स्वीट्स स्वीट्स म्हणून आरडा ओरड करून गर्दी जमवून ते संपवूनही टाकलं. सगळ्यांचे आह, ऊह आणि कॉम्प्लिमेंट्स ऐकूनही तिला फार आनंदी वाटत नव्हतं. हे सगळं डॉ. पै नी करायला हवं होतं.

तू मला आवडणं गरजेचं नाही.

असं कोण बोलतं!? एक सायकोपॅथ!
प्रत्येकाला वाटतं, लोकांना आपण आवडावं म्हणून. त्यांनाही नक्कीच वाटत असणार.

आय नो!

क्रमश: