"व्हॉट डझ दॅट मीन? मी इथे आहे, सगळं फेस करतेय!" मी गालावर ओघळलेला एक थेंब पुसला. "आणि मी कंट्रोल न करता सारखी रडतेय! यू'ड बी प्राऊड."
"पलो, यू आर डूईंग ग्रेट! यू आर इन द मिडल ऑफ एव्हरीथींग. यू आर फेसिंग योर ग्रीफ अँड द गाय यू एव्हर ट्रूली लव्ह्ड ॲट द सेम टाईम."
"मैं ओव्हर अचीव्हर हूं, यू नो!" मी भिजल्या डोळ्यांनी जरा हसत म्हणाले.
"डार्लिंग, लिसन टू मी! तुम जो कर रही हो, वो चालू रखो. समर के लिये तुम्हारी फीलिंग्ज अभी भी सेम है. डोन्ट रन फ्रॉम देम."
"वो मुझसे बात तक नहीं कर रहा..."
"कॉझ तुमने उसे हर्ट किया. यू आर सेंडींग मिक्स्ड सिग्नल्स. अगर तुम बताती हो उतनाही वो अमेझींग है, तो ही'ल अंडरस्टँड! ऑल द पीपल हू लव्ह यू, वॉन्ट टू सी यू हॅपी. यू नीड टू अलाव युरसेल्फ टू बी हॅपी, इट्स टाईम!"
डोळ्यातून अजून थोडं पाणी ओघळतच मी श्वास सोडला. "यहाँ आकर मुझे मॉम की बहोत याद आती है. मैने बहोत साल इस बारेमे कीसीसे बात नहीं की.. लेकीन अब यहा आकर सब चीजोंमे मॉम का प्रेझेन्स फील होता है और मुझे अच्छा लग रहा है, सच में!"
"दॅट्स अ गुड थींग."
"और समर के साथ.. इट जस्ट फील्स राईट! लेकीन आगे का क्या? मुझे इंडियन्स तो मोस्टली हायर नहीं करनेवाले. मुझे तो ये भी नहीं पता की मुंबई मे जॉब मिलेगी या नहीं. समर मोस्ट प्रॉबब्ली ये सीझन खेलेगा. अगर मैं दिल्ली या बँगलोर चली गयी तो? बहोत इंवॉल्व होके मुझे फिरसे उसे छोडना नहीं है.."
"स्टॉप ओव्हरथिंकींग! ये सिर्फ तुम्हारा कोपींग मेकॅनिझम बोल रहा है. डोन्ट फिगर एव्हरीथिंग आऊट. जस्ट सी व्हेअर इट गोज.. अगर तुम प्यार मे हो, तो तुम दोनो खुद ही फिगरआऊट कर लोगे. यू विल फाईंड अ वे, टू मेक इट वर्क. पीपल डू इट ऑल द टाईम, पलो. तुम्हे ये सब पता है, लेकीन आय गेस तुम ये वर्कआऊट होनेसे ही डर रही हो. फिरसे इतना इंटेन्स प्यार करने से डर रही हो."
मी मान डोलावली कारण तिचं म्हणणं बरोबर होतं. पण ती भीती दूर कशी करायची ते कळत नव्हतं. माझा घसा दाटून आला.
"आय नो, किसीको इतना प्यार करनेमे रिस्क तो है. बट इट इस सो वर्थ इट! यू डिझर्व टू लव्ह अँड बी लव्ह्ड, बाय अ गुड मॅन. समवन हू मेक्स यू हॅपी. जस्ट एक्स्प्रेस!! टेल हिम हाऊ यू फील. मैं बेट लगाती हूं, वो भी सेम रिप्लाय देगा.
मी कीबोर्डकडे बघत एक खोल श्वास घेतला आणि मान वर करून पुन्हा तिच्याकडे पाहिलं.
"लेकीन वो मेरा क्लायंट है, उसका क्या? इट्स नॉट प्रोफेशनल यार.."
"सी, टेक्निकली तुम उसके कोच के लिये काम कर रही हो." ती खांदे उडवत म्हणाली. "इट डझंट मॅटर इन बिग पिक्चर. अगर तुम दोनो ये चाहते हो, तो टीमसे छुपाकर रखो जबतक तुम जॉब मे सेटल नहीं हो जाती. ऐसा तो नहीं है, की कोच तुम्हारे पास्ट के बारे मे जानता नहीं. तब तुम्हारा इतना फिअर्स कनेक्शन देख कर ही वो डरा होगा, इसलिये तुम्हे रास्ते से हटाया."
"लेट मी थिंक ओव्हर इट. इटस् अ लॉट टू प्रोसेस."
"आय एम सो प्राउड ऑफ यू, पलोमा. धिस इज बिग! जस्ट कीप पूशिंग आऊट ऑफ कन्फर्ट झोन. ओके?"
"यप, थँक्यू बेनी.. किसी और से मैं ये सब नहीं बोल पाती."
"आय अंडरस्टँड, तुम्हारे सारे सिक्रेट्स मेरे पास सेफ है, डोन्ट वरी."
"आय लव्ह यू, बेनी. तुम्हारे उस हजबंड को मेरी तरफ से एक बिग हग देना. तुम दोनोंको बहोत मिस कर रही हूं."
"लव्ह यू अँड मिस यू टू.. बाद मे मुझे कॉल करना और मुझे सब रिपोर्ट चाहिए."
मी तिला एक फ्लाईंग किस देऊन कॉल बंद केला.
आत जाऊन बेडवर आडवी झाले आणि कधीही न केलेली गोष्ट केली. आईबरोबर घालवलेले, समरबरोबर घालवलेले सगळे क्षण आठवत पडून राहिले. मी काय हरवलं होतं ते सगळं आठवत राहिले. हुंदके दिले, उशी भिजवत रडले, जोरजोरात किंचाळले.. आणि त्याने खूप म्हणजे खूप बरं वाटलं.
जरा वेळाने आंघोळ करून येऊन कानात इअर बड्स खुपसले आणि कानावर ओघळणारे स्वर ऐकत पडून राहिले.
ऐसे क्यूँ.. उसके होठों पे
अच्छा लगता है मेरा नाम..
ऐसे क्यूँ.. कुछ भी बोले वो
मन में घुलता है ज़ाफ़रान..
गिरता है गुलमोहर
ख्वाबों में रात भर
ऐसे ख्वाबों से बाहर निकलना
ज़रूरी है क्या..
-------
समर
"आय एम हॅपी की पलोमाने मुझे इंव्हाईट किया. मैं घर का खाना बहोत मिस कर रहा था." पलोमाच्या दारात आल्यावर वेंडी म्हणाला.
"इनका घर हमेशा सबके लिये खुला रहता है और अंकल खुद बहोत अच्छा खाना बनाते है. उन्हे खिलाने का इतना शौक है की यू विल नीड इनो फॉर शुअर!" मी हसलो खरा पण पलोमाला शेवटचं बघितल्यापासून माझ्या पोटात खड्डा पडला होता. कदाचित मी तिच्याशी बरं नाही वागलो. पण ती जसा विचार करत होती त्याचा मला राग आला होता. अजूनही ती मला पूर्णपणे तिच्या विश्वात आत घेईल का, माहीत नाही. मी पुन्हा अकरा वर्षांपूर्वी जिथे होतो त्याच जागी आहे.
काहीही बदललं नाही. निदान माझ्यापुरतं तरी. तिलाही हे वाटत असलं तरी ती कबूल करणार नाही. अकरा वर्षांपूर्वी तिने आमच्यासाठी काहीच फाईट केली नव्हती आणि आताही करत नाहीय.
