समर
पुढचे दहा बारा दिवस आमच्या टाईट शेड्यूलमुळे कसे निघून गेले समजलंच नाही. शेवटी पलोमा बंगलोरला निघाली.
"सगळं व्यवस्थित होणार आहे. काळजी करू नको, सगळं माझ्या कंट्रोलमध्ये आहे. तू जस्ट जा, त्यांची ऑफर ऐक. आपलं बोलणं होईपर्यंत काही साईन करू नको, बस्स!" मी तिची आणि जुईची बॅग गाडीतून खाली ठेवत म्हणालो.
दिदीची बेडरेस्ट संपेपर्यंत जाई बेकरी सांभाळत होती. तिच्या मदतीला अजयची बहीण होतीच. मला कोचला भेटायला मुंबईला जायचं होतं पण पलोमालाही एकटं सोडायचं नव्हतं. जुई तिच्याबरोबर जायला तयार झाली. जयने काहीतरी झोल करून ऐनवेळेस कोल्हापूर-बंगलोर डायरेक्ट फ्लाईट बूक केली. स्कॉर्पिओतून बाहेर येताच दुपारचं ऊन डोक्यावर तळपत होतं. दोन वीसची फ्लाईट होती.
"काळजी नाहीच करणार. माझा आपल्यावर पूर्ण विश्वास आहे, जास्त करून तुझ्यावरच!" आत शिरताना ती हसत म्हणाली.
"माझा तुझ्यावर पूर्ण विश्वास आहे, पलो. लेट देम मेक ॲन ऑफर, अँड आय'ल गेट द इंडियन्स टू टॉप दॅट. पण लक्षात ठेव, काहीही झालं तरी आपल्याला फरक पडत नाही." मी तिला जवळ घेऊन कपाळावर ओठ टेकले.
हम्म... आमच्याकडे बघत जुईने सुस्कारा सोडला. "एअरपोर्ट गुडबाय किती रोमँटिक असतात ना! एकतर आपल्या एअरपोर्टच्या आत मी पहिल्यांदाच जातेय. काश... माझा कोणी बॉयफ्रेंड असता... पण माझे सगळे क्लासमेट एकसे एक चमे आहेत यार!"
"मिळेल मिळेल एखादा चांगला.." म्हणत पलोने तिला टपली मारली. "गो, साईन दॅट कॉन्ट्रॅक्ट सुपरस्टार! हे विन विन आहे. आपण एकत्र असू आणि घरापासून जवळसुद्धा. आय लव्ह यू." पलो माझा हात हातात घेऊन म्हणाली.
"लव्ह यू मोअर!" म्हणून मी त्यांना आत जाताना बघितलं आणि निघालो. घरी ड्रायव्हर कार घेऊन थांबला होता, रात्रीपर्यंत आम्हाला मुंबईत पोचायचं होतं.
मला एकदाचं कॉन्ट्रॅक्ट साईन करून त्याचा बुक्का पाडायचा होता आणि त्यातच पलोचंही काम करून घ्यायचं होतं. ते काय अवघड नाही.. तिची मला केवढी मदत झाली, माझा परफॉर्मन्स किती सुधारला वगैरे गुणगान कोचसमोर केलं की तो सहज ऐकेल. मला माहिती आहे की मी सरळ वागलो तर त्याला माझ्याशी सरळ वागावंच लागेल. "संजू, आवाज वाढव रे.." म्हणून मी डोकं मागे टेकून डोळे मिटले.
ये... हथेली की लकीरों में लिखी सारी है
या... ज़िन्दगी हमारे इरादों की मारी है
है, तेरी मेरी समझदारी समझ पाने में
या, इसको ना समझना ही समझदारी है
ज़िंदगी है जैसे बारिशों का पानी
आधी भर ले तू, आधी बह जाने दे..
जाने दे..
किती तास गेले काय माहीत, अचानक खिशात फोन वाजला. पलिकडे जय होता आणि त्याच्या आवाजातला बदल मला लगेच जाणवला.
"बॉस! आर यू ऑन द रोड?" तो मला इंडियन्सच्या ऑफिसमध्ये भेटणार होता.
"हो पण ड्रायव्हर आहे सोबत. व्हॉट्स रॉग?"
