"सगळं ठीक आहे ग. मला अर्ध्या तासात सर्जरी आहे म्हणून थोडी टेन्स झालेय. बाय, मी पळते." म्हणून ती निघाली. लिफ्टबाहेर पाऊल ठेवताच सर्जिकल फ्लोर रिकामा दिसला. बरोबर, सगळे अनिशच्या केबिनबाहेर आहेत. तिने सर्जरी बोर्डवर त्यांना असाईन केलेली रूम बघितली आणि स्क्रब झाल्यावर आत जाऊन कामाला सुरुवात केली. मान खाली करून तिने कामावर लक्ष एकवटले. एकामागोमाग एक मेथॉडीकली तिचे हात एका लयीत चालू लागले. तिला हेच जमत होतं आणि हे करण्यावरच तिचं प्रेम होतं.
पहाटे जाग आली तीच इमर्जन्सी कॉलने! पटापट आवरून निघताना, तो नको म्हणत असतानाही सायराने तिची सुट्टी आवरती घेतली आणि दोघांनी हॉस्पिटल गाठलं. जाता जाता कारमध्ये अनिशने सर्जरीबद्दल बोलताना 'इन यूटरो' म्हणताच तिचे डोळे विस्फारले.
दिवाळीचे दिवस असूनही खिडकीबाहेरच्या उन्हात पाऊस झिमझिमत होता. पावसामुळे अंगणात बकुळीच्या ओल्या फुलांचा सडा पडला होता. गॅसवर वाफाळणारी कॉफी मगमध्ये ओतली जाण्याची वाट बघत होती. कुकरची चौथी शिट्टी होताच त्याने गॅस बंद केला. तिने ओट्यावरून खाली उतरून मोठा चमचा उचलताच त्याने तो तिच्या हातातून ओढून घेतला.
"अनिशss प्लीज दे ना, मी पटकन करते."
त्याला हसू आलं. ती एवढीशी दिसत होती की तो एका हाताने तिला उचलून बाजूला ठेऊ शकत होता. त्याने चमचा उचलून एका हाताने उंचावर धरला. तिला पाय उंचावूनही तो मिळणं शक्य नव्हतं.
तो काळोखातून GPS दाखवेल तिकडे कार चालवत होता. सुनसान रस्ता, दोन्ही बाजूला किर्र झाडी आणि मधेच रस्ता ओलांडणाऱ्या लहान प्राण्यांचे बल्ब पेटल्यासारखे चमकून जाणारे डोळे.
सात वाजता अलार्म खणाणल्यावर तिला जाग आली. क्षणभरात कालची सगळी रात्र डोळ्यासमोर तरळली, स्पेशली ती वॉशरूम! ती डोळे मिटून हसली. जरा वेळाने नेहाला उठवून आंघोळीला पिटाळल्यावर तिला अनिशला प्रॉमिस केलेलं गिफ्ट आठवलं. फ्रिज उघडून तिने डब्यात ठेवलेल्या सांदणाचा वास घेतला. काल चिडल्यामुळे तिने मुद्दाम डबा बरोबर नेला नव्हता. डबा पुन्हा आत ठेऊन ती परत नेहाच्या मागे लागली. सगळं सामान, तिकिटं वगैरे चेक करून झाल्यावर त्या पिकअप पॉइंटवर जाऊन थांबल्या. बसमधून आरडाओरड करत मंडळी आल्यावर नेहा त्यांच्यात सामिल झाली आणि ती खिडकीतून हात हलवत असताना बस निघालीसुद्धा.
"फोर्स युअर वे इनटू माय हार्ट?" आता तिने सरळ त्याच्या नजरेला नजर मिळवली. "तुम्हाला अजूनही वाटतंय की फोर्स करावं लागेल? यू आर ऑलरेडी देअर. प्रत्येक कानाकोपऱ्यात आहात. म्हणूनच मी पळतेय, म्हणूनच मी ते फालतू अग्रीमेंट बनवलं."
त्याने तिचे दोन्ही खांदे धरले. त्याने इतकं घट्ट पकडल्यावर तिला जाणवलं की ती थरथरत होती.
"काय म्हणालीस?"
"आता याहून क्लिअर मला सांगता येणार नाही."
तो हसला. पहिल्यांदाच त्याच्या आनंदाचा कण न कण चेहऱ्यावर दिसत होता. इतका जीवघेणा हँडसम तो आधी कधी दिसलाच नव्हता. "तुला क्लिअर बोलावं लागेल कारण मला आपल्यात कुठलेही गैरसमज नकोत."
या वर्षी दिवाळी पार्टी हॉस्पिटलमध्येच नवीन बिल्डिंगच्या हॉलमध्ये होती. ती इमेल आली तेव्हा सगळेच हॉस्पिटलच्या कॉस्ट कटिंगवर वैतागले होते. संध्याकाळी सात वाजता सायरा नेहाबरोबर टॅक्सीतून उतरली तर पूर्ण बिल्डिंगला सोनेरी लायटिंग केलं होतं. दुसऱ्या मजल्यावर बँक्वेट हॉल आणि त्याच्यावरचे काही मजले हॉस्पिटलचं अजून उदघाटन न झालेलं गेस्ट हाऊस होतं.
"दीद, तू ते भेळेचे बिंज बार्स ठेवले ना बॅगमध्ये?" लिफ्टमध्ये अचानक नेहाला आठवलं.
त्याचं बहुतेकसं काम संपलं आणि फोन पिंग झाला. 'आय एम ऍट बरिस्टा अक्रॉस द रोड.' हम्म, ब्रेक घ्यायला हरकत नाही. तसाही लंच टाइम होऊन गेला होता. आळस देऊन तो उठला आणि चालत बाहेर निघाला. रस्त्यावर कडक ऊन होतं. रस्ता क्रॉस करताना त्याच्या डोक्यात सायराचे विचार होते. आज सकाळपासून ती दिसली नव्हती.
माझ्या अंगातला प्रत्येक स्नायू थकलाय, हाड न हाड विव्हळतंय. मी आत्ताच्या आत्ता आडवा होऊन पूर्ण आठवडाभर झोपून राहू शकतो. आजपर्यंत मी खूप मोठ्या, किचकट सर्जरीज अनुभवल्यात पण सोनलशी स्पर्धा कोणीच नाही करू शकत. मला सेलिब्रेशन म्हणून एक ओरिओ मिल्कशेक आणि झोप हवीय. स्क्रब करता करता अनिश त्याचं डोकं हळूहळू ताळ्यावर आणत होता, हायपर मोडवरच्या शरीराला शांत व्हायला सांगत होता.
आम्ही इथे असण्याची काहीच शक्यता नव्हती पण आम्ही होतो! आम्ही ओटीमध्ये होतो, सोनलची सर्जरी आता कुठल्याही क्षणी सुरू होणार होती. खोलीभर एक तणावाने भरलेली शांतता होती. वेगवेगळ्या यंत्रांचे आवाज आणि मधेच ऐकू येणारे बीपबीप एवढेच काय ते शांती भंग करत होते. ती पूर्ण तयारीनिशी अनिशच्या इशाऱ्याची वाट बघत होती. आज ऑपरेशन टेबलसमोर ते दोघेच नव्हते. त्यांच्याबरोबर अजून एक कंजेनिअल हार्ट सर्जन होते. MS करताना अनिशला ज्युनियर असलेले डॉ. शिंदे. ते नाशिकहून सकाळीच इथे पोचले आणि ही सर्जरी कुठलीही फी न घेता करणार होते, रादर ते सगळेच ही सर्जरी कुठलीही फी न घेता करणार होते.