"साऊंडस लाईक अ ग्रेट फॅमिली!" वेंडी म्हणाला आणि समोर दार उघडलं. दारातच मी वेंडीची जाईजुईबरोबर ओळख करून दिली. जाई वेंडीला नेऊन हॉलमध्ये सगळ्यांना भेटवू लागली. मी आतल्या खोलीत जाऊन आजीच्या पाया पडून आलो. लहानपणी आजी माझे फारच लाड करायची म्हणून ह्या सगळ्या मुली माझ्यावर रुसायच्या. बाहेर आलो तेव्हा डायनिंग टेबलवर सगळे पदार्थ मांडून, झाकून ठेवले होते. आत ओट्याजवळ पलो सॅलडसाठी काकडी चिरत होती. तिने मान वळवून माझ्याकडे बघितलं. मी आत जाऊन तिच्याशेजारी ओट्याला टेकून उभा राहिलो. "हे! सकाळचा वर्कआऊट झाला ना?" तिने विचारलं.
तिने आकाशी रंगाचा फ्लोरल रॅप ड्रेस घातला होता. पोनीटेलभोवती केस गुंडाळून त्याचा मेसी बन केला होता आणि ती खाऊन टाकण्याएवढी कमाल गोड दिसत होती.
"हम्म. आज वेट ट्रेनिंग होतं आणि नंतर नेट प्रॅक्टिस. तू काय केलंस?" मी सगळ्या जगाचा पेशन्स गोळा करून माझे वांड हात जागच्या जागी ठेवले.
"काहीच नाही. तुझ्या कालच्या रनने माझं हाडंन-हाड खिळखिळं झालंय!" तिने खांदे उडवले. "माझ्याबद्दल लैच राग मनात धरून ठेवलेलास ना?"
तिच्या आवाजाने माझ्या छातीत कालवाकालव झाली आणि तिच्यासमोर नेहमी ढिला पडण्याबद्दल मी स्वत:ला चिमटा काढला.
ह्या एकट्या मुलीला मी कधीच नाही म्हणू शकत नाही.
"नाही. मला माझ्या सिस्टममधून काही गोष्टी काढून टाकायच्या होत्या." मी तिचं निरीक्षण करत म्हणालो.
"हो? मग टाकल्या का काढून?" माझ्याकडे पाहताना तिचा आवाज थोडा चिरकला.
"पूर्णपणे नाही. मला नाही जमणार." हे खरंच होतं. पलोमा फुलसुंदरला माझ्या सिस्टममधून काढणं अशक्य होतं. तो ऑप्शनच नव्हता. ती जवळ असताना नाहीच. कदाचित पुढे आम्ही आपापल्या मार्गाने गेलो की प्रयत्न करता येईल. तिने क्लिअर सांगितलं आहे की तिला माझ्याशी पुढे काहीच संबंध ठेवायचा नाही.
पुन्हा एकदा.
"काय मर्दा, आज खूप मैदान मारलं म्हणे?" काका आत येऊन माझ्या पाठीवर थाप मारत म्हणाले. "तुझा ट्रेनर सांगत होता. म्हणून हे लगेच तुझ्यासाठी घेऊन आलो." त्यांनी हातातलं कोकम सरबत पुढे केलं. "सगळं तयार आहे, बसायचं काय जेवायला?" त्यांनी पलोमाला विचारलं. "जाई जुईला ताटं वाढायला सांगा, मी सॅलड आणते बाहेर."
"समर, एक प्रॉब्लेम झाला. नेमक्या आज शेजारी त्यांच्या स्वामींच्या पादुका आल्यात रे, म्हणून नॉनव्हेज काही करता नाही आलं. पण आपलं व्हेज पण काय कमी नसतंय." ते जरा ओशाळं हसत म्हणाले.
"चालतंय काका, आम्ही तुम्हाला भेटायला आलोय. जेवणाचं काय एवढं? मी कितीतरी वेळा तुमच्या हातचं मटन जेवलोय!!" मी हसल्यावर त्याना जरा बरं वाटलं.
सगळे येऊन बसल्यावर त्यांनी आधी मला आणि वेंडीला लहान डिशमध्ये कटवडा वाढला. "दुपारी माझे मित्र आले होते म्हणून पलोमाने केला होता. तुम्हाला चव द्यायला ठेवला थोडा. बघ एकदम 'आहार'च्या तोडीस तोड आहे किनी?"
वेंडीने खाऊन लगेच कौतुक केलं. मी खाताखाता पलोकडे बघून हसलो. माझ्याशेजारी काका वेंडीला कोल्हापुरातल्या तालमींची माहिती सांगत होते. तेवढ्यात दिदी आणि अजय आले. जुईने ताटं वाढायला घेतली. चपात्या, पोकळ्याची भाजी, सुकी बटाटा भाजी, वरून कच्चं तेल घातलेलं लसणाच तिखट, दही, सॅलड, दूध आमटी आणि भात. भरगच्च ताट होतं.
"आईची दूध आमटी!!" दिदी खुर्चीत बसताच आनंदाने ओरडली.
"हम्म सगळ्यांची आवडती. तेवढी आज पलोमाने केलीय. बाकी सगळं पप्पा!" जाई म्हणाली.
"मेरी वाइफ बनाती थी. ये उसके गाव, राधानगरीकी स्पेशल रेसिपी है. ." पप्पांनी वेंडीला सांगितलं. सगळे अचानक शांत होऊन पलोमाकडे बघू लागले.
"इट्स ओके. आईची आठवण काढून मला त्रास नाही होणार. खरंच बोला तिच्याबद्दल." ती लांब श्वास सोडून म्हणाली. "आय थिंक, मलाच तुमच्या सगळ्यांची माफी मागितली पाहिजे."
पप्पांनी तिच्याकडे काळजीने बघितलं. "तुला कोणाचीही माफी मागायची काहीएक गरज नाही."
"नाही. गरज आहे. मला आता बोललंच पाहिजे. मी इथून इतक्या घाईत का पळून गेले हे मला खूप वर्ष समजत नव्हतं. मी घरी का येत नव्हते आणि तुम्हा सगळ्यांना दिल्लीत का बोलवत होते तेही." तिने शेजारी बसलेल्या बहिणी आणि पप्पांकडे नजर टाकली.
"पलो, तुला हे सांगायची खरंच गरज नाही. आम्हाला कळतंय." दिदी तिचा हात थोपटत म्हणाली.
"मला बोलू दे. खरं सांगायचं तर मी इतकी वर्ष तुमच्यापासून लांब पळतेय. आई गेल्यानंतर मला मी तिच्याजवळ नसल्याने खूप गिल्टी वाटत होतं. दिदी एकटी तिची काळजी घेत होती. पण शेवटचे काही आठवडे, मला आईचं दिवसेंदिवस खालावत जाणं सहन होत नव्हतं." तिचा घसा दाटून आला. छातीवर हात ठेवून ती पुढे बोलू लागली. "मी खूप घाबरले होते. शेवटी शेवटी दुःखी आणि अगदीच आऊट ऑफ कंट्रोल झाले. कसं ते मला सांगताही येत नाहीये. पण आई गेल्यावर मी ठरवलं, ह्या वेदना मला पुन्हा नकोत. मला पुन्हा असं हर्ट व्हायचं नव्हतं." एव्हाना जाई उठून तिला मिठी मारुन रडत होती. जुई आणि दिदीच्याही डोळ्यात पाणी होतं आणि मी माझ्या मैत्रिणीला स्वतःभोवतीच्या सगळ्या भिंती फोडून टाकताना पहात होतो. ती प्रामाणिकपणे मोकळी होत आपली व्हल्नरेबल बाजू सगळ्यांना दाखवत होती.
"मला समजतंय, बेटा. देवाने आपल्या सगळ्यांवरच अन्याय केला. पण आपण सगळे आपल्याला जमेल तसं उभारलो त्यातून.." पप्पांच्या आवाजात कंप होता.
"पण मी एकटीच होते जिने इथून पळ काढला. आय एम सॉरी अबाऊट दॅट." तिची नजर माझ्याकडे वळली." एका अर्थी मी अजूनही पळतेय, हो ना? पण आता थांबायचं आहे. मी खूप दमलेय." आता बास. मी तिला एकटीला असं त्रास करून घेताना बघू शकत नाही. मी समोर वाकून तिच्या हातांवर हात ठेवले. "पलो, यू आर ओके." मी कुजबुजलो.
तिने सरळ माझ्याकडे बघत मान हलवली. "नो, आय एम नॉट. आणि त्याचं कारण तू आहेस. माझं तुझ्यावर एवढं प्रेम होतं की त्याची मला भीती वाटायला लागली. हे खरं आहे. मी घरापासून लांब गेले, तुझ्यापासून लांब गेले. जगात सगळ्यात जास्त प्रेम असलेल्या सगळ्या माणसांपासून दूर गेले.
"आणि घोरपडेनी तुला ते करायला भाग पाडलं." मी तिच्या डोळ्यात बघत म्हणालो.
"मी तेव्हा तुला सांगायला हवं होतं. मी त्यांना त्यांचा सल्ला त्यांच्यापाशीच ठेवायला सांगायला हवं होतं. पण मी पळायला कारणच शोधत होते. मी असंच करते. पण आता तसं नाही करायचं." तिने ओंजळीत चेहरा लपवला. आता जुई आणि दिदी पण तिच्या शेजारी उभ्या राहून तिला शांत करत होत्या. ती मला काय सांगतेय त्याची मी वाट पहात होतो.
"माझ्या फीलिंग्ज सेम आहेत, समर. सॉरी, मला हे कबूल करायला एवढा वेळ लागला. हे अनप्रोफेशनल आहे, पण जे आहे ते आहे!" तिने किंचित हसत माझ्याकडे बघितलं. मी खुषीत मान हलवली. जे काय सांगायचं ते माझे डोळे बोलून गेले असतील. आता सगळेजण हळूहळू हसायला लागले.
"ओके, आता जेवायचं का? वेंडीला बिचाऱ्याला खूप भूक लागली असेल." पप्पा मोठ्याने म्हणाले आणि सगळ्यांनी जेवणाकडे लक्ष दिलं.
जेवून सगळे बाहेर गप्पा मारत बसलो. मी आणि पलो सोफ्याला टेकून खाली बसलो होतो. पप्पा कॉल घ्यायला उठून बाहेर गेले. तिने अलगद माझ्या दंडावर डोकं टेकलं. "आता मला माफ केलंस?"
"माफी मागण्यासारखं तू काही केलं नाहीस. हां, आता उद्या उठून आपण प्रोफेशनल राहू, म्हणू नको!" मी अजून तिरकस बोलणं सोडलं नव्हतं.
तिने मला चिमटा काढला आणि कोणाला दिसणार नाही असा हात धरून बोटात बोटं गुंफली.
"वेल, मैं तो कोच को नहीं बताऊंगा लेकीन वो तुम दोनोंके बारेमे बहोत पूछता रहता है. आय अश्योअर्ड हिम, दॅट नथिंग इज गोइंग ऑन." वेंडी समोरून आमच्याकडे बघत म्हणाला.
"व्हॉटेव्हर हॅपन्स हीअर, स्टेज हीअर वेंडी" समर हसून त्याच्याकडे बघत म्हणाला.
"बट बी केअरफुल. यू नो हाऊ स्पाईटफुल ही इज.." वेंडीच्या डोळ्यात तरळणारी काळजी माझ्या नजरेतून सुटली नाही. कोचला नक्कीच हे आवडणार नाही. तो त्याच्या आकांक्षांच्यामध्ये येणाऱ्या माणसाला पूर्णपणे डिस्ट्रॉय करायला जराही मागेपुढे बघणार नाही. आम्हा तिघांनाही हे समजत होतं. पण त्याला नंतर बघून घेऊ.
"बट आय एम हॅपी फॉर यू गाईज.. मैं देख रहा था इस मोमेंट के लिये तुम दोनो कितना टाईम लेते हो!" वेंडी हसत म्हणाला.
"प्लस वन! मैं भी कबसे वेट कर रही थी!!" जाई बाहेरून आणलेली मसाला पानं आमच्या हातात ठेवत म्हणाली.
क्रमशः