"आज एक स्टोरी व्हायरल हुई है. दिल्लीवालोंका कोच है ना, नितीन आमरे, उसने एक इंटरव्ह्यू मे बोला है की तुम उनके लिये खेलनेवाले हो, बस बोली लगनी बाकी है. यू हॅव ऑल्मोस्ट साइंड अ कॉन्ट्रॅक्ट करके. आय गेस घोरपडे अभी गॅस पर होगा!"
"व्हॉट! मेरी आमरे से बात तक नहीं हुई. बट आय रीस्पेक्ट द डूड! वो क्यूं ऐसी बात करेगा?"
"पॉलिटिक्स ब्रो! लास्ट यर, आमरे की सिस्टरसे घोरपडेका चक्कर था. फिर घोरपडे ने उसको छोड दिया. इस रिझन से दोनोमे बॅड ब्लड है. सबको पता है तुम घोरपडे के गोल्डन बॉय हो, तो तुम्हे लेके आमरे घोरपडेको प्रव्होक कर रहा है."
"शिट! होपफुली, इससे मेरा फायदा ही होगा !" मी विचार करून किंचित हसत म्हणालो. रस्त्यात मुंबईचे ट्रॅफिक लागायला सुरुवात झाली, मी आताच कोल्हापूरची हिरवाई मिस करत होतो. जसजसा उंचच उंच बिल्डिंग्जचा सिटीस्केप समोर यायला लागला तसतशी वाहने आणि हॉर्नसचे आवाज वाढत गेले. रस्ताभर दिव्यांचा लखलखाट सुरू झाला.
वेलकम टू सिटी लाईफ!
"घोरपडे ये बात पक्का बीलीव्ह कर रहा है, कॉझ दोनोंका ट्विटर वॉर चालू है. घोरपडे क्लेम करतोय की समर उद्या सकाळीच कॉन्ट्रॅक्ट साईन करेल. त्याने आमरेच्या बहिणीवरपण काही वाईट कमेंट केल्या म्हणून ट्विटरवर पब्लिक झोडपतेय त्याला."
"मी फक्त सहा सात तास कारमध्ये आहे आणि एवढ्यात ह्याने इतक्या पलट्या मारल्या!"
"माहित नाय ब्रो! आय थिंक उसका कुछ तो चल रहा है. एनिवे, सुबह मिलकर बात करते है." म्हणून त्याने फोन ठेवला. घरी आल्यावर पलो आणि आईला सुखरूप पोचल्याचा कॉल झाला तरी हे विचार डोक्यात घेऊनच झोपलो. सकाळी नऊ वाजता आमची मीटिंग ठरली होती.
मी सकाळी कारमध्ये बसल्यावर जयला कॉल केला. "बॉस, मैं ऑफिस के सामनेवाले पार्किंग मे बैठा हू. मैने कल बोला नहीं लेकीन कोच थोडा अनस्टेबल लग रहा है. आप आ जाव, पहले उसकी बात सुन लेते है. फिर अपना निगोशिएट करेंगे." तो घाईघाईत बोलत होता.
"मुझे निगोशिएट सिर्फ पलोमाको हायर करने के लिये करना हैं. पैसे का कोई इश्यू नही, आय कॅन बेंड देअर. लेकीन ये सब ध्यानसे करना पडेगा. घोरपडेको भनक भी नहीं लगनी चाहिए. आय कान्ट ट्रस्ट दॅट ॲ*होल!"
"ऐसा मत बोलो बॉस, मनी इज अ बिग डील! आपकी अमाऊंटपे मेरा कमिशन डिपेंड है!" जय हसला. "लेकीन मैं सून रहा हूं, आपको जैसा चाहिए वैसाही मिलेगा."
"ओके. सी यू देअर!" म्हणून मी फोन ठेवतो तोच पुन्हा वाजला. "हे बेब! काय चाललंय? काल जास्त बोलता नाही आलं." मी म्हणालो.
"फ्लाईट मस्त होती, आमचा अजून विश्वास बसत नाहीये की आम्ही बिझनेस क्लासमध्ये होतो! आता दर वेळी इकॉनॉमीमध्ये बसल्यावर पानी कम वाटणार!" पलोचा आवाज हसरा होता.
"यू डिझर्व द बेस्ट!" मी चिडवले.
शिट! ऑफिस बिल्डिंगच्या गेटबाहेर पॅप्सची गर्दी कॅमेरे रोखून उभी होती. ऑफकोर्स, घोरपडेला प्रत्येक गोष्टीचा शो ऑफ करायचा असतो, प्रत्येक गोष्ट पब्लिकमध्ये गेली पाहीजे. मी अंडरग्राऊंड पार्किंगमध्ये जाऊन कार थांबवली. "ओके, मी पोचलो. तुझ्या मिटिंगचं काय?"
"माझं आवरलं. अकरा वाजता मीटिंग आहे. जुई अजून होटेलने दिलेली चॉकलेटस् खात लोळतेय. बघ ही पोरगी डेंटिस्ट होणार आणि!" ती हसली. "चलो, ऑल द बेस्ट. मीटिंग संपल्यावर कॉल करू?"
"येेप."
"आज आपल्याला आपलं भविष्य थोडं तरी क्लिअर होईल..है ना?" तिच्या आवाजात काळजीची छटा होती.
"ॲब्सोल्यूटली. काळजी करू नको, सगळं आपल्याला हवं तसंच होईल. आपल्यात काहीही बदलणार नाही. ह्यावेळी कोणी आपल्यात फूट पाडूच शकणार नाही. मी पाडू देणार नाही! नॉट धिस टाईम." माझ्या आतला संताप डोकं वर काढत होता. घोरपडेला तेव्हाही आमची फिकीर नव्हती आणि आत्ताही नाहीय.
हे मी पक्कं लक्षात ठेवलंय.
"ओके. बाय, मी आवरते आता. लव्ह यू."
"लव्ह यू टू! बाय." म्हणून मी लिफ्टमध्ये शिरलो.
वर ऑफिसच्या दारातून आत शिरताच जय उठून समोर आला. तो वाटच बघत बसला होता.
"हॅलो समर सर!" रिसेप्शनवरून अलिशा हसून पापण्या पिटपिट करत म्हणाली. ही गेल्या वर्षीपासून घोरपडेची पीए होती. तसा तो दर एक दोन वर्षांनी पीए अर्थात पोरी बदलायचा. त्याच्या कॅरॅक्टरबद्दल रूमर्स तर अख्ख्या स्पोर्टस सर्किटला माहीत होत्या. "ही'ज रेडी फॉर यू." तिने पुढे होऊन केबिनचं दार उघडलं. आश्चर्य म्हणजे आत टीम ओनर्स नव्हते. ते माझ्या फेवरमध्ये आहेत हे माहिती असल्यामुळे घोरपडेने त्यांना बोलावलं नसणार.
"मिस्टर डी कुठायत?" मी त्याच्या समोरच्या खुर्चीत बसत विचारलं.
"क्लोज द डोअर, शा." घोरपडे फुत्कारला. "समर इथे आपण दोघेच असलो तर बरं होईल. तुला काय हवं ते मिळेल, जय किंवा मिस्टर डी ला आणायची गरज नाही."
"जय माझा मॅनेजर आहे. तो थांबेल."
"अच्छा? तुझ्याबरोबर आमरेला पण भेटायला गेला असेल मग?" त्याने टेबलावर ठेवलेल्या हाताची मूठ वळली आणि मी चेहऱ्यावर हसू दिसू न देता दाबून टाकलं. न घडलेल्या गोष्टीवर हा माणूस इतका संतापत होता.
"मी आमरेंना कधीही भेटलो नाही. माझं पहिल्यापासून क्लिअर आहे, यावर्षी रिटायरमेंट किंवा इंडियन्ससोबत अजून एक वर्ष. बाकी टीम्सकडून मला ऑफर्स आल्या, नाही असं नाही. पण मी कोणालाही भेटलो नाही." मी शांतपणे म्हणालो.
"ऐक. मला चू** समजू नको समर. इथे तू शांतपणे, कसलीही फिकीर नसल्यासारखा येऊन बसतोस, जसं काही झालंच नाही. पण इथे सगळं माझ्या हातात आहे. समजलं?" घोरपडे दरडावत ओरडला आणि त्याने हातातले पेपर्स माझ्यासमोर आपटले. "यू आर गोइंग टू साईन धिस शिट नाव. नाहीतर मी बघतोच काय करतोस ते."
हे जरा जास्त होतंय, समोर कोच असला तरीही. मी इथे सरळ साईन करायला आलो होतो, धमकी द्यायची काही गरज नव्हती.
"डोन्ट यू फ** थ्रेटन मी!" माझा आवाज वाढला.
"डू यू थिंक आय एम फ** स्टूपीड? डू यू??" तो वाकून माझ्यासमोर तोंड आणत ओरडला. पिसाळलेल्या कुत्र्यासारखी त्याच्या तोंडातून थुंकी उडाली.
"सर, यू नीड टू सीट डाऊन. आपने ऑलरेडी निगोशिएशन खराब कर ही दिया हैं. समर यहाँ साईन करने आया है और आप को ये पता हैं. फिर भी आपने फालतू बाते दिमाग में लेके रखी है." जय शांतपणे घोरपडेना म्हणाला आणि काळजीने बघत राहिला.
"तुझं त्या स्पोर्ट्स सायकॉलॉजीस्ट बरोबर काय गुटर्गू चाललंय, ते मला चांगलं माहिती आहे. द वन आय फ** हायर्ड अँड पेईंग फॉर! तुला काय वाटलं, माझी माणसं तुझ्या मागावर नसतील? दिल्लीत उनाडत होतात ते मला माहित नाही?" त्याने खिशातून फोन काढला आणि माझ्या तोंडासमोर धरून, त्यातले माझे आणि पलोचे दिल्लीतले बरेच फोटो स्क्रोल करून दाखवले.
"व्हॉट द फ* इज धिस?" मी ताडकन उठलो आणि फोन खेचून घेऊन रागाच्या भरात टेबलावर आपटला. "तुम्ही माझ्यामागे माणसं लावली! सो व्हॉट इफ आय एम डेटिंग हर? आय डोन्ट गिव अ शिट हू नोज. आणि पहिल्या वेळी सगळं बिघडायला तुम्हीच जबाबदार होतात. तुम्हाला तेच परत करण्याचा चान्स मला द्यायचा नव्हता."
"आय विल रूईन हर. आत्ता इथे साईन कर, मी हे सगळं विसरून जाईन. तुला हवं असेल तर, तुझ्या आयटमलापण ऑन बोर्ड घेईन. पण जर आज कॉन्ट्रॅक्ट साईन नाही झालं तर मी प्रत्येक टीम मॅनेजर, कोच सगळ्यांना पर्सनली सांगून तिचं करियर बरबाद करेन. लेट देम नो, दॅट शी स्लीप्स विथ अ क्लायंट फॉर बेटर अपॉर्चूनिटीज."
बास! संतापाने माझ्या डोळ्यासमोर सगळं गोल फिरायला लागलं. डोक्यात रक्त तापलं होतं. मी एका क्षणात टेबलापलीकडे जाऊन घोरपडेची कॉलर करकचून आवळली. सगळे आवाज बंद झाले होते. जय येऊन माझ्या कानाशी काहीतरी ओरडत होता. मग त्याने कसेबसे माझे हात सोडवून मला बाजूला ओढत नेले.
भिंतीला टेकून मी डोळे मिटले आणि खोल श्वास घेतला. डोळे उघडले तेव्हा समोर घोरपडे दोन्ही हातांनी गळा चोळत खाऊ की गिळू चेहऱ्याने बघत होता. "जगात शेवटचा माणूस असलास तरी मी तुझ्यासाठी खेळणार नाही." मी ओरडलो. तो काही म्हणायच्या आत मी टेबलावरचे कागद उचलून टरकन फाडले आणि त्याच्या तोंडावर फेकले. "फ* यू! वी आर डन!!"
तो टेबलवर थोडा पुढे वाकला. मी खांदे सरळ करून पुन्हा एक द्यायला तयार झालो. पण त्याने माझा सेलफोन उचलून भिंतीवर जोरात फेकला. स्क्रीनचा चुरा होऊन फोन फरशीवर पडला.
"बरं वाटलं? नवा कॅप्टन शोधायला गुड लक!!" मी त्याला मधलं बोट दाखवून वळलो आणि सरळ बाहेर पडलो. जय माझ्यामागे आला.
क्रमश: