डॉ. पै ओटीच्या दारातून आत येईपर्यंत तिला पुन्हा दिसले नव्हते. आत येताच त्यांनी ऍनेस्थेशियाचा स्टेटस बघून पुढे येताना नर्सला काही सूचना दिल्या आणि सरळ तिच्या दिशेने आले. ती हातात एप्रन धरून तयारच होती. तिने डोक्यावर नीट चापूनचोपून हॉट पिंक स्क्रब कॅप घातली होती. मागच्या वेळी तिला इतका वेळ मिळाला नव्हता. त्यांनी एप्रनमध्ये हात घालता घालता तिच्या डोक्याकडे बघून मान हलवली.

"काय?" तिच्या तोंडून निघालंच.

"काही नाही."

हम्म पिंक आवडत नाही बहुतेक. देव करो याला प्रिन्सेस आवडणारी मुलगी होवो! मग बघू.

तिने पाठीवरच्या नाड्या बांधायला घेतल्या. मागच्या वेळप्रमाणेच ह्या कृतीत वाटायला हवी त्यापेक्षा जास्त जवळीक वाटतेय. तिने अलगद त्याच्या पाठीला स्पर्श न होण्याची काळजी घेत गाठ बांधली. आज तिला रडवायला दुसरा कोणी सर्जन नव्हता. ती स्क्रब होऊन डॉ. पैच्या समोर पोझिशन घेऊन थांबली. मागच्या वेळी शेजारी उभी असल्याने तिला त्याची प्रत्येक हालचाल जाणवत होती. कामात असताना त्याला चुकून धक्का लागू नये म्हणून तिला बरीच काळजी घ्यावी लागली होती. आज समोरून चांगला व्ह्यू मिळत होता.

ओह गॉड, हा माणूस ह्या कपड्यातदेखिल एवढा हंक का दिसतो? त्याचे चमकते वितळलेल्या चॉकलेटसारखे डोळे, मास्कमागे लपलेलं सरळ नाक, नेव्ही कॅपमागून किंचित दिसणारे रेशमी केस. ओटीच्या प्रखर उजेडात त्याचा गव्हाळ वर्ण चमकत होता. तिच्या हृदयाचा चुराडा होणार तोच तो नर्सला काहीतरी ओरडला. हुं! ती भानावर आली. समोर कोणी हिरो नव्हे तर चालता बोलता रोबो उभा होता. त्याच्या स्क्रब्जखाली हृदय आहे की नाही याचीही तिला शंका होती.

अचानक त्याची नजर तिच्यावर रोखलेली दिसली. "आर यू पेइंग अटेन्शन?"

"येस" ती खोटं बोलत नव्हती. त्याच्यावर लक्ष असलं तरी टेक्निकली लक्ष तो करत असलेल्या कामावरच होतं. फक्त तिला त्याच्यासारख्या लक्ष विचलित करणाऱ्या हंकबरोबर कामाची सवय करून घ्यायला हवी होती.

"ओके. व्हॉट विल बी माय नेक्स्ट इन्स्ट्रुमेंट?" त्याने एकदम वर्गात बोलताना पकडून खडू मारणाऱ्या शिक्षकासारखं विचारलं.

ती मास्कआडून दूध मटकावलेल्या मांजरीसारखी हसली. "फिनोशिएटो रिब स्प्रेडर 75 mm."

त्याला बसलेला सुखद धक्का चेहऱ्यावर दिसू न देण्याची चांगलीच प्रॅक्टिस होती तरीही तिने शपथेवर सांगितलं असतं की तिने त्याच्या मनात बारीकसा तरी आदर मिळवलाय. तिला नाचत सगळ्यांना हाय फाईव्ह देण्याची तीव्र इच्छा झाली. पण तिने गंभीरपणे रिब स्प्रेडर पुढे केला. तिला त्याचे शब्द लक्षात होते. वेळेवर येऊन काम व्यवस्थित करणे. बस्स. त्याचा आदर मिळवणं जास्त गरजेचं आहे.

तरीही एक गोष्ट तिला अजूनही टोचत होती. स्प्रेडर नीट बसवून झाल्यावर तिने हळूच कुजबुजत विचारलं. "मला एक गोष्ट विचारायची होती. गेल्या वेळी मी एवढा उशीर केल्यावर तुम्ही मला फायर का नाही केलं? तुम्ही स्पष्टपणे फक्त एक चान्स म्हणाला होता." क्षणभर शांतता पसरली, त्याचं काम सुरू होतं. आजूबाजूचा व्हाईट नॉईज, मशिन्सची बीप बीप, आजूबाजूच्या लोकांची आपसातील कुजबूज सगळं ऐकू येत होतं. "तू जास्त विचार करतेयस." शेवटी एकदाचा तो म्हणाला. "मला एक साईज मोठी क्युरेट पास कर. आहे ना?"

तिने शोधून त्याच्या हातात दिली. "खरंच?"

त्याने आधीची क्युरेट तिला परत केली. "तुला चांगलं रेकमेंडेशन होतं आणि मला असिस्टंटची गरज होती." तो क्युरेट वापरत म्हणाला. "बाकी काही ऑप्शन नव्हता. आता हे चिटचॅट पुरे. कामाकडे लक्ष दे." तो खाली कापल्या जाणाऱ्या टिश्यूकडे बारकाईने बघत म्हणाला.

काहीही, ह्याला इतका अनुभव आणि हातांना सवय आहे की खाली न बघतासुद्धा सहज ऑपरेट करेल. त्याला बोलायचंच नाहीये. माझं तोंड बंद करायला उगा गरज नसताना फोकस करायचं नाटक करतोय. तिने मास्कमध्ये नाक मुरडलं.

फाईन!

तिने उरलेली सर्जरी हात चालू, तोंड बंद ठेऊन त्याचा विचार करत घालवली. कोणी आवडण्यापेक्षा त्याचा आदर वाटायला हवा आणि हे त्याला स्वतःलाही ऍप्लिकेबल आहे. लोक त्याला घाबरून रहायला हवेत. किती दुःखी, एकाकी आहे असं आयुष्य! नक्की याच्यामागे काहीतरी डिफेन्स मेकॅनिझम आहे. हे शोधायच्या मागे लागायची काही गरज नव्हती पण तिला राहवत नव्हतं. त्याने केबिनमध्ये तिला स्पष्टपणे सांगितलं होतं पण ती तो मुद्दा सोडायला तयार नव्हती. तिने एरवी लक्ष दिलं नसतं पण त्याने चक्क तिचं सांदण अव्हेरलं होतं! आता ती शोध लावणारच होती. शुभदाला नक्की माहिती असेल!

सर्जरी संपल्यावर कपडे बदलून ती शुभदाच्या डेस्ककडे आली. शुभदा नाही! ओह लंच टाइम आहे. ती पटापट लाऊंजकडे गेली. शुभदा नेहमीप्रमाणे टेबलवर तिचा डबा उघडून फेमिनाची पानं उलटत एकेक घास घेत होती. "व्वा, टॅमरीन्ड राईस!" सायरा तिच्या शेजारची खुर्ची ओढून बसली. "ले लो.. देको इदर मुरुक्कू बी हय" दुसरा प्लास्टिकचा डबा दाखवत शुभदाने एक चमचा तिच्याकडे सरकवला. "अरे नही नही, आप खाओ." म्हणत जनरल हाय हॅलो करून झाल्यावर ती मुद्द्यावर आली. "डॉ. पै के साथ आप कबसे काम कर रही हो?"

"जबसे उसने इदर जॉईन किया तबसे. उसके पहले मैं मेन रिसेप्शनपे थी." शुभदाने खाता खाता उत्तर दिले. "आय एम द ओन्ली वन हू कॅन वर्क विथ हिम!"

"तो आप भी मानती हो ना उनके साथ काम करना कितना डिफीकल्ट है!"

शुभदाने फक्त मान हलवली.

"लेकीन मुझे लगता है की ये सब दिखावा है, रिअल लाईफ मे वो इतने बुरे नहीं हो सकते." तिने खडा टाकून पाहिला.

"द हार्डर द शेल, द सॉफ्टर द कोअर!" शुभदा थांबून किंचित हसली.

वाह! चक्क शुभदा इतकी कवीमनाची असेलसं कधी वाटलं नाही. हे तर एखाद्या पोस्टरवर लावण्यासारखं वाक्य आहे. तेवढ्यात तिचं शुभदाच्या हातातल्या फेमिनाच्या कव्हर पेजवर लक्ष गेलं. तिथे शहाळे पिणारी बिकिनीअलंकृत सुंदरीसुद्धा हेच म्हणत होती!

मरो!

"सो यू थिंक ही इज सॉफ्ट इन द हार्ट, हां?"

"ऍबसोल्युटली! होनाही चाहीये. इन बच्चोंके लिये वो डे अँड नाईट कितना एफर्ट लेता है, उपर से उनके हायपर पेरेन्ट्स को हँडल करो. ग्रॅंट मिलने के लिए भी उसने बहोत मेहनत किया है." शुभदा पाणी प्यायचं थांबवत म्हणाली.

"ग्रँट?"

शुभदा गप्प झाली."वो तुम उनकोही पुछो. आय डोन्ट नो द डिटेल्स." शुभदाने डबा संपवलेला बघून ती उठली आणि थँक्स म्हणून जेवायला गेली. प्लेट हातात घेऊन बुफेच्या रांगेतही ती त्याचा विचार करत होती. ते आठवड्याला साधारण चार सर्जरीज करतात म्हणजे आतापर्यंत शेकडो मुलांना त्यांनी वाचवलंय. त्यातल्या ट्रस्टकडून केल्या जाणाऱ्या सर्जरीसाठी ते स्वतःची फीपण घेत नाहीत.  सो, ही कान्ट बी ऑल बॅड. सगळे म्हणतात एवढे व्हीलन तर नक्कीच नाही.

तिने भरलेलं ताट टेबलावर ठेवलं आणि खिशातून फोन बाहेर काढून सायलेंट मोड ऑफ केला. ओह, शर्विलचा टेक्स्ट!

Sh: Hey, what's up?

मेसेज येऊन दोन तीन तास झाले होते. हम्म सर्जरी सुरू असणार तेव्हा. रिप्लायला इतका उशीर झाल्याचं तिला थोडं वाईट वाटलं.

S: Just got off surgery, sorry. I am good but exhausted.

Sh: I know. These surgeons run you guys into ground.

S: It's not that bad. I like my job.

Sh: So how's your doctor? Is he good?

हाहा! ह्या प्रश्नाचं उत्तर म्हणून डॉ. पैंबद्दल तिच्या सगळ्या भावना तिने लिहून काढायच्या ठरवल्या तर तिची बोटं गळून पडतील. शेवटी निबंध न लिहिता तिने थोडक्यात उत्तर लिहिले.

S: I am still thinking. I liked my old doctor a lot but he retired. This new guy will be ok once we match our rhythm.

क्रमशः