अंकितने मला सोडलं. मी त्या संध्याकाळच्या धुंदीत होते.
उशीर झाला होताच त्यामुळे अंकित लिफ्ट मध्ये आला. ट्रिकी होतं हे. डान्स floor वरची controlled, monitored जवळीक आणि इथं हे असं फक्त दोघं असणं. बन्द दाराआड आणि इतक्या छोट्या जागेत. आणि इतक्या कमी वेळासाठी. त्यातही त्या डान्स नंतर.
केवढे पॅरामीटर्स होते या छोट्याशा स्पेस मधे.
एवढ्या सगळ्या भावनांचा महापूर ओसरल्यावर मी मॅराथॉन पळाल्यासारखी दमले होते. पण त्यात काहीतरी चांगलं केल्याचा अभिमानही होता. हे सगळीकडे जाणवत होतं, पोटात आलेल्या गोळ्यात, दाटून आलेल्या गळ्यात, रडून सुजलेल्या डोळ्यातसुद्धा. पण ह्या सगळ्याने काही समर थांबणार नव्हता. त्याने सगळ्यांशी जेमतेम चार-चार वाक्य बोलून मला घरातून बाहेर काढलं. पप्पा आधीच वेंडीला हॉटेलवर सोडायला गेले होते म्हणून बरं!
