परवाच वर्तमानपत्रात बातमी वाचली- ट्रेनच्या पहिल्या वर्गाच्या डब्यात स्त्रियांची अरेरावी आणि परत एकदा ’ते एक वर्ष’ डोळ्यापुढून तरळून गेलं. ते एक वर्ष जेव्हा मीही पुणे-मुंबई-पुणे असा प्रवास केला होता. ते एक वर्ष ज्यामध्ये मला कित्येक अनुभव पहिल्यांदाच मिळाले. ते एक वर्ष जेव्हा ख-या अर्थाने मी स्वत:च्या पायावर उभी राहिले आणि ते एक वर्ष जेव्हा मी एका झॉंबीसारखी जगले. ते एक वर्ष- खूप खूप वर्षांपूर्वीचं, पण अजूनही लख्ख आठवणारं आणि मधूनच ’आता मला लिहून काढ म्हणजे निचरा होईल सगळा’ असा टाहो फोडणारं ते एक वर्ष.
ह्या विभागात आवडलेल्या पुस्तकांबद्दल लिहावं अशी सूचना आहे. अशी पाटी दिसली की ती तोडून काय होतं हे बघितल्याशिवाय मला समाधान लाभत नाही. (उगाच नाही माझ्या घरात एक मांजर!) तर हा धागा न आवडलेल्या पुस्तकांबद्दल. अपेक्षा अशी आहे की 'सनातन.ऑर्ग'सारखी स्वस्त करमणूक छाप पुस्तकं नाहीत, तर जरा आब बाळगून असलेल्या लोकांचं लेखन, किंवा पुस्तकांबद्दल तुमच्या तक्रारी काय आहेत हे लिहाल. एरवी चेतन भगत बौर्य आहे यात काही नावीन्य नाही.
आजपण सकाळी लवकर जाग आलीच नाही. रोजची रडारड आहेच मग. त्यात स्वप्नीलची काहीही मदत नसते सकाळी. स्वत:चं आवरून जातो फक्त. बिघडवून ठेवलाय आईने, दुसरं काय? असली वळणं लहानपणीच लावायला पाहिजे होती. आमचं नशीब कुठे इतकं? त्यात हा यश, अजिबात काही आवारात नाही. सगळी ढकलगाडी आहे. आणि जरा रागावलं की ओठ काढून बसतो. कित्ती क्यूट दिसतो. अगदी सशाचं पिल्लूच. मम्मिशिवाय याचं पान हलत नाही. :) अगदी लेसही मीच बांधून द्यायची याच्या शूजची. याला शाळेत सोडायचं म्हणजे जीवावर येतं. काय करणार ? अजून थोडी वर्षं तरी नोकरी करायलाच लागणार. मी तर पक्कं ठरवलंय अजून दहा वर्षं नोकरी करणार फ़क्त.
खूप पूर्वी कुठूनतरी कानावर पडलेले हे मुव्हीचे नाव.
रूतून बसले होते अगदी.
इनटू द वाईल्ड. काहीतरी वाईल्ड नाद आहे ह्या शब्दात.
नेटफ्लिक्सवर हा मुव्ही येऊन झाले असतील ४-६ महिने. पण तो लावावासा वाटेना. कायम पुढे, नंतर कधीतरी पाहू करत ढकलत गेले. ती मोमेंट सापडेना. एखादा नाजुक हिर्‍याचा सेट घालायला तुम्ही एखादी प्रेशस वेळच निवडाल ना? तसे होत गेले. माहित नाही का, पण मला ह्या मुव्हीच्या नावापासूनच खात्री होती की हा डायमंड सेट आहे. उगीच जेवता जेवता लावून ठेवायचा मुव्ही नाही.
टोट bag खूप दिवसांपासून शिवायची होती. खूप चुका करत एकदाची ती पण झाली.
ही अस्तर आणि interfacing लावून केली आहे. नुसत्या एकेरी कापडानी स्ट्रेंग्थ मिळत नाही आणि झोळ पडतो असा अनुभव होता त्यामुळं हा अस्तर आणि interfacing चा तीन लेयर्सचा प्रयोग. यामुळं छान गुबगुबीत फील आलाय. अस्तराला वरचेच काळे कापड वापरले.
वर लावलेला लाल पट्टा लावताना सरळ रेषा गंडलीय जरा त्यामुळं क्वालिटी कंट्रोल
बेल्ट शिवताना पण सिमेट्री गेली असं वाटलं. म्हणून सरळ embroidery stitch वापरला. ज्यामुळं जरा बरा लुक आलाय.
विकेंडला हेअरकट केला. कापले म्हणजे अगदी संदीपचे चार महिने कापले नाहीत तर किती वाढतील इतके बारीक केले. माझ्या एक लक्षात आलं की गेल्या काही वर्षात दर थोड्या दिवसांनी आपले वय अजून जास्त वाटत आहे असे वाटायला लागते. केस वाढले की नेहमीप्रमाणे मागे बांधून टाकले जातात त्यामुळे अजूनच चेहरा कंटाळवाणा वाटायला लागतो आणि केस कापायची खुमखुमी येऊ लागते. मुलीचा वाढदिवस आणि माझा यात चार महिने असतात मध्ये आणि तिच्या वाढदिवसापासून माझा येईपर्यंत मधेच कधीतरी मी केस कापून येते. मला वाटतं की हा तिशीतला आजार असावा एखादा. त्यात जसेजसे वय वाढेल तशी केसांची लांबी कमी होत जाते.
