सद्ध्या नॉस्टॅल्जिक होण्याचे दिवस आहेत बहुधा! मायबोलीवर फिरताना, आठवणीतले स्वर आणि सुगंध हा बुलेटीन बोर्ड दिसला.. आणि इतके वास आणि स्वर गर्दी करून दाटले!!
सुगंध आणि आठवणींचे खरंच काहीतरी नातं आहे .. मागच्याच पोस्ट मधे मी ओल्या मातीच्या वासाने वेडी होऊन काहीबाही खरडले होते.. आता तोच वेडेपणा पुढे कंटीन्यु करते..
मुलगी लहान असताना एक अडगुल मडगुल नावाची सिडी आणली होती त्यात हे एक बालगीत होत. आमच्या भागात खारूताई खुप आहेत पण अगदी गाण्याप्रमाणेच. इकडून तिकडे धावणार्‍या, आपल्या झुबकेदार शेपटीला झळकावणार्‍या आणि इतक्या चतूर की कॅमेरा आणे पर्यंत गायब होतात. तसाच काही फोटो ह्यांचा पिच्छा करून तर काही फोटो ह्या निवांत असताना काढलेले.
१) नमस्कार.
बॅंकेत काम होतं म्हणून भर पावसात चाकंतोड करत दीपक टॉकीजजवळच्या बॅंकेत गेले होते. नेहमीप्रमाणे एका दगडात अनेक पक्षी मारायचे म्हणून त्या त्या एरीयातली दोन्-चार कामं असतातच बरोबर. म्हणून कालच आणलेल्या चिनी बनावटीच्या टेबललँपच्या प्लगला अ‍ॅटॅचमेंट, बॅटरीवर चालणार्‍या मेणबत्त्यांकरता छोट्या बॅटर्‍या असे इलेक्ट्रीकच्या दुकानाशी संबधित कामं होती. बँकेशेजारीच एक इलेक्ट्रीक आणि हार्डवेअरचे दुकान दिसले. हे कॉम्बिनेशनमध्ये दुकान का बरं चालवत असतील? हा मला नेहमीच पडणारा सनातन प्रश्न आहे. तो पुन्हा डोक्यात पिंगा घालायला लागला.
"I want to have a family meeting today!" अरीनशेटांनी मागणी केली.
कुठेतरी आयत्या वेळी जायचं ठरल्याने त्यांच्या स्क्रीन टाईम वर बाधा आलेली त्यामुळे एक तातडीची family meeting हवी – या प्रकरणाचा छडा लावण्याकरीता – अशी त्याची मागणी होती.
तशी रविवारची संध्याकाळ आमची कौटुंबिक मिटींगची वेळ. समस्त ईन-मीन-तीन-चार कुटंबिय जेवणाच्या टेबलाशी जमून एक-मेकांच्या officially उखाळ्या-पाखाळ्या काढायची हीच ती सुवर्णसंधी. एरवी काढतो त्या unofficially!
कोणी आपल्याला विचारले कि तुझी आवडती जागा कोणती, तर आपण जे पटकन नाव देतो, तिथे काही खास आहे म्हणून नाही तर आपल्या सगळ्या आठवणी तिथेच अडकलेल्या असतात म्हणून. आपण त्या आठवणींना त्या जागे पेक्षाही जास्त महत्व देतो. जसे जसे आपण मोठे होतो तश्या त्या जागाही बदलत राहतात.
हीच गोष्ट शाळेची, कॉलेजची. आपल्याला आपलीच शाळा/ कॉलेज नेहमी दि 'बेष्ट' :cool: वाटते. ह्या आठवणींबद्दल आपण भरभरून बोलतो.
पण आज फक्त शाळा किवा कॉलेज पुरतं शिक्षण मर्यादित नाहीये. आजच्या विद्यार्थ्यासमोर पूर्ण जग आहे आणि इंटरनेटमुळे ते अजूनच जवळ आले आहे.
जानेवारी २०१६ पासून, दर पंधरा दिवसातून एकदा, शून्यातून मोठा व्यवसाय उभ्या करणार्या उद्योजीकांच्या मुलाखती घेऊन लोकसत्ता चतुरंग पुरवणीच्या 'उद्योग भरारी' या सदरामध्ये प्रकाशित होणार आहेत. लोकसत्ता-चतुरंग साठी असे वर्षभराचे सदर लिहायला मिळणे ही माझ्यासाठी खूप आनंदाची गोष्ट आहेच शिवाय त्याबरोबर येणारी जबाबदारीही खूप मोठी आहे असे मला वाटते. या कामासाठी मित्रमंडळी आणि इतर वाचकांची मदत आणि प्रतिक्रिया दोन्ही माझ्यासाठी खूप महत्वपूर्ण आहेत.
पहिला लेख २ जानेवारीला प्रकाशित झाला. त्याची लिंक इथे देतेय ( इतके दिवस ऑनलाईन पुरवणीत लिंक उपलब्ध नव्हती, त्यामुळे उशीर)
कुटा बीचवरुन निघाल्यावर आम्ही दुपारनंतर तनाह लॉटला जायचे ठरवले. आता सगळे वातावरणच भारतासारखे म्हणल्यावर आम्हाला वाटले इथे शेअर्ड टॅक्सी किंवा प्रायवेट बसेस असतील तर तसे काहीच नाही दिसले. मग प्रायवेट गाडीच्या शोधात दिसलो. वाटले होते कि लगेच मिळेल पण कोणी यायला तयारच होइना. कारण संध्याकाळची वेळ होत आलेली होती आणि कुटामधे खुपच गर्दी होती. कुटा तसे नाईटलाईफ साठी फेमस आहे. जो गाडीवाला यायला तयार होत होता तो खुपच पैसे मागत होता. शेवटी चालुन चालुन वैतागलो त्यात डोक्यावर भयंकर उन. शेवटी एक गाडिवाला तयार झाला.
मुलांचा अभ्यास म्हणजे घरात एक रणधुमाळीच असते. खरं तर अभ्यास फारसा नसतोच. पण जो आहे तो न करण्याकरीता हजारो कारणे पुढे येत रहातात. 'अभ्यास न करण्याची १०१ कारणे' तत्सम काहीतरी पुस्तक नक्की काढू शकतील दोघं मिळून.
पहिले तर होमवर्क लिहीलेलं पानच घरी पोहोचत नाही. बरं कुठे गेलं विचारावं तर शाळेत नक्की बॅगमध्ये टाकलेलं त्यांना आठवत असतं. शाळा ते घर ती बॅग उघडलेली पण नसते पण काहीतरी चमत्कार होऊन ते पान गायब झालेलं असतं खरं...त्यांचा दोष नसतो त्यात.
