चिंगु आणि पिंगू नावाचे दोन चतुर भाऊ बहिण होते. दोघांचेही डोळे मोठ्ठे चकचकीत होते. पंख सुद्धा आईसारखेच सुंदर पारदर्शक होते. शेपुट मात्र अजून छोटुशीच होती. हो! अजून दोघे छोटेच होते ना. त्यामुळे त्यांची शेपटीही पिटुकलीच होती. कधी एकदा मोठे होऊ आणि छान आईसारखी लांब शेपटी होईल याची दोघे वाट बघत असत.
कथा - स्वप्नाली मठकर
कथाकथन - अ‍ॅड. माधवी नाईक
पार्श्वसंगित आणि संकलन - स्पृहा साहू
निसर्गकथा : चिमण्या आणि डोंगर
हिवाळा सरत आला तसं चिमण्यांची दाणे शोधायची ठिकाणं दूरदूर व्हायला लागली. आसपासची सगळ्या शेतांची कापणी झाली. कुरणातले दाणेही संपत आले. म्हणजे अगदीच काही संपले नाहीत पण जास्त चिमण्या आल्या तर मात्र पावसाळा सुरु होई पर्यंत पुरले नसते. दूर दूर जाऊन खरंतर छोट्या चिमण्या दमून जायच्या. आता जवळच्या जवळ एखादी खाण्याची सोय करायला हवी हे सगळ्यांनाच वाटत होतं.
सध्या कोरोना विषाणुच्या साथीमुळे सगळेच घरात आहेत, किंवा घरून काम करत आहेत. घरात राहीलं की मुलांनाही काहीतरी वेगळं हवं असतं, त्यांचा वेळ जात नाही पण त्याचवेळी पालकांना सतत मुलांबरोबर खेळणंही शक्य नाही त्यामुळे हा एक नविन प्रयोग !
एक होत छोटस तळं. हिरव्यागार रंगाच्या पाण्याचं , चहूबाजूला गर्द झाडी असणारं. त्या तळ्यात होती इवलाली लाल कमळे. आणि पाण्यात खालीसुध्दा खूपखूप पाण वनस्पती होत्या.
अशाच एका पाण्यातल्या पानाला एक अगदी चिमुकलं अंड चिकटलं होतं, पारदर्शक आणि आणि आत एक चिमुकला केशरी ठिपका. आणि त्याच्या जवळच्या दुसऱ्या पानाला अजून एक अंड होतं, तेही पारदर्शक पण आतला ठिपका होता काळा. आता बऱ्याच वेळ एकमेकांच्या बाजूला राहिल्याने त्या अंड्याच्या आतल्या केशरी ठिपक्याने शेजाऱ्याशी गप्पा मारायला सुरुवात केली.
"अरे तू कोण होणार आहेस रे अंड्यातून बाहेर आल्यावर?"
छानशी संध्याकाळ झाली होती. सूर्यबाबा अगदी मावळतीला चालले होते. आकाशात जमलेले काळे राखाडी ढग आणि मध्ये मध्ये भुरभूरणारा पाउस यामुळे मावळतीचे रंग अजूनच सुंदर झाले होते. त्यात भर म्हणून क्षितिजावर सुंदर अगदी अर्धगोलाकार इंद्रधनुष्यही दिसत होते. या सुंदर इंद्रधनुष्याला बघुन मुलमुली आनंदाने नाचत खेळत होती आणि मुलांना बघून इंद्रधनुष्य अजूनच हसत होते. इंद्रधनुष्याच्या या खेळाकडे सूर्यबाबा कौतुकाने बघत होते. आपल्या लाडक्या इंद्रधनुष्याला ते प्रेमाने धनुकला म्हणत. आता सूर्यबाबांची घरी जायची वेळ होतच आली होती त्यामुळे सूर्यबाबांनी आज्ञा केली
जपानी बालसाहित्यातील एका गोड कथेचा मराठी अनुवाद सादर करीत आहे
手袋を買いに
新美南吉
(published in 09/ 1943 )
हातमोजे
- नीइमी नानकीची (अनुवाद - स्वप्नाली मठकर)
एका जंगलातल्या बिळात एक कोल्हीण आणि तिचं लहानसं पिल्लू रहात होतं. उत्तरेकडून येणारे बोचरे वारे या जंगलात देखील येऊन पोचले होते. अशा कडक हिवाळ्यात एके दिवशी सकाळी पहिल्यांदाच कोल्ह्याच पिल्लू बिळातून हळुचकन बाहेर पडलं.
"आई ग्गऽ " बाहेर आल्या आल्या डोळे गच्च बंद करत पिल्लाने तक्रार केली तशी कोल्हीण धावत पिल्लाजवळ गेली आणि पहायला लागली.
"माझ्या डोळ्यात काहीतरी गेलंऽ उं उंऽ. लवकर काढ ना." पिल्लू रडत रडत सांगायला लागले.
