अनिशची कीबोर्डवरची बोटं थबकली आणि त्याने आवाजाच्या दिशेला पाहिले.
दारात शर्विल हाताची घडी घालून उभा होता. त्याच्या चेहऱ्यावर वैताग स्पष्ट दिसत होता.
अ ओ! अनिशच्या डोक्यात प्रकाश पडला. इमर्जन्सीच्या नादात तो शर्विलला भेटायचं अगदीच विसरून गेला होता. त्याने घड्याळात पाहिलं. नऊ! शिट, ह्याला दीडेक तास वाट बघायला लागली तर.. जाम वैतागला असणार. तसं त्याच्या चेहऱ्यावर शक्यतो असे भाव कधी दिसत नाहीत, आज मी बहुतेक जास्तच केलं. तो खुर्ची ढकलून उभा राहिला.
"अरे ही इथे आहे!" बाहेरून चंदा ओरडली. तिच्याबरोबर सगळा घोळकाच आत आला. चंदा, सोनाली आणि पूर्वा तिघीही सायरासारख्याच सर्जिकल असिस्टंट होत्या. तिच्या वर्कप्लेस फ्रेंड्स. चंदा आणि सोनाली कॉस्मेटिक सर्जरीमध्ये होत्या, फक्त सहा तासाची शिफ्ट, फ्री सॅम्पल्स, सेलिब्रिटी क्लायंट्स मजाच मजा! पूर्वा बिचारी जनरल सर्जरीमध्ये पिळली जात होती. सायराला निसटायचा चान्स न देता त्या लगेच तिच्या आजूबाजूच्या खुर्च्या घेऊन बसल्या.
"अजून जास्तीत जास्त पंधरा मिनिटं" अनिश घड्याळात बघत म्हणाला. विहानचे वडील खोलीत फेऱ्या मारत होते तर आई खुर्चीत नखं चावत बसली होती. आधीच त्यांना विहानला इथे आणायला उशीर झाला होता, हे ऑपरेशन सहा महिन्यांपूर्वीच व्हायला हवं होतं. सर्जरी कितपत यशस्वी होईल याची त्यांना शंका होती. "बिलिव्ह मी, ही'ज इन गुड हँडस." तो विहानच्या डोक्यावर थोपटत म्हणाला.
आधीच त्यांचा विश्वास नाही आणि त्यात हा होणारा उशीर त्यात भर घालतोय. तेवढ्यात खोलीचं दार उघडून नर्स आत आली. "सब रेडी है"
त्याने मान हलवून श्वास सोडला.
"मुझे लगा तुम पार्टी के बारे मे भूल गए..." डॉ. आनंदनी इशारा करताच वेट्रेस तिथून निघून गेली.
"कैसे भूलता, आपने शुभदाको तीन बार रिमाईंडर भेजा था." अजूनही ते दोघेच तिथे असल्यासारखे बोलत होते.
"हां! मैने तुम्हे मेरी असिस्टंट से मिलाना था. हमने बात की थी, यही है. सायरा देशमुख!"
ओह, मीच ती! सायरा एकदम गडबडली. तिने डॉ. पै ना एकदा कॉन्फरन्समध्ये बोलताना, एकदोनदा लॉबीमध्ये तिच्यापुढे चालताना पाहिलं होतं. कालच्या सर्जरीने तर आदर आणि भीती दोन्ही वाढलं होतं. आज त्यांच्या इतक्या जवळ उभी राहून ती थोडी तंद्रीत होती.
आजूबाजूच्या गर्दीत कुजबुज सुरू झाली, लोक काल रात्रीच्या कुठल्या तरी इमर्जन्सी केसबद्दल बोलत होते. तिकडे लक्ष न देता सायरा एकटक समोर बघत होती. बरोबर सातच्या ठोक्याला पेशंट - साधारण सत्तरीचे एक आजोबा OT मध्ये आणले गेले. आय व्ही लावून नर्सने त्यात औषध सोडले. अनेस्थेटिस्टने हार्ट रेट, बीपी वगैरे व्हायटल्स चेक करून भूल दिली आणि नर्सेस कामाला लागल्या. इन्स्ट्रुमेंट सेट्स उघडले गेले. ऑपरेशन टेबलच्या बाजूला स्टराईल केलेले ट्रे आणि हत्यारं ठेवली. पेशंटची छाती आणि पोट अल्कोहोल वाईपने पुसून बाकी शरीर झाकले होते.
लायझॉलच्या फेक लॅव्हेंडर वासाने हवा भरून टाकत सफाईवाल्याचा मॉप पुढे सरकला. जिकडे तिकडे फक्त नर्सेसच्या चटचट चालणाऱ्या पावलांचा आवाज वगळता शांतता पसरली होती. कोपऱ्यातील एकुलत्या पामच्या झाडानेही दमून पाने जमिनीकडे झुकवली होती. कॉरिडॉरच्या दोन्ही बाजूंना डॉक्टरांच्या केबिन्स होता. एकेक दार पास करत सुबोध त्याला हव्या त्या काचेच्या दारासमोर थांबला आणि समोरच्या स्टील नेमप्लेटकडे बघून एक खोल श्वास घेतला.
Dr. Anish Pai
MS (Gen Surg.) M.Ch (Cardiovascular & Thoracic)
अनिश त्याचा ठरलेला दिनक्रम अति काटेकोरपणे पाळतो. भले लोक कितीही नावं ठेऊ देत. चारच्या ठोक्याला उठणार, मशीनमध्ये कडक डबल शॉट एस्प्रेसो तयार होईपर्यंत आन्हिके उरकून इंडियन एक्सप्रेस वाचत आरामात कॉफी. नंतर अर्धा तास रिलिजिअसली वजने उचलून कार्डिओ. मसल्स बनवण्यासाठी नव्हे तर मजबुतीसाठी. एखादा सर्जन जेव्हा OT मध्ये तासनतास उभा राहून ऑपरेट करतो तेव्हा मध्य लटपटीत असून चालत नाही. कोअर एक्सरसाईज इज अ मस्ट! पंधरा मिनिटे ध्यान आणि प्राणायाम. त्यानंतर आंघोळ आणि रोजचा ठरलेला ब्रेकफास्ट, मोठा ग्लास भरून पालेभाजी किंवा फळांची स्मूदी, ब्राऊन ब्रेडवर चार एग व्हाईट्स आणि भिजवलेले दोन चार बदाम.
"दीss द, अजिबात टच करू नको. रिंकल्स पडतील.." नेहा तिचा गालाकडे जाणारा हात धरत ओरडली.
ओके ओके... म्हणत तिने दोन्ही हात पुन्हा मांडीतल्या उशीवर ठेवले आणि समोर लॅपटॉपवर स्क्रब्ज घालून किस करणाऱ्या डॉक्टरांकडे लक्ष दिलं. किस जरा जास्तच स्टीमी व्हायला लागल्यावर तिने स्क्रीन खाली केली.
"नेहा, खरं तर मी तुला ग्रेज दाखवायला नको होती. एज अप्रोप्रिएट नाहीये. तुझे कोणी फ्रेंड्स बघतात का ग्रेज?"
"कमॉन दी! मी एटीन प्लस झाले आता. आपण हे सगळे सिझन्स हजारो वेळा बघितलेत. आणि तसेही याहून जास्त गोष्टी माझे क्लासमेट्स रिअल मध्ये करतात." नेहा नाक उडवत म्हणाली.