पर्वतकड्यांवरून स्त्रवले -गिरीकंदरातून झेपावले
तीर्थक्षेत्रांना उजळविले-रानावनात खळाळले
शेतांना भिजवले -गावागावात खेळले …
मी जीवनदायिनी होते. …पण आता ,…

वाहत्या ओघाची कोमेजलीय काया
उघड्या कातळाची हरपलीय माया

बिचारे किनारे कसनुसे तगताहेत
वाळूच्या उपशाची चाके झेलताहेत

डौलाची चाल माझी दुडकी केली
मैलोगणती गावे बोडकी केली

काय फुलवलंय माघारी मी कसं बघू ?
अन उजाडलेल्या गावांचे शाप भोगू ?

माझी कुलीनता माझी शान होती
आता मलीनतेने मी म्लान झालेय.

माझं अंत;करण आटलंय
धरणाच्या विळख्यानं फाटलंय

तरी मी सागराला भेटायला जाणार आहे.

महाकाय रेखीव जहाज
जडशीळ होवुनी स्तब्ध ,
विसावलय काळोखी तळाशी
जीवनाचे प्राक्तन भोगत ,….

लखलखती झुंबरे
सुबक सुंदर गवाक्षे
काळवंडताहेत आस्ते आस्ते
रत्नाकरात रुतत …

अजस्त्र या धूडाच्या
पोलादी सांद्रींतून
सुळकताहेत सोनेरी मासे
विस्मयाने आरपार बघत

शाही रंगीत काचांच्या
तावदानातून स्वत;ला
निरखताहेत जलचर
प्रवाळाच्या साथीत

अद्वितीय रूपाचा
जणु महाल स्वप्नांचा
हा महाडोलारा जेव्हा ,
मानव होता बांधीत

प्रिया तुज वाचूनि दिनरात सुनी ही
सजणा तुज वाचुनि, संतत धार नयनी

येशील कधी तू अचानक दारी
हीच निरंतन आस मनाशी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही

नको मला तो साज शरिरी
नको नको तो गंध सुवासी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही

तलम वसने मला जाळती
गरम हवा ही वाळ्यांमधूनी
प्रिया तुज वाचुनि दिन रात सुनी ही