एक कविता सगळ्याजणींसाठी , आशा करते की आवडेल :) , हा एक अनुवाद आहे -
विषय असा- एखादी साधी मधुर रचना असते. निखळ आनंद देते ती वेदना पोचवतानाही.वेदनेला सुंदर करण्याची ही प्रेरणा कविताच देत असते .. आपलं ज्याच्यावर प्रेम आहे त्याला ते जवळ राहूनही कधी कळलंच नाही. आपणही संकोचाची सीमा ओलांडू शकलो नाही. अगदी सर्वसामान्य स्त्रीच्या भावजीवनात घडू शकणारी गोष्ट.’ Union Square’(1911) या SARA TEASDALE (1884–1933) यांच्या याच विषयावरील कवितेत मन असं गुंतून पडतं की जणू ही काल-आजची गोष्ट आहे !पण या कवितेचा शेवट मात्र विलक्षण धीट आहे.खिन्न करणारा आहे. तो आजच्या काळातही पचवायला जड वाटेल ..

नाही खळखळाट,आहे फक्त अविरत गाज
साऱ्या आयुष्यभराचा,एक धीरगंभीर साज

लाटांच्या पाठीवर पडते, लाटांचीच थाप
न वाहता उचंबळत राहण्याचा तुला अभिशाप

तू श्वास उश्वास शशीचा, अखंड- निरंतर
पिउनि आसवे विश्वाची, तू करुणाकर

पोटात तुझ्या सामावली किती किती गुपीतं
सारे सारे देऊनही, अपार तुझं मन नाही होत रितं

सामावतोस साऱ्या, जगभराचं पुण्य पाप
सारे सारे रिचवून तू पुन्हा स्वच्छ, निष्पाप