गंगबल हून परत निघालो. छान रमतगमत कॅम्प वर परत आलो. मी आणि न दोघेच होतो. वाटाड्या आपल्याच नादात. यामुळे हा एक माझी मैत्रीण म्हणते तसा darling trail झाला. शिवाय माझा स्वतचाही विश्वास नव्हता, पण नवरा माझा उत्साह बघून मध्ये एकदा म्हणाला, am so proud of you.. तेंव्हा तर याचसाठी केला होता अट्टाहास हा फील आला.
मस्त गप्पा मारत त्या हिरव्या सुस्नात कुरणांमधून काश्मीर च्या वादियोमधून हसत गात आम्ही परतलो. येताना आर्मी वाल्यांना पुन्हा हॅलो केलं.
रात्रभर प्रचंड अस्वस्थ झोप. भास आणि जागेपणा यांच्या सीमेवर कुठं तरी. त्यातून ams ( acute mountain sickness) साठीची गोळी घेत असल्यामुळे पोटाची वाट लागली होती. अस्वलं येतात हे रात्री माहिती नसल्यामुळे आणि टॉयलेट टेन्ट सेटअप केला नसल्यामुळे "पलीकडच्या झाडीत" रात्री दोन तीन वेळा तरी जावं लागलं डोक्याला टॉर्च बांधून. त्यातून शूज चिक्क भिजलेले. Socks तर फेकून द्यावे इतके खराबझाले होते. waterproof shoe covers नेलं होतं. तेच socks वर चढवून जायचं बाहेर. ही सगळी कसरत इतकी वैतागवणी होती. पण टेन्ट खराब होऊ नये आणि बाहेर आपली कुल्फी होऊ नये यासाठी हेच ऑप्शन होते.
अजून अडीच तासांचा रस्ता आहे असा साधारण अंदाज तिथल्या बोलण्यावरून आला होता. वाटाड्या काहीच सांगत नव्हता. पटपट पाऊलं उचला, घोडे घ्या म्हणत होतो ते ऐकलं नाहीत वगैरे बडबड करत होता. एकतर त्याचा accent त्यातून वाटाड्या म्हणून करायच्या गोष्टींचा काहीच अंदाज नसणे, जवळ पाणी टॉर्च वगैरे साध्या गोष्टी पण न ठेवणे, ज्याला गरज असेल ( माझ्या मैत्रिणीला शुगर आहे बरीच तिला थोडा आधार लागत होता अधून मधून. ) त्याला सोडून दुसऱ्याच लोकांशी गप्पा, सगळ्यात पुढे चालत राहणे आणि मागे वळून न बघता झपाझप आमच्या बरंच पुढं जाऊन थांबणे वगैरे चालू होते.
जेंव्हा एक ट्रेक करायचा असं ठरलं तेंव्हा माझी अजिबात मनाची तयारी नव्हती. चालू शकेन बरंच पण elevation no way. असा ठाम निर्धार होता. कारण पण होतंच. एखादा छोटा दोन मजल्यांचा स्लोप चढला तरी दम लागायचा. पोटऱ्या भरून यायच्या. जमत नाही हे इतकं ठाम पक्कं होतं मनात गेली काही वर्षं की ट्रॅव्हल करताना अधे मध्ये केलेले छोटे hikes आठवायचे पण नाहीत नंतर. मॅकलोडगंज च्या आसपास केलेले छोटे hikes, Dalhousie जवळचा काला टॉप, श्रीलंकेत सर केलेला सिगिरिया हे सगळं विसरायचे कारण आता अगदी पाय, टाचा पोटऱ्या यांची वाट लागली होती.
