छानशी संध्याकाळ झाली होती. सूर्यबाबा अगदी मावळतीला चालले होते. आकाशात जमलेले काळे राखाडी ढग आणि मध्ये मध्ये भुरभूरणारा पाउस यामुळे मावळतीचे रंग अजूनच सुंदर झाले होते. त्यात भर म्हणून क्षितिजावर सुंदर अगदी अर्धगोलाकार इंद्रधनुष्यही दिसत होते. या सुंदर इंद्रधनुष्याला बघुन मुलमुली आनंदाने नाचत खेळत होती आणि मुलांना बघून इंद्रधनुष्य अजूनच हसत होते. इंद्रधनुष्याच्या या खेळाकडे सूर्यबाबा कौतुकाने बघत होते. आपल्या लाडक्या इंद्रधनुष्याला ते प्रेमाने धनुकला म्हणत. आता सूर्यबाबांची घरी जायची वेळ होतच आली होती त्यामुळे सूर्यबाबांनी आज्ञा केली
त्याने हातातला लोणी माखलेला, कुरकुरीत पावाचा शेवटचा तुकडा हळूच प्लेटमध्ये ठेवला आणि समोर खाली मान घालून, शांतपणे हळूहळू जेवणाऱ्या तिच्याकडे पाहिलं. गळून पातळ झालेले पण हनुवटीएवढ्या बॉबमध्येही छान दिसणारे तिचे काळेपांढरे केस, त्याला कायम प्रेमात पाडणारे तिचे निरागस करवंदी डोळे, हल्ली त्या डोळ्यांखाली कायमचा काळसर रंग चिकटलाय, घराबाहेर न पडल्याने क्रेप पेपरसारखी चुरमटलेली पातळ गोरी त्वचा, तिच्या बारीकश्या लाल टिकलीखालची याआधी फक्त चिडल्यावर चमकून जाणारी हिरवट शीर आता कायमची उठून दिसायला लागली होती. कमी हिमोग्लोबीनमुळे ओठ फिकुटले होते.
एक होत छोटस तळं. हिरव्यागार रंगाच्या पाण्याचं , चहूबाजूला गर्द झाडी असणारं. त्या तळ्यात होती इवलाली लाल कमळे. आणि पाण्यात खालीसुध्दा खूपखूप पाण वनस्पती होत्या.
अशाच एका पाण्यातल्या पानाला एक अगदी चिमुकलं अंड चिकटलं होतं, पारदर्शक आणि आणि आत एक चिमुकला केशरी ठिपका. आणि त्याच्या जवळच्या दुसऱ्या पानाला अजून एक अंड होतं, तेही पारदर्शक पण आतला ठिपका होता काळा. आता बऱ्याच वेळ एकमेकांच्या बाजूला राहिल्याने त्या अंड्याच्या आतल्या केशरी ठिपक्याने शेजाऱ्याशी गप्पा मारायला सुरुवात केली.
"अरे तू कोण होणार आहेस रे अंड्यातून बाहेर आल्यावर?"
चैत्र लागलाय, पालव्या फुटल्या आहेत, कैऱ्या लगडल्या आहेत, कोकीळ रंगात येऊन गातोय, गुलाब फुलले आहेत, भवताल घमघमतोय,
पण हे सारं सहन होइना,
ती वाट पाहतीये...
फक्त एका पत्राची! पतीया न भेजे हो रामा..... कानात earplugs आहेत कलापिनी ताई चैती गतायेत. चैती- चैत्राचं गाणं.
घरातच अडकून पडायचा चैत्र यंदाचा. मैत्रीण अवघडलीये आठवा सरेल. तिला फोनवरच कविता ऐकवली मर्ढेकरांची:
बाळगुनी हा पोटी इवला गोळा, हसशी प्रसन्नतेने;
साकारुनी दे निराकृतीला विरूपता तव तन्मयतेने
सध्या कोरोना विषाणुच्या साथीमुळे सगळेच घरात आहेत, किंवा घरून काम करत आहेत. घरात राहीलं की मुलांनाही काहीतरी वेगळं हवं असतं, त्यांचा वेळ जात नाही पण त्याचवेळी पालकांना सतत मुलांबरोबर खेळणंही शक्य नाही त्यामुळे हा एक नविन प्रयोग !
