'ओह, हाय लुना'
लुना बहुतेक हसली वाटतं तिकडे वळून. आपण तिला आत्ता हाय म्हणायला नको होतं का? तिलु खजील होऊन पाहत राहिली.
'And you are?'
'तिलोत्तमा'
'थी.....?'
'थी नाही. ति, तिलोत्तमा'
'.....????'
'Call me तिलु'
'ओह ठिलु!'
आधीचच बरं होतं की! तिलुने कपाळावर हात मारून घेतला. मनात.

'तुझं नाव कुणी ठेवलं गं?', विनूनं तिच्या केसांशी चाळा चालवला होता.
'आत्यानं. मला पाहील्याबरोबर ती आईला म्हणाली, माले अप्सरेसारखी सुंदर मुलगी आहे तुझी! पुढे त जन्माक्षर आले म्हणून.'. तिलुने एका श्वासात पूर्ण स्टोरी सांगितली. 'का विचारलंस?'
'नाही म्हणजे किती पर्याप्त नाव आहे असं वाटून-'

'काय झालं तिलु? केवढ्या मोठ्याने ओरडलीस. स्वप्न पडलं का काही? थांब, थोडं पाणी पिऊन घे'.
विनूनं तिला उठवून बसवलं. पाणी पिऊन तिलुला जरा हुशारी वाटली. ती सावरून बसली.
'काही व्यवस्थित आठवत नाही. स्वप्नच असावं'
'कसलं स्वप्न? अतिविचार करतेस ना. असं होणार ना मग. काय पाहीलं सांग'. विनूनं लॅपटॉप बंद केला आणि बॅगेत ठेवून दिला.
'तू होतास स्वप्नात'
'काय? तू मला पाहून किंचाळलीस???'
'नै कै', तिलु हसत म्हणाली.
'तुझ्या चेहर्यावर खूप तेज होतं. मी तो प्रकाश कुठून येतोय हे जाणून घेण्यासाठी भरभर पुढे येत होते'
'आणि तू कशाला तरी ठेचकाळुन धडपडलीस?'
'अय्या! तुला कसं माहित? '

एका हाॅटेलच्या वरच्या मजल्यावरील एका रूममध्ये उभी होती ती. एकटीच. वार्याची झुळूक आली की नाही असं वाटलं म्हणून खिडकीत उभी राहिली. रस्ता संथ वाहत होता. 'ऑफिसला जाणार्यांची वर्दळ', ती पुटपुटली.

बराच वेळ सलग रायडींग झाल्यावर राधाने मागेपुढे असलेल्यांना ब्रेक घ्यायची खूण केली. एक टपरीवजा दुकान होतं. सगळे थांबले. मस्त कडक चहा आणि मॅगी खाऊन पुढचा रस्ता सुरु झाला. अखेर संध्याकाळी ठरलेल्या ठिकाणी मुक्काम करायला सगळे थांबले. ते एक लहानसं खेडं होतं. ग्रुपचा मुक्काम तिथल्याच एका होमस्टे मध्ये होता. दिवसभराच्या रायडिंगमुळे सगळेच दमले होते. सर्वांनी फ्रेश होऊन जेवणावर ताव मारला. जेवण साधंच होतं पण ते दिवसभराच्या थकव्यानंतर निशाला खूप आवडलं. झोपण्यापूर्वी सगळ्यांना राधाने परत उद्याच्या सूचना दिल्या. निशाला झोप आली नव्हती.