"मोहन बगानचे कोच होते फोनवर! मी मास्टर्स करताना तिथे असिस्टंट म्हणून काम केलंय. तेव्हा सुदीप बॅनर्जी म्हणून माझा सिनियर स्पोर्ट्स सायकॉलॉजीस्ट होता. तो पुढच्या वर्षी रिजाईन करून जर्मनीत शिकायला चाललाय. तर ते मला सध्या त्याच्या असिस्टंटचा जॉब ऑफर करतायत. तो गेल्यावर माझं प्रमोशन होईल!!" ती आनंदाने ओरडतच म्हणाली.
येय!! मी तिला उचलून गोल फिरवून खाली ठेवली. वेंडीने तिच्या खांद्यावर थोपटले. "काँग्रॅटस् ! यू आर द बेस्ट सायकॉलॉजीस्ट, आय हॅव एव्हर वर्क्ड विथ!"
"आय एम द 'ओन्ली' सायकॉलॉजीस्ट, यू हॅव एव्हर वर्क्ड विथ! तरीपण थँक्यू!!" पलो हसत म्हणाली आणि तिने वळून माझ्याकडे बघितलं.
एवढ्या सगळ्या भावनांचा महापूर ओसरल्यावर मी मॅराथॉन पळाल्यासारखी दमले होते. पण त्यात काहीतरी चांगलं केल्याचा अभिमानही होता. हे सगळीकडे जाणवत होतं, पोटात आलेल्या गोळ्यात, दाटून आलेल्या गळ्यात, रडून सुजलेल्या डोळ्यातसुद्धा. पण ह्या सगळ्याने काही समर थांबणार नव्हता. त्याने सगळ्यांशी जेमतेम चार-चार वाक्य बोलून मला घरातून बाहेर काढलं. पप्पा आधीच वेंडीला हॉटेलवर सोडायला गेले होते म्हणून बरं!
अंकितने मला सोडलं. मी त्या संध्याकाळच्या धुंदीत होते.
उशीर झाला होताच त्यामुळे अंकित लिफ्ट मध्ये आला. ट्रिकी होतं हे. डान्स floor वरची controlled, monitored जवळीक आणि इथं हे असं फक्त दोघं असणं. बन्द दाराआड आणि इतक्या छोट्या जागेत. आणि इतक्या कमी वेळासाठी. त्यातही त्या डान्स नंतर.
केवढे पॅरामीटर्स होते या छोट्याशा स्पेस मधे.
"ग्रेट वर्कआऊट, समर! घोरपडे कबसे मेरे पीछे पडा है, समरका कैसा चल रहा करके.. रुकता ही नही है." वेंडी धपकन खुर्चीत बसत म्हणाला. मी बाटली संपेपर्यंत घटाघट थंड पाणी प्यायलो. आज खूप गर्मी होती आणि मी रागाने स्वतःला खूप जास्त पुश केलं होतं.
मी अजूनही पलोमावर चिडलो होतो. कालची रात्र आणि त्यानंतर आम्ही इतकं बोललो तरीही ती माझ्यापासून पळतच होती. हे मला अजिबात मान्य नव्हतं. आणि घोरपडेचा नुसता उल्लेख ऐकून रक्त उसळत होतं.
"मला आपल्यात वाढणाऱ्या अंतराची भीती होती. आपण वेगवेगळ्या वाटेवर निघालो होतो आणि तेव्हाच घोरपडे तुझ्या सिलेक्शनसाठी आले होते. आठवतंय? त्यांनी सिलेक्शन झाल्यावर तुला आणि आईबाबांना जेवायला बाहेर नेलं होतं, बहुतेक वूड हाऊसला, हो ना? आणि तू हट्टाने मलाही घेऊन गेला होतास. ते तुझ्या खेळाच्या, बोलिंग स्टाइलच्या जाम प्रेमात होते. खूप कौतुक करत होते." ती हसऱ्या चेहऱ्याने म्हणाली आणि खांद्यावरून डोकं उचलून जरा लांब झाली. जवळीक अती होत असल्यासारखी.
"आठवतंय, तो खूप आनंदाचा दिवस होता माझ्यासाठी. आणि दुसराच दिवस त्याच्या विरुद्ध होता कारण तू कसलीही कल्पना न देता, अचानक मला सोडून गेलीस."
"मला चालता येतं, माहिती आहे ना?" तिने माझ्या पाठीत धपाटा घातला. ऑss मी ओरडलो.
"माहिताय की! सकाळीच मला धापा टाकेपर्यंत पळवलंस तू." मी तिला खांद्यावर घेऊन दारातून आत आलो आणि पायाने दरवाजा लोटला. समोरच ओपन किचनच्या भल्यामोठ्या डायनिंग टेबलवर तिला बसवलं आणि तिच्या गळ्यात हात टाकून मी उभा राहिलो. तिचा दमून लालसर झालेला चेहरा चकाकत होता, विस्कटलेल्या सेक्सी केसांच्या लाटा खांद्यावर पसरल्या होत्या. वितळत्या चॉकलेटसारख्या डोळ्यांमधले भाव स्पष्ट दिसत होते आणि ओठ विलग झाले होते. "तू मला खांद्यावर उचलून पळत आलास!!" ती किंचित हसत म्हणाली.
मी घरी जाऊन आंघोळ करेपर्यंत अज्याचे दोन कॉल येऊन गेले. शेवटी मी कपडे घालून केस जेमतेम पुसले आणि तसाच पलोमाच्या घराकडे निघालो. तिने दार उघडताच मी शिट्टी वाजवली! तिने कत्थई रंगाचा स्लीवलेस काऊल नेक टॉप आणि ब्लॅक ट्रावझर्स घातल्या होत्या. नेहमीचे सरळसोट केस आता सॉफ्ट कर्ल केले होते. कानात कसल्यातरी स्टोनचे ड्रॉप इयरींग. मी तिच्या मागोमाग किचनमध्ये गेलो. जाईजुई तिथे हसत उभ्याच होत्या.
