सध्या येयेजाजामध्ये रोज दोन तास गाडीत जातात. त्या कम्युटमध्ये इतक्या मजामजा किंवा लोकांची मजा आपल्याला सजा टाईप अनुभव येतायत. म्हटले लिहावेत.
माझी घरातून निघायची व परत यायची वेळ प्रचंड फिक्स आहे. त्यामुळे झालेय काय, की इतर असे फिक्स वेळा असणारे कम्युटर्स मला दिसायला लागलेत. आणि ही फारच मजेदार गोष्ट होती. सुरवात झाली ती एक अगदी युनिक कलर असलेली मेटॅलिक निळी सुबरू एका ठिकाणी फ्रीवेला मर्ज होताना मी दोन तीनदा पाहीली. आता ती दिसली नाही की चुकचुकायला होते.
एक वाहिद पाटी असलेली फेरारी रोज माझ्या नंतर लगेच जाॅईन होते. फारच प्रचंड आवाज आहे तिचा. कदाचित बिघडलेली असावी.
सुमारे ५० वर्षांपासून अमेरिकेत अनेक मराठी लोक आले आणि इथे स्थायिक झाले .
अमेरिकेत येऊन स्थिर स्थावर झाल्यावर , आपल्या मुलांना भारताशी नाळ जोडून ठेवण्याकरता , मातृभाषेची ओळख करून देण्याची गरज वाटायला लागली आणि मराठी शाळांना सुरुवात झाली. ऐकून आश्चर्य वाटेल पण अमेरिकेतल्या जवळजवळ प्रत्येक राज्यात अशा मराठी शाळा चालतात , न्यू जर्सी सारख्या भारतीय लोकसंख्या जास्ती असलेल्या भागात तर अश्या शाळांची संख्या आणि येथील विद्यार्थी संख्या हि भरपूर आहे. इथे शिकवणारे सगळे शिक्षक आपली नोकरी आणि व्यवसाय सांभाळून या शाळांमध्ये स्वेच्छेने विनामूल्य शिकवण्याचे काम करतात.
“ती आंब्याची कुयरी असते ना ती म्हणे पेसली गावातल्या सूचिपर्णी वृक्षाचा बदाम आहे. खरंय तू म्हणतेस ते. आपलं काही नाहीच.” देशाभिमानी काकू दु:खाने कळवळून म्हणाल्या. पेसली गावात सूचीपर्णी वृक्ष? आणि त्याला बदाम? ठकूने डोक्याला हात लावला. कुयरीच्याही आधी जगभर झालेल्या देवाणघेवाणीची गोष्ट त्यांना सांगू लागली.
सर्व मैत्रिणींना महिला दिनाच्या मनःपूर्वक शुभेच्छा!
एकविसाव्या शतकाचं दुसरं दशक संपलं तरीदेखील अनेकविध क्षेत्रात प्रकर्षाने जाणवणारी महत्त्वाची बाब म्हणजेच स्त्री -पुरुष असमानता. मग ती नोकरी -उद्योगात स्थान मिळवण्यासाठी असो, आर्थिक मोबदला - बढती बाबतीतली असो किंवा अगदी कळत- नकळत केला जाणारा भेदभाव. ह्याच विषयाला अनुसरून यंदाच्या महिलादिनाचं सूत्र ठरवण्यात आलंय : #EachforEqual
क्रोशे... बस नाम ही काफी है :haahaa: मैत्रीणवरच या विषयावर इतके धागे आहेत की यातुनच याच वेड दिसून येतं. वरवर टिपिकल वाटणारी कला एकदा वेड लागलं की तिचा आवाका कळतो. करावं शिकावं तितकं कमी. अशाच नवनवीन डिझाइन्स, टेक्निक शिकता शिकता हा ही प्रयोग करावासा वाटला. करता करता जमलाही आणि सगळ्यानी भरपुर कौतुकही केलं. मला स्वतः केलेले पॅटर्न लिहायची सवय अजिबातच नाहीय, करता करताच मी बरेच चेंजेस करत असते.. नेटवरचेही पॅटर्न मी 100% क्वचितच फॉलो करते माझे आयत्यावेळचे प्लस मायनसेस असतातच.
उगवलेल्या प्रत्येक दिवशी मी गोळा करते...
हाती लागतील तेवढे सारे गडद फिके रंग
इथून तिथून जमा केलेले काही आकार-उकार
आणि डोळ्यांत ओतायला थोडे भाव थोडी झिंग
पण रोज उठून मीच बनवलेलं माझंच शिल्प वेगळं दिसतं
संध्याकाळपर्यंत अनोळखी वाटू लागतं
त्यात मला माझं रूप काही केल्या आढळत नाही
मला माझी लायकी काही केल्या सापडत नाही!
मीच माझं सगळं असणं कागदावर लिहून काढते
शब्दा शब्दांत न मावणारं रिकाम्या जागांत पेरून ठेवते
लिहिलेल्याचे सारे ओघळ पानभर विद्रूप होतात
कवितेखालची माझी सही केविलवाणी पुसून जातात
माझीच भाषा नंतर मला वाचता येईनाशी होते
अगम्यातच व्यक्त होणं माझं काही टळत नाही
“आज काय खास? इतकं तयार होऊन आलीयेस!” ठकूच्या कपड्यांकडे बघून सातासमुद्रापारच्या देशात कुणीतरी साडेसहाशेव्यांदा हा प्रश्न ठकूला विचारला. आपल्या मळखाऊ रंगाच्या, पिदडायच्या सलवार कुर्त्याकडे बघून ठकूला प्रश्नकर्त्याबद्दल साडेसहाशेव्यांदा सहानुभूती दाटून आली. सहाशेएकावन्नावी वेळ आलीच नाही. ठकूने रोजच्या वापरातून सलवार कुर्ते काढूनच टाकले. भारतात परत येताना ते सगळे ठकूने यमीपेक्षा पाचशेपट गोरी असलेल्या आपल्या मैत्रिणीला देऊन टाकले. मैत्रिणीने ते कौतुकाने मिरवत वापरले.
ही आहे घर-घर की कहानी. आमच्या, तुमच्या कोणाच्या ही घराघरात घडणारे हे किस्से. केवळ पात्रांची नावं, तपशिल बदलले जातात पण किस्से थोड्या-फार फरकाने कुठेही घडणारे!
--------------------------------------------------------------------------------------------------
"Yes! running a company feels good!" छोटूशेट कॉम्प्युटर रूममध्ये मोठ्या शेटांना कामाला लावून स्वतः लिव्हिंग रूममध्ये सोफ्यावर टिव्ही समोर तंगड्या पसरता पसरता उद्गारले.
"आता कसली नविन कंपनी स्थापन केलीस बाबा?", मी विचारणा केली.